Like father, like son {Whitelion}

'Zwartkop, zwartkop, zwartkop!' Overal om hem heen joelden de Kittens hem uit. Allemaal met een prachtig wit vachtje, net als zijn vader. 'Zwartkop, zwartkop!' Verwilderd sloeg Sorrow om zich heen. 'Hou op! Ga weg! Laat me met rust!' Schreeuwde hij, maar het hield niet op. De stemmen werden luider en vulden alles. Alles om hem heen was spierwit, behalve hijzelf. 'Zwartkop!' Gekweld sloeg hij zijn pootjes over zijn oren en sloot hij zijn ogen. Laat het stoppen, alsjeblieft. Plotseling werd het stil, muisstil. Hopend op redding keek hij op. Voor zijn neus stond zijn vader. Blij rende hij op hem af. 'Pap! Pap! Ze noemden me allemaal zwartkop en ze waren zo gemeen en...' Zijn stemmetje stierf af. Whitelion leek niet blij hem te zien, eerder teleurgesteld. Waarom? 'Zoon.' Sprak hij met een diepe stem. 'Je hebt me diep teleurgesteld.' Tranen verschenen in zijn ogen. Nee... Het gemene lachje van Chainkit was de druppel. Gebroken vel hij op de grond. Laat het stoppen...

Met een schok werd het zwarte katertje wakker. Het was maar een nachtmerrie. Toch huiverde hij nog even van angst. Waarom was hij ook zwart! Het was allemaal de schuld van zijn stomme moeder. Ugh. Snel stond de kitten op, en stapte hij zijn nest uit. Het was al vrij druk in de Nursery, en de zon stond al vrij hoog. Hij had lang geslapen. Net toen hij naar buiten wilde gaan viel zijn oog op een bekende pels. De spierwitte van zijn vader. Vrolijk stormde hij op hem af. 'Pap!' Riep hij opgewekt.

{Whitelion}

"Pap!", klonk een opgewekte stem. Een zwart lijfje kwam op hem afgerend, van Sorrowkit om precies te zijn. Zijn énige en oudste zoon. Whitelion glimlachte. "Hallo, Sorrow!", zei zijn diepe stem. Zijn ogen stonden trots. Ja, hij leek meer op zijn moeder Nightbreeze, maar toch hield hij van zijn zoon.

~Kort

Zodra het katertje zijn vader zag was het nare gevoel van de nachtmerrie meteen verdwenen. Hij was ook zo groot en sterk! Als hij groot was zou hij net zo worden als hem, maar dan in het zwart. Hmpf. Stomme rot moeder! Dit allemaal was haar schuld. Meteen werd zijn blik chagrijniger toen hij weer dacht aan zijn kleur, maar toen zijn vader hem begroette vergat hij het weer. Papa was er! "Hallo, Sorrow!" Hij mocht dan wel zwart zijn, hij was tenminste wel een katertje. Trots stak hij zijn borstje naar voren. Ja, híj was de enige zoon van Whitelion, en hij moest de eer van de familie hooghouden. 'Pap, waarom zijn katers beter dan poezen? Poezen zijn stom, zeker Nightbreeze.' Mauwde hij. Hij weigerde dat stuk ongedierte "mama" te noemen. Nee, dat nooit. Ze had hem het leven al moeilijk genoeg gemaakt. Toch?

"Pap, waarom zijn katers beter dan poezen? Poezen zijn stom, zeker Nightbreeze.", zei zijn zoon. Whitelion glimlachte even en keek naar Sorrowkit. "Omdat, antwoordde hij, "Poezen er alleen zijn om voor je nakomelingen te zorgen." Hij glimlachte even naar de kitten en ging verder: "en verder zijn ze er alleen voor het plezier."