Dapplekit and Skykit

Een poesje, niet groter dan een vuist, opende haar beigekleurige ogen. Ze keek rond. Haar kleine, slanke lichaam, volgde haar bewegingen. Ze was niet ouder dan een maan. Toch was ze al erg nieuwsgierig naar wat er buiten deze Clan zou omgaan. Een moeder had ze niet. Nooit kwamen er katten naar haar toe, of leerlingen. Ze vond dat niet erg leuk. Ze vond het fijner als er iemand was om haar ervaringen en haar geheimen mee te delen. Met een kater of met een poes. Het maakte Skykit niet uit. Maar alleen zitten was ook niet erg leuk. Ze keek op naar andere kittens, die hier net als haar ook vast zaten. Ze snorde zachtjes, terwijl ze een beetje voor zich uit keek. Waarom ze snorde, wist ze niet. Ze vond het gewoon een fijn gevoel, dat diep in haar keel begon. Haar kleine pootje trof haar eigen kopje. Het streelde haar wang. Ze gaf een lik over dat pootje. Het gaf een grappig, fijn, kietelend gevoel. Het gaf zo'n leuk gevoel, dat Skykit het nog eens deed. Ze snorde luid. Ze stond op. Haar kleine pootjes vonden direct houvast op de grond. Zachtjes, alsof ze een slaapplaats zocht, duwde Skykit met haar kleine pootjes tegen de zachte bladen die in heel de kraamkamer hingen. Hoe kon ze hier eigenlijk gekomen zijn zonder een leen die voor haar zorgde? Wie was haar moeder? Kende ze haar moeder nog niet? En wie zorgde er dan voor haar? Skykit wou niet iemand die voor haar zorgde, om haar vervolgens te laten gaan. Als iemand voor haar zou zorgen, dan zou ze altijd terugkomen naar de persoon. Dan zou die persoon dat ook moeten accepteren, volgens Skykit. Skykit vroeg zich dagelijks af wie haar moeder zou kunnen zijn. Ze wou dat ze het wist. Dan waren die eindeloze dagen zonder maar iets te weten eindelijk voorbij. Dan kon ze gewoon bij haar moeder een sapje drinken, zoals ze andere kittens had zien doen. Skykit vond zichzelf de jongste van heel de kroost. Misschien was dat ook zo. Skykit zag een op en neer deinende vacht vlakbij haar. Skykit trof met haar pootje de rug van de kitten. 'Hallo?' vroeg haar melodieuze zachte stem. Ze snorde. Ze gaf het op en neer deinende lijfje zachtjes een kopje. 'Ben je wakker?' Skykit keek naar het hoopje vacht voor haar. Haar oren bewogen van spanning. Misschien had ze eindelijk een vriendje of een vriendinnetje gevonden. Skykit tikte de kitten voor haar nogmaals met haar pootje. Ze keek naar de kitten voor haar. Dit was een droom die uit leek te komen. Ze had al enkele weekjes eenzaamheid gehad, maar dat veranderde nu misschien!

(Dapplekit)

'Hallo?' Dapplekit negeerde de zachte, melodieuze stem door in zijn schemerslaap zachtjes te mompelen en zijn kopje dichter tegen zich aan te drukken. 'Ben je wakker?' 'Nee..' mompelde hij, zonder fut. Hij was wel wakker, maar hij had totaal geen zin om op te staan. Het was alleen hier, dat was waar, sinds zijn broertjes en zusjes het een beetje opgegeven hadden om kit te zijn en Apprentice waren, of gewoon de hele dag door hun eigen leven volgden en hem achterlieten. Ja, hij was alleen.. Misschien moest hij contact zoeken met anderen, maar de herinnering aan Willowkit was nog vers.. Hij voelde een pootje tegen zich aan. Wie was dit nu weer? Nog steeds die stem? Hij opende langzaam zijn ogen en draaide zich om. 'Oké, ik ben wakker,' zei hij, met een speelse grijns op zijn gezicht. Helemaal niet chagrijnig, eerder vrolijk. Iemand die volhield en met hem wilde praten! 'Wie ben jij?' vroeg hij, alhoewel hij haar naam vast had moeten weten aangezien ze ook in de Nursery lag. Misschien wist ze zijn naam wel, maar hij vergat namen heel snel. Behalve als ze belangrijk voor hem waren, zoals Divestream en Willowkit. 'Er is iemand!' mompelde hij, nogal in zichzelf. Misschien kon hij nu met iemand praten? Dapplekit was niet de meest gesloten persoon, hij sprak nogal snel over van alles, hoewel gevoelens toch wat moeilijker lagen. Als iemand hem trouwens echt wilde pesten, moesten ze gewoon zeggen dat hij 'schattig' was. Dat wilde hij niet; hij wilde dapper zijn! Sterk en stoer. Maar goed, wie was dit poesje? Ze was jonger dan hem maar hij was ook nog heel jong, dus dat maakte nu echt helemaal niet uit. 'Ik ben Dapplekit en ik ben alleen!' zei hij, met een gespeelde pruillip. Misschien kende ze hem wel, maar goed, hij zei het maar even om de stilte die gevallen was te verbreken.

