{Smoketears Death} I can't hold on

Sometimes things go wrong, you make mistakes and can't undo them. They'll make everyone think they hate you, can't forgive you, and you stand alone. Mistakes are there to learn about... but what you did weren't only mistakes, it were crimes... Most keep them for themselves, hide them... you were so honest to confess, to see what you've done. You did it, and it made you suffer.
What you did was wrong, but you didn't run away from it. Now it's time for you to stop suffering and start over again.

Hoestend kwam hij het kamp binnen. Mager, veel magerder dan hij was geweest voor het opbiechten. Zo waren zijn spieren weer te zien, maar gezonder was hij niet geworden. Warriors hadden hem niet meer in de warriors den gewild, dus had hij geslapen op de plek waar normaal gesproken gevangenen lagen. Verder was hij aan het jagen, doen wat goed was voor de clan, al was hij zelf niet sterk genoeg geweest. Enkele dagen waren voorbij gegaan, en hij was ook rap achteruit gegaan. Nu hoeste hij, en hij kon niet meer stoppen. Wanneer hij even stopte, gorgelde zijn adem. Hij kon niet meer en liet zich op zijn zij vallen terwijl hij in één kromp. Please, don't say it's my time! Hij opende zijn ogen en keek wanhopig naar de lucht. Niks, alleen maar grijs. Hij sloot ze weer. "Nog niet, gewoon nog niet..." Zijn staart sloeg meerdere keren op de grond terwijl hij zijn hoest onder controle probeerde te krijgen. Greencough, hij had Greencough gekregen. En het stopte niet, het werd erger, en nu kwam er ook bloed bij. "Het spijt me zo..." Zijn ogen traande terwijl hij enkele katten naar hem zag kijken, niet wetend wat ze moesten doen. Of ze uberhaupt iets moesten doen. Hij was tenslotte toch maar een gewelddadige moordenaar. Niets meer en niets minder, in hun ogen. Hij wist beter, hij was geen moordenaar, al had hij het wel gedaan, hij was geen misbruiker, al had hij ook dat gedaan. Hij kon niet meer...
Het hoesten stopte, zijn adem bleef grogelen, zijn ogen bleven gesloten en zijn staart stopte met zwaaien. Zijn poten maakte nog een paar krampachtige bewegingen, en zijn borstkas ging nog een paar keer op en neer. Maar ook dat stopte, en hij ademde niet meer. Thank you...
Smoketear was overleden, niet langer meer in leven.

OOC: Hele clan!

De kater voelde hoe zijn poten als lood aanvoelde toen hij opstond uit zijn nest. Hij voelde zich niet helemaal wakker, maar iets vertelde hem dat hij op moest staan, dat hij naar buiten moest gaan. Hij strompelde langzaam de Den uit en hoorde een paar verschrikte kreten door het kamp heen komen. Hij stopte toen hij de grijze, magere gestalte van zijn vader, Smoketear, het kamp in zag komen. De hoest van de kater was te horen door het hele kamp, en de jonge warrior moest toekijken hoe zijn vader op de grond viel. Hij duwde katten aan de kant en rende door de menigte heen, als eerste aankomend bij zijn vader. "Het spijt me zo..." mauwde de kater vervolgens en Bravesoul schudde wild met zijn kop. "Nee pap, het komt allemaal goed," zijn ogen vulden zich met tranen toen hij zag dat de kater bloed op begon te hoesten. "Pap, niet gaan!" mauwde hij op een paniekerige toon. Toen hij zag dat de kater plots stopte met bewegen vulden tranen zijn ogen. "Pap.." murmelde hij zacht en staarde naar het levenloze lijk. Hierna zakte hij door zijn poten heen en duwde zijn kop diep in de vacht van de kater, om vervolgens in huilen uit te barsten. Zijn vader, het enige wat hij nog had, was dood.

Smokedust

De poes had met grote ogen gekeken naar haar vader, die steeds erger begon te hoesten, en ze raakte in paniek, niet wetend wat te doen. Smokedust wist wat er aan zat te komen en sloot haar blauwe ogen. Ze hoorde nog een paar hoesten, waarna het ophield en ze wist wat er gebeurd was. Ze slaakte een trillerige zucht, waarna ze haar natte ogen opende en keek naar het lijk van haar vader. Ze liep naar het lichaam, en ging naast haar broer zitten. Ze ging dicht tegen de kater zitten, en sloot haar ogen. Al die tijd, was voor niks geweest. Die tijd van hopen toen hij in die coma lag. De tijd dat hij er weer bovenop kwam. Uiteindelijk begon ze zacht te snikken, hij was er altijd voor hun, en nu moest ze leren om zonder hem verder te gaan. Voor wie moest ze eigenlijk nog leven? Ze keek naast haar, haar familie... haar broer... Dat was voor wie ze zou moeten leven.

