Every time we lie awake {Softvoice}

Terwijl ze zachtjes zuchtte liet ze zich verder dragen door haar poten. Ze wist niet goed wat te doen vandaag. Gravelpaw had haar bijdrage al geleverd aan de Clan, en was ook al gaan patrouilleren. Maar alles liep z'n gangetje, en dus was zij momenteel niet meer nodig.
Nogmaals zuchtte de poes toen ze zich zachtjes liet vallen op de verwarmde stenen. De zonnerotsen was nog steeds haar favoriete plekje. Ze kwam hier graag wanneer het wat warmer was, gewoon om te kunnen genieten van de hitte die de stenen afgaven. Echter schrok de poes weer op toen ze geritsel hoorde. Nieuwsgierig, en een tikkeltje schuw keek ze naar de struiken welke verdacht hard aan bewogen. "Wie is daar?" Vroeg ze luidop, waarna ze weer overeind sprong en zich wat vijandig opstelde. Ze was zich er maar al te goed van bewust dat bepaalde Clans zich niet aan de regels hielden, en zomaar Thunderclan gebied binnen drongen. En dus, als het moest zou ze voor haar Clan willen vechten.

Haar pootkussentjes kwamen zachtjes neer op de vochtige grond. Het dichte bladerdek had er voor gezorgd dat het vocht hier nog niet was verwarmt en als wolken omhoog was getrokken. Vandaar het zacht spettende geluid dat elk van haar stappen veroorzaakte. Zachtjes maakte ze een smakkend geluid met haar bek. Een bek waar al de hele dag geen prooi in had gezeten. Tevens had ze deze ochtend wel wat gevangen, een konijntje. Maar hij was mager geweest en dus had ze zichzelf geen maaltijd gegund. Misschien dat ze later deze dag nog wat restjes van de prooistapel naar binnen zou kunnen werken, een bevredigend vooruitzicht. Haar pas ging door, weliswaar voorzichtig, zichzelf tegen op spetterend water beschermend. De Sunningrocks naderde. Niet de allerbeste plek om prooi te vinden, er kwamen te veel katten en zo dom was de prooi nou ook weer niet. Maar, het was ook een uiterst geschikte plek om even een kleine rust te houden, vandaar dat Softvoice door wandelde. Ze moest diep bukken om onder een dicht gebroeide struik door te glippen. Helaas was ze ook bukkend nog te hoog om de haar huid niet langs de struik te laten schuren en haar onhandige gekozen weg veroorzaakte dan ook een luid geritsel. Toch bereikte ze zonder te blijven haken de andere kant van de struik en kon ze haar kopje naar de Sunningrocks richten. Vrijwel meteen viel haar blik op een apprentice, die ze vaag als Gravelpaw herkende. "Wie is daar?" De poes had een vijandige houding aangenomen. Softvoice krulde haar lippen in een vriendelijke glimlach. "Ik ben het maar, Softvoice."

Haar blauwe blik ontmoette het gestalte van een rossige poes, en ook al droeg de poes de geur markering van Thunderclan, alsnog was ze er niet bepaald gerust in. Een rogue of vijandige Clankat had zich makkelijk enkele dagen schuil kunnen hebben gehouden en zo dus naar Thunderclan zijn gaan ruiken. "Ik ben het maar, Softvoice." Miauwde de poes. Vaag herkende de blauwgrijze kattin de naam ergens van, en ze moest toegeven dat ze haar ook al eens in het kamp had zien rondlopen. Traag verwisselde ze van houding en keek ze al wat neutraler naar de poes, haar oren nog steeds scherp houdend. Je wist maar nooit wanneer er gevaar op de loer lag. En met gevaar bedoelde ze onder andere haar zuster Starlingpaw. "Hallo Softvoice," Miauwde ze, ondertussen al terug in haar schulp gekropen. Onhandig begon ze de grond samen te kneden met haar nagels terwijl ze haar doordringende blauwe blik op de poes gericht hield, geen enkele beweging die ze maakte zou Gravelpaw ongezien voorbij gaan.

"Hallo Softvoice," sprak de grijs gekleurde apprentice en Softvoice knikte begroetend. Voorzichtig liet ze haar ogen over de jonge kat glijden. Ze herkende haar wel, maar wist zich haar naam zo snel niet te herinneren. Terwijl ze uit haar sluiphouding kwam en rechtop ging staan bekeek ze ook de houding van de poes. Ze leek wat ongemakkelijk in de ogen van de rossige poes, een beetje argwanend zelfs. Snel nam ze zich voor haar gerust te stellen en een beetje voorzichtig aan te doen waarna ze een paar stappen in de richting van de apprentice wandelde. De uitdrukking op haar gezicht was vriendelijk en haar pas rustig. "Zou ik erbij mogen komen zitten?"

Ze voelde haar nekharen onbehaaglijk prikken maar wist uiteindelijk toch een kleine lach op haar gezicht te plaatsen. "Zou ik erbij mogen komen zitten?" Vroeg de roodkleurige krijger, waarop Gravelpaw reageerde met een knikje. "Tuurlijk," Miauwde ze neutraal. Sinds dat ze gepest werd door haar zus Starlingpaw was ze wat voorzichtiger geworden in omgang met andere katten. Sowieso had ze niet altijd evenveel vertrouwen gehad in vreemdelingen. Was haar moeder Bluestar er nog maar, dan kon ze tenminste bij één iemand terecht als ze het lastig had. Eerst had ze Timefall nog, maar nu hij ook dood was, had ze niemand meer. Ze durfde tegen niemand haar problemen te zeggen. Bang dat ze haar zouden uitlachen. Ze had dan eigenlijk ook maar één probleem, en dat was Starlingpaw.
Voorzichtig wierp ze haar ijsblauwe blik op de kattin die erbij was komen zitten. "Hoe gaat het?" Besloot ze maar te vragen, om een ongemakkelijke stilte te vermijden. Een kille bries deed haar blauwgrijze vacht even opwaaien. Als je haar zo bekeek, leek ze wel het evenbeeld van haar moeder. Alleen voelde Gravelpaw zich niet zo, en zou ze het ook nooit in haar kopje durven te halen om zich te vergelijken met de overleden Clanleader. Zij had misschien dan wel het uiterlijk van Bluestar geërfd, de moed waarvoor ze geëerd werd had ze niet.

De grijze poes gaf haar de toestemming zich naast haar neer te nestelen en Softvoice knikte. Daarna ging ze rustig zitten, niet te dicht bij de apprentice, want ze voelde nog steeds haar ongemakkelijkheid. "Hoe gaat het?" De rossige poes keek haar aan en glimlachte, nu zag ze wie het was. De dochter van Bluestar, in elk geval, dat kon niet missen. Hoe heette ze ook alweer? Gravelpaw... Ja! "Met mij gaat het prima hoor." Snorde ze, een trotse blik op haar buik werpend. Het was nog niet echt duidelijk te zien, maar ze waren er al wel. "En met jou?" Besloot ze te vragen. " En met je trainingen?"