Nieuwsgierig volgde Skykit de bewegingen van de kater voor haar. De stem van de kater klonk niet zo zacht als de hare. Eerder een klein beetje zwaarder. Die kater had een heel andere stem dan haar! Skykit deed een kleine stap achteruit, maar de vrolijkheid van de kater ontging haar niet. Hierdoor werd haar nieuwsgierigheid weer gewekt en Skykit deed een stap naar voren. Skykit snorde zachtjes. Ze keek naar de kater. Hij had leuke vlekken op zijn vacht, wat samen een leuk patroon gaf. Leuk om naar te kijken. Als zij tot vanaf haar borst naar beneden keek, zag ze dat zij spikkeltjes had en een beige-witte vacht. Misschien was dat ook de reden van haar naam, die Skykit was. Aan de lucht hingen wolken en die waren ook wit. Skykit verwierp deze gedachte weer toen de kater voor haar een vraag stelde. 'Mijn naam is Skykit!' antwoordde Skykit vrolijk, blij dat er iemand met haar wou praten en interesse toonde. Skykit hief haar pootje op en gaf een tikje tegen de kater zijn rug. Ze keek hem vrolijk aan met haar beige ogen. Diep in haar ogen spikkelde er iets, waardoor Skykit een schattige uitrusting kreeg. Niemand, niemand, niemand had in deze dagen gesproken tegen haar en nu ze doorzette, praatte er iemand met haar! Skykit keek blij naar de kater die zich als Dapplekit voorstelde. 'Ook een goedemorgen, Dapplekit,' snorde Skykit vrolijk, terwijl ze zijn kopje deze keer een kopje gaf. Het gevoel, waarschijnlijk geluk, wat binnenstroomde, was nieuw voor Skykit. Het was een fijn gevoel. Ze had het nooit gevoeld. Alleen maar eenzaamheid en soms een tikkeltje jaloersheid, op de kittens die wèl een moeder hadden en dus wèl konden troetelen als ze wouden. Het viel Skykit op dat er overdag nooit een oudere kat binnenkwam, alleen maar 's morgens vroeg of 's avonds laat. Blij keek Skykit richting Dapplekit. 'Ik ben ook alleen,' zei Skykit met slaphangende oortjes, terwijl ze Dapplekit aankeek. Toen sprong ze tegen Dapplekit, zette zijn gewicht tegen hem en zorgde dat ze samen over de grond rolden. 'Maar nu ik jou heb ontmoet niet meer!' Skykit keek hem blij aan. Haar fonkelende ogen keken recht in zijn ogen. Die waren leuk. Goudachtig. Of bruin? Skykit hield haar kopje een beetje scheef. 'Wat is jouw kleur ogen?' vroeg ze aan Dapplekit, terwijl ze hem nieuwsgierig aankeek en haar pootje zachtjes over zijn buikje liet gaan, om te voelen of haar maatje wel echt was en of dit niet een of andere droom was, zoals ze altijd had.

Nu hij echt opgestaan was kon hij pas goed kijken hoe haar vacht eruit zag. Ze had een lichtgrijze vacht met af en toe grappige accentueringen met donkerder grijs. Iets heel anders dan zijn gevlekte vacht, maar hij was er tevreden mee. Zijn naam correspondeerde met zijn vacht. Was dat ook zo bij haar? Vragend keek hij haar aan, wachtend op een antwoord, dat gelukkig al snel kwam. Dapplekit kon nogal ongeduldig zijn. Skykit, zo heette ze dus! Klopte wel bij haar vacht, aangezien de lucht nooit helemaal strakblauw was, maar vaker grijs. Hmm.. iets te diepe gedachten voor nu. Ze groette hem vrolijk terug, wat alleen maar aanstekelijk was voor de toch al vrolijke kater. De stemming van anderen kon hem gemakkelijk beïnvloeden, soms was dat handig, maar sommigen begrepen het niet.. Ze tikte tegen hem aan. 'Hé!' lachte Dapplekit. Maar hij besloot geen wraak te nemen omdat ze zo zielig keek; ook alleen. Had ze geen mama? Leopardfur had dan misschien niet altijd tijd, ze was echt een goede moeder voor hem en zijn siblings. Hij was wat afgedwaald, schrok en schoot in de lach toen ze plots samen over de grond rolden. Hij keek lachend in haar twinkelende ogen, ook een beetje grijs maar met grappige spikkeltjes. 'Nee, nu zijn we niet meer alleen!' Die gedachte maakte hem blij. Had hij nu een speelmaatje, eentje om mee te praten en mee te kletsen en om mee te spelen? Opeens hoefde hij niet meer zonodig Apprentice te worden. Zolang Skykit een leuk maatje was kwam het vast allemaal goed! Hij schoot in de lach van haar gekietel, liet een raar lachje horen en probeerde een antwoord te bedenken. 'Ik heb nooit echt gekeken,' bekende hij. 'Maar ik denk goudbruin ofzo, dat zei Fernkit tegen me! En jij?' Hij keek recht in haar ogen, probeerde er een kleur bij te verzinnen. Grijs? Blauw? Een combinatie? Het was lastig te geloven dat hij nu een echt speelmaatje had, maar het was snel geaccepteerd zodra hij het zeker wist. 'Heb je zin om een spelletje te doen?' mauwde hij vrolijk.