Leafbreeze
De poes had het gevoel dat er iets verkeerd ging vandaag, ze wist niet wat maar er zou wat gebeuren... Eenmaal in het kamp zag ze het dan ook, haar broer - die ze niet zo goed kende - was erg aan het hoesten, en niet lang daarna hield het helemaal op. Hij ademde niet meer, helemaal niks deed hij. Langzaam stapte ze naar twee van zijn kittens, die bij zijn lichaam stonden. "Het... spijt me voor jullie..." murmelde ze zachtjes, niet 100% wetend of ze wisten wat zij eigenlijk van hun waren. Leafbreeze richtte haar blik op de net gestorven kater, en murmelde tegen hem, "Jammer dat ik je nooit heb leren kennen broer, ik hoop dat ik je ooit in StarClan mag spreken..." Ze wist niet zeker of ze echt de avond met hem moest delen, ze was wel familie maar... Een band had ze niet echt met de kater, en wat zouden die kittens van hem wel niet van haar denken?

Smokekit groeide, werd groter, en behoorde nu gewoon bijna tot de grootste kittens, en dan niet alleen omdat hij bijna de leeftijd van een apprentice had, maar ook omdat hij gewoon een grote kater was. Hij leek heel veel op zijn vader. Smokekit sprong de nursery uit en keek om zich heen. Misschien kon hij het kamp weer uit sneaken om zich zelf even te trainen, waarom wachten als het nu ook al kan? Als het moons geleden ook al had gekund? Een luid gehoest liet hem stoppen, en hij zag zijn vader op de open plek van het kamp staan. Zijn ogen werden groot. Wat was er met hem? Hij zag er wel weer gespierder uit, zoals uit de verhalen, alleen... toch ook weer slechter. Hij had toch gezegd wat hij gedaan had? Nu was het toch weer goed? Maar hij hoeste, hoeste heel hard. Smokekit kroop tussen de menigte door om zijn vader te kunnen blijven zien. Ondertussen stond Bravesoul al bij hem. "P...pap?" Piepte hij nauwelijks hoorbaar. Smokekit piepte eigenlijk nooit meer, en had al een redelijk normaal miauwtje, maar in deze situatie kon hij niet anders dan piepen...
En toen was alles gestopt. Intussen stond zijn zus, Smokedust, ook al bij hun vader, en een onbekende poes... of... wacht... Ja toch, hij wist de naam. Leafbreeze. Zij stond er ook bij, en zei iets wat hem liet weten dat zij zijn tante was. Smokekit kwam zachtjes naar voren gelopen, zich totaal onzeker voelend. "Papa gaat weer beter worden toch..?" Kwam er onzeker uit, ergens wel wetend dat dit helemaal niet beter ging worden.

Zo kort geleden was alles nog zo simpel geweest, en nu? Ze moesten verhuizen, Lostvoice, die dood was geweest, bleek nog te leven en nu een moordenaar te zijn. En Smoketear... Ze begreep het niet. Ze kon het gewoon niet begrijpen. Hij was haar mentor geweest. Alles had ze van hem geleerd. Ze had tegen hem opgekeken, hem vertrouwd. En nu bleek dat allemaal een leugen geweest te zijn. Hij was een moordenaar. Hij had Smoketail vermoord. Zijn clangenoot. Ze kon hem onmogelijk nog vertrouwen, nog zien als die vriendelijke, loyale kater. Maar ze kon hem ook niet haten, ondanks dat hij al die tijd had gelogen, dat hij het bloed van een kat van RiverClan aan zijn klauwen had. Daarvoor zat die band die ze in zes manen training hadden opgebouwd nog te diep. Ze begreep het gewoon niet.
Gehoest, een hijgend, moeilijk geluid. Petalcloud hief haar kop. Het kwam van buiten. Ze liep de nursery uit en haar blik viel onmiddellijk op Smoketear. Hij lag op de grond, kromp in elkaar bij iedere hoest, die zijn hele lichaam deed beven. Zijn staart sloeg op de grond. Petalcloud staarde naar hem. Ze wist niet wat ze moest doen. Moest ze de medicine cat roepen? Die kwam er waarschijnlijk al aan. "Het spijt me zo..." bracht de eens zo sterke kater moeizaam uit. Andere katten keken toe. Waarom deed niemand iets? Zelf deed ze ook niets. Ze kon niets doen. Konden de andere ook niets doen? Of wilden ze het niet? Ze zag Smoketears kinderen en zijn zus. Bravesoul huilde en Smokedust ook. De kleine Smokekit begreep het niet. En Smoketear... haar mentor, de verrader, haar clangenoot, de moordenaar, haar voorbeeld, de leugenaar. Ze wist niet wat ze moest voelen. Er was vooral leegte. Smokekit piepte: "Papa gaat weer beter worden toch..?" Hij begreep het niet. Hij begreep niet dat zijn vader dood was. Misschien was dat nog het ergste. De kitten die het niet begreep. De kitten die zo zou beseffen dat hij geen vader meer had. Dat liet een steek van verdriet en medelijden door Petalcloud heen schieten, zo sterk dat de tranen haar ook in de ogen sprongen en het volle verdriet en schok om de dood van haar mentor haalden haar nu ook in. Ondanks al zijn leugens en het bloed aan zijn poten, ondanks alles voelde ze verdriet alsof ze echt een vriend had verloren. Ze huilde.

