Try to convince me {+Darkforest Traner PoD}

Mothpaws oren vielen omlaag. "Ga jij maar dáár slapen, deze nest is alleen voor échte warriors in wording!" Mothpaw voelde haar nagels uit haar teentjes komen, en meteen ging er een rilling door haar heen. Ze liep naar waar haar den genoot toe had gewezen en ging er liggen. Ze lag alleen, buiten de andere apprentices. Een verstoteling! Mothpaw sloot haar ogen en zonk in een diepe slaap.

Mothpaw opende haar ogen en werd omringd door duisternis. Een stuk van haar vandaag was nog wat licht te zien. De grens met Starclan, maar dat wist Mothpaw zelf natuurlijk niet. Op de één of andere manier voelde het verkeerde op deze plek, maar aan de andere kant kreeg ze er ook een geheel nieuw gevoel van. "Waar ben ik..?" Was haar zachte miauw die zich meerdere keren zacht herhaalde, echo. Mothpaw dwong zich zelf een stap naar voren te zetten, en toen kwam er iets, of iemand op haar af lopen... maar wie was dat?

Rushspirit zijn gele en pupilloze ogen bestudeerde de apprentice, Mothpaw, zorgvuldig. Hij hoorde haar vraag echoën door het donkere gebied van het Dark forest, de jonge kat had geen idee van waar ze was. Iets wat duidelijk te zien was aan de verward blik in haar blauwe poelen. Na enige tijd toe te hebben gekeken naar hoe ze omging met de situatie sprong hij op en liep op een kalm naar de apprentice toe. Niet kunnen wachten totdat hij deze onschuldige poes haar karakter kon zien transformeren in die van een meedogenloze kat. "Mothpaw" galmde zijn stem door het stille gebied door. Er was een vage vervorming van zijn stem te horen waardoor het duidelijk was dat hij niet in de wereld leefde waar haar lichaam nu nog lag terwijl haar ziel zich in het Dark forest bevond. Zijn ogen boorde recht in de haren, geen emotie te bekennen op zijn grijze gelaat.

Het was zo duister om haar heen. Waar was ze? Ze kon zich nog herinneren dat haar mede apprentices haar verstoten hadden... omdat ze niks kon. "Mothpaw." De stem was zo duister, weergalmde door haar omgeving. Maar heel erg gevaarlijk klonk het niet voor haar, ondanks dat haar haren overeind kwamen. Twee lege, gele ogen boorde zich in haar ogen. De kater was grijs, maar ze herkende hem niet. "Wie... wie ben jij?" Vroeg ze haar stem onder controle proberen te houden, maar toch trilde die.

De trillende stem van de verwarde apprentice tegenover hem trilde even maar hij kon aan haar merken dat ze deze in controle probeerde te houden, wat overduidelijk mislukte. Hij keek recht in haar blauwe ogen voordat hij zijn mond opentrok om enkele woorden over zijn tong te laten rollen zodat deze even later Mothpaw haar oren zouden bereiken. "Een kat uit het verleden" sprak hij onduidelijk tegen haar, der alvast duidelijk makend dat ze niet meer veilig in haar camp lag te slapen, maar zich in tegendeel bevond tussen de overleden katten.

Met trillende stem had ze gevraagd wie de kater was, en zijn antwoord was alles behalve duidelijk. Maar het was duidelijk genoeg dat het niet klopte. Natuurlijk niet, ik droom. Zenuwachtig zwaaide ze even met haar staart. "D-dit is de meest rare droom ooit..." murmelde ze meer tegen zichzelf om zichzelf te overtuigen. Ze wou terug naar haar normale dromen, maar dat leek niet mogelijk.