All colors of the.. well who cares

De zwarte kitten liet zich voor de zoveelste keer uit het nest rollen. Hij verveelde zich. Waarom sliepen zijn broertjes en zusje zoveel. Konden ze niet gewoon even wat gaan doen ofzo. Verveeld zuchtte Innerkit voor hij weer op stond en het nest in klom om zich er vervolgens weer uit te laten rollen. Zou zijn moeder gek van hem worden. Maakte het hem uit. Waarschijnlijk niet. Ook dit begon te vervelen, het was eigenlijk ook iets wat hij deed uit pure verveling. Hij was nog niet zo heel oud, nog geen moon maar hij zag er tegenop nog zeker 5 moons zo te zitten. Hij sprong op en liet zijn pootjes hem door de nursery dragen. Wie zou hij tegenkomen.

-Eerste post Lurkingkit-

Hij keek vanuit het nest naar het nest waar hij een paar dagen terug die ene kit had gezien. Hij wist haar naam nog niet, misschien zou hij het gaan vragen. Hij liet zijn blik langs de nesten gaan, zijn oogleden gleden langzaam over zijn ogen heen. Nee... Natuurlijk niet. Hij wilde het niet weten... Toch? Hij opende zijn ogen ietwat en keek onwillekeurig naar het nest. Hij zuchtte even zachtjes en legde zijn voorpoot -die tot nu toe voor hem had gelegen- op zij buikje. Hij wachtte nog even af en toen zag hij opeens een zwarte pels uit het nest gaan. Hij keek er eerst niet naar, maar toen deze opnieuw in het nest klom en nog een keer er uit rolde, tilde hij zijn kopje op. Hij zag -nadat deze nog een paar keer uit het nest was getuimeld- dat deze wat ging wandelen. Lurk volgde zijn bewegingen, maar deed niks. Hij staarde heem enkel achterdochtig aan. Nope...

Terwijl zijn pootjes hem een rondje door de Nursery droegen hield hij zijn ogen toch vaak bij zijn eigen nest. Hij was de oudste, hij moest op ze letten. Zo voelde hij zich erover teminste. Al nam hij die taak niet altijd echt serieus genoeg. Zijn zusje bijvoorbeeld, waarschijnlijk kende ze meer katten dan waar Innekit vanaf wist. Hij merkte echter tijdens zijn stukje lopen dat er twee ogen in zijn zijkant brandde. Hij kon er enkel niet onopgemerkt achter komen wie het was die hem aan keek. Even likte hij zijn bekje af en keek toen weer voor zich. Zijn ogen gleden naar links, geen blikken, toen naar rechts... op geen blikken. Waar zat die kitten, of moeder wist hij veel. Hij liep door, weer terug richting zijn nest tot hij de groene ogen zag. En niet de mooie groene ogen van Lockedkit. Hij keek naar ene zwart/wit katertje. "Wat is er?" vroeg hij achterdochtig omdat de ogen van de kater ook zo op hem gericht waren. Inner zelf echter was niet bang om zijn bekje open te doen, zijn gedachtes te laten spreken.

Het katertje had eerst niet door wat Lurks aan het doen was, maar uiteindelijk, na enige tijd, had die domme kat het wel door. Hij keek met een achterdochtige blik naar het jongere katje. Zijn oogleden bungelden daar maar wat, zoals altijd. Zijn groene oogjes priemend in zijn blik. Hij knipperde een paar keer, ging niet de eerste zet zetten, dat deed hij nooit in een gesprek. Althans, nu nog niet. "Wat is er?" Vroeg de kit achterdochtig. Lurking knipperde even traag met zijn ogen en bleef de kater met dezelfde blik aankijken. Na enige tijd duwde hij zichzelf recht en keek hij nog steeds naar het jonge katertje. Hij spande zijn spieren op en sprong soepel en snel uit het nest. Hij liet zijn blik los en keek nu strak voor zich uit. Hij liep zo langs de kater heen, rechtstreeks naar het nest waar hij die rustige kit een paar dagen terug had ontmoet. Waarschijnlijk was meneer haar broer... Wel, goed voor hem.

De kitten waarvan de blik al een tijdje in zijn zij brandde keek hem nu enkel aan, langzaam knipperend. Innerkit wachtte enkel op zijn antwoord. Maar de kitten leek niet van plan te zijn om te gaan antwoorden. Nou dan toch niet. Inner wou net weer verder lopen tot het andere katertje bewoog. Hij was niet gaan praten, nee, hij stond op. Toen de kater uit zijn nest sprong keek Inner hem enkel nog aan, rustig blijven staand. Hij kreeg geen blik meer terug, dat was alleen maar beter, hij had het gevoel van die groene ogen in zijn zij niet lekker gevonden zeg maar. Toen de kater naar zijn nest liep, langs hem pakte het enkel minder goed uit. Wat ging hij doen bij Inner's nest. Hij had daar niets te zoeken. Hij zette zich af en landde soepel voor de kater waarna hij zijn kleine lichaam weer naar hem draaide. Niemand kwam bij zijn siblings zonder dat het mocht. "Wat is er?" vroeg hij opnieuw.

