When the light falls in {Kittens}

De kleine kitten deed nog niet zoveel, het kon haar ook niet heel veel boeien. Tenminste, zo kon het lijken voor de omgeving. Zo probeerde de klein Hail niet, net zoals haar zusjes, het nest rond te kruipen, en wilde ze ook niet perse alles nu al ontdekken. Het was heerlijk donker en warm, en tot nu toe had nog niemand haar gestoord. Zo mocht dat prima wel doorgaan, wakker worden wilde ze nog niet, nog lang niet. Haar zintuigen waren zich nog rustig aan ontwikkelen, en als ze ouder was geweest had de poes waarschijnlijk ezels dat ze daar rust en tijd voor nodig had. Zo groot was ze nu echter nog niet, dus gebeurde het ook biet. Wel merkte de poes lichte veranderingen op in bijvoorbeeld het doen en laten van de littermates. Of het aan haar lag, of aan hen dat ging dan weet te ver. Maar ze merkte het wel, net zoals dat ze het voelde. Zo ook nu, een onbekend iets kwam naar haar toe, deed haar opgesloten zitten, en bijna stikken van warmte. Instinctief klauwde de poes er fel naar, ze wilde dat ding helemaal niet! Ze had het warm genoeg, en het maakte dat ze bang werd. Iets wat vanuit haar innerste nu blijkbaar al werd afgekeurd. Een norse blik stond af te lezen op haar gezichtje, en toen het gekke warme dig maar niet weg wilde, nam ze er maar genoegen mee. Een van de andere warmtebronnen maakte een rustgevend geluid dus het moest wel goed zijn. Nog steeds wantrouwig pakte de kitten de tepel weer met haar mond beet, en dronk nog wat van de zoete melk. Het gekke ding werd in de gaten gehouden. Een verkeerde beweging, en Fawnstep zou een kitten aan haar staart hebben hangen. Al wist de desbetreffende kitten niet dat dat een staart was, en dat Fawn haar moeder was. Alles op z'n tijd.

Ze keek pas op van haar drukke bezigheid toen een nieuwe, maar toch ook bekende geur ineens dichtbij kwam. Ofwel, dichtbij genoeg voor haar om te ruiken, dus stopte de kitten met drinken, was even opgelucht toen ze merkte dat het gekke benauwende ding niet meer zo dichtbij was, en stak toen koeltje haar kopje in de richting van de geur sn het geluid. Waar herkende ze dat van? Het klonk en voelde vertrouwd, dus had ze nog geen reden om net als een van haar siblings, heel hard te gaan piepen. Hail was een heel realistische kitten, die niet zomaar iets zou doen zonder er eerst lang en goed over na te denken. Nu was dat pretty much onmogelijk nu vanwege het feit dat ze domweg nog te jong was om echt alles goed te begrijpen, maar de poes deed haar best en dat vond ze wel genoeg. Het plannetje van haar, om gewoon rustig naar de nieuwkomer te kijken terwijl haar oogjes nog dichtzaten, werd echter ernstig in de war geschopt door een hyperactief persoon die mesen de consequenties van bovenop Hailkit springen zou ondervinden. De grijze tabby draaide zich om, en trapte met haar achterpootjes nijdig naar de ander onder het geslaak van een uiterst verontwaardigde piep. Ze was niet om op te staan, punt uit. Toch voelde ze zich ergens wel schuldig, of niet, want het bleef een kitten, maar dag terzijde kroop ze nukkig naar het omvergetrapte zusje toe, en gaf haar als excuus instinctief een kopje, ze hield wel van haar, maar ze was gewoon niet om op te staan. Hopelijk werd dat nu begrepen.