And again... {Shadewolf}

Het was opnieuw stil, stil en donker. Kwam er dan geen verandering aan deze eentonige wereld? Het was nog erger dan de plaats waar hij eerst was geweest, waar warmte er altijd was, overal om je heen. Waar er geen pijn was, alleen het verstikkende feit dat je geen ruimte had om zelfs je poten te streken. De kleine kit liet opnieuw zijn pootjes langs de haren van zijn moeder gaan, haar geur was rustgevend, haar warmte was goed en teder. Hij zuchtte even voldaan, maar een ergernis was te horen in het zachte briesje dat zijn mond ontglipte. Waarom was het zo stil? Waarom was het altijd zo donker. Hij piepte stil, bijna onhoorbaar. Zijn broertje had al woorden, nee, letters kunnen uitbrengen. Hij kon dat best ook, toch? Ja, maar wilde hij dat wel? Wilde hij begrijpbaar worden voor de duisternis? De warmte en zijn geuren? Zijn geluiden verstaanbaar maken aan wat daar was? Nee, ze moesten maar wachten, hij moest het juiste moment afwachten. De kit trok zijn pootjes terug in en draaide zich langzaam om, zodat hij nu met zijn rug tegen de warmte lag. Ja, wachten...

Met ruime pootstappen baande de bruine kater zich een weg richting de prooistapel. Eenmaal hier aangekomen wierp hij zijn gevangen dieren erop, om nadien een klein musje mee te nemen en richting de Nursery te struinen. Het was hem ter oren gekomen dat zijn broer kittens had gekregen, maar aangezien hij tot nu toe nog geen tijd had gehad, kon hij het nest nog maar voor de eerste keer bezoeken. Nieuwsgierig stak hij zijn kop door de ingang van de den, om zijn bladgroene ogen inspecterend de nesten te laten onderzoeken. Toen zijn blik eenmaal viel op een klein katertje, die hem deed denken aan Shrewstar, nam hij een klein stapje vooruit zodat hij zich half in de den bevond. "Hallo, wie mag jij zijn?" Klonk zijn stem nieuwsgierig, terwijl zijn blik vriendelijk op de kitten gericht was.

Hij inspecteerde alles eens goed, het was redelijk groot de den... maar er waren teveel katten en daardoor leek het zo klein. Hij haalde diep adem en liet een zucht langs zijn lippen glijden. Waarom zaten ze zo dicht op elkaar? Hij liet zijn blik op de ingang vallen en zag hoe een tabby de den binnen kwam. Hij had een bruine pels gesierd met zwarte strepen. Zijn geur kwam hem niet bekend voor... maar ergens kwam hij bekend voor. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen en keek naar de kater die dichter kwam. Hij zuchtte zachtjes toen deze zijn mond opende. "Hallo, wie mag jij zijn?" Zijn ongeïnteresseerde blik ging over hem heen. Hij was hem... Punt uit. Niemand hoefde echt zijn naam te weten... En hij ging echt niks zegge hoor. Hij moest maar weten dat hij maar weg moest gaan. Zijn ogen vertelde hem dat toch?

- Ik maak even een tijdsprong met hem, dus hij is 2.5 moons xD