Cold season

Pootstappen weerkaatsen het geluid. Mijn pootstappen. Net zoals míjn lippen zachtjes bewegen. Ze fluisteren woorden, die ik niet eens hoor. Ik ben ergens anders dan hier. Ergens waar ik mezelf niet ben.

Ik hef mijn kop op. Wanneer ik de geur opsnuif wiebelt mijn neus heen en weer. En dan trillen ook mijn snorren. Wanneer ik ruik dat er niets mis is loop ik door. Mijn doel; naar de Fourtrees. De vier bomen hebben mij al altijd gefascineerd. En elke keer dat ik er weer kom sta ik weer even stil. Om te genieten van het landschap. Nu is dat het zelfde. Ik staar weer verwonderd naar de machtige eiken, voordat ik afdaal. Eenmaal beneden in het dal zet ik mijn vacht op tegen de gure wind. Ik ga zitten en drapeer mijn staart rond mijn witte pootjes.

{+ Snakebites}

"Fourtrees is mooi, hé?" Ik draaide meteen en een beetje geschrokken mijn kop om. Bij de aanblik van de vriendelijke poes liet ik mijn haren weer dalen. Ik verschoot nog al snel. "Ja, zo machtig.", fluisterde ik terug, nu glimlachend. Ik was niet iemand die snel vijanden maakt, ook niet als die van een andere clan moest komen. Dus de sterke visgeur die van de poes afkwam, negeerde ik.

Had niet gezien dat je gereageerd had ~

Snakebites knikte instemmend, en keek gefacineerd rond. Deze plek bleef de allermooiste plek. De machtige eiken die zf en toe kreunde in de wind, de takken die elkaar streelde en de Silverpelt met haar sterren en maan die alles probeerde te verlichten. De poes zuchtte, en staarde voor een poosje naar haar poten. De donkerte maakte de gure wind iets minder erg, maar toch dook de grijzige poes met haar hoofd dieper tussen haar schouders. Diezelfde wind rukte aan haar vacht, en streelde koud over haar gehavende oren. De stilte was moeilijk te verbreken, omdat eender wat je zou zeggen, hier op Fourtrees zinloos zou lijken. Ook al ging het over de grootste aanval in de geschiedenis van de Clans, al ging het over de terugkeer van de SkyClan, de schoonheid van Fourtrees bij nacht zou alles overstemmen en zinloos laten worden. De wind speelde met een zilveroplichtende gras, maar kon niets meer als een rimpelige vorm maken in de plas voor Snakebites neus. Zacht stak ze haar poot uit, en duwde een halfzinkend blad op het droge. Snel, haast dankbaar klom een Lieveheersbeestje eraf, en na een paar slagen was zijn normaal rode, maar nu zilverige schildje de lucht in gevlogen. Haar ogen staarde het insect achterna, en even later keerde Snakebites zich weer naar de WindClanpoes toe. Stil opende ze haar mond, sloot die weer, en sloot haar ogen due gingen tranen van de felle wind. De schoonheid van Fourtrees maakte ook wel emoties los, maar die waren van zichzelf, helemaal zichzelf.

Ik keek toe hoe de RiverClan poes een blaadje naar de kant duwde. Mijn glimlach werd breder toen ik een lieveheersbeestje dankbaar af het blad zag kruipen, zich uit zag schudden en dan opstijgen, de hemel in. Het kevertje was al lang een stipje geworden, maar ik bleef er naar kijken. Pas toen de poes zich bewoog draaide ik mijn kop weg. Ik wist dat, als ik iets zou zeggen het zinloos zou zijn. De woorden zouden wegsmelten onder de hoge eiken en daar bibberend blijven zitten, wachtend tot gevonden te worden. Maar ik waagde het erop, al zou er geen aandacht aan gegeven worden. "Hoe gaat het met jullie. Ik bedoel de clan en jij." Ik slikte, haar stem leek amper een fluistering. Raar.