Hey little man {Lurkingkit}

Hij opende zijn bekje langzaam. Hij wilde gapen, maar deed het niet. Hij hapte naar adem en sloot zijn bek om de lucht langs zijn lippen te laten glijden. De zoete geur van moeder vleide zich zachtjes tegen zijn neus aan. Hij hield van die geur, wilde er niet van loslaten en dat zou hij ook nooit doen, hoopte hij. Maar goed, dat was nu. Ooit zou hij de geur moeten loslaten. En misschien nu ook. Langzaam hief het kleine katje zijn kopje, moeizaam. Het was dan ook geen verassing dat hij na enkele tellen niet langer het gewicht van dat ding kon dragen en zijn evenwicht verloor. Wel meteen rolde hij weg van de geur, wat tot een lichte paniekaanval zorgde. Instinctief liet hij een zachte piep horen, niet langer in de bescherming van de warmte van de vacht. Het werd hem koud om het hart. Toch voelde het ergens toch goed dat hij eindelijk iets anders ervaarde dan die eentonige geur. Nieuwsgierig tilde hij zijn kopje op, maar meer dan een zwarte leegte zag hij niet.

Een nieuwe geur kwam hem tegemoet. Hoeveel geuren zou hij nog ontdekken? Zouden ze allemaal verschillend zijn? Hij hoopte het. Het was steeds fijn om iets nieuws te ontdekken. ‘Hey,’ Wel meteen liet de kit een piep horen, als antwoord. Trots hief hij zijn kopje op, alsof hij wilde tonen wie hier de baas was. Hij kende dit gebied al goed, een beetje. Soms ervaarde hij het als een lege ruimte waar hij koning was, de enigste die er was... De warmte kwam hem tegemoet en hij reikte uit met zijn kopje, reikend naar de warmte van de vreemde kat. Hij kreeg het langzaam koud, maar hij wist niet echt waar hij heen moest gaan. De geur van deze kat blokkeerde dat van zijn moeder, wat hem lichtjes liet panikeren. ‘Klein ding, wat doe jij zo ver van je moeder?’ Langzaam verloor hij zijn evenwicht en viel de kit op zijn zij. Zijn kopje beukte tegen de ijzige grond aan, maar veel pijn deed het gelukkig niet. Hij liet enkel een angstig kreetje horen. Hij bleef even roerloos liggen, zodat zijn krachten konden terugkeren. Nog even wachten... Nog even stil zijn... Opeens maakte het katje een sprongetje naar voren toen iets onbekends hem raakte. Wel meteen botste hij tegen de bron van de warmte aan, waardoor een knellende pijn zijn neusje pijn deed. Wel meteen zette de kit een jammerende kreet op. Dit was niet leuk!

Opeens nam hij een zwakke warmte waar. ‘Rustig maar, sst klein monstertje, sst’ Monster? dat woord kende hij! Hé, had die ook pijn in zijn buik? Wel hij mocht ze houden, hij was gemeen! Hij had hem laten verschieten met diezelfde zwakke warmte en wilde hem nu troosten. wel, daar kwam niks van in. In de plaats van stiller te worden, zette hij zijn bek open en schreeuwde hij het uit. Ja, hoor het maar eens goed aan. Opeens werd hij van de grond getild, bekende geuren prikten in zijn neusgaten. Yay! Momie! Pak hem! "Wat heeft dit te betekenen Acepaw?" Zei ze toen ze hem had neergezet. Hij hoorde het wel, hoe ze haar stem in toom moest houden. Ja. Ze leerde haar emoties in de hand houden! Hij piepte even naar haar, trots. Toen voelde hij hoe een koude tegen hem aan werd gedrukt en hoe een ruwe tong over zijn kopje heen ging. Hij piepte zachtjes, bijna zielig. ‘Nou, ik kwam je eigen feliciteren met je nestje maar toen ik de Nursery inliep zag ik deze kitten, sorry ik weet zijn naam niet, uit zijn nest vallen’ Hoorde hij de andere stem zeggen en opnieuw verstond de kit er niks van. ‘Dus ik wou kennis maken aangezien Slatekit en Roughkit me ook wel mochten’ En toen volgde iets dat enkel als een gebrom klonk, dus piepte de kleine kater even zachtjes naar zijn moeder. ‘Toen begon ik wat met hem te praten en hij reageerde met een piepje dus ik vond het wel leuk. Maar na een tijdje viel hij om en bleef liggen, ik wist niet wat ik moest doen dus ik vroeg om hulp.’ Opnieuw piepte hij zachtjes. ‘Toen sprong hij ineens op en raakte mijn hoofd.’ Hij piepte nogmaals, heel zacht en zwakjes. ‘Hij begon te jammeren en ik probeerde hem te troosten’ Toen liet hij een zwak gebrom horen, die kat moest weg!

