Little balls of fur || Open

Thrushdive was nu elke dag wel in de nursery te vinden, en niet voor even ook. Natuurlijk deed hij nog mee met het gewone clan leven, maar zijn kop stond er niet naar, hij was enkel met zijn kop bij zijn gezin. Snowynight, en hun zes mooie kittens. De slanke kater stapte naar binnen en keek rond, de nursery krioelde van de kittens. Natuurlijk de vier poesjes van zijn vroegere beste vriendin, Fawnstep, en nu de zes kittens van Snowynight. De leeftijden verschilde niet veel, en over misschien ander halve moon zou het hier één grote kitten festijn zijn. Natuurlijk waren er ook nog andere kittens, zoals Stormkit en Icykit. Wauw, rond de twaalf kittens in de nursery. Hij liep zachtjes naar het nest van Snowynight en keek trots naar hun kittens. Prachtig gewoon.

Er klonken pootstappen in de nursery. Elke dag waren het dezelfde pootstappen, en Windkit begreep dat deze kat elke dag opnieuw op bezoek kwam. Het besef dat hij hun vader was, was nog niet gekomen. Zoals zo vaak krabbelde ze recht, op zoek naar de kat, om te porren met haar pootjes en haar nieuwsgierigheid te bevredigen. En ja hoor, weer vond ze de zachte vacht die bij een kat hoorde. Het tabby poesje snorde eventjes zachtjes, en begon wat harder te porren, hopend op ene reactie van de kat.

Haar witte pels smolt zoals gewoonlijk weer eens samen met haar moeder, wat ervoor zorgde dat de meeste katten die langskwamen haar over het hoofd zagen. Niet dat ze dat nu weer zo extreem erg vond of iets in die richting, het was juist lekker rustig en daar hield Ivykit van. Een nieuwe geur, maar die ergens wel bekend was, drong haar neusgaten binnen en vrijwel meteen hief ze haar kopje om haar rozige neusje de lucht in te duwen. Ze kroop voorzichtig en langzaam naar de rand van het nest en piepte een keer zacht.

De warme witte vacht van Okaa-san ging op een neer. Woodkit lag tegen haar aan en werd als het ware gewiegd door de beweging. Woodkit hoorde bekende stappen de Nursery binnen komen. Ze kwamen regelmatig over de vloer. Meteen kwam de Okaa-san in beweging en kon Woodkit zijn middag dutje wel schudden. Het was Otoo-san die zoals elke dag weer langs kwam. Ook de andere kittens hadden zijn aanwezigheid opgemerkt. Woodkit probeerde een beetje onhandig op zijn pootjes te staan. Met kleine zorgvuldige stappen liep hij naar de rand van het mossige bed. Hij voelde met zijn pootje, maar er was geen grond meer. Zou hij dan misschien kunnen vliegen? Er was maar een manier om er achter te komen, en dat was om het uit te proberen. Woodkit nam een paar stapjes naar achter en ging in een sluiphouding staan. Hij zette zich af en nam een zo groot mogelijke sprong. Eventjes leek het alsof hij zweefde, maar dat duurde niet lang. Pof!! Hij lande weer vol op zijn kont. Hij gaf een harde piep, want tja...., het deed natuurlijk pijn. Woodkit wilde weer terug naar het veilige nest. Hij probeerde het nest op te klimmen, maar tevergeefs, het lukte niet! Hij was veelste klein en elke keer viel hij er weer vanaf. Het enige wat hij als kitten nu nog kon doen was keihard miauwen en hopen dat iemand hem zou helpen.

OOC;; xLaat Woodkit denken dat hij kan vliegen!
xOkaa-san betekent mama in het japans, en Otoo-san betekent papa ;3

Zoals gewoonlijk wanneer Thrushdive de nursery binnen kwam, kwamen de kittens meteen in actie. Ze hieven hun kop op, begon te piepen, maar wat hij dit keer aantrok was toch wel anders. Hij boog zijn kop om de andere kittens te begroeten met een zacht tikje van zijn neus. Hij gaf Ivykit een zachte tikje met zijn neus en like haar kopje. Ze was bijna niet te zien in de witte vacht van Snowynight, maar hij zag haar wel. Kleine Ivykit. Terwijl hij dat deed voelde hij een zacht gepor tegen zijn kop aan. Langzaam keek hij opzij, en kreeg hij een por recht in zijn gezicht. Dat was Windkit. Hij grauwde zachtjes en gaf haar een por terug met zijn snoet, gevolgd door een zachte lik. En toen sprong Woodkit. Thrushdive probeerde nog op tijd te zijn om zijn val te breken, maar was te laat, hij had het tevens te laat op gemerkt. Met een piep kwam het zwart-witte katertje op de grond terecht. "Oh Woodkit," snorde hij, terwijl hij de kitten op pakte. Met een kleine omweg bracht hij het katertje terug in de nest. "Leer eerst maar goed lopen, voor je stunts uit gaat halen," grinnikte hij, terwijl hij de kitten in het nestje neusde.