Dolblij omdat ze eindelijk iemand had om haar gevoelens mee te delen keek Skykit richting Dapplekit. Ze had eindelijk iemand gevonden die mee wou spelen en haar niet afwimpelde! Ze keek grijnzend naar Dapplekit's ogen, terwijl ze er een kleur bij verzon. Lichtgroen. Dat vond Skykit een mooie kleur voor Dapplekit's ogen. Ze snorde toen ze een wederkerende vraag kreeg. 'Beige,' wist Skykit te zeggen. Haar ogen leken op haar pels, had ze ooit wel eens gehoord van een pestende kat. Tja... Soms konden pesterijen ook in je voordeel werken! Ze was, toen ze maar twee weekjes oud was, gepest door een andere kat die ook in dit gebied zat. Skykit vond dit maar raar. Moest zij nu hààr gebied met iemand anders délen? Maar dat wou ze helemaal niet! Dit gebied was van haar en van niemand anders! Nou ja... Ook van Dapplekit, nu. Skykit keek richting Dapplekit. 'Dapplekit, waarom zitten wij eigenlijk met zo veel katten op ditzelfde gebied? Heeft dit een naam of zo?' vroeg Skykit zich af, terwijl ze Dapplekit vragend aankeek. Ze was hier wel geboren, maar haar moeder was opeens weggegaan en niemand trok zich iets van haar aan, dus had Skykit geen idee wat er nu zo speciaal aan dit gebied was. 'Ik hoor wel is de naam RivierClan vallen,' zei Skykit, terwijl ze even nadacht. Skykit was een druk poesje, die graag op verkenning ging. Tijdens een van haar expedities had ze de oudsten horen praten over een Clan, die RivierClan heette. Zou dat deze Clan zijn? Was een Clan gewoon een gebied waarbij allemaal katten samenleefden? Skykit keek vragend richting Dapplekit, tot ze opeens iets hoorde kraken. Skykit's oortjes gingen direct naar achteren bij het zien van de kat die binnenkwam. Die kater pestte haar heel veel. Ook nu wierp hij een gemene blik op haar, waardoor Skykit een beetje tegen de grond ging, met platte oortjes. Haar oortjes gingen nog platter toen de kater hun kant opging. Skykit's kleine klauwtjes kwamen plotseling uitgeklapt en Skykit keek naar de kater, nog steeds bang. Die bleek zijn koers veranderd te hebben, want bij het zien van Dapplekit bedacht hij zich en ging de andere kant op. Opgelucht nam Skykit adem en dook weer in normale stand. Ze ging zitten en bewoog haar pootje heen en weer, terwijl ze naar Dapplekit keek. Plots herinnerde zij zich zijn vraag weer. 'Laten we mosballetjes schieten!' riep ze toen blij uit, terwijl ze haar ogen over het mos liet gaan, die nabijgelegen lag. Met haar pootje schaapte ze wat mos bijeen en rolde die door snelle bewegingen met haar poot. Ze zette het klaar en keek toen naar Dapplekit. 'Om ter verst!' riep ze blij uit, terwijl ze hem uitdagend aankeek. De kater was weer uit haar geheugen verdwenen. De jaloerse blik van de kater, die een eindje verderop zat, ontging haar dan ook helemaal. Tijd om met Dapplekit te spelen!

Dapplekit knikte, beige, dat paste wel bij haar ogen. Ook bij haar vacht, zie je wel dat het er iets mee te maken had! Hij was niet helemaal stom. Ietwat trots maakte hij zich iets groter, onbewust. Dapplekit begon snel zijn pels te likken. Fijn, nu had hij eindelijk een maatje, iemand waar hij het vanaf seconde één mee kon vinden. Vandaag kon alleen maar beter worden! Hij keek weer op toen Skykit haar vraag stelde, hoewel zijn eigen blik ook vragend was. Wacht.. 'Mama zei daar wel eens wat over,' mauwde hij, trots dat mama zoveel wist. 'Riverclan, dat is ons hele gebied en daar wonen we met alle kittens en Warriors en met Crookedstar en we jagen en we hebben een rivier,' vertelde hij, blij dat hij antwoord kon geven. Het was misschien vreemd, maar Dapplekit had al met dat idee leren leven. Plots veranderde Skykit's houding. Een kater kwam binnen, met een gemene blik op Skykit gericht. Hij zag er gemeen uit, al wist Dapplekit niet echt wie hij was. Skykit wel, aangezien ze zich kleiner maakte en bang leek. Hij kwam hun kant op. Dapplekit maakte zich nog wat groter, hij was al twee manen! Hij staarde hem recht aan, tot hij wegging. 'Wie is hij?' vroeg Dapplekit verbaasd. Hij kende weinig kittens, maar goed. 'Goed idee!' stemde hij daarna blij met haar in. Hij begon ook wat mos bijeen te schrapen. Thunderpaw had hem dat geleerd. Hij mepte hard tegen het balletje, dat tegen de kant van de Nursery weer afstuiterde en terug rolde. Dapplekit probeerde het weer te vangen, miste grandioos en schoot in de lach. 'Nu jij!' riep hij blij, de blik van de andere kater totaal negerend.

