{Open} And then there was light!

Het slapende lichaam van de kitten lag zachtjes tussen zijn broers en zussen, kort bij mama, dromend over papa. De nacht kon dan fris zijn, hier in de Nursery merkte Dawnkit er niets van, hij hield van hier. Zacht werd hij wakker, en net als iedere ochtend trok hij wat met zijn oogjes. Maar hé, wat? Hij zag geen donkerte! De witte waas voor zijn ogen werd scherper, en hij rook zijn moeder. Hij kon haar zien! Verbaasd piepte hij, en keek rond. Zo zagen zijn zussen en broers eruit! Met een glimlach op zijn snoet keek hij de Nursery rond met zijn blauwe kijkers. "Mooi .." fluisterde hij zachtjes, verbaasd over de nu nog zorgeloze, mooie wereld.

"Mooi..", hoorde ze opeens naast haar. Windkit fronste en draaide zich naar haar broertje. De laatste tijd probeerde ze steeds meer te praten, en dus brabbelde ze: "Wa?" Ze snapte niet wat er zo "mooi" was. Het woord had voor haar geen betekenis, alles wat ze kende was geluid. Haar oogjes hadden zich nog niet geopend, maar misschien dat dat niet zo vreselijk niet lang zou duren...