Who will be the next?

Met grote passen bewoog de massieve kater zich door het dichte struikgewas heen. Zijn korte vacht schuurde zo hier en daar een struik of boom, maar dat liet Gravepath niet doen omkijken. Hij focuste zich op zijn territorium, zo hier en daar een marking achterlatend zodat het duidelijk was dat hij dit stukje grond bezat. Het was niet veel, maar binnenkort zou hij een betere stek vinden. Zijn kleine kamp was gevestigd in een oud vossenhol. Het was niet groot, maar wel groot genoeg voor hem om voor een paar dagen in te slapen. Eerst zou hij rekruten moeten vinden, ze trainen en opleidden tot krijgers die zijn orders volgden. Zo zouden ze samen - onder zijn leiding - over het hele rogue territorium heersen, en misschien ooit op een dag wel over het hele woud.

{Kalel.}

rustig struinde de langharige poes door het bos. Ze was weggegaan bij haar territorium om te jagen maar ook om een hap verse lucht te krijgen. Kalel vond jagen maar een saaie baan en als het niet nodig was geweest deed ze het waarschijnlijk ook niet. De poes had totaal geen geduld om te wachten op het perfecte moment, haar prooi moest gewoon meteen stil zitten zodat zij niet drie kwartier moest sluipen om het rot beest te krijgen. Kalel vond dat vechten beter voor haar was weggelegd, dan moest ze niet wachten maar kon ze gewoon aanvallen en niets van haar tegenstander heel laten. Het was een lange tijd geleden sinds ze had gevochten, de laatste keer was waarschijnlijk toen ze de Thunderclan aanviel. Dat was geen geweldig succes geweest maar het deed haar wel realiseren dat ze een levens doel had, de clan moesten weg. Kalel was waarschijnlijk niet de gene die een leger kon klaar maken en een plan kon verzinnen, dit was ook de reden waarom het zo onhandig was dat de enige kat die ze ooit had vertrouwd dood was gegaan. De poes was niks zonder een beetje lijder schap.
Nog steeds denkend stopte Kalel met haar onrustige pas, ze rook iets wat ze al een tijdje niet meer had geroken een andere rogue. Ergens ver weg gelukkig liep de poes richting de geur, ze wist dat ze niet zomaar naar de kat moest toe stappen maar haar ongeduld was zoals altijd weer sterker dan zijzelf. Met groten passen liep Kalel door de struiken die tussen de twee katten in zaten, Ze keek naar een wat groot gestalte met een oranje vacht. Ze wist niet of de zo te zien kater haar al had geroken dus kuchte ze maar wat luidruchtig. "hallo" sprak ze vervolgens. Kalel twijfelde eventjes en liep toen rustig een paar passen vooruit.

Zijn vacht schuurde langs een struik toen er plots een luid gekraak te horen was. Zijn ogen vernauwden zich tot minuscule spleetjes en keken toe hoe er een poes luidruchtig door het struikgewas heen kwam zetten. Ze kuchte een keer om te benadrukken dat ze in zijn buurt was en deed een paar stappen naar hem toe. Een van zijn lippen trilde en zijn vlijmscherpe hoektanden werden zichtbaar. "Hallo," mauwde de grijzige kattin toen en ze kwam nog iets dichterbij. "Wie ben jij, vreemdeling," mauwde de kater op een grommende toon en hij deed een paar dreigende stappen naar haar toe. "Heb je mijn grensmarkeringen niet geroken?" Zijn stem klonk dreigend en verre weg van vriendelijk. Nee, de poes maakte nu al een deel in hem los wat menig katten liever niet eens wilden ontmoetten.