Opeens kwam de zwarte kit voor hem, waardoor hij moest stoppen met wandelen en naar hem moest kijken. Zijn achterdochtige blik ontmoette zijn blauwe oogjes en hij bleef die blik vasthouden tot er woorden uit de bek van de kater kwamen. "Wat is er?" Lurks zwiepte even met zijn staart en ging zitten waarna hij een blik op het nest van zijn bestemming legde en terug keek naar de kat. "Niks," zei hij op een toonloze manier. "Wat is jouw probleem?" Zei hij vervolgens waarna hij terug de blik van de kater vastpakte. "Mijn probleem is jij," zei hij vervolgens op diezelfde emotieloze toon. Toen stond hij op en wandelde hij zo langs de kater heen waarna hij rustig verder wandelde naar het nest van Lockedkit. Wat dacht deze kater wel niet? Hem zo blokkeren midden in zijn wandeling. Dat kon hij gewoon niet teloren.

"Als er niets is, waarom ga je dan naar mijn nest" sprak hij rechtuit. Hij ging er echt niet omheen draaien. Hij wou niet dat andere naar zijn nest liepen als hij niet wist wat ze er gingen doen. Hij keek recht naar de groene ogen van de kater, iets wat uitdagend uit kon komen. De kater voor hem zei dat Inner zijn probleem was. Hij zelf trok zich daar niets van aan. Hij hoefde zich enkel om te draaien en een andere kant op te lopen om zijn probleem op te lossen. Als hij zoveel last van um had. Toen hij weer langs hem naar zijn nest liep bromde Inner even wat voor hij zich weer om draaide en in de richting van de kater rende. Opnieuw ging hij voor hem staan. "Mijn probleem is dat je naar mijn nest loopt" reageerde Inner op de eerdere vraag aan de kitten. Wat zou hij bij het nest van hem zijn broertjes en zijn zusje moeten. Was een van hen vrienden met hem, nou en.

"Als er niets is, waarom ga je dan naar mijn nest" Lurk negeerde hem en stapte gewoon verder zonder echt op de zwarte kit te letten. Hij had hem uitgedaagd door hem recht aan te kijken, maar dat deed de gevlekte kit echt niks. Hij zou daar niet op reageren, hij zag daar niet echt iets van in. Hij zag van de meeste dingen niks in, hij zag het nut niet van dingen en waarom ze het deden en noem maar op eigenlijk. Toen hij de kit passeerde hoorde hij hoe hij bromde en gromde en het duidelijk niet goed vond dat hij hem zo had genegeerd en hem zo had gepasseerd. Zijn achterdochtige blik was er nog steeds toen de kit opnieuw voor hem ging staan. Deze keer stopte Lurking niet, hij spande zijn spieren op en sprong op. "Mijn probleem is dat je naar mijn nest loopt" Met een doffe klap landde de gevlekte kit op de zwarte kit, zwaarder en ouder dan hem zou de kit onder zij gewicht moeten bezwijken. Maar lurk stapte simpel verder naar het nest, zonder echt nog te letten op de kit die hij zojuist had geplet.

Innerkit ging elke keer voor hem staan als de zwart/witte katertje langs hem zou lopen maar hij kwam wel telkens dichterbij zou nest, hij moest dus iets anders verzinnen. Hij keek even naar de grond terwijl hij nadacht maar daardoor liep de kater juist weer langs hem. Snel sprong hij erachteraan en blokkeerde weer zijn weg naar het nest. Maar de kater stopte niet, hij zette zich juist af en landde recht op Innerkit. Het kleine katertje plofte op de grond en voelde het lucht met een klapje uit zijn longetjes geslagen worden. Er ontsnapte een klein piepje, dit was niet eerlijk. Witje was ouder dan hem, daardoor ook grote dan hem. Ja, hij zou hem Witje noemen sinds Inner geen idee had van zijn naam. Maar hij gaf zich niet op. Snel sprong hij weer op zijn vier pootjes en haalde even diep adem, om zich om te draaien en naar hem toe te lopen. Innerkit zetten zich af en sprong tegen hem aan, hem proberend om te duwen. Ook probeerde hij zijn klauwtjes in de vacht te haken om zo betere grip te krijgen op hem.