As a pirate~Willowkit

De roodharige abesijn kwam net terug van zijn iets te lange wandeltocht. Ondanks dat hij best open stond voor nieuwe vriendschappen, voelde hij er niet vertrouwd bij. Misschien kwam het omdat hij zich toen op andermans territorium bevond door niet op te letten waar hij heen ging? Of misschien omdat hij niemand had leren kennen? Maar hij was blij dat hij terug was. Terug op zijn eigen vertrouwde territorium. En hoewel de kater best honger had gekregen van een hele dag geen eten, nam hij nu ook niet veel moeite om recht te staan uit de den en op jacht te gaan. Meer moeite om in het kamp rond de dolen nam hij bij deze wel. En dus rekte de kater zich uit, kwam ietwat voorzichtig de den uit, waarbij hij zijn blik op de nursery liet vallen. Het was best een tijd geleden dat de warrior met één van de queens of hun jongen gesproken had. En hoewel er weinig te beleven viel, bleef hij het een aangename plaats vinden. Niet alleen vanwege de herinneringen die terug boven kwamen, maar om nog eens de miniaturen van de toekomstige warriors te beschouwen. En dus plaatste de rode abbesijn zijn eerste poten in het hol waarbij de rest van zijn lichaam gauw volgde. Vervolgens liet hij zijn blik over de kits en hun moeders vallen. Eén van de kits, die blijkbaar de slaap nog niet gevat had, trok zijn aandacht. Lavenderfeather vervolgde zijn weg tot hij vlakbij de kit kwam, waar hij; om de kit niet aan het schrikken te brengen; zijn lichaam op gelijke hoogte stelde door op de grond te gaan liggen. Lavenderfeather keek de jonge kit vriendelijk aan waarbij hij op een fluisterende stem sprak: "Kun jij soms de slaap niet vatten meid?" Lavender's poot ging over die van de kit gaan liggen waarbij zijn poot de kit warm hield.

'ik slaap.. ik .. nee eigenlijk niet' was het antwoord van de jonge poes aan zijn poten. Lavenderfeather lachte geniepig maar liefjes. Uiteindelijk gaf de kit hem gewonnen. Lavenders poot streek over het kopje van de kleine poes heen. "Dat was leuk geprobeerd. Maar ik verklik je niet hoor." Met een knipoogje sloot hij deze zin af. De jonge kit wekte een glimlachje bij de kater op. Hij kon haar onmogelijk zijn antwoord onthouden, dus begon hij; op haar vraag; het aantal manen te tellen. "Dat is een hele poos geleden. Om precies te zijn zijn dit 16 manen." Lavender keek de jonge poes met een lief glimlachje aan. "Maar dat wordt jij op een dag ook. Jij zult vast een sterke meid worden waar je ouders, de clan, en zelfs starclan trots op zullen zijn. Als je maar in jezelf blijft geloven. Wat denk je van een verhaaltje? Lijkt dit je fijn." Nog steeds sprak de kater op een gedempte toon, niet alleen om de kit geen schrik aan te jagen, mede om de nestgenootjes niet te wekken, en door het feit dat de kater zelden een luide stem gebruikt. Zijn ouders hadden het hem wellicht geleerd, maar na verloop van tijd is dit weer beginnen afzwakken waardoor je Lavender zelden een luide stem hoort gebruiken. En wellicht komt dit ook mede door zijn zachte karakter. Maar zeker weten deed hij niet.

De kater lachte teder. Zijn staart wiegde zachtjes heen en weer over de grond als hij de jonge kit aankeek. Hij grinnikte bij de woorden die ze gebruikte. Het was ieder kit's droom om de clan te beschermen. Zo bleek. Maar eens je warrior geworden was moest je deze droom nog in je achterhoofd houden om de clan pas echt goed te dienen. Zelf was hij deze ambitie al wat verloren maar zou hij nog steeds de clan dienen tot het einde van zijn tijden. Hij was tenslotte trots op zijn clan en de leiders. Evenals hun leden, waar hij zelf toe behoorde. Lavender grinnikte.