Gapend hief Snowynight haar kopje. Een bekende stem was haar oren binnen gekomen en ze legde haar kop op de rand van haar nest met een wat lome glimlach. "Leer eerst maar goed lopen, voor je stunts uit gaat halen," Hoorde ze Thrushdive nog noemen. Ze gaapte eventjes lichtjes en keek hem vervolgens aan. "Je woorden vallen in dovemans oren," plaagde de poes spinnend, "Er is toch geen houden aan." Ze wierp een warme blik op de kater. "Ze lijken op je schat." Ze gaapte nog een keer en neusde eventjes zachtjes over Woodkit's kopje heen, waarna ze hem even een korte lik gaf toen ze besloten had dat hij in orde was. Ook hield ze een scherp oog op Windkit, die alweer de hort op ging. Zwijgend neusde ze eventjes begroetend door Ivykit's vachtje, die ook ontwaakt was.

Ze hoorde verschillende stemmen om zich heen, maar het gesprek volgen kon de kleine Ivykit nog niet. Een gaap ontsnapte uit haar bakje en plots voelde ze een vertrouwde, warme neus door haar vacht heen pluizen. Spinnend duwde ze zich tegen het kopje van haar moeder aan en haar staartje vloog de lucht in, nog altijd vrolijk spinnend en kopjes gevend tegen haar moeder's kop. Het was wel duidelijk dat Ivykit een kitten was die dol was op aandacht en kroelen.

Ze voelde hoe de kat begon te bewegen, en hoe ze een por terug kreeg. Windkit grinnikte eventjes en porde weer terug. Ze zette een stapje vooruit, maar het hoofd trok weg. Er werd gesproken, maar Windkit volgde het gesprek nu niet. Dat zou nog wel komen, ze begreep de meeste woorden toch nog niet. Ze zette nog een stapje vooruit, maar voelde opeens het nest niet meer. Verstijfd van angst bleef ze staan, een pootje over de rand bungelend.

Ergens waren de kleine pluizge wezentjes wel heel erg grappig. Ze krioelden rond, ze plaagden elkaar, waren nieuwsgierig, begonnen te lopen, verschillende geluidjes te ontwikkelen. Het was een geweldig beeld. "Je woorden vallen in dovemans oren," miauwde Snowynight. Ze was ontwaakt uit haar slaap. "Dat blijkt," grinnikte hij zachtjes. "Er is toch geen houden aan." En toen tuimelde Windkit het nest uit. "Dat zie ik," miauwde hij, Windkit bij haar nekvel pakkend en terug zettend in het nest. "Klein monstertje," murmelde hij, Windkit een likje gevend over haar kopje. "Ze lijken op je schat." Thrushdive zette een flauw glimlachje op. Ik hoop niet al te veel, dacht hij terug denkend aan toen hij zelf een kitten was geweest. "En kleine Ivy is een evenbeeld van jou, lief," snorde hij, zijn partner een lik langs haar wang gevend.

Ze voelde hoe ze terug opgepakt werd en in het zachte bekende gelegd. "Klein monstertje," Ze snapte nog niet alle woordjes, maar snapte dat dit positief was. Ze grinnikte eventjes en kroop weer bij haar moeder. Windkit wreef haar kopje zachtjes tegen de wang van haar moeder, als om te tonen dat ze van haar hield. Dat ze nooit weg mocht gaan. Tot nu toe waren haar moeder en haar siblings de enige constante in haar leven, en ergens hoopte dat dat altijd zo zou zijn;

Woodkit voelde een zachte beet in zijn nek die het kleine lichaampje op tilde. Zijn kleine pootjes bungelde heen en weer. Hij keek naar onder en zag de aarde onder zijn voeten verschuiven, alsof hij door de ruimte vloog. Het was dan wel geen vliegen, maar het leek er wel op. Met een zachte landing kwam hij weer bij Okaa-san terecht. Een warme neus drukte op zijn hoofdje. Hij spinde zachtjes terwijl hij kopjes gaf, gevolgd door de warme tong van Okaa-san die zijn hele lichaampje warmte gaf. "Leer eerst maar goed lopen, voor je stunts uit gaat halen," Dat was de stem van Otoo-san. Woody wist niet precies wat hij zei, maar het voelde als iets liefs. Hij dook zijn neus weer in de witte vacht met zijn moeder en krulde zijn kleine staart om zijn lichaam.

Ik werd gewekt door stemmen om mij heen, en beweging van mijn broertjes en zusjes. Verbaasd vroeg ik me af wat er aan de hand was, en ik spitste mijn oortje som te luisteren. De stem van mijn moeder herkende ik meteen, en ik hoorde ook een tweede belende stem. Na even nadenken wist ik weer wie het was. Pappa! Ik piepte blij, en kroop op zijn geluid af. Bijna elke dag kwam hij langs, en dat vond ik altijd erg fijn. Ik hield van hem, net zoals ik van mij moeder hield. Weer piepte ik. Het was niet moeilijk te ontdekken dat ik blij was hem te zien, of theater gezegd te horen, maar ik probeerde het ook niet te verbergen. Hij was mijn pappa!

Onderwerp: Re: Little balls of fur || Open