Cleaning the Nursery

Een zachte motregen tikte neer op Foxpaw's vacht terwijl hij een sprintje trok van de apprentice den naar de nursery. Hij had opdracht gekregen om de nursery goed schoon te maken. En dat zou hij dus gaan doen ook! Oke, het was niet de leukste taak, hij zou al het mos moeten verslepen en er nieuw mos moeten neer leggen. Maar goed, hij deed het voor zijn clan, of niet dan? Foxpaw wrong zich door de opening van de nursery heen, al bleef zijn vacht eventjes hangen aan de stukken riet. Hij trok zich kort daarna weer los en schudde zijn vacht voorzichtig iets uit. Bah, hij haatte regen, maar goed, zelfs in nieuwblad had je wel eens regen, of niet dan? Eigenlijk wel raar, een riverclan kat die regen haat. Regen was notabene ook water, en van zwemmen hield hij wel? Ach ja, hier kon hij later over nadenken, nu moest hij zich eerst op zijn taak concentreren. 'Uhm.. Hallo!' Kondigde de vossenrode apprentice zich eventjes ietwat verlegen aan. Daarna begon hij al neuriënd het mos bij elkaar te scheppen. Het voelde warm aan onder zijn poten. In de nursery zijn bracht fijne herinneringen naar boven. Toen hij daar nog woonde had hij nog geen zorgen. Maar goed, misschien kwamen zorgen wel gewoon met ouder worden? Hij wou zich daar in ieder geval geen zorgen over maken.

De kleine beige kitten gaapte. Ze was al een maan en een half, maar nog altijd geen twee manen, wat haar wel een beetje irriteerde. Ze wou graag ouder worden en dan weg kunnen hier! Ze keek om zich heen. Een geluid trok haar aandacht en Skykit stond op. Nieuwsgierig liep ze op het geluid af. Wat was dat? Iets met een rode kleur viel haar gelijk op en een geur die zij niet kende drong in haar neus. Nieuwsgierig liep Skykit op de geur af, niet in staat om te realiseren van wie de geur was. Van Moonstream of Thunderstorm in elk geval niet. Skykit snoof. De rode kater zei iets en Skykit keek glimlachend naar de kater. Haar oortjes gingen heen en weer. Ze keek naar zijn bewegingen en wat hij deed. 'Hallo!' begroette Skykit hem, terwijl ze naar hem keek en naar zijn bewegingen staarde. 'Wat ben jij aan het doen?' vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze naar de kater keek. Hij had mooie blauwe ogen. Zulke kleur ogen wou zij ook wel! Maar dat zou dan misschien niet bij haar flank passen. Nee, dan hield ze toch liever haar eigen beige kleur! Skykit keek richting de leerling. Tenminste... Ze vermoedde dat hij een leerling was. Hij was in elk geval groter dan haar. Skykit keek hem aan en snorde zachtjes. Blauw en rood, een leuke combinatie. Zijn ogen waren blauw en zijn vacht was rood. Skykit keek hem weer even aan en ging toen liggen. Ze sprong gelijk weer op. 'Kan ik je helpen?' vroeg Skykit, terwijl ze naar de leerling keek. Veel groter dan haar was hij niet, maar hij stak toch wel twee vossenhoogtes boven haar uit. Trouwens, nu ze zo over vossen nadacht, hij leek ook wel op een vos. Als Skykit de oudsten moest geloven, waren vossen dieren met een rode vacht en een witte staart. De leerling voor haar had een rode vacht! Maar wel geen witte punt op zijn staart. Skykit keek naar zijn staart. Of wel soms? Skykit dacht er niet langer over na. 'Je lijkt op een vos!' merkte Skykit op bij de leerling. Ze keek hem aan en haar staartje zwiepte heen en weer, wat aankondigde dat de energieke Skykit zich weer tevoorschijn had getoverd. Skykit keek grijnzend richting de leerling en ging toen op haar rug liggen, terwijl ze omhoog keek, richting het plafond van de kraamkamer. 'Vind jij dit territorium mooi?' vroeg ze toen, terwijl ze heen en weer wiebelde. Ze stopte en keek vragend richting de leerling en grijnsde even.