Hij wende zijn blik weer op de kit waarbij hij vluchtig een verhaaltje voor de jonge poes bedacht. "Er was eens... Een jonge poes. Een kit om precies te zijn. En deze kit had grootse dromen. Maar de wereld lachten haar uit. Ze vonden haar gek. Een kit hoorde zo'n grootse dromen niet te hebben. Maar de kit was vastberaden. En op een dag, besloot de kit om haar dromen waarheid te maken. De kit wilde heel graag leren vliegen. De vrijheid van een vogel door haar lichaam voelen. En hoewel velen haar tot die dag bleven uitlachen en waarschuwen, zette deze jonge poes door. En zo klom de poes een boom in. Alle clanleden verzamelden zich rond de wilg waar de poes zich bevond. Velen vreesden voor haar leven, maar dapper zette de poes door. En zo klom ze tot de top van de boom waar de kit uitzicht kreeg over de clan in zijn volle pracht en glorie. En wat toen gebeurde, zou niemand meer vergeten. De kit besloot om te springen. Veel katten schrokken of renden weg. Maar wat men niooit ging verwachtten, werd waarheid. De kit raakte net niet de grond met haar pootjes. Neen. De kit bleef zweven dankzij de zegen van Starclan. En zo werd de kit niet langer meer gepest. Velen hadden respect voor de kit die de toepasselijke naam "marvelkit" toegewezen kreeg. En zo had de clan een nieuwe held." Lavenderfeather keek de jonge poes teder aan. "Vond je dit een mooi verhaaltje?" Voorzichtig rolde hij zijn staart rond de poes haar lichaam heen en lachte naar haar.

Lavenderfeather bloosde zachtjes. De blos op zijn wangen bleef. Totdat de kater beslistte om zijn ene poot over z'n andere te kruisen. Hij lachtte zacht; om de slapende kits niet wakker te maken; en vriendelijk op de kit haar eerste vraag. Hij zocht ver achter een antwoord. "Als je er heel diep in gelooft, en je sluit je oogjes, en maakt een wens, en starclan aanhoord je wens, dan ben ik best gerust dat je wel zult leren vliegen. Maar beloof mij dat je het niet probeert zonder toezicht van een warrior of je ouders. Een kleine lieve poes als jij mag haar pootje natuurlijk niet breken." Dit laatste zei hij met een knipoog naar de kleine poes. Daarop volgde een tweede vraag. Hierbij kon Lavenderfeather alleen maar vriendelijk glimlachen. "Natuurlijk word jij een goede warrior. Jij zult vast een goeie held zijn voor de clan. Net zoals "Marvelkit". Ik heb een ideetje. Wat denk je er van als ik je eens wil leren vliegen? Beloof je dan dat je daarna een dutje zult doen ? Een goede warrior heeft veel rust nodig." Lavender grinnikte haast onhoorbaar bij zijn voorstel. Hij mocht deze kit wel.

De kit haar enthousiasme werkte aanstekelijk. Lavenderfeather kon een grijns niet meer bedwingen. Toen hij de kit wilde meenemen naar buiten vroeg zij om zijn naam. Lavender grinnikte. "Mijn naam is Lavenderfeather. De zachte paarse bloemetjes verleiden naar het seizoen waarin ik geboren ben. Namelijk newleaf. Feather betekent veertje. Naar mijn zachtaardige karakter." Hij was best trots op zijn naam. Het was de naam die deels zijn ouders voor hem gekozen hadden, en deels starclan die het hem gegeven had. Hij was hen erg dankbaar. En droeg daarom de naam met trots en eer. Zoals zijn ouders die nu vanuit starclan op hem neerkeken.

De kater wende zich tot de kit. Hier was een goede plaats vond hij. Het zand kon een val verzachten en zorgde er tevens voor dat de kit geen pijn zou lijden mocht dit voorval zich voordoen. Lavender hoopte er in geen geval op. "Klaar?" Hij wachtte op de goedkeuring van de kit voor hij haar optilde.