[Training] Thou Shall Learn

De ijzige blik scande de omgeving en zijn uitdrukkingloze gezicht bewoog mee met zijn ogen. Niet ontging aan de blik, en alles leek erdoor in beslag genomen te worden. Vage slapende vormen begonnen scherper te worden, en plots leek het alsof Jolt door allen was omringt. Hijzelf wist wel dat ze toch alleen wakker zouden worden als hij het wilde, en dit was de tijd. Welke clan hij was, dat wist hij niet, en maakte de grote kater ook niet echt uit, wat wel zeker was was dat er een paar uiterst zwakke geesten waren hier. Zijn poten maakten geen geluid, en de ademhaling die hij eigenlijk al lange tijd niet meer had, klonk haast onnatuurlijk. Uiteindelijk kwam hij bij zijn slachtoffer, die wilde hij. Zijn grijs/zwarte poot porde niet gering in de buik van de slapende kat, en zijn gezicht was nog even uitdrukkingsloos als voorheen toen de desbetreffende kat wakker werd. "Welkom," Mauwde de enorme kater met zijn zware, maar ergens wel erg mooie, stem, "In een nieuw leven,"

- Max. Twee apprentices Please

Helemaal opgekruld lag de goudkleurige kater in zijn mosnest. Hij sliep slecht, droomde over monsters die hem hiervandaan haalden... Opeens voelde hij ene harde por in zijn buik. Zijn gouden ogen vlogen open en verschrikt keek hij om zich heen. Goldenpaw verwachtte één of andere stomme apprentice te zien die hem gestoot had, maar hij was niet meer in de apprentices den. Naast hem zat een grote, zwarte kater die geen enkele uitdrukking op zijn gezicht toonde. Instinctief deed Goldenpaw hem na, al lukte het niet zo goed als de kat. Ietwat onwennig keek hij om zich heen. Waar was hij? "Welkom.", klonk de zware stem van de kater. Er was iets.. Moois in, een soort pracht die alleen een machtige kat kon hebben. "In een nieuw leven." Goldenpaw probeerde zijn oude zelf weer op te pakken, maar dat lukte la ene tijdje niet erg goed. Toch slaagde hij erin om zich op te richten en zijn blik in de gouden ogen van de kater te plaatsen. "Waar ben ik?", vroeg hij, "en wie ben jij?"

~Ik hoop dat ik gewoon mocht posten >D

De kater die hij gewekt had was de goede, Jolt kon de onzekerheid bijna proeven, en merkte hoe graag deze kater als hem wilde zijn. Hij gebaarde dat de ander mee moest komen, zonder nog echt op zijn vragen te antwoorden, een klein eindje verderop ging hij zitten. Wachtte tot de ander dat ook deed, en keek hem toen weer uitdrukkingsloos aan. "Wie ik ben, en waar we zijn, maakt niet echt uit, het gaat om jou," De kater stopte even, om dat bij de ander te laten bezinken. "Wij hebben gezien dat jij speciaal bent, anders en beter dan de anderen, en ik heb jou gekozen," Joltcore moest lachen binnenin, dit kon nog leuk worden!

- Er mag nog één apprentice bij ;D

Wolfpaw gaapte. Ze had de hele dag in de regen apprentices klusjes gedaan. Maar bovenal veel gewandeld. Het deed haar goed om te wandelen, ook omdat ze niet zo goed was in jagen. Ze zuchtte opgelucht toen ze de apprentice den bereikte. Haar mosnest lag naast dat van Thistlepaw. Die lag al te slapen. Wolf keek nog even naar boven voordat ze zich oprolde in haar nest. Ze streelde nog even de schouder van haar vriendin, voordat ze insliep. Het beeld van de wolk die voor de sterren hing bleef in haar kop zitten.

Wolfpaw rekte zich uit. Ze was gewekt door een lach. Donker en kil. Nieuwsgierig als ze was opende ze een oog. Het donker bestormde haar. Ze opende een ander oog en krabbelde overeind. Ze knipperde slaperig en geeuwde. Waarbij een rij scherpe witte tanden tevoorschijn kwamen. Toen haar kaken weer op elkaar zaten begon ze vage contouren te zien. Er was een donker bos, nog donkerder dan dat van het ShadowClan gebied. Een kille wind woei onnatuurlijk door het woud. De bomen wiegde heen en weer, wat een eng geluid maakte. Het weerkaatste. Wolfpaw legde haar oren plat. Waar was ze?

