Monster {Tallpaw}

Hij sloeg even zijn pootje tegen de warmte aan. Dit begon hem met mate te irriteren hoor! Echt! Dit stilzitten was te eentonig voor hem! En dan nog eens met die andere dingen! Ugh, ze gaven hem een heel raar gevoel. Alsof hij het niet langer wilde en het gewoon niet meer wou. En dan nog eens die gevoelens! Die waren het ergst van al! Ze kwamen altijd en ze kwamen vaak en in te vele vormen. Soms waren ze goed, soms waren ze slecht, maar één ding was zeker: Ze beïnvloedde zijn gedrag. Dat besefte hij wel een beetje, maar wat kon hij eraan doen? Ze negeren? Ja, dat moest hij maar eens proberen! Maar wat dan met het 'monster'? Die deed hem pijn. Oké alle gevoelens buiten het monster dan buitensluiten. Dat leek wel een goed plan. Hij opende zijn bekje even en gaapte zachtjes. Ja, dat zou hij wel kunnen. Het monsters kon hij natuurlijk niet mijden, het was er altijd al geweest. De gevoelens had hij nog maar sinds kort ontdekt, dus leek het hem logisch dat ze minder belangrijk waren voor het leven... Toch?

Zijn ogen wenden aan het schemerige licht van de nursery, en zijn oog viel deze keer acuut op een kleine zwart witte kitten. Hij herkende hem vaagjes van zijn eerste bezoek, Lurkingkit. Waarschijnlijk omdat hij altijd een beetje stilletjes en vreemd deed. Tall liep dichter naar het beestje toe, en ging dichtbij liggen. Het wonder van de natuur.

Een nieuwe geur, die hij eigenlijk wel vaagjes herkende, voegde zich bij die van de geur van zijn moeder. Hij haalde diep adem en snoof deze eens goed in, zo kon hij dat later dan nog een keer gebruiken en dan kon hij deze kat herkennen. Toen de geur scherper werd, was het minder moeilijk hem op te nemen. Hij staakte dus zijn snuiven en haalde gewoon diep adem. Nu kon hij een vage geluid bij deze geur plaatsten. Hij wist niet echt wat de naam was van de geur, dus kon hij ook niet echt weten van wie hij was. Hij zuchtte even. Het was erg vervelend als je geen naam op iets kon plakken. Toen de geur een warmte vormde, tilde hij zijn kopje op, reikend naar de toekomende nieuwe warmte. Het was niet zo'n goede warmte, hij was niet zoals die van zijn moeder... Hij haatte het nu al. Toen de geur zijn neus voelde, duwde hij zachtjes tegen de warmte aan, alsof hij weg wilde van de geur... Misschien wilde hij dat ook...

De kitten kwam eerst naar hem toe, en ging toen weer weg met een niet al te vrolijk kijkend gezicht. Tall deed helemaal niets, wat moest hij doen? Een beetje kijken naar hoe de kitten zou bewegen, dus deed hij dat, en rook ondertussen even aan zichzelf, anderen vonden hem altijd beter ruiken dan de gemiddelde shadowclanner. Deze kitten duidelijk niet, zouden hij en Slate nu al van alles telepatisch hebben uitgewisseld? Dat zou namelijk niet eerlijk zijn.

De warmte bewoog niet en dat vond hij vreemd. Soms bewogen nieuwe geuren wel eens, als hij tenminste iets deed. Wat hij ook vreemd vond was het feit dat hij geen geluid maakte deze keer. Misschien moest hij de eerste stap zetten? Hij overwoog het even, maar zette het toen om in realiteit. De kit plaatste zijn pootjes op de warmte en verzamelde al zijn moed en kracht om zijn kopje op te tillen waarbij hij ook probeerde zijn voorpootjes te streken. Het was erg moeilijk, maar zo snel als hij kon zoog hij zoveel mogelijk lucht naar binnen. Een luide piep ontglipte zijn mondje, om daarna zijn evenwicht te verliezen en zo op de grond te vallen. Hij was op zijn rug beland. Hé! Dat wilde hij niet! De kit begon zachtjes in het rond te slaan met zijn pootjes en kronkelde moeizaam in het rond. Langzaam kwamen zijn klauwtjes uit hun hulsels, voor heel even, om er daarna terug zachtjes in te trekken. Zo herhaalde hij die actie meerdere keren. Hopelijk hielp deze kat hem, want het was zijn schuld dat hij hier zo lag!

Tall keek toe naar hoe het kleintje naar hem toe kwam, en zijn rug uitkoos als plek om op te klimmen. Een luid gespin steeg op uit zijn borstkas, en een glimlach sierde zijn lippen. De nesten moesten nog verschoont, maar dat kon wel heel even wachten toch? Eerst deze schattige kitten bekijken. De kater had het nog niet gedacht of het kleine beestje viel om, van zijn rug, op zijn eigen ruggetje! Meteen kwam de grote redder in actie, en draaide zonder teveel moeite te doen, de kleine weer normaal. "There you go," Mauwde hij zacht, en spinde nog eens. Wat een durfal!