Het mos voelde zacht en warm aan onder zijn pootkussentjes, net zo zacht en warm als hij het zich herinnerde. Een zwakke glimlach speelde op zijn lippen en hij bleef eventjes stil staan. Maar daarna begon hij het weer bij elkaar te vegen. Hij wou wel aan het eind van de dag klaar zijn, hij wou de queens ook weer niet voor de voeten lopen. Eigenlijk had hij wel verwacht om besprongen te worden met kits. Een pure hinderlaag was dat! Maar nee, dat gebeurde nog net niet. Het was hem al wel eens gebeurd. Hij was de nursery in gekomen, en alles was toen verbazingwekkend stil. Maar toen, plotseling, sprongen er een stuk of wat kits op zijn rug, ze hadden hem toen tegen de grond aan gedrukt en aan zijn staart getrokken. Foxpaw had het maar op zijn beloop laten gaan, al lachend, maar was toch geschokt geweest dat kittens hem zo hadden kunnen verrassen. Maar ja, als hij er nu aan terugdacht, moest hij er alleen maar om grinnikken. De kleine donderstenen. Neuriënd begon hij verder te werken. 'Hallo!' Hoorde hij achter hem, hij draaide eerst zijn oren en schoof nog eventjes wat mos bij elkaar voordat hij zich omdraaide. Daar stond een kleine beige kit, één of twee manen oud, hij wist het niet precies. Ach ja, maakte het hem uit, Foxpaw hield van kits. Natuurlijk wel op een gezonde manier, maar hij vond die kleine donsbolletjes gewoon schattig! Ja, Foxpaw was een softie, maar daar maakte hij geen geheim van. 'Hallo,' Begroette Foxpaw de kit vriendelijk terug. Nieuwsgierige vragen kwamen van de kit af. Foxpaw moest ervan grinniken en ging ondertussen verder met het opruimen van zijn mos, 'Ik zorg ervoor dat de nursery weer lekker schoon wordt,' Legde hij geduldig uit, 'Ik moet al het mos hier vervangen met vers, nieuw mos, maar goed, als je wil kan je wel helpen met het verzamelen van het mos,' Hij vond dat echt geen punt, alleen maar beter eigenlijk. Hij wou de kit niet uitbuiten, maar als ze wou helpen, dan kwam het hem alleen maar beter uit. 'Als je het mos nou zo..' Hij schoof weer wat mos op het hoopje dat hij gemaakt had ondertussen, 'Op dit hoopje schuift, dan kun je me helpen en dan ben ik veel sneller klaar,' Miauwde hij met een glimlach. Ijverig ging Foxpaw verder, en de kit merkte op dat hij op een vos leek. Foxpaw knikte, 'Daar ben ik ook naar vernoemd! Ik heet Foxpaw, aangenaam kennis te maken, hoe heet jij?' Miauwde hij goedmoedig. De kit leek heel veel energie te hebben, dat is mooi, ze was ijverig genoeg om een goede apprentice te worden, dat was zeker. Foxpaw aarzelde eventjes en dacht diep na, 'Het territorium is mooi ja,' Miauwde hij, weer eventjes stil zijnde om na te denken, 'Er is een klein bos waar je de vogels kan horen zingen, er is een waterval die glinstert als de zon er op schijnt, om maar de zwijgen over de rivier waar je de vissen in kan zien zwemmen als kleine zilverige schimmen.' Miauwde hij, twinkelingen verschenen in zijn ogen terwijl hij enthousiast vertelde over het territorium

