Hey, you! Furball!

De nursery was donker, zo donker dat Roughkit niets zien kon. Haar ogen waren slecht, daardoor kon zij in de donker niet zien, in tegenstelling tot andere katten. Haar gehoor en reuk zintuigen waren wel zodanig goed dat ze makkelijk haar weg in het donker vinden kon. Dit keer niet, ze botste tegen de nest aan van Snowynight, en haar geur zintuig vertelde haar dat het Lurkingkit was wie slachtoffer was van haar botsing.

OOC: Eerste post voor Lurkingkit. Verder; open.
SPT

Hij sloeg zijn ogen van de grond af en keek op. Het beetje licht dat de den binnen sijpelde was erg grauw. Zou het buiten donker zijn? Het was nog lang geen nacht. Hij zuchtte zachtjes en sloot even zijn ogen. Man, hij verveelde zich weer zoveel. Slapen was ook alweer zo saai en hij wilde gewoon niks doen. Hij wist gewoon niet wat hij moest doen. Alles was gewoon zo saai dat hij niks wilde doen... Want alles wat hij al had gedaan was saai geweest, of kon je maar één keer in je leven doen... Tja, dat dacht hij toch. Opeens voelde hij dat er iemand tegen hem aanbotste. Hij keek op en opende zijn groene oogjes. Hij snoof even. Zijn ongeïnteresseerde blik stond gericht op een kit van een ander nest. "Wat moet je?" Snoof hij even op een geïrriteerde toon.

Nou, écht vriendelijk was de kit niet waar ze tegen aangebotst was. Helaas voor hem was Roughkit het type dat niet over zich heen liet lopen. "Naar de dirt-place, luisteren naar Shrewstar, Innerghost, mama en papa, meer niet," ze nam zijn vraag bewust letterlijk. "En jij?" Vroeg ze terwijl ze hem aankeek, al zag ze nu niets, daar was het te donker voor.

Hij haalde even diep adem en zuchtte zachtjes. "Naar de dirt-place, luisteren naar Shrewstar, Innerghost, mama en papa, meer niet," De gevlekte kater keek even weg van de kattin voordat hij terug keek naar haar om haar volgende zin op te vangen. "En jij?" De kit knipperde even met zijn oogjes en zorgde er zo voor dat het antwoord wat later kwam dan dat deze kit waarschijnlijk had verwacht. "Vervelen," zei hij uiteindelijk op een neutrale toon.

Roughkit grijnsde toen Lurkingkit zich even stil hield. Há! Ja, ze voelde zich hierdoor voldaan. "Vervelen," was uiteindelijk zijn antwoord. Roughkit trok een geacteerd bedenkelijke gezicht, niet dat dat gezien zou worden. Tenminste, dat leek Roughkit logisch, ze wist namelijk niet dat andere katten wel kijken in het donker konden. "Hmhmm..." klonk er uiteindelijk. "Ik wist niet dat vervelen een 'must' was," begon ze. Ze grijnsde. "Daar kan ik je wel vanaf brengen!" Klonk er toen enthousiast, hopend dat Lurkingkit het goed op zou vatten.

Opeens trok die kit een raar gezicht en even trok Lurk een wenkbrauw op. Euhm... Okay... "Hmhmm..." Zei ze uiteindelijk. "Ik wist niet dat vervelen een 'must' was," De kattin grijnsde even en Lurk rolde even met zijn ogen. "Oh ja, ik doe het zo graag," murmelde hij sarcastisch naar de kit. "Daar kan ik je wel vanaf brengen!" De gevlekte kit trok zijn wenkbrauwen op. Even glinsterde zijn oogjes, waarna hij terug zijn oogleden wat over zijn ogen liet zakken. "Veel succes," zuchtte hij waarna hij zijn blik in de hare priemde.

Die sarcastische mood van de kitten beviel haar voor geen meter. Echt, hij moest eens normaal doen of ze zou hem bij zijn oor pakken! Niet dat ze die zien kon, maar ze kon zo wel inschatten waar die zijn moest. "Oh ja, ik doe het zo graag," was wat hij sarcastisch zei. Roughkit trok haar neus op, maar ging verder in haar enthousiasme, negerend hoe Lurkingkit tegen haar deed. "Veel succes," zuchtte de iets jongere kitten. Roughkit stond op en zwaaide met haar staartje. Met grote passen liep ze in de richting van de uitgang van de nursery. Althans, dat dacht ze. Ze botste tegen de muur van de nursery aan en viel. "Vermaak jij je al?" Piepte ze naar Lurkingkit toe.

De kit negeerde zijn sarcastische toon. Fijn, wat zij wilde... De kit stond op en wandelde weg. Het gezwiep met de staart moest aantonen dat hij haar moest volgen. Goed, goed... Hij kwam al. Hij stond op en slenterde wat achter haar aan. Hij ging niet zo snel. Zijn staart ging een beetje boven de grond want wie weet hoe vuil die wel niet was. Jakkes. Opeens stopte de kit. Ze was tegen de muur gelopen... Okay... Dat was ook apart. "Vermaak jij je al?" Zei ze. "Nee," zei hij op een luyide toon. "Jij?"