Het duurde niet lang of de warmte kwam hem tegemoet. Het hielp hem overeind en al snel stond hij terug op zijn tere pootjes. Hij trilde ietwat, maar zakte daarna zachtjes door zijn pootjes, hij was nu al zo moe. Zou hij ooit genoeg kracht hebben om meer te doen dan dat hij nu deed? Of zou hij voor eeuwig moeten leven volgens de wetten van de anderen? Moest hij altijd op hen rekenen? Of kon hij ook eens op zichzelf rekenen? Hij hoopte het, op een dag niet langer afhankelijk te zijn van anderen, dan kon hij hen beschermen. "There you go," Hij piepte instemmend naar de kat die hem recht geholpen, ookal verstond hij er eigenlijk geen snars van. Hij maakte zo zijn eigen versie van de woorden en hij zou er ooit wel aan uit raken. Toen zacht geronk zijn oren bereikte, spitste hij nieuwsgierig zijn oren. Wel meteen kwam de kit terug in actie, zijn moeheid al lang vergeten. Hij sloop traag naar de kat toe en toen hij diens warmte voelde, duwde hij zich tegen de borstkas van hem aan. Het zachte gespin klonk rustgevend en de warmte was leuk. Zo bleef hij liggen. Niet echt in het besef dat zijn oom over hem waakte.

Rustig toekijkende naar de kit grinnikte Tall zacht toen zijn korte zin beantwoord werd met een duidelijke piep. Zodra hij begon te spinnen kwam de duidelijk moeë kit back in action en naderde hem in sneltreinvaart. Met de kleine pootjes werd Tall in de borstkas gepord, wat het spinnen alleen maar luider deed komen. De kleine ging uiteindelijk liggen, en leek rustig. Vrolijk keek Tall naar beneden, blij dat het dus ook zo kon. "Weet je," Begon hij zacht, niet eens wetende waarom hij tegen de kitten praatte, "Soms zou ik net als jij willen zijn, een kleine kitten, zonder de boze buitenwereld," Tall zuchtte, dat kon niet meer, hij had het verpest, en moest er maar gewoon mee leren leven.

Het gebrom van deze kat werd met de tel luider en het klonk niet dreigend, dus bleef de jonge kat liggen waar hij lag. Hij opende zijn bekje en liet een gaap aan zijn bekje ontglippen. Hij was al redelijk moe en hoe moest soms de slaap uit zijn hersenen verjagen maar hij wilde niet in slaap vallen, dus deed hij dat ook niet. "Weet je," Verrast door de plotselinge geluiden van de kater, keek de jonge kat op. Het koste hem nog veel moeite hem in de lucht te houden, het was dan ook geen verassing dat hij al snel zijn evenwicht verloor en zijn kopje terug op zijn poten liet rusten. "Soms zou ik net als jij willen zijn, een kleine kitten, zonder de boze buitenwereld," Een zucht gleed langs zijn kopje heen. De kater had ook gevoelens? Hm, het leek wel alsof ze ook niet voor hem fijn waren. Waarom bestonden ze dan? De jonge kat tilde zijn kopje op en liet deze rusten op de trillende borstkas van zijn oom. Een zacht piepje ontglipte zijn lippen. Waarom was deze kat zo in de ban van deze gevoelens? Waarom verbande hij ze gewoon niet?

De kitten keek hem aan, en ook al zei hij nog niets, Tall voelde dat hij begrepen werd. Een luide piep kwam weer uit het mondje toen de kater gestopt was met praten, en de apprentice probeerde het zich in te beelden als een vraag. "Ik kan het niet zomaar negeren," Mauwde hij, duidelijk een beetje bedroefd, "Mijn zusje wilt me niet meer zien, dus ik heb gezegd dat ze me inderdaad niet meer zal zien, en mijn vrienden verlaten me allemaal ineens," Met grote ogen keek Tall naar het kleintje, "Word niet ouder, die wereld daarbuiten is echt lastig, en vooral poezen moet je niet aan beginnen, onbegrijpelijk," Tall knikte nog eens om zijn woorden kracht bij te zetten, en zuchtte toen nog een keer. Best goed zo, random voor je uit praten.

Langzaam liet de kit zijn kopje terug zakken en vleide hij deze neer tegen de warmte van de kater. "Ik kan het niet zomaar negeren," Hij opende even zijn bekje en liet een zwakke geeuw uit zijn bekje. Daar waren die gevoelens weer, de toon waarop hij sprak, hij droeg er. "Mijn zusje wilt me niet meer zien, dus ik heb gezegd dat ze me inderdaad niet meer zal zien, en mijn vrienden verlaten me allemaal ineens," De kleine kit haalde diep adem en ademde daarna alle lucht terug uit. Hij begreep er niks van. En misschien kon het hem ook niks schelen. "Word niet ouder, die wereld daarbuiten is echt lastig, en vooral poezen moet je niet aan beginnen, onbegrijpelijk," De kleine kit voelde hoe een zucht zijn haren liet bewegen. Hij tilde nogmaals zijn kopje op en piepte even zachtjes, alsof hij iets wilde zeggen. Hierna volgde een luidere piep. He, domkop, ban die gevoelens!

