{Open} Too big for here, too small for outside

Slatekit kon het niet laten om nog steeds een beetje te rillen. Het grijs gekleurde poesje haar zachte pels piekte lichtjes alle kanten op en ze rolde weer op haar buikje zodat ze als dat nodig was, zich snel uit de voeten kon maken. Het buiten voelde niet veilig en de kitten keek dan ook alsof ze een stomp in haar maagje had gehad. Gelukkig was dat niet het geval, want dan zou diegene waarschijnlijk twee boze ouders op zijn of haar rug krijgen. "Nouja, dat komt vanzelf wel." miauwde Snowypaw. "Ik neem aan dat jij zelf wel mag weten wanneer je naar buiten wilt." Naar buiten willen? Ze wilde helemaal niet naar buiten! Nooit meer! Verwoed schudde Slatekit dan ook haar grijze kopje, zo hard dat haar oren in het rond dansden. "Wil niet buiten," piepte het poesje op hoge toon, "Nooit buiten." Haar oren legden zich weer plat. Nooit, nooit meer. Het buiten was koud en groot en eng...

Slate schudde verwoed met haar grijze kopje. "Wil niet buiten," klonk het hoog. "Nooit buiten." Snowy begon zich nu echt zorgen te maken. Wat was er toch gebeurd met het poesje? "Is er iets gebeurd, dat buiten zo eng voor je is?" vroeg ze met een licht bezorgde toon. Het zou ernstig zijn als dit probleem niet opgelost zou zijn als Slate apprentice zou worden.

Wat nerveus kneedde Slatekit de aarde onder haar voorpootjes. Het gespreksonderwerp beviel haar absoluut niet en dat kon je aan haar merken. Sterker nog, ze wilde graag wel weer terug naar haar moeder's nest toe als dit het gesprek zou blijven. "Is er iets gebeurd, dat buiten zo eng voor je is?" Miauwde Snowypaw op vragende toon. Slatekit staarde naar haar voorpootjes, nog steeds lichtjes bevend. Ze knikte zachtjes. "Uhu.." mompelde de poes zachtjes.