Er was commotie in het kamp. De stemmen van buiten haar den klonken bezorgd. Er klonk paniek door in die stemmen. Ondanks het feit dat er iets gaande was, wist ze zichzelf met moeite omhoog te krijgen. Nightstream sliep al dagen niet goed meer. Telkens weer werden haar nachten verstoord door nachtmerries. Nachtmerries die meer leken dan gewoon dromen, maar tegelijkertijd nooit van StarClan konden komen. Dit was een barre tijd en dus had ze haarzelf weinig rust gegund. Er waren altijd wel Clanleden die haar nodig hadden voor iets. Eens de zilveren poes door de opening van haar den stapte, verstijfde ze op haar plaats. Haar ijsblauwe ogen vielen op een groepje katten en een levenloze hoop vacht op de grond. Dankzij haar training wist ze zich snel uit haar staat van shock te schudden en overbrugde ze de afstand tussen haar en Smoketear met een paar grote sprongen. "Wat is er gebeurt?" haar stem klonk helder, ondanks het omdraaien van haar maag bij het zien van haar dode Clangenoot. Ze wist dichtbij genoeg te komen om de kater te kunnen inspecteren. Ze had genoeg van deze gevallen gezien om er snel achter te komen wat het was dat hem had doen sterven, maar de uitkomst stelde haar niet gerust. Greencough... Waarom is hij niet naar mij toe gekomen zodat ik hem kon behandelen? Als ik hier eerder was geweest dan.. Haar ijsblauwe ogen gleden naar zijn familieleden. Ze wist hoe het voelde, ze begreep hun pijn heel goed. "Het spijt me zo," mompelde ze, meer tegen zichzelf dan tegen een specifiek iemand uit het groepje katten.

Dawnstar ||

De poes slenterde door het riet heen. Ze was al weer bijna in het kamp, en had een dikke vis in haar bek. Het was een goede jacht geweest, en ze was blij met elk stukje vlees dat ze het kamp in kon krijgen. Naarmate ze dichter bij het kamp kwam was het vrij stil, net iets te stil. Ze hoorde alleen wat kreetjes en zacht gemompel. Nieuwsgierig liep ze door de ingang. Ze zag een groep katten bij elkaar staan, met de medicijnkat ernaast. Ze gooide de vis snel op de prooistapel en liep naar de groep katten. ”Sorry, kan ik er even door.” Zei ze terwijl ze de kattenlichamen aan de kant duwde. Het tafereel liet haar schrikken, en ze stond even stil. ”Smoketear?” Mauwde ze zacht. Ze keek even naar Nightstream, maar aan haar houding was te zien dat het al te laat was. ”We zullen je nooit vergeten Smoketear, en ondanks sommige dingen die je hebt gedaan, zullen we je respecteren voor de goede momenten.” Ze knikte even naar de familie en hechte vrienden, voor ze uit de kring stapte om anderen de kans te geven wat te zeggen. Sommige katten zullen over hem waken vanavond, wie er zou komen zal nog een verassing zijn waarschijnlijk, maar hij zal hopelijk niet alleen zijn. Met nog een laatste blik naar de kater liep ze haar hol in, om daar neer te ploffen op haar mosbed en zacht voor zich uit te staren.

Skunkkit ||

Één voor strekte hij zijn poten. Hij had net een middagdutje gedaan en was weer helemaal uitgerust. Hij was vroeg wakker geworden en had wat buiten gespeeld met anderen. Hierna was hij nog wat gaan slapen om weer op krachten te komen voor de middag. Zijn vader had hij al een paar dagen niet meer gezien, maar hij had ook niet echt de zin om hem op te zoeken. Nog steeds kon hij hem niet vergeven voor wat hij zijn moeder aan had gedaan, en dat zal hij ook nooit doen. Toch was hij niet klaar voor wat hij zag toen hij de nursery uitkwam. Zijn gouden oogjes verwijdde geschokt. Nog net zag hij zijn vader op de grond vallen. De kleine kater raakte zo in paniek dat hij stil bleef staan, niks meer wist te doen. Andere katten versnelde zich naar de kater toe, zijn nestgenoot Smokekit zat er ook tussen. Toen kwam hij eindelijk in beweging en liep naar het lichaam van de grote kater. De vacht was dof en nu pas zag je hoe mager de kater was geworden. De sterke, zelfverzekerde uitstraling was verdwenen en had plaats gemaakt voor iets anders, iets dat helemaal niet leek te bestaan in Smoketear. Iets… zwaks. Nog meer katten kwamen eraan maar hij keek niet op of om. De zwartwitte kater herkende het stemgeluid van Nightstream en Dawnstar, maar hij kon geen woorden en zinnen uit de klanken opmaken. Hij wist niet hoe hij moest reageren, boos, verdrietig, opgelucht? Daarom bleef hij maar gewoon staan, kijkend naar de ooit zo grote kater die nu op de grond lag, levenloos.