Zijn ogen waren gefixeerd op het kleine ventje, en een glimlach speelde rond zijn lippen. Dat werd pas een echte glimlach toen de kitten een antwoord piepte, en hem deze keer niet een, maar wel twee piepjes gunde. Tall interpreteerde ze maar gewoon en lachte dus even. "Je zult een goede Warrior worden weet je dat?" Tall spinde even, hij wist nog als de dag van gister dat Innerghost hem had gezegd dat hij veel potentieel had, en dat was de uiteindelijke reden tot zijn trainingen geweest. Het voelde altijd goed als iemand je erkende.

Hij hoorde even niks meer, dus liet hij zijn kop vermoeid wegzakken in de haren van de kat. De kleine kat voelde een gaapte opkomen en tilde dus al voorzichtig zijn kopje op zodat zijn bek niet gevuld zou zijn met de haren van deze kater. "Je zult een goede Warrior worden weet je dat?" Een gaap ontglipte zijn bekje en al snel liet hij vermoeid zijn kopje terug vallen, hij was zo moe, opeens. Het tedere gegrom kwam terug en een zacht, bijna stille piep ontglipte de lippen van de kleine kitten. Hij werd steeds nieuwsgieriger naar de taal van de katten. Hij kon hun woorden nog steeds niet van elkaar onderscheiden, maar sommige waren hem al zo bekend. Herhaling.was iets krachtig, het werd er zo echt ingestampt. Langzaam voelde hij hoe de slaap hem langzaam inpalmde. De kit rolde zich langzaam op en liet zijn bekje uit de haren gaan. Een nieuwe geeuw verdween uit zijn bek en langzaam liet hij een opgelucht zuchtje horen. De slaap was dichtbij.

Tall keek verbaasd toe naar hoe de kleine kitten zich oprolde, en langzaam maar zeker de slaap naderde. Zo energiek, maar toch zo snel vermoeid. Kittens waren echt iets wonderlijks, ook al was het waarschijnlijk zo bij elke kitten, deze kitten leek extra schattig te zijn wanneer hij bijna sliep. Dus spinde Tall zachtjes, en keek vertederd naar hem. Zometeen zou hij hem wel terugleggen in zijn nestje, zometeen, eerst nog even genieten van het vrolijke aangezicht.

Hoe hard hij ook tegen de slaap vocht, toch kwam het zijn gedachten binnen. Het sloop in zijn hersenen en legde zijn gedachten tot rust, wat hij erg irriterend vond. Hij vond het niet leuk als dit gebeurde. Hij snoof zachtjes en in de verte hoorde hij een zacht gegrom of gespin, zo werd het ook genoemd. Het was een actie die katten ondernamen wanneer ze iets leuk vonden en deze kater moest het dus leuk vinden toch... Ugh... Zijn gedachten lagen half te slapen en half te werken, dit ging hem koppijn bezorgen. Daarom gaf hij zich over aan de slaap en viel langzaam in een niet zo diepe slaap. Hij sliep meestal niet zo diep, hij was ermee geboren en kon er ook niks aan doen. Zijn ademhaling werd trager en zijn lichaam werd wat ontspanender. Nu zag je hoe rustig hij was.

De kater keek toe naar hoe de jonge kitten in slaap sukkelde, en grinnikte zacht. "Word niet groter," Mauwde hij zacht, tegen zijn neefje. "Katten zullen je pijn doen, je haten, je niet begrijpen," Zijn poot gleed langzaam over het dunne vachtje, "Ze zullen je willen breken," Klonk het zacht, terwijl hij bleef strelen, "But I won't let them," Grote belofte, hij zou er alles aan doen het waar te maken.

De kater praatte nog wat, maar hij kon zich niet meer concentreren op wat hij zei, hij was al te diep weg in de slaap. Langzaam viel hij inde duisternis van dromen en dingen waar hij alles kon ontdekken en alles naar zijn wil was. Zijn eigen wereld. En zo viel de jonge kit in slaap, zijn oogjes dicht, zijn ademhaling rustig, veilig bij zijn oom. Zijn familie... Lieve oom... Lieve Tall. <3

Kort-

De kitten was weg, in een wereld gevallen waar de pijn hem toch niet zou deren. Vertederd keek Tall naar het kleintje, en pakte hem toen heel voorzichtig in zijn mond om hem terug in het nest bij zijn moeder te leggen. Langzaam legde hij de zwart witte kat neer, likte nog eens over zijn rug om de haren die alle kanten opstonden weer recht te krijgen, en draaide zich toen weg om de nursery te verlaten. Dat was een geslaagd bezoek.

- The End