De kater keek hun aan. Het liefst was Skykit meteen weggerend, maar ze merkte op dat Dapplekit zich juist groter maakte en voelde een sterke veiligheid over zich komen. Met Dapplekit in de buurt kon haar vast niks overkomen! Blij keek ze richting Dapplekit. Dapplekit, als hij zich zo groot maakte, maakte hij een sterke indruk op andere katten, vond Skykit. Ze luisterde aandachtig naar Dapplekit en keek hoe hij een mosballetje wegschoot. Lachend zag ze toe hoe hij miste. 'Ik weet het eerlijk gezegd niet. Maar hij moet altijd mij hebben. Ik weet ook niet waarom,' zei Skykit treurig, terwijl haar oortjes slap tegen haar kopje hingen. Die gingen algauw weer overeind toen een mosballetje haar oog trok en Skykit er een flinke klap tegen gaf. Het balletje vloog met een harde klap tegen de wand en kwam weer terug naar haar. Soepel sprong Skykit op het balletje en het hield het tussen twee pootjes geklemd in de lucht. 'Nu samen!' riep ze, terwijl ze een balletje zocht en die klaar zette voor hun. 'Drie... Twee... Een!' telde Skykit af, waarna ze vaart zette en tegen de linkerkant van het balletje sloeg. Ze zag hoe het balletje met een vaart hard tegen de wand vloog en toen een geheel andere kant uitging dan naar hun. 'Ik pak hem wel!' riep Skykit, geen idee hebbend dat het balletje richting de gemene kater vloog. Rustig liep Skykit op het balletje af en wou het net pakken, toen een zwarte poot op het balletje gezet werd. Skykit keek er vragend naar en keek toen recht in de ogen van de kater. Skykit's oortjes gingen plat tegen haar kopje aan, waardoor ze er voor oudere katten zielig en schattig zou uitzien, maar voor deze kater overduidelijk niet. Ze griste met haar pootje het balletje onder het pootje van de kater weg en keek naar de kater. Die maakte zich groot, waardoor Skykit een beetje achteruit viel en het volgende moment voelde ze een duw. Ze voelde zichzelf op de grond vallen en voelde een pijnscheut. Ze hoorde iemand gemeen lachen en ze voelde de wind langs haar struiken. Een waas was voor haar ogen verschenen en haar oortjes zaten plat tegen haar kopje aan. Om haar verdrietige bui voor Dapplekit te maskeren, die hopelijk niks in de gaten had gehad van wat er voor zich had afgespeeld, liep ze blij naar Dapplekit toe en legde het mosballetje voor hem neer, waarna ze hem aankeek. Vochtige tranen dropen langs Skykit's wangen af en Skykit piepte zachtjes. Ze ging zitten en keek naar het mosballetje, ietwat verdrietig. Ze likte haar bebloede pootje schoon en keek weer naar Dapplekit. 'Jij bent,' probeerde ze Dapplekit op te vrolijken en ze schoof het balletje richting hem, terwijl ze zachtjes snorde en Dapplekit bemoedigend toeknikte.

Skykit leek niet te weten wat de kater tegen haar had. Daar groeide hij toch wel overheen? Het was laf om anderen te pesten, zeker als ze zo gevoelig waren als Skykit. Hoewel hij haar nog maar even kende, had Dapplekit het idee dat hij haar al best goed kende. Hij zou nooit in haar kopje kunnen kijken, dus dit was al heel wat. Ze zag er zielig uit, maar al snel keek ze weer blij en ving zelfs haar balletje. Opgewonden pakte Dapplekit zijn balletje weer en wachtte netjes tot ze uitgeteld was. Daarna gaf hij er een harde mep tegen. Dit keer kon hij net met zijn kleine nageltjes in het balletje klauwen en het in zijn val stoppen, zodat het bijna loodrecht naar beneden viel. Snel ontweek hij het, zodat hij op de grond plofte en daar stil bleef liggen. Skykit was ondertussen alweer haar eigen balletje gaan halen, dan konden ze zo nog een keer! Hij keek om, zag nog net hoe de kater zijn poot op het balletje zetten en hoe Skykit ineen kromp. Nou ja zeg! Durfde hij wel! Dapplekit zette zijn vacht een klein stukje op, zodat hij groter was. Hij was al een oudere kit hier! Skykit pakte het balletje af, maar werd omgeduwd. Dapplekit begon naar voren te lopen, niet belachelijk snel maar ook niet te langzaam. Hij zou er eens wat van zeggen.. Skykit kwam weer naar hem toe, probeerde blij te kijken. Haar pootje bloedde, dat rook hij nog voor hij het zag. Hij had zijn eigen balletje laten liggen. 'Ik ben zo terug,' mauwde hij naar Skykit, nog steeds beledigd door de kater, al had die hem niets aangedaan. Hij liep naar de kater toe, hij was even groot als hem. 'Iemand pesten, hé? Zoek iemand van je eigen lengte!' siste Dapplekit. De jongere kater kromp wat ineen, dit had hij waarschijnlijk niet aan zien komen. Dapplekit snoof, hief zijn kopje en liep weer terug naar Skykit. 'Doe nog eens voor? Bij mij gaat het een beetje mis,' glimlachte hij, waarna hij haar vrolijk een zachte por gaf, om haar gerust te stellen.