Fijn, nu was ze voor niets tegen de muur aan gewandeld. Ze strompelde overeind, en schudde met haar kopje. "Oké, jij mag voor gaan de nursery uit..." piepte ze. Dit soort dingen deed ze niet graag, anderen voor laten gaan... maar het kon nu gewoon even niet anders.

De kit ging wat naar achter en Lurk maakte plaats door aan de kanten te stappen en even te gaan zitten. Hij knipperde een paar keer achterdochtig met zijn ogen. Deze kit irriteerde hem best wel, want ze dacht dat ze leuk was en dat vond hij niet. Als ze probeerde grappig te zijn, wel dan was dat mislukt. De kattin schudde haar kop. "Oké, jij mag voor gaan de nursery uit..." Lurk knikte en stond op waarna hij simpel wat verder stapte tot hij bij de uitgang was. Hij stapte rustig naar buiten en keek even rustig rond voordat hij ging zitten en wachtte op de kit.

Lurkingkit zei niets meer. Waarschijnlijk vond hij haar vreselijk irritant. Well, dat kon haar geen haarbal schelen. Ze volgde de pootstappen van Lurkingkit die ze horen kon, en kwam zo feilloos de nursery uit. Nu was het wat lichter en kon ze wat beter zien. Al was alles nog steeds een grote wazige boel voor haar. "Dat is beter," mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen Lurkingkit. Haar ogen begonnen ondeugend te twinkelen. "Zullen we naar de warriors den..?" Het was avond, de maan stond in de lucht, dus iedere warrior zou nu wel slapen. Op de warrior die de nachtwacht had na, die zag hun niet, dacht ze.

Uiteindelijk verscheen de kit naast hem. Hij likte even kort de haren op zijn borst zodat ze mooi lagen en keek toen naar de kit voor hem. Het was avond en de sterren fonkelden hevig aan de inktzwarte hemel. Hij vroeg zich af wat ze waren en of ze het ook hadden hier. Misschien ging hij er nog eens over nadenken nadat hij hier klaar was. En als hij er niet uit zou geraken, zou hij het wel aan iemand vragen. "Dat is beter," Zei ze zachtjes. Lurk spitste even zijn oortjes. Hij zag wel hoe haar ogen fonkelden, maar negeerde het. Zijn blik was meer achterdochtig en zeer ongeïnteresseerd uit, een beetje zoals altijd. "Zullen we naar de warriors den..?" Hij keek even van de den naar haar en terug. "Waarom kon je daarbinnen niks zien? Ben je blind?" zei hij op luide toon. "En wat is jouw naam eigenlijk?"

"Waarom kon je daarbinnen niks zien? Ben je blind?" Vroeg de kitten toen. Roughkit wist het niet, wel wist ze dat ze in het donker, óf bij fel licht nogal moeilijk had wat het zien betrof. Verder was alles prima, haar oren, haar neus, haar gevoel. "In het donker zien is toch gewoon moeilijk... tenminste, ik zie niets in het donker," miauwde ze als of het de normaalste zaak van de wereld was voor een kat. "En wat is jouw naam eigenlijk?" Vroeg Lurkingkit toen. "Ikke ben Roughkit!" Piepte ze terwijl ze trots haar borst voor uit stak. "En jij bent Lurkingkit, toch?" Vroeg ze toen haar kopje scheef houdend.

"In het donker zien is toch gewoon moeilijk... tenminste, ik zie niets in het donker," Lurking bleef haar aanstaren, met zijn achterdochtige blik. Alle katten kunnen toch in het donker zien? Zolang er maar een lichtbron was... Dan was het goed en dan kon hij ook goed zien. Maar als het echt pikkedonker was dan zag je niks. Er moest echt wel een lichtbron zijn. Hij negeerde het, hij ging er later wel nog eens verder op ingaan of er even over nadenken, nu was hij met andere dingen bezig die voor hem veel belangrijker waren. "Ikke ben Roughkit!" zei ze. Lurk rolde even met zijn ogen en zuchtte even zachtjes. Ja, hij was niet echt het type die ook trots was op zijn naam of trots op zichzelf was en verstond het dan ook niet hoe anderen daar zo blij over konden zijn. "En jij bent Lurkingkit, toch?" De gevlekte kit knikte en keek haar terug aan. Ok, wat nu? "Waarom wil je nar de Warriors den?" Vroeg hij vervolgens, het was daar saai, dat wist hij van de vorige keer dat hij daar geweest was.

Roughkit fronste even. Ze vond de zwart-witte kitten maar een saaie kitten. Hij gedroeg zich als een chagrijnige oude elder. "Omdat ik nieuwsgierig ben..." mompelde ze, voor zich uit starend. Oké, ze moest zich zelf herpakken! Roughkit was het type dat zei wat ze dacht, wat zei wat ze vond, en brutaal was. "Jij bent saai," besloot ze. "Jij komt chagrijnig over... jij bent geen normale kitten," miauwde ze. Ze zette haar kop scheef. "Waarom?" die vraag was doelend op 'waarom hij zo was.'

