Pure Cuteness

Het redelijk grote lichaam van de kater bewoog haast niet terwijl zijn poten dat wel deden. Redelijk snel zelfs wel, niet omdat het nat was, integendeel, het was heerlijk rustig hier. Nee, eerder omdat de kater extra energie had, en iets zocht om te doen. Maar iedereen was druk bezig. Een frons verscheen al snel op zijn gezicht, toen hij na begon te denken over wie hij dan nog lastig kon vallen, niemand leek het wel! De kater had gejaagd, had getraind, het was dan ook bijna Sharing Tongues en nog was iedereen druk! Tall had niet echt de neiging om nog wat te gaan doen om te helpen, je moest nooit overkomen als iemand die té graag wilde, die overleefden het niet. Dus zette de tabby koers naar zijn favoriete plek. De nursery. Er slapen was een hel, er zijn om de kittens te bewonderen hemels. De vorige keer dat hij er was geweest had het nieuwe nestje geslapen, hopelijk was dat nu niet het geval, anders moest hij weer wat anders gaan zoeken om te doen en op het moment was de kater niet het meest creatieve brein in het kamp.

- Slatekit

De kater liep zo langzaam mogelijk naar het nestje van Fawnstep toe, hij had de naampjes gehoord, maar niet echt onthouden. Er was een Slatekit, en een Aurorakit, maar de andere twee? Hij schudde zijn hoofd, nee, die kende hij tot zijn grote spijt niet meer. Wel wist hij vaag hoe de twee, van wie hij de namen dus wist, eruit moesten zien. Slate was zwart en wit, en Aurora grijs. Of was het andersom? Tall haalde nu maar eens zijn schouders op, zijn hoofd werd moe en duizelig van al dat geschud, dus stapte hij over naar schouderophalen. Zijn ogen moesten eventjes wennen aan de schemer in de den, maar zodra ze gewend waren zette hij een stap dichter bij het nestje. Ja, er was er in ieder geval één wakker, nou ja, wakker? Dat was niet hoe hij het zou noemen, maar ze stond ineens soort van op, en klom naar de rand van het voorzichtig gemaakte mosnest. Opnieuw werd er gegaapt door het poesje, wat ervoor zorgde dat zachte piepgeluidjes uit haar mond kwamen. Allemaal kittens, net als bij Never, en grappig genoeg had ook Never relatie problemen wat onder andere te maken had met een dochter van Innerghost. De kater glimlachte weemoedig, maar werd uit zijn gedachten gerukt toen de kleine kitten geen aanstalten leek te maken om weer terug te gaan naar haar moeder. Voorzichtig, en uiterst langzaam, boog Tall zich naar voren, en pakte de kitten uiterst voorzichtig in zijn mond. Hij beet niet, en als het goed was raakten zijn tanden het kleine lijfje niet. Langzaam maar gestaag bracht hij zijn mond dichterbij het nestje, waardoor de kleine kitten af en toe even 'vloog'. Daar zette de kater haar weer neer, zo, die zat goed.

De piepjes en het getrappel kwamen niet geheel onaangekondigd aangezien het gezichtje van de kitten uiterst verontwaardigd stond, al had ze dat zelf waarschijnlijk niet eens door. Een glimlach verscheen op de katers' gezicht toen het vechtertje acuut weer moest gapen zodra hij haar in het warme mos had gezet. Tall, behulpzaam als hij was, wilde heel graag nog even zorgen dat de poes het goed warm had, en was dus van plan haar met zijn neus heel zachtjes naar achteren, tegen haar moeder aan te duwen. Helaas voor de goedbedoelde acties, ging het niet als geplanned. De glimlach op zijn gezicht veranderde in een ontzette, open mond toen het poesje zich ineens om zijn snuit klemde. Gelukkig voor haar was zijn mond toen alweer dicht. De gelige ogen van de kater waren enorm geworden, en ze bleven alleen maar groter worden toen de kitten ineens weg leek te doezelen! Wat was die van plan?!
Heel zachtjes, zonder overbodig te bewegen ging Tall liggen, dit kon nog wel even duren, de kitten ziende. Een lichte snuif ontsnapte uit zijn neus, wat de haren van de poes deden opvliegen. Hij wilde grinniken, maar kon het niet door de ijzeren greep van het poesje. Nogmaals snoof hij, haar haren vlogen weer overeind. Leuk dit, elke keer als hij snoot vloog haar staartje, en de haren die verder nog voor zijn neus hingen/lagen omhoog. De rest van het poesje lag op zijn snuit, haar ogen gevaarlijk dicht bij die van hem.

De kater had erg veel lol met doen wat hij aan het doen was, erg stil lag hij echter niet blijkbaar, want ineens bewoog de zwarte kitten zich weer. De kater stopte acuut met het snuiven, en keek naar hoe het zwarte koppie zich duidelijk probeerde te oriënteren. Zijn eigen ogen, die na wat een lange tijd leek eindelijk weer wat gekrompen waren, werden weer groot toen het kleine poesje heel langzaam, als een soort cliffhanger, haar oogleden bewoog. Open waren ze nog niet, ze trokken wel, en langzaam, heel langzaam, nog knijpende tegen het felle licht voor haar. Opende de kitten haar ogen. Hij keek er recht in, maar wist niet of de poes dat zou bevatten, ergens hoopte hij dat ze zou schrikken, en dat ze hem dan los zou laten. Maar dat gebeurde niet, integendeel, de greep leek steeds steviger te worden en tot overmaat van ramp legde de poes na een lange gaap haar hoofd ook nog eens op zijn delicate neusbrug. Ietwat beledigd knipperde de kater met zijn ogen, en begon meteen maar weer met snuiven, al had de aanblik van het openen van de oogjes hem wel vertederd. Daarom deed hij het zachter, en sloot ook hij zijn oogjes iets nadat hij zijn kop op de rand van het nest had gelegd, de poes er nog steeds omheen geklampt.

