It's a dark, dark world {Open}

In de warme vacht van haar moeder lag een kleine tabby kitten. Ze had haar oogjes nog niet geopend en nog nooit iets gezegd, maar het besef van de wereld begon langzaamaan door te dringen. Ze kroop een eindje verder, voorzichtig voelend met haar pootjes. Ze probeerde de plek waar ze woonde beter te leren kennen, pootje voor pootje. Opeens voelde ze iets zachts. De jonge kitten fronste en voelde nog iets. Het leek te bewegen.. Wat was dat?

Langzaam opende Snowynight haar ogen toen ze beweging bij haar sneeuwwitte buikje voelde. De poes knipperde wat verbaasd en fronste lichtjes terwijl ze opkeek. Een van haar kittens begon er al vandoor te gaan, kleine bandiet. Met een warme glimlach boog Snowynight haar neusje naar voren en draaide zich zo dat haar kopje op de baan van de kitten lag. Haar glimlach werd even wat breder toen ze de pootjes in haar wang voelde prikken. "En waar dacht jij heen te gaan, Windkit?" Murmelde de poes met een liefkozende glimlach. Het maakte niet uit dat de kitten misschien nog niet kon antwoorden. Ze kon zo alvast wennen aan de klanken.

"En waar dacht jij heen te gaan, Windkit?", klonk een zachte stem. Die stem kende ze. Die stem betekende warmte, veiligheid, thuis.. En Windkit, dat wist ze al, dat was ze zelf. Dat was haar naam. De bruine tabby kitten wist niet wat het betekende, wat de klanken voor betekenis hadden, maar ze was trots op haar naam. Ze slaakte een klein piepje, maar bleef porren in het zachte ding voor haar. het rook zoet, en het bewoog, en Windkit wou weten wat het was.

Snowynight glimlachte breder toen de kitten nog wat harder begon te piepen en te porren. Het was duidelijk nieuwsgierig naar de buitenwereld. Maar ze was er nog niet klaar voor, dus Snowynight moest haar ervan behoeden dat haar niks overkwam. De poes gaf haar dan ook plagerig een likje over haar neus en duwde haar voorzichtig om. Zachtjes natuurlijk, zodat de kitten in het mos lag. Vervolgens begon Snowy Windkit plagerig te kietelen mer haar snorharen. "Voordat je her nest uit mag, moet je eerst langs mama," snorde Snowynight.

Ze voelde hoe haar moeder haar een likje over haar neus gaf, en spinde zachtjes. Daarna werd ze zachtjes omgeduwd, tot ze half op haar rugje in het mos lag. Maar toch gaf Windkit niet op. Ze probeerde weer recht te krabbelen, wat niet helemaal lukte. Ze bleef liggen, spartelend met haar pootjes om recht te raken. "Voordat je her nest uit mag, moet je eerst langs mama," zei de warme stem. Windkit richtte haar kopje wat naar haar, maar begreep niet echt wat de poes zei, en bleef verder proberen recht te komen.

Snowynight grinnikte zachtjes toen de kitten wild begon te spartelen. Het was een kleine strijder, dat was zeker. Maar Snowynight was zeker weten ook een doorzetter. Ze boog zich dan ook nog wat verder naar voren en raspte kietelend met haar ruwe, roze tong over het buikje van Windkit heen. Toen ze het wel weer genoeg vond, krulde Snowynight haar staart rond Windkit en legde ze haar kop weer waakzaam neer, wachtend op de volgende move van de kitten.

Ze voelde de kietelende snorharen van haar moeder, en begon zachtjes te lachen, voor zover een kleine kitten dat kon. Toch gaf ze niet op, en bleef ze verder spartelen. Af en toe liet ze ene klein piepje horen, maar al zou ze een eeuw moeten blijven spartelen, ze gaf niet op. Windkit voelde hoe haar moeder zich wegtrok, en stopte eventjes met spartelen. Zou ze haar gaan helpen? Maar de tabby kitten voelde geen aanraking meer van haar moeder, wat haar toch wat bang maakte.. Nog vastbeslotener als daarstraks probeerde ze terug recht te krabbelen, met als enige resultaat dat ze nu helemaal op haar rugje rolde.

Geinteresseerd keek Snowynight toe wat de kit nu eigenlijk ging doen met de plotselinge 'vrijheid' die Snowynight haar geschonken had. Wel een hele vierkante muislengte aan vrijheid. Wat ongelofelijk gul, of niet? Eventjes bleef ze kijken naar het gespartel van Windkit, benieuwd of de kitten er zelf uit zou komen. Maar de situatie zag er hopeloos uit en uiteindelijk lag de kleine kitten helemaal op haar rug. Snowynight glimlachte warm naar het kleintje en naar het doorzettingsvermogen dat het vertoonde. Ze zou er nog haar poten aan vol hebben dat energieke kleintje, dat wist ze zeker. Zachtjes en snorrend boog ze haar kop weer naar de kleine kitten toe en duwde haar neusje iets onder het ruggetje. Met een voorzichtig duwtje gaf ze de kitten een zetje om tot haar pootjes te komen.

De tabby kitten voelde hoe een zacht duwtje haar weer recht zette. Met dat beetje hulp krabbelde ze helemaal recht, om ietwat speels te blijven staan. haar gezichtje was gericht naar de plek waar haar moeders stem de vorige keer vandaan kwam. Ze glimlachte eventjes speels, waarna ze naar voren stapte en haar pootje tegen het zachte neusje van haar moeder zette.

