+[Miles] What the.. are you

De blonde poes kwam net terug van een wandeling rond het territorium. Ze had 's avonds laat vertrokken om s nachts haar ronde te doen en 's ochtends weer terug te zijn. Maar tot haar verbazing had het minder lang geduurd dan ze gehoopt had. De maan stond nog aan de hemel en het was nog wel een paar uurtjes nacht dacht ze. Haar klauwen trokken zich constant in en weer terug uit waardoor plukken gras aan haar nagels bleven hangen. Het leek zon saaie nacht als vele andere te worden. Maar wat kon ze ook doen. Ze had haar leerling al meegenomen op een nacht training, en toen was de lol er gauw van af. Overdag kon ze hem nog wel enkele keren wekken voor een training, maar dan was de kans groot dat ze zou ontdekt worden door Owyn ofwel Rai. Ze haatte die twee. Hadden nog het lef om het tegen haar op te nemen. Hoewel ze eerder een mondelinge aanvaring had gehad met Rai.
Verveeld sloeg de poes nog enkele plukken gras de lucht in en wandelde het kamp in. De meesten zouden nu liggen slapen en dat stelde haar wat meer gerust. Maar de druk op haar spieren verminderde hier niet door. Verveeld zuchtte de poes waarbij ze langs het muurtje waar Litíll hen altijd aansprak heen liep. Het was er best saai. Op het tijdstip van de dag. Ondanks de dwang die ze voelde om niet gestoord te worden.

Kon er echt niet beters uit krijgen~

Alsof ze er om vroeg overschaduwde een donkere schaduw haar vanaf de kant van het kamp. De vriendelijke, kalme toon stelde de poes wat meer gerust. Vaag herkende ze de stem en het beeld van de kater die erbij hoorde. Ze had hem wel eens in het kamp gezien en bij Littíl. Zou dit dan hun deputy zijn? Hoewel ze geen behoefte had aan gezelschap op dit moment nodigde ze de kater toch uit naast haar te komen zitten. "Inderdaad. Jij ook" De vraag klonk eerder als een tegen antwoord op zijn vraag maar ze liet duidelijk blijken dat het als vraag bedoeld was door hem vragend aan te kijken.

Really had no inspi

De gouden schaduw gebaarde dat hij naast haar mocht zitten. Hij liep dichter naar haar toe en herkende haar vaag. "Inderdaad. Jij ook" Zei ze zonder een vragende toon maar met een vragende blik in haar ogen. Hij ging naast haar zitten en knikte om haar vraag te beantwoorden. Het bleef even stil en hij nam de tijd om de enkele sterren boven hun hoofd te kunnen zien. Het waren er niet veel maar ze waren nog steeds mooi. "Ik ben Miles, maar waarschijnlijk wist je dat wel. Ik ben err... een goede vriend van Litill." Besloot hij te zeggen om het gesprek verder te brengen. Het klonk allemaal zo awkward maar het was laat en hij was moe. Het boeide hem allemaal niet zo.

O.o Sawry dit is echt slecht D:

De spanning was snijdend. De koude die tussen hen in ging en de stilte die viel. Het voelde vreemd aan. Eerder ongemakkelijk. Maar het boeide haar deze keer niet zo. Er was nu Miles die aanwezig was en deze keer bleef ze liggen alsof er niets aan de hand was. De poes liet haar blik naar de sterren gaan zodra hij haar vraag met een knikje beantwoord had. Het was maar een illusie hoeveel sterren er vannacht aan de hemel stonden. Maar kennelijk minder deze nacht dan vorige nachten. De zachte stem van de kater doorbrak de stilte die nog steeds snijdend aanvoelde. "Eum. Ja. Ik ben Indi trouwens." Ze wilde er nog iets aan toevoegen, zoals hij gedaan had door te zeggen goede vriend van Littíl' maar voorlopig wist ze even nergens op te komen. Dan liet ze het maar even zo. Ennn.. wat vind je.. van het deputy zijn. Tot nu toe" Voor nu had ze er geen spijt van gehad dat hij haar gezelschap vannacht had komen opzoeken. Het was fijn om eens een 'normaal' gesprek met iemand te hebben. Het voelde natuurlijk aan. In tegenstelling tot wat ze zo vaak had bij anderen dat het tot een slecht einde ging komen.