Met een vers gevangen raaf in zijn bek kwam hij het kamp binnen. Dit was de perfecte prooi om aan zijn lieve partner te geven. Snowynight verdiende dit wel met haar nestje van zes kittens. Zés kittens. Mán, hij kon het nog steeds niet geloven. Hij was vader geworden van zés kleine, puizige, krioelende, piepende kittens! Hij stapte met een grijns de nursery binnen, maar hoorde toen stemmen die minder aangenaam klonken qua toon. Wel bekend, dat wel. ‘Hierbij sorry en ik was eigenlijk hier gekomen om je te feliciteren; dus, gefeliciteerd. En ik zal je nu wel weer alleen laten,’ dat klonk als Acepaw. Lichtelijk brutaal in zijn oren. Hij bromde. "Graag. Blijf voortaan bij mijn kittens uit de buurt tot je weet hoe je hoe je je fatsoenlijk moet gedragen of ik zal zorgen dat je nog heel veel problemen krijgt." Dat was Snowynight. Thrushdive wist niet wát er gebeurd was, maar hoe dan ook was het niet oké. Thrushdive kwam in beeld. "En anders zorg ík daar wel voor," gromde hij, terwijl hij naar zijn partner toe liep. Lurkingkit lag bij haar, verstijfd en angstig. Wat had die apprentice geflikt? "Wat is er gebeurd," vroeg hij aan Snowynight op bezorgde toon.

"Allemaal goed en wel Acepaw, maar de kittens zijn nog veel te jong en fragiel om mee te spelen." Haar stem klonk kil en de kleine kit gloeide vanbinnen van trots. Ookal kon hij haar gezicht niet zien, ze was wel slim genoeg geweest om geen emotie in haar stem te laten doordringen. Dat moest hij ook doen, want ze klonk beheerst. "De volgende keer wil ik dat je ze gewoon weer terug zet in mijn nest. Verder heb ik je niet om hulp horen vragen. Wat als er iets ergers met Lurkingkit was gebeurd? Wil je dat op je geweten hebben?" De kleine kit piepte zachtjes en kroop stil naar voren om zich tegen de zachte, maar al te bekende pels te drukken. Haar warmte was zo betrouwbaar. ‘Toevallig wist ik niet dat er een leeftijdslimiet aan kennis maken zat en ik zal de volgende keer deze les in mijn achterhoofd houden als ik een kitten alleen zie liggen,’ Nog steeds verstond de kleine kit er amper iets van. Toch werd hij met de dag slimmer en kon hij ongeveer verstaan wat de kat zei. Het was ook een kater, dat had hij geroken toen hij tegen hem aan was gebotst. Zijn zware stem was er ook een teken van. ‘Daarbij wist ik niet dat praten gevaarlijk was maar voortaan zal ik je kittens terug zetten.’ het katertje dat in de pels van zijn moeder vertoefde piepte zachtjes naar haar. De koude ondergrond was er nog steeds, en ookal was ze bekend, ze voelde vreemd aan met dat achterbakse wezen in de buurt. ‘Hierbij sorry en ik was eigenlijk hier gekomen om je te feliciteren; dus, gefeliciteerd. En ik zal je nu wel weer alleen laten,’ Ja, vertrek nu, ga maar weg! Dacht hij in zichzelf. Hij kon deze kat nu al niet uitstaan, dat voelde hij gewoon. "Graag. Blijf voortaan bij mijn kittens uit de buurt tot je weet hoe je hoe je je fatsoenlijk moet gedragen of ik zal zorgen dat je nog heel veel problemen krijgt." Toen voelde hij hoe hij werd opgetild. Hij bewoog niet, tot hij de warmte van de bekende, zachte grond terug voelde. Toen hij ook de warmte terug voelde die zijn moeder altijd droeg, tilde hij langzaam zijn fijne kopje op. Hij piepte teder naar haar. Langzaam kwam het kleine ventje overeind, zijn pas was wankel, maar was al beter dan eerst. Na een paar pasjes, stopte hij even. Hij kon de geur van een bekende ruiken. De kleine kit draaide zijn kop naar de geur. "Wat is er gebeurd," Wauw, emotie. De kit piepte even naar de kater die zich bij hen had gevoegd. Daarna kroop hij rustig verder, tot hij dicht bij de kop van zijn moeder was. Hij nestelde zich tegen haar borst, waar het meestal wel warm was -zoals hij bij zijn oom had ontdekt- en piepte even zachtjes. De bescherming van moeder stelde hem gerust dat die gemene kat niet meer ging terugkomen.