Geschrokken keek Skykit richting Dapplekit, toen die zei dat hij zo terug was en recht op de kater afliep. Skykit kromp ineen. Hier zou ze nog wel voor teruggepakt worden. Skykit's platte oortjes gingen mogelijk nog platter en geschrokken zag ze hoe de kater ineenkromp voor Dapplekit. Een bewondering voor Dapplekit kwam in haar op, maar de latere wraak van de kater ook. Gelukkig ging de kater nu wel echt weg en Skykit probeerde zich weer op Dapplekit te concentreren. Skykit snorde zacht. 'Nou, zo doe je dat,' zei ze, waarna ze met haar poot een flinke slag tegen het balletje mos gaf. Deze rolde richting de muur, botste en kwam weer terug. Skykit hield het balletje weer tegen haar poot en rolde het nu naar Dapplekit toe. 'Mag ik vannacht bij jou in de buurt blijven slapen?' vroeg Skykit, terwijl ze Dapplekit vragend aankeek en hem een kopje gaf. Dapplekit was tenminste aardig tegen haar en deed niet vervelend, zoals de kater deed. En door hem werd ze ook niet genegeerd, zoals door de rest. Skykit begreep het niet. Was ze veel te hyperactief? Was ze te lelijk? Was ze in de mindere staat om geholpen te worden? Skykit werd nergens wijzer uit, maar probeerde zichzelf een beetje te kalmeren. Ze zag het balletje dat naar zich toe kwam rollen en gaf er zo'n stevige draai aan, dat het balletje door de lucht vloog en tegen de muur weer terugviel richting haar. Skykit liet zichzelf in een snelle poging plat op haar buik vallen, waardoor het balletje recht langs haar af vloog. Skykit schoot in de lach. 'Cool!' riep ze enthousiast, waarna ze het balletje terug ging halen en weer naar Dapplekit bracht. Bij Dapplekit in de buurt kon haar niks overkomen. Skykit voelde zich op de een of andere manier veilig bij Dapplekit, waarschijnlijk omdat hij de grote kater net had weggejaagd. Skykit keek richting Dapplekit. 'Jij geeft tenminste om me,' snorde ze. 'En wilt met me spelen!' zei ze daarna, waarna ze haar kopje even tegen Dapplekit's flank legde en zijn geur rook. Ze snorde zachtjes. Ze had een maatje en wat voor een! Ze keek blij richting Dapplekit en schonk haar balletje hem weer terug. Gelukkig. De kater leek verdwenen te zijn. Alsof met Dapplekit's worden er een klik in zijn hoofd was omgegaan en hij eindelijk besefte dat dit niet leuk was. Skykit gaf een lik over haar poot, die nog steeds een beetje bloedde. Ze trok zich verder niets van het bloed aan en concentreerde zich op het spelletje met Dapplekit. Na een tijdje zo gespeeld te hebben begon het haar te vermoeien en te vervelen. 'Even rusten,' zei Skykit tegen Dapplekit, waarna ze op de grond ging liggen en haar kopje vermoeid op haar voorpoten legde. Ze nodigde Dapplekit met haar blik uit om naast haar te komen liggen. Dan kon hij ook even rusten! Werd hij niet moe van al die hyperactiviteit? Skykit in elk geval wel!

Dapplekit grijnsde nu weer blij. Succeeded! In ieder geval, hij was nu een beetje hyperactief. Dat werd hij heel makkelijk, maar nu was het helemaal raak. Misschien vervelend, maar toch.. Zo was hij nu eenmaal, zo stond hij ook een beetje bekend bij de moederkatten. Een drukke kit die altijd energie had. Nieuwsgierig keek hij hoe Skykit het voordeed. Zo moeilijk moest dat toch niet zijn? Hij pakte het balletje aan, legde het goed neer en begon te kijken hoe hij ging slaan. Daarna gaf hij er een flinke mep tegen, zodat het balletje met een rotgang naar de muur sloeg, die het met een doffe klap raakte. Daarna kwam het terug, met een sloom gangetje. Skykit probeerde het ook weer en gaf hem het balletje. Opnieuw mepte hij ertegen, blij dat ze een leuk spelletje gevonden hadden. 'Tuurlijk,' miauwde hij neutraal. Stel je voor dat die kater terug zou komen. 'Misschien delen we dan wel een droom!' [Sorry, ik heb Inception gekeken ^^] Het was misschien een idiote gedachte, maar hij vond het een geweldig idee en keek ontzettend blij, wat hij wel vaker deed als hij hyperactief en blij was. Waarom was Skykit zo onzeker? Ze was toch hartstikke aardig? Dapplekit snapte het niet echt, maar goed.. Hij sprong enthousiast op door Skykit's gedurfde sprong. 'Woo! Goed bezig,' riep hij vrolijk uit. Skykit leek blij met hem als maatje. Dapplekit wist dat het wederzijds was. 'Ja, tuurlijk! Spelen is toch alleen gezellig met z'n tweeën? En ik wilde ook altijd al een maatje hebben, sinds..' Dapplekit slikte even. Sinds Willowkit dood was. Maar daar wilde hij niet over praten; ze had het goed in Starclan en hij moest haar rust niet verstoren. Hij bleef fanatiek tegen het balletje meppen, alsof hij nooit moe kon worden. Om eerlijk te zijn was dat ook waar, althans, zo leek het nu voor hem. Maar Skykit werd moe, dus besloot hij dat te accepteren. Zodra hij lag voelde hij hoe zijn pootjes tintelden, van de inspanning die hij ervan gevraagd had. 'Dat was leuk! Gaan we zo nog een spelletje doen? Ik weet iets!' Dapplekit was even stil geweest, maar lang hield hij dat niet vol. 'Schaduwen vangen! Dat is leuk,' lachte hij, wachtend op instemming van Skykit voor hij als een gek rond zou gaan springen.

