When the days are cold and the card all fault.. {&Ezo}

Terwijl de wind langs zijn rug gleed en hem rillingen bezorgde schraapte de kater zijn nagels over het stuk rots waar hij opstond. Het maakte een krassend, piepend geluid, die versterkt werd door de wind die er over de vlakte waaide. Een stuk huid van zijn juist buitgemaakte prooi hing nog tussen zijn nagels. Ruw plaatste de kater zijn tanden rond zijn nagel en scheurde het stukje huid af waarbij hij zijn poten op poetste. Hij was geen echte ijdeltuit, maar een verzorgd uiterlijk kon in vele gevallen goed van pas komen. Zeker als je er fors en gespierd uitzag als hij was. Het schrikte katten af die niet in zijn buurt wilden komen. Zelden liep iemand op zijn pad. Maar wanneer dat gebeurde kon hij het niet meer navertellen. Een slag of stoot met zijn voorhoofd of poot was meestal al voldoende om een apprentice zijn been te breken. Laat staan als hij zijn nagels het werk liet opknappen.

De kater grinnikte aan die gedachtes terwijl zijn pad zich verlegde naar een ander territorium. Duidelijk aan iemand toebehorend. Maar hij had zo lak aan die markeringen. Territorium of niet, hij ging en stond nog altijd waar hij zelf wilde. De jonge, naar rogue ruikende, kater viel hem aan vanuit een duikvlucht uit de boom. Ergens had hij die wel zien aankomen en kon nog net op tijd weg duiken. 'Wat doe jij hier stuk schroot, op mijn territorium?' Ezo grinnikte en vertrok zijn gelaat zat een valse grijns. "En wie denk jij dat je bent. Klein mormel. Ik ga en sta nog altijd waar ik zelf wil." Dreigend stapte de tabby kater naar de jonge rogue toe waarbij hij zijn borst fel vooruit stak. Eerst het intimidatie gedeelte. Als dat niet werkte kon hij altijd nog een aanval inzetten.

Op zijn gezicht kwam een vervaarlijke uitdrukking te staan. De grijns die hij zojuist had was verdwenen en had nu plaats gemaakt voor een fronsend gezicht en een lage grom die duidelijk gevaarlijk klonk. Zijn staart sloeg ook als het ware in stukken heen en weer. Die kat zal zijn verdiende loon wel krijgen. Ezo stapte op de kater af waarna hij met zijn borst tegen de zijne ging aanstaan en met zijn kop hem op zijn borst omver duwde. Hij plaatste zijn poot op de plek op de kater zijn borst waar hij hem zojuist geduwd had. "Laat me één ding zeggen. Mormel. Niemand, maar dan ook niemand met mij commanderen. Begrepen! Scheer je nu maar weg. Als je nog wilt blijven leven!" Woedend spoog hij opzettelijk net naast de kater zijn kop op de grond waarbij hij zijn poot een heel klein beetje optilde zodat hij nog kon wegrennen. Hij had het echt niet op poesjes die dachten dat ZIJ al het territorium konden claimen. Hij zou deze poedel nog wel eens een lesje leren als deze nog één poot naar hem durfde uit te steken.

Zo fluuut