Het was nacht en dat was misschien maar goed ook. Overdag had ze een bloedhekel aan gelijk welke kat en ging dan ook niet gauw een gesprek startten. Dat was waarom ze 's avonds wel vaak aanspreekbaar was. De hitte die haar overdag in haar nek zat had ze hier niet. 'Ik heb nu een beter bed, maar verder is het niet zo anders. Litill doet het meeste werk, ik geef soms advies maar dat is alles.' Indi lachte vaagjes. Dit gesprek kon dus nog vreemder worden. Maar daar lette ze nu niet zo op. Het belangrijkste was nu dat ze een gesprekspartner had. Iemand waar ze niet vaak tegen praatte. Tegen niemand bijna. 'Hoe gaat het met jouw leven?' Indi knikte. Het beviel haar wel tot nu toe. Elke dag hetzelfde. Maar voorlopig had ze nog geen zin om weer te vertrekken. Het was goed zoals het was nu. "Best. Af en toe een paar bloodclan leden helpen. Kittypets wegjagen. De dagelijkse zooi. Maar jij. Heb jij zo nog wat plannen? Als deputy houdt je je toch niet alleen met deze zaken bezig neem ik aan?" Het was niet van haar gewoonte om een gesprek te voeren met iemand. Maar een beetje socializing kon geen kwaad.

Had niet gezien dat je gepost had~

Indi knikte kort en antwoordde toen op zijn vraag: "Best. Af en toe een paar bloodclan leden helpen. Kittypets wegjagen. De dagelijkse zooi. Maar jij. Heb jij zo nog wat plannen? Als deputy houdt je je toch niet alleen met deze zaken bezig neem ik aan?" Dit keer knikte Miles kort terwijl hij nadacht over wat hij het beste kon antwoorden. "Je hebt wel gelijk, ik heb als taak om interessante nieuwtjes op te vangen en te delen met Litill. Plus, ik ben handig als bodyguard. Niet dat Litill niet van zich af kan bijten, maar hij ziet er niet al te gevaarlijk uit. Ik schrik ze iets meer af, denk ik."Hij hoopte vurig dat Litill nooit zou ontdekken dat hij dit gezegd had. Het klonk niet zoals hij het bedoelde, Litill was een betere vechter dan hem en zou hem makkelijk aankunnen. Maar zoals hij zei: ze schrokken pas van hem af als ze eenmaal vochten, Miles zelf voorkwam een heleboel gedoe met zijn grootte. Hij schudde het van zich af, hij zou het nooit te weten komen, en zelfs dan: waarschijnlijk begreep hij het wel. Hij besloot weer van onderwerp te veranderen, "Genoeg over mij, wat doe jij om dit uur buiten?"

Indi grinnikte wat om de woorden van Miles. Het kwam best gemeen over voor Lítill dan. Ergens was het best wel leuk om altijd iemand om je heen te hebben. Zo kon je veel aanvallen van meerdere kanten zien aankomen, kon je de jacht delen met iemand, en had je vaak een gesprekspartner om mee te praten. Maar dit allemaal zou haar niet nodig zijn. Haar licht humeurig karakter helpt er niet bepaald bij. En het zou in haar geval maar lijken alsof ze zwak is. Ze gromde wat bij die gedachte. Konden Rai of Owyn wel een bodyguard gebruiken. De kater verbrak haar gedachten met een vraag. Indi schudde haar kop waarbij ze de kater weer aankeek. "Doen alsof ik voor nachtwaker speel." Ze grinnikte wat en knipoogde. "Ik kan niet zo goed de slaap vatten 's nachts. Daarom vind je me vaak rond het kamp dan. Het maakt me alert. Als er 's nachts een aanval zou zijn ben ik er als de eersten bij. Dat is wel zo handig." Het voelde absoluut niet verkeerd aan. Om zo een gesprek met de deputy te hebben. Ze respecteerde de kater en vond hem een goed gezelschap.

Kan even niet goed meer bij mn gedachten blijven ;x

Ondanks alle keren dat een gesprek vaak doodviel in stilte vond ze het deze keer best aangenaam om een gesprekspartner te hebben. Ook voelde het deze keer wél goed aan. Het voelde niet meer als normaal aan. En dat was perfect. Terwijl de poes haar ogen sloot om van deze rust te genieten, de rust die de nacht vaak bracht, bleef ze aandachtig opletten. Hier in het bloodclan kamp was een aanval soms niet uitgesloten. Of er waren members die niet goed met elkaar overweg konden. Zoals zij en Rai. Of Owyn. Of gewoon voor het gesprek die plots weer verder ging.

Ze opende haar groene ogen en keek Miles in de zijne aan. "Ze zijn beide zeg maar behoorlijk afwezig. Ik heb de nieuwe sinds de ceremonie nog niet ontmoet, en de ander is al maanden verdwenen." Ze grinnikte er wel bij maar eigenlijk vond ze dit niet grappig. Bloedserieus zelfs. Die jongelingen moesten het maar weten. Zo zouden ze niet gauw member worden. "Hoe verloopt de training bij jou? Dot was het zeker? Die met der vreemde gedrag, niet? Ik had ze ooit eens op weg geholpen naar het kamp toen ze verdwaald was." Ze vond het maar een rare poes. Maar zo'n dingen hield ze liever voor zichzelf. Het waren haar gedachten dus privé.