Bij de hapering van Dapplekit keek Skykit hem vervreemd aan, maar vroeg niet verder. Dapplekit leek het een beetje moeilijk te hebben en ze wou haar maatje niet kwijtspelen door middel van stomme vragen te stellen. Ze keek hem aan en wachtte rustig even af tot haar pootjes stopten met moe zijn en tot haar hartje weer rustig klopte. Skykit snorde zacht. Ze keek omhoog en luisterde naar Dapplekit met gesloten ogen. Meteen sprong ze op van plezier. 'Ja! Dat is een leuk idee!' riep ze enthousiast, waarna ze al op zoek was naar de eerste schaduw. Die vond ze algauw, aangezien de zon maar weinig tot nooit kans had om te schijnen in de kraamkamer en sprong op de grond, bij een schaduw. Ze klapte haar kleine, al scherpe nageltjes uit en kraste er tegen de grond mee. Skykit probeerde het nogmaals en snorde luid. 'Leuk!' riep ze, terwijl ze naar Dapplekit keek en haar blik vaak naar hem liet gaan, om te zien of hij het ook leuk had. Skykit snorde en sloeg nogmaals met haar scherpe nageltjes tegen de onderkant van een schaduw, maar die verplaatste natuurlijk niet. Toen de lol eraf was van deze schaduw, liep ze naar een andere toe. Ze nam een korte aanloop en zakte door haar poten. Ze zette toen poot voor poot verder, wat voor andere krijgers wel sluipen benoemd kon worden. Skykit concentreerde zich, alsof ze een echte prooi aan het besluipen was en sprong toen. Ze sprong recht in de schaduw en viel aanvallend op haar rugje. Toen ze die schaduw na een tijdje niet meer leuk vond, keek ze stiekem naar Dapplekit. Een glimlach verscheen over haar gezicht en Skykit zakte nogmaals door haar pootjes. Poot voor poot sloop ze richting Dapplekit, zorgvuldig achter hem blijvend. Toen ze dichtbij hem was, riep ze: 'Bonzai!' Ze sprong op Dapplekit's rugje en zette haar pootjes, met haar nagels ingeklapt natuurlijk, tegen de zijkant van zijn buik aan en begon die te bewerken, wat eerder een kietelend gevoel zou moeten geven dan een pijnlijk gevoel. Skykit rolde, door de sprong, van Dapplekit af en hield haar pootjes boven zich, terwijl ze Dapplekit uitdagend aankeek. Haar hyperactiviteit was dankzij Dapplekit's spelletje ook gestegen. Ze keek Dapplekit aan, afwachtend of hij wraak zou nemen of door zou gaan met zijn spelletje. Op haar gemak bleef ze liggen. Ze zou het wel merken als Dapplekit haar zou aanvallen. Skykit had dit nooit eerder gedaan, maar had wel is naar enkele kittens gekeken die zo aan het spelen waren. Ze had nooit durven vragen of ze mee mocht doen, voornamelijk omdat de kittens zich overdag of op andere tijden ook niks van haar aantrekken, evenals de oudere katten die daar rondliepen. Alleen Crookedstar en Moonstream mochten haar. En Dapplekit! Ja, met Dapplekit voelde ze een veel sterkere band dan met Crookedstar of Moonstream. Skykit keek richting Dapplekit.