Zachtjes snorde Snowynight toen ze zag dat Windkit haar evenwicht weer terugvond. "Goedzo," snorde ze trots, "zie je wel, je kan het." Ze volgde met haar ogen de bewegingen van Windkit, wie steeds dichter en dichterbij kwam en keek bijna scheel toen de zachte poot haar neus aanraakte. Zachtjes begon Snowynight te lachen en tuitte haar lippen iets. Zachtjes blies ze tegen de gevoelige pootkussentjes van haar kittens, plagerig kijkend hoe deze met deze nieuwe sensatie zou omgaan.

"Goedzo", snorde de zachte, warme stem. Instinctief begon ze te snorren toen ze die bekende stem hoorde. "zie je wel, je kan het." Ze wist nog niet echt wat de woorden betekenden, maar het klonk positief. Windkit stapte dichterbij, en zette haar pootje op het neusje van haar moeder. Die begon te lachen, dat hoorde ze. Opeens kriebelde er wind tegen haar pootkussentje. Ietwat geschrokken deinsde de tabby kitten achteruit. Ze kantelde haar kopje eventjes en fronste. Zou dat nog eens gebeuren? Ze besloot het nog eens te proberen, en stapte weer naar voren, waarna ze haar pootje weer op het neusje van haar moeder zette.

Snowynight lachte eventjes wat harder toen ze de uitdrukking van Windkit zag veranderen toen ze tegen haar pootje blies. De verbazing en lichte schok was van het koppie van het jonkie af te lezen. De voorpoot van de kitten verloor dan ook even contact met haar roze neusje toen de kitten achteruit deinsde. Maar het verbaasde haar ook niet dat de poot al snel genoeg weer op haar neus geplant was. Eens kijken wat Windkit deze keer zou doen. Snowynight ademde diep in en blies opnieuw over de pootjes van Windkit, deze keer wat harder.

En opnieuw voelde ze de wind, alleen harder nu. Alweer haalde Windkit haar pootje van het neusje af, maar dit keer met een glimlachje op haar gezicht. Dit was grappig! Opnieuw zette ze hem erop, maar nu zette de tabby kitten ook haar andere voorpootje erbij. Zo stond ze met alleen haar achterpootjes nog op de grond, maar ze had genoeg steun op het neusje van haar moeder.

Plotseling stond de kitten met twee pootjes op haar neus en Snowynight keek eventjes wat verbaasd scheef. Toen begon de poes plagerig te spinnen en opende ze haar mond iets. Zonder waarschuwing 'hapte' ze in het pootje van Windkit, zonder te bijten. Plagerig hield ze vast en gaf ze een kietelige lik over de pootkussentjes. Om te voorkomen dat er nagels in haar tong gezet werden, liet ze het pootje vervolgens weer los. Plagerig keek ze haar kitten aan.

Opeens voelde ze hoe haar pootje zachtjes in de mond van haar moeder verdween. Ietwat paniekerig probeerde ze haar pootje terug te trekken, maar dat lukte niet. Windkit voelde hoe de tong zachtjes over haar pootkussentje ging. Ze bleef haar pootje proberen naar buiten te trekken, en schoot ietsje naar achteren toen dat opeens lukte. Bang bleef ze als versteend staan, hopend dat haar pootjes nu met rust gelaten werden.

Ze voelde de kitten verstarren en Snowynight keek eventjes bezorgd naar het kleintje. Maar toen besloot ze de kitten te omhelsen met haar voorpoot en trok deze iets in naar nekvacht. Spinnend gaf ze Windkit een kopje en krulde zich iets om haar heen. "Geen zorgen lieverd, ik plaag je maar wat..." Murmelde de poes liefkozend naar haar kitten.

Ze voelde hoe ze wat dichterbij getrokken werd, en hoe de warmte van haar moeder haar omhelsde. Maar Windkit durfde zich nog steeds niet bewegen. "Geen zorgen lieverd, ik plaag je maar wat..." Toen ze de warme, geruststellende stem van haar moeder hoorde ontspande ze wat, maar toch nog niet helemaal. Ze slaakte eventjes een bang piepje, en richtte haar hoofdje in de richting van haar moeder.

Snowynight keek wat schuldig naar de kitten toen deze nog steeds bang was, maar vervolgens besloot Snowynight over te gaan op iets wat ze al een tijdje niet gedaan had. Vroeger zong haar moeder nog wel eens slaapliedjes voor haar voordat ze stierf. En ondanks dat Snowynight hetzelfde kon, deed ze het praktisch nooit vanwege de nare herinneringen. Maar nu begon ze toch zachtjes de melodie te neuriën en de kitten ritmisch over haar kopje te likken, hopend dat dat het kleintje gerust zou stellen.

Zachte tonen bereikten haar oortjes. Het was een liefelijk melodietje. Windkit ontspande bijna meteen, zachtjes meewiegend op de melodie. Ze voelde hoe de tong van haar moeder geruststellend over haar kopje ging, en ze voelde zich veilig. Windkit wist dat er niets met haar kon gebeuren op dit moment, en dat niets dit gevoel kon evenaren.