-Whoa, bom van Foxpaw inspiratie-

- Oe, ik kom ook even meedoen ^^ -

Zijn thuis voor de komende.. heel veel tijd nog. Hij verveelde zich, ondanks dat hij nu Skykit als speelmaatje had. Ze konden niet altijd achter schaduwen aanjagen! En voor nu? Was hij een beetje.. lui. Hij had geen zin om te spelen, maar ook niet om op te staan en met anderen te gaan praten. Echt iets voor Dapplekit, ja, maar wat kon hij eraan doen? Hoe zou het buiten zijn? Met een krachtinspanning die normaal niets zou zijn hees Dapplekit zich op. Waarom was hij zo lui.. Hij schudde zijn kleine lichaampje even, probeerde de slaap en de luiheid van zich af te laten glijden. Gedeeltelijk lukte het, waardoor een hyperactief gedeelte van hem wakker werd. Heel wat vrolijker nu huppelde hij naar de ingang van de Nursery, en stak zijn kopje gedeeltelijk naar buiten. Hé, regende het nu? Veel tijd om dat echt te zien had hij niet; een rood iets kwam tevoorschijn. Dapplekit sprong geschrokken achteruit. Wat was dat? Maar het gevaar week al snel toen zijn halfbroer Foxpaw binnenkwam. Skykit liep direct naar hem toe en begon allemaal vragen te stellen, waar hij het antwoord ook wel op wilde horen. 'Hoi Foxpaw!' riep hij, met wel wat bewondering in zijn stem voor de oudere Apprentice. Foxpaw kwam dus het mos vervangen. 'Ik help je ook!' Enthousiast stuiterde hij zowat op en neer, begon het mos op hoopjes te schuiven zoals Foxpaw tegen Skykit gezegd had. Dapplekit stopte even toen Foxpaw over het territorium begon te vertellen. 'Echt waar? Ziet ons territorium er zo uit?' vroeg hij, met glimmende oogjes. Natuurlijk geloofde hij Foxpaw, maar het klonk zo.. buitenaards. Zeker als je alleen maar wat planten zag vanaf de kampingang. Dat was nogal weinig, het territorium was vast veel groter.. Dapplekit bleef naar Foxpaw kijken en zag dat de vossenrode Apprentice net zo enthousiast was. Een erfelijk iets?

Verbaasd keek Skykit opzij toen ze de pluizige vacht van Dapplekit herkende. Vrolijke twinkelingen kwamen in haar ogen toen Dapplekit enthousiast aankondigde dat hij ook mee wou helpen. Ze sprong op hem af en duwde hem met haar neusje opzij. Ze gaf hem een paar likken over zijn buik en sloot haar ogen even toen ze haar kopje langs zijn flank liet glijden. Genietend rook ze zijn vertrouwde geur. Dapplekit was als een oudere broer voor haar. Ze keek naar Foxpaw, een beetje beschaamd. 'Sorry, mijn naam is Dapplekit!' zei Skykit en ze schudde verward haar kopje. Nee, haar naam was helemaal niet Dapplekit. Een hoog gelach, melodieus en piepend, steeg uit haar keel op, wat andere katten vast heel schattig hadden gevonden, maar wat zij soms wel irritant vond. Het leek net alsof ze verkouden was! 'Weer verkeerd! Ik heet Skykit en ik kom je helpen, want ik ben sneller dan Dapplekit!' zei ze pestend naar Dapplekit toe en begon toen Foxpaw's handelingen over te nemen en deed hem na zoals hij had gedemonstreerd. Vrolijk en neuriënd begon ze enkele bladeren bij elkaar te schuiven, dit door middel van haar neusje in plaats van met haar pootjes, aangezien ze haar pootjes vrij wou hebben om een eventuele onverwachte aanval van Dapplekit zo zorgvuldig mogelijk op te vangen, zodat ze indruk kon maken op Foxpaw. Hoe meer indruk je maakte op een leerling, hoe meer er over je verteld werd tegen Crookedstar en hoe groter de kans was dat je een volwaardig mentor kreeg. Ja... Misschien zocht ze een beetje te ijverig. Ze keek naar Foxpaw en vroeg zich iets nieuws af. 'Zeg Foxpaw...' begon de enthousiaste stem van Skykit, '... wie is eigenlijk jouw mentor?' Geïnteresseerd keek Skykit opzij. Misschien was het wel Moonstream! Ja, Moonstream! Ze hield van die poes. De poes ging veel met Skykit om, vond Skykit. En dat vond Skykit helemaal niet erg. Ze had ook haar zusje Thunderstorm al gezien. Thunderstorm had haar geleid naar het kamp terug toen ze Redfang ontmoet had, een lieve eenling, die ze helaas niet meer mocht ontmoeten. Bij dat idee gingen Skykit's oortjes plat en kwam er een droevige blik in haar ogen. Skykit wist nu eenmaal niet dat ze hoog verraad had als ze Redfang bleef ontmoeten. Skykit was nu eenmaal te jong om zoiets te begrijpen. Trouwens, meestal luisterde ze toch niet naar de katten die haar expedities verboden en deed alleen maar meer expedities. Skykit keek naar Foxpaw en Dapplekit.

- Sorry, folks -