Dapplekit keek blij op toen Skykit opsprong en het met hem eens was. Fijn! Geen ruzie maar een leuk spelletje! Algauw begon Skykit met het jagen op schaduwen. Dapplekit liet niet lang op zich wachten, maar liep snel naar de kant van de Nursery waar schaduwen tegen de muren dansten. Hij focuste zich compleet op de schaduwen. Zijn staartje zwiepte geduldig heen en weer, terwijl hij de schaduw van de zijkant besloop, door zijn poten boog en zijn nageltjes in zijn sprong uitsloeg. Hij botste tegen de muur en viel terug. Verdwaasd lag Dapplekit op zijn rug, keek omhoog naar de schaduw.. Zijn vrolijke lach galmde door de Nursery toen hij opstond en opnieuw de schaduw aanviel, tot er niets meer aan was. Hé, een bewegende schaduw! De kit keek blij op en sprong erbovenop. 'Ik heb je!' lachte hij naar Skykit's schaduw. Die begon echter al snel weer te lopen, verder te bewegen, zodat Dapplekit gedwongen was hem te volgen. Hij sprong blij heen en weer, dit was nu nog eens een spelletje! Plots was Skykit's schaduw weg en sprong ze met een luide 'Banzai!' op zijn rug. De kleine kater rolde op en schoot in de lach, vanwege het vreemde kietelende gevoel dat Skykit veroorzaakte. Hij was nu helemaal hyperactief. Skykit ging liggen. Dapplekit kreeg een uitdagende glans in zijn ogen, die al verried dat hij zeker iets terug ging doen. Hij kende haar nog maar net, maar maakte dat uit? De kater sloop voorzichtig naar haar toe. 'Kijk, daar!' Hij wees naar de muur waar nu een grotere schaduw stond, doordat de zon zich verplaatst had. Wist hij veel. Toen hij vond dat Skykit voldoende afgeleid was sprong hij naar haar toe, eerst over haar heen. Daarna begon hij haar te kietelen, niet echt hard maar ook niet zwak. Hij zou zoiets niet over zijn kant laten gaan! Na een tijdje vond hij dat het genoeg was. 'Wie ken jij allemaal in het kamp?' vroeg hij. Nu had hij zin een gesprekje te starten.

De vrolijke lach van Dapplekit was aanstekelijk. Vrolijk lachte Skykit met Dapplekit mee, terwijl ze naar de kitten keek en glimlachte. Ze keek de plek op waar Dapplekit wees. Wat was er dan te zien? Een hele grote schaduw, dat wel. Wou Dapplekit soms dat zij die ging vangen? Wou Dapplekit soms dat... Toen ze een gewicht op zich voelde, wist Skykit meteen al dat Dapplekit haar had willen afleiden. Lachend probeerde Skykit Dapplekit van zich af te krijgen, wat natuurlijk niet lukte. Skykit schoot in de lach en voelde toen eindelijk Dapplekit's gewicht van haar afgaan. Ze sprong overeind, in vechthouding, maar liet die afzwakken toen Dapplekit begon te spreken. Ze keek even nadenkend. Eigenlijk naast hem nog niemand. 'Ik ken naast jou nog niemand,' bekende de poes eerlijk, waarna ze een beetje overeind ging zitten en over haar poot begon te likken, aangezien die een beetje vies was geworden. Skykit keek richting Dapplekit. 'En jij?' vroeg de beigekleurige poes toen meteen, waarna ze hem even een glimlach schonk en weer opnieuw begon met likken over haar pootje. Haar beigekleurige ogen keken naar Dapplekit, terwijl ze even nadacht over zijn trucje met de schaduw. Eigenlijk was het best slim bekeken, of was ze gewoon nog niet snel genoeg om dat te begrijpen. In elk geval kende ze nu wel Dapplekit's tactiek, dus nu kon zij zich in elk geval wel niet meer laten vangen! Uitdagend keek Skykit richting Dapplekit, maar liet ook deze houding afzwakken. Misschien was een conversatie starten juist leek. Converseren met iemand van je eigen leeftijd was in elk geval een stuk fijner dan converseren met iemand die al veel ouder en wijzer dan jou was. Die zou je alleen maar corrigeren en daar had Skykit nu even geen zin in. Misschien kon Dapplekit haar wel meer over RivierClan vertellen, aangezien hij al ouder was dan haar. De poes keek rustig naar Dapplekit. Tegelijk bedacht ze zich ook meteen welke belevenis ze de volgende dag weer zou beleven. Skykit beleefde elke dag wel iets. Expedities doen, dat vond zij het leukste, ook al vonden de oudsten en de andere Clanleden daar werkelijk iets heel anders van dan Skykit. Skykit keek rustig richting Dapplekit, terwijl ze weer over haar pootje likte. Deze keer bestook ze Dapplekit niet met allemaal vragen, maar wachtte ze rustig af tot Dapplekit geantwoord had en dan pas vroeg ze weer. Voor diegenen die haar kenden wisten dat Skykit heel veel vragen kon stellen. Blij keek Skykit Dapplekit aan, terwijl ze ging liggen en haar kopje vermoeid op haar voorpoot legde.

(Sorry voor de late reactie!)