De kit snapte hem niet, dat we geen verassing, ze was niet eed eerste. "Omdat ik nieuwsgierig ben..." Lurk knipperde een paar keer met zijn ogen en staarde recht naar haar kop en schouder. Zij staarde ietwat voor zich uit. Zijn oogleden lagen wat ontspannen over zijn grasgroene ogen. Hij vond het nogal saai... Hij wist hoe het eruit zag en hoe het er was en het was er saai. "Jij bent saai," concludeerde ze opeens. "Jij komt chagrijnig over... jij bent geen normale kitten," Lurk ontmoette haar ogen en knikte even ter bevestiging, dat wist hij eigenlijk best wel. "Waarom?" Lurkie knipperde met zijn ogen en dacht na. Hij keek even op naar de inktzwarte lucht en haalde diep adem. "Dat vraag ik me soms ook af..." Hij liet zijn blik langs de sterren gaan. "Ik weet het echt niet... Ik wil wel, maar weet het niet, alles ligt me niet... Waarom?

Lurkingkit was echt saai. Saai, chagrijnig, gemeen, en bot. Ja, Roughkit kon gemeen zijn, bot uit de hoek schieten, maar ze was wel lief, speels, avontuurlijk en vrolijk. Toch vroeg ze zich wel af waarom Lurkingkit zo was, dus vroeg ze er naar. "Dat vraag ik me soms ook af..." reageerde hij. Roughkit bleef zitten waar ze zat en hield haar kopje vragend scheef. Hij wist niet waarom hij was wie hij is? "Ik weet het echt niet... Ik wil wel, maar weet het niet, alles ligt me niet... Waarom?" Nu kreeg ze een vraag terug, maar daar reageerde ze niet op. Ze trippelde naar hem toe en legde haar pootje over zijn schouders heen. "Gewoon doen, niet nadenken," piepte ze met geheven kop. "Een mosballetje is saai, maar als je je inbeeld dat het leeft, dan is het niet meer saai, gewoon je fantasie gebruiken," adviseerde ze. "Warriors gaan het irritant vinden wanneer wij hun den binnen komen, en dat is léúk. Je moet er de grap van in zien, en verder niet te moeilijk na denken," piepte ze, hopend dat hij nu niet meer saai zou zijn.

Hij staarde haar met zijn achterdochtige blik aan en zag hoe ze naar hem toe kwam. Hij snoof even zachtjes, maar wachtte wel rustig af. Ze legde haar poot op zijn schouder en hij keek haar simpel aan. Zijn oogleden lagen nog steeds ietsje over zijn ogen heen, waardoor hij er erg ongeïnteresseerd uitzag... Maar eigenlijk was hij gewoon moe van dit alles. "Gewoon doen, niet nadenken," Nu kneep hij ietwat zijn oogjes tot spleetjes. Niet denken? dat was voor hem ondenkbaar... Oké, dat... Klonk raar... "Een mosballetje is saai, maar als je je inbeeld dat het leeft, dan is het niet meer saai, gewoon je fantasie gebruiken," Hij bleef haar aankijken met zijn groenige ogen, maar eigenlijk zat hij al dingen te denken over dit soort van spelen. Dat was toch echt wel gek zijn? Denken dat het leeft? Het is een mosballetje, dat leeft niet! "Warriors gaan het irritant vinden wanneer wij hun den binnen komen, en dat is léúk. Je moet er de grap van in zien, en verder niet te moeilijk na denken," Hij liet zijn blik even langs het kamp gaan en knikte langzaam, alsof hij het begreep. Maar eigenlijk begreep Lurk er niks van en wilde hij er ook niks van begrijpen. Hij vond de manier van leven nu niet echt hatelijk, enkel saai en niet denken? dat wilde hij niet doen, want dat was het enige waar hij nog 'plezier' aan had, vooral als hij nieuwe dingen ontdekte. Dat gebeurde niet veel, maar als het wel gebeurde, dan was dat leuk ja... "Oké, ik zal het proberen," zei hij en langzaam kwam hij overeind. Met nog steeds dezelfde blik in zijn ogen trippelde hij vooruit, maar na enkel pasjes wachtte hij en keek hij om om te kijken of Roughkit mee was.

Roughkit glimlachte naar Lurkingkit. Het kon haar eigenlijk niets meer schelen da hij zo 'saai' was, ergens was het wel grappig hoe hij was. Lekker droog en simpel, gewoon heel anders dan de andere kittens. Originaliteit vond Roughkit wel belangrijk in het leven, en het was overduidelijk dat Lurkingkit tot de categorie origineel behoorde. "Oké, ik zal het proberen," was het antwoord van Lurkingkit uiteindelijk. Roughkit zette een grijns op en ging staan. "Oké dan!" Piepte ze vol zelfvertrouwen waarna ze direct een stap in de richting van de warriors den deed. Lurkingkit liep mee, en zo gingen ze dus samen naar de warriors den. Voorzichtig stak ze haar kop naar binnen, het leek er rustig, leeg zelfs. "De kust is veilig," piepte ze, helemaal in haar rol beland. Ze zette een stapje de warriors den in waarna ze een afwachtende blik op Lurkingkit liet rusten.