De kater keek vertederd naar de kitten, en moest zich inhouden niet te gaan lachen toen de kleine poes begon te giechelen, ze was echt heel erg gaaf. Blijkbaar was ze alleen niet heel actief, maar ja, wie was dat als een kitten? Ze krulde zich op, en haar hoofdje viel langs de zijkant van zijn snuit op zijn snorharen. Nu lag ze dus met elk paar pootjes aan een kant van zijn snuit, nog steeds lekker opgekruld. Het maakte de kater niet heel erg veel uit, de kitten was een geweldig warm kacheltje voor zijn doorgaans erg koude neus, dus glimlachte hij alleen maar en wilde verliggen, met zijn hoofd zo houden. Nou, dat bleek dus niet te werken, zijn hoofd bleef namelijk liggen, maar hij kon nu hij opgestaan was met de rest van zijn lichaam, niet meer gaan liggen zonder zijn snuit onder haar weg te trekken. Een zucht ontsnapte zijn neus weer, het doel heiligde de middelen. Heel langzaam en voorzichtig bewoog hij zijn snuit als een echte piloot recht omhoog, met het poesje erop bungelende. Wat nu? Verder had hij eigenlijk nog niet gedacht.

De kater kromp haast ineen toen de kitten ineens haar nagels in zijn snuit begroef, een pijnlijk gepiep kwam uit zijn innerste. Wat zelfs hemzelf verbaasd op deed kijken. Het gepiep van de kitten werd steeds luider, en de kater, die dit allemaal goed bedoeld had, bedacht zich dat het misschien een idee kon zijn om het poesje, en hemzelf, weer naar de grond te brengen. De pijn in zijn snuit werd steeds erger, dus er was haast bij, ook was de kater bang dat het angstige gepiep anderen zou wekken, iets wat hij niet wilde eigenlijk. Dus zakte hij langzaam door de knieën, en ging maar gewoon pal in het midden liggen, waarna hij één van zijn ogen ietwat angstig sloot, en wantrouwend naar de duidelijk angstige kitten keek. Zo goed?

De kater zuchtte diep van opluchting toen hij op de grond kwam, maar schrok zich te pletter toen de kitten van zijn neus af in het mos dook. Wat? Had hij nu al een kitten van Ash weten te vermoorden? Zijn hart sloeg hoogstwaarschijnlijk een slag over, en zijn ogen stonden paniekerig toen de kater omhoog vloog. Hij kon zich echter bijna meteen weer laten vallen, want het flankje bewoog nog. De poes zag er echter wel hoogstongelukkig uit. Vol schuldgevoel stak hij neusje wat vooruit, om de kitten zachtjes overeind te helpen. De oh zo 'stoere' kater schoot echter vliegensvlug naar achter, met de haren hoog opgezet toen de kitten ineens ging huilen! Wist hij veel dat kittens dat ook konden?! Nog een zucht ontsnapte hem, deze keer een zucht van onmacht, geen vader worden dan maar. Langzaam stapte hij weer naar de kitten toe, en streelde haar met zijn staart. "Ssssht," Mauwde hij heel zacht, en ging om haar heen liggen, "Ssssht, ik doe je niets,"

De kater keek een beetje hulpeloos toe hoe de kleine poes in zijn vacht kroop en bleef snikken. Had hij dat veroorzaakt? Well done Tall! De kater wilde net weer gaan sussen, toen hij zich ineens te pletter schrok van de moeders' neus die het kleine prul van hem weghaalde, en weer bij haar legde terwijl Tall een wantrouwende blik toegeworpen kreeg. Meteen stelde hij zich verdedigend op, en wees met zijn staart naar de kitten. "Ik deed niets! Ik probeerde alleen te troosten," De kater rechtte zijn rug, wat hij niet had kunnen doen toen de kitten op zijn neus had gelegen, en keek met grote ogen naar de moeder, waarna hij zijn nek uitstrekte en de kitten doodsbang zag liggen. "Sorry,"

De kater keek uiterst voorzichtig naar het poesje, en zag hoe Fawnstep het rustig begon te likken. Hij ontspande pas wat toen de poes hem vermelde dat het niet erg was, wat hem toen eindelijk door de mond opgelucht deed zuchten. HIj liet zich neerploffen naast de poes, en moest spinnen toen hij het kleine bolletje zag, wat al wat rustiger leek nu. "Ze koos mijn neus uit als slaapplaats, en toen ehm.." Hij slikte even ongemakkelijk, "Toen wilde ik verzitten, maar dat leek haar niet zo'n goed idee," De kater grinnikte wat ongemakkelijk, maar moest weer spinnen door de aanblik van de kitten. "Ze zijn allemaal zo enorm schattig," Zei Tall toen, half tegen zichzelf en half tegen de jonge moeder naast hem, het was zo, de kittens waren schitterend.

OOC: Sorry dat ik je overpost Babs, ik wist niet zeker of ik nu moest, of dat je eerst met Slate wilde ^^"