Dapplekit was blij dat zijn afleiding werkte; hij kon wel iets. Wedden dat hij later een goede Warrior werd? Echt wel! Vrolijk keek hij naar Skykit, die naar hem lachte en hij lachte terug. Hij keek even nadenkend en keek toen weer op, met een vrolijke blik. 'Ik ken Fernkit en Tigerkit en Rosekit, dat zijn mijn siblings.. En ik ken mama en papa en Crookedstar en Lightpaw en Thunderpaw en Duskpelt..' zei hij. Daarna keek hij wat twijfelender. 'Verder niemand.' Dapplekit grijnsde weer en gaf haar nu een duwtje. 'Naast jou natuurlijk!' Hij kende haar nog maar net, al had hij daar geen problemen mee. Hij kende iemand nu, nog iemand, iemand die heel aardig en vrolijk en lief was. Plus, ze wilde met hem spelen! Kon het beter? Voor hem niet, klein nieuwsgierig katje dat hij was. Dapplekit dacht nog even na. 'En.. O, dat mag ik niet zeggen!' miauwde hij er direct achteraan. Later bedacht hij zich pas dat Skykit nu waarschijnlijk wel nieuwsgierig werd. Hopelijk niet te erg, want zo bedoelde hij het niet! Hij keek even om zich heen, maar er waren geen andere kits meer in de Den. Geen geïnteresseerde dan. Hij deed een paar stappen naar Skykit toe en boog zich naar haar oortje. 'Maar als je het niet doorverteld mag je het wel weten..' Hij wachtte tot ze toegestemd had en boog zich toen opnieuw naar voren. 'Ik was een keer het kamp uitgeslopen.. Toen viel ik in de rivier, net als een keer met Tigerkit. Maar nu was ik alleen. Ik dacht dat ik naar Starclan zou gaan, maar toen was er opeens iets.. een grijze poes, ze heeft me gered! Moonfur heette ze, samen met.. Dewstream, van Thunderclan. Toen brachten ze me terug naar Riverclan en Duskpelt heeft me meegenomen,' fluisterde hij. Kits mochten niet weg van het kamp en al helemaal niet omgaan met katten van andere Clans. Hij wist zich daar niet goed raad mee; de anderen hadden toch zijn leven gered! Dapplekit ging weer wat achteruit en keek Skykit toen vragend aan. 'Ik vond het best spannend! Maar niet doorvertellen!' zei hij, gespeeld streng. Zijn staartje zwiepte een beetje heen en weer, terwijl hij ernaar begon te kijken en zich er totaal door af liet lijden. 'Heb jij iets leuks meegemaakt?' vroeg hij nieuwsgierig.

Vrolijk keek Skykit opzij, met een verlegen grijns op haar gezicht. Dat verlegen kwam omdat er een andere kater, een grotere, in de kraamkamer was gekomen, die haar geïnteresseerd aankeek. Vrolijk keek Skykit terug. Toen Dapplekit zich naar haar boog, scheurde ze haar blik met moeite en tegenzin van de kater af en luisterde naar hem. Ze was de kater alweer vergeten en luisterde geïnteresseerd naar Dapplekit, met een grote bewondering voor hem. Haar oogjes werden groot en keken toen vrolijk naar Dapplekit. Wat hij verteld had, had zichtbaar indruk gemaakt op Skykit. Haar expedities waren nooit zo interessant dat ze iemand anders van een andere Clan ontmoette. Nog niet. Binnenkort zou ze opzoek gaan naar anderen van andere Clans. Ze keek naar Dapplekit. 'Ja! Ik heb een lieve poes ontmoet die een eenling is. Alleen mocht ik niet meer met haar spreken van Thunderstorm, die me opgezocht had en me teruggebracht naar het kamp had. Volgens mij mag ik ook niet meer uit het kamp van Crookedstar, hij kijkt altijd zo streng als ik uit het kamp wil gaan,' zei Skykit, met platte oortjes, maar wel op een fluisertoon, aangezien op een korte termijn een nogal geïnteresseerde kater zat, die veel naar haar keek. Skykit voelde zich ietwat ongemakkelijk worden. Het leek net alsof hij alle geheimen van Dapplekit en haar probeerde te horen. Hij was misschien al bij zijn vijfde maan en als Skykit de betekenis van 'knappe kater' zou begrijpen, dan zou ze die zeker toegepast hebben aan hem. Wacht... Die kende ze ook! Ze keek zonder blikken of blozen terug naar de kater. Ze werd verlegen onder zijn blik, toch wel en keerde haar kopje weer naar Dapplekit. 'Zullen we een keertje samen het kamp uitgaan?' vroeg Skykit, zich van geen kwaad bewust. Weet je wel niet hoe leuk het was als je het kamp uitging? Skykit keek opzij naar Dapplekit, hopend dat hij het ook een leuk idee vond. Ze werd nu toch wel echt zenuwachtig onder de blik van de kater, die haar nog steeds geïnteresseerd aanstaarde vanaf een afstandje. Wat had hij? Wat was er zo interessant aan haar? Ze keek naar de kater. Haar kopje ging scheef. 'Waarom kijkt hij zo naar mij?' vroeg ze zacht aan Dapplekit en ze seinde met haar staartje opzij naar de kater. Ergens vond het niet echt heel onaangenaam dat hij zo keek, maar het werd wel een beetje eng, zoals hij zijn blik gevestigd bleef houden op Skykit en maar niet wegging. Ze ging een beetje dichter bij Dapplekit staan. Bij hem was ze veilig!

- OMG! I'm so sorry... -