It's falling down {+Crowmask}

Een waterige, maar aangename zon scheen op de bruin-grijze vacht van de RicerClan poes. Die zat genietend even naar de waterval te kijken, met een kleine veldmuis aan haar poten. Het kladerende water spatte zacht tegen haar poten op, en Snakebites krukde haar staart om haar poten. "Liever staart dan poten nat." Het water weerspiegelde de zon als een ribbelige, gele bal aan de hemel, en zacht, met bijna dichtgenkepen ogen keek de Warrior naar de zon. Die was mooi, maar niet zo mooi als de maan. Een verdwaalde waterdrup spatte wat hoger, recht op haar neus, en verbaasd deed ze een stapje naar achter. "StarClan wilt me terug laten gaan jagen." grinnikte ze in zichzelf, en stak daarbij haar neus in de lucht. Haar gehavende oren vingen lichte krabbelgeluidjes op, en met weinig moeite haalde de poes een muis uit een struikje, wat verderop. Snakebites had geen zin om het beestje te laten lijden, en beet zogoed als direct zijn nekje over. Ze was te ontspannen door het geluid van de waterval om nu de muis heen en weer te gooien tot die er de geest aan gaf. Voorzichtig legde ze haar vangst bij de andere veldmuis.

Zijn heldere blauwe ogen vingen het gestalte van een kleine, muiskleurige duif op. Zijn lichaam kromp meteen in elkaar en met sluwe, gecontroleerde passen sloop hij naar het prooidier toe. Hij had dit zo vaak gedaan, altijd probleemloos, dat het ondertussen een perfecte jachthouding was geworden. Zijn lange, gepluisde staart zweefde geluidloos boven de grond en zodra de kater nog maar enkele vossenlengtes van het diertje verwijderd stond, overwoog hij zijn kans. Het leek hem redelijk. Als hij snel genoeg was zou hij de duif in een mum van tijd te pakken krijgen, en anders zou hij gedoemd zijn om de jacht op te geven, met slechts twee kleine veldmuisjes die hij nog ergens achterwege had gelaten. Maar alles verliep zoals verwacht; Hij had de sprong goed genomen, landde getimed op de rug van de vogel die nog omhoog wou rijzen, en beet het dier met één simpele maar machtige beet dood. Met een voldane uitdrukking op zijn gelaat bekeek hij zijn vangst, om vervolgens ook over de duif wat aarde te schoppen. Hij zou deze nadien wel terug komen ophalen. Bovendien was de dag nog niet om, en was hij ook nog niet van plan om nu al terug te keren naar het kamp. De kater bracht al zijn tijd door in het territorium, en keerde slechts wanneer de maan echt aan zijn hoogste punt stond terug. Hij hield niet zo van druktes, laat staan gesprekken. Alles kort samen gevat, hij was gewoon opmerkelijk asociaal. Maar net toen de kater wou verder gaan met wat hij bezig was, merkte hij in zijn ooghoeken het gestalte van een andere kat op. Een poes, om precies te zijn. Hij gromde zachtjes, trippelde er snel vandoor en deed alsof hij haar niet gezien had. Want zoals gewoonlijk, had hij echt geen zin om de sociale held uit te gaan hangen.