Vrolijk trippelde Melodypaw het kamp binnen, niet wetend dat haar humeur snel zou gaan veranderen. Een klein visje hing uit haar bek, dit was de eerste keer dat het was gelukt om iets te vangen. Dit visje kon niet goed tegen de sterke stroming in zwemmen en kwam dus bijna niet vooruit. Meteen had ze haar kans gegrepen en het visje uit het water gehaald. Verbaast keek ze naar het groepje katten dat midden in het kamp stond. Er moest wel iets aan de hand zijn. Snel rende ze naar de prooistapel waar ze het visje uit haar bek er op gooide. In een sprintje rende ze naar het groepje katten toe tot ze er bij stond. Voorzichtig liep ze tussen de katten door zodat ze kon zien wat er zo interessant was. Zodra ze het lichaam van de grote bruin met zwarte kater bewegingsloos op de grond zag liggen stond ze stil. Een vervelend gevoel kroop door haar lichaam bij het zien van al deze verdrietige katten. Was hij? Het moest wel. Zachtjes begon ze te zingen, haar stem klonk droevig en zacht. "Waarheen leidt de weg die we moeten gaan. Waarvoor zijn wij op aard. Wie weet wat er is achter ster en maan. Hoe lang duurt nog de nacht. Waar ligt het land waar we mogen zijn. En wat is de taak die ons wacht. Waar is de geest die met ons leeft. Die ons de vrede geeft. Waar staat de poort die ons binnen laat. En die ons ook beschermt. Hoe veel offers werden er gebracht. Toch nog blijft het nacht. Waar dan is het licht op ons duistere pad. De hand die ons geleidt. En hoe lang, ja hoe lang nog duurt de tijd . Dat wij zijn bevrijd."

Het lichaam van de massieve kater lag levenloos op de grond. De spieren van zijn lichaam waren te zichtbaar, en er drupde wat bloed uit zijn mond. Nightstream stond naast hem en zat er een beetje verloren bij. Het was duidelijk, het was over, klaar en uit. Hij zou nooit meer zijn ogen open doen. Smokekit zat ook aan zijn zeide. Zijn vader zou nooit meer zijn eigen zoon zien opgroeien. Leafbreeze en Smokedust zaten er ook bij. Dawnstar was er inmiddels ook bij gekomen. ''We zullen je nooit vergeten Smoketear, en ondanks sommige dingen die je hebt gedaan, zullen we je respecteren voor de goede momenten.'' Zei ze. Ze knikte en stapte uit de kring. Dit voelde gewoon niet goed, ook al waren zijn daden onvergefelijk. Wolfgaze wist niet zo goed wat hij moest zeggen. ''Sterkte,'' Zei hij maar uiteindelijk. Hij verliet de kring en liet de familie en vrienden rouwen.

Een plof en veel commotie deed Ashlily haar hoofd heffen, haar blik wantrouwig naar de buitenwereld. Nog eventjes wierp ze een blik op haar nest, om vervolgens te schrikken. Skunkkit was weg! Meteen wist de poes zichzelf in actie te brengen, zichzelf overeind te heffen en zich naar buiten de haasten. En daar lag hij dan. Degene die ze al zo vaak dood gewenst had. Smoketear. Eindelijk had hij zijn einde gevonden, hopelijk op weg naar de hel. De poes knarste eventjes met haar tanden over elkaar, spelend met de gedachte om gewoon even te vertrekken. Ze kon het verdriet niet aanzien dat de kater kreeg, het medelijden. Die verrader verdient het niet! Maar toen, tussen de menigte, zag ze hem staan, Skunkkit. Hij stond bij het lichaam. Bij dat bezoedelde lichaam. Met resolute passen liep Ashlily naar haar kitten toe en pakte deze op bij zijn nekvel, geen tegenstribbeling duldend. Ze zou Skunkkit niet beïnvloed laten worden door dat monster, nooit. Met ferme passen liep ze terug naar de nursery, woordloos.