De kater glimlachte ijzig naar de apprentice tegenover hem, en stond toen op. "Wacht hier," Gebood hij hem, op een manier die de ander zou laten willen blijven wachten. Daarna liep Joltcore iets verder weg, naar nog een grimmige en vage slapende kat. Die zou snel wakker worden, het was te voelen. Ja, de donkere kater had gelijk, de poes werd wakker, en gaapte waarna ze het bos bekeek. "Welkom," Zei hij ook haar, en ging rustig zitten op de plek waar hij stond, achter haar. Zijn stem alleen straalde al een bepaalde vorm van macht uit en zijn gezicht stond vastberaden, koel maar uitnodigend. "Join us," Vervolgde hij toen koeltjes, en gebaarde dat de poes op moest staan, en mee moest lopen naar waar de andere apprentice ook was. "Jullie zijn twee uiterst speciale katten, die meer verdienen dan dit, en daarmee zal ik jullie helpen,"

Wolfpaw sperde haar ogen angstig open en drukte zichzelf tegen de grond. "Welkom" Ze keek de kater bibberend aan. Hij straalde zo veel macht uit. "Join us," Ze drukte zich nog strakker tegen de grond en bleef trillend zitten. Where am i? "Jullie zijn twee uiterst speciale katten, die meer verdienen dan dit, en daarmee zal ik jullie helpen," Als ze niet zo bang was geweest zou de woorden wel door haar doorgedrongen zijn, maar nu niet. Ze staarde alleen maar angstig voor zich uit. Maar bedacht ook een plan. Ze moest hier weg, voordat ze haar hier gingen vermoorden.

Wolf zat nog een paar minuten zo platgedrukt tegen de grond voordat ze zich durfde bewegen. Ze sloop uiterst voorzichtig naar de donkere kater. Nu pas zag ze dat er een andere kat bij was. Ook een apprentice en hij was niet gewond. Dit stelde zich wat gerust. Een opgeluchte zucht verliet haar mond. "W-wie zijn jul-lie?" Haar stem begaf het soms, waardoor haar zin er erg moeilijk uit kwam. Had ze maar niet naar die wolk gekeken, dan had ze waarschijnlijk gewoon doorgeslapen.

"Wie ik ben, en waar we zijn, maakt niet echt uit, het gaat om jou," zei de grote zwarte kater. Goldenpaw keek nog steeds een beetje wantrouwig maar glimlachte ook ietwat trots. Het gebrek aan licht maakte dat zijn vacht leek op te gloeien in het donker. "Wij hebben gezien dat jij speciaal bent, anders en beter dan de anderen, en ik heb jou gekozen," De gouden kater ging ietsje rechter zitten en glimlachte. Maar voor hij nog iets kon zeggen, liep de zwarte kater weg. "Wacht hier." De gouden kater fronste, maar bleef zitten. Hij kende dit woud niet, en de kat leek hem niet iemand die altijd alles met woorden oploste. er kwam een andere apprentice dichterbij, eentje die duidelijk naar Shadowclan rook. Hij haalde zijn neus op. Bah, die zure stank, het rook naar thunderpath. "W-wie zijn jul-lie?" Ze klonk bang, en haar stem haperde af en toe. De gouden kater knakte zijn nek eventjes en antwoordde, zoals de zwarte kater dat daarstraks had gezegd: "Wie ik ben maakt niet echt uit." Hij glimlachte eventjes. Ja, Goldenpaw hield wel van dit spelletje.

Zijn ogen rustten even op de poes, die hem een vraag stelde. Een zucht ontsnapte hem bijna, maar de kater hield hem binnen. Niets in zijn houding was veranderd, rust was over hem, de vraag van de poes wilde hij net gaan behandelen toen de ander ineens sprak. Nu was Jolt niet de meest geduldige, dus keek hij met vlammende ogen naar de kater, en sprak hem toe met gezaghebbende stem "Als het niet uitmaakt wie jij bent weet ik niet wat je hier doet," Mauwde de grote zwart/grijze kater, en keek toen, zonder de ander nog een blik waardig te gunnen naar de poes. "Wolfpaw, dit is Goldenpaw," Het zou genoeg moeten zijn dat de kater hun namen wist zonder dat ze die gezegd hadden, maar iets zei hem dat deze twee meer wilden.

"Als het niet uitmaakt wie jij bent weet ik niet wat je hier doet," Wolfpaw keek naar de grond. Waarom was ze hier? Waarom toch moest alles met haar gebeuren. "Wolfpaw, dit is Goldenpaw," Ze besloot gewoon te reageren en niet angstig zoals daarnet. Dus herpakte ze zich. Ze rechtte haar schouders en stak haar borst voor uit. "Mag ik weten waarom ik en," Ze keek even naar Goldenpaw. ", de WindClanner hier nu eigenlijk zijn."

"Als het niet uitmaakt wie jij bent weet ik niet wat je hier doet," zei de kater. Goldenpaw wou al een eigenzinnig antwoord geven, maar de kater begon tegen de poes te praten: "Wolfpaw, dit is Goldenpaw," Hij vroeg zich niet af hoe hij hun naam wist. Zo ver dacht hij nu eenmaal niet. De poes zei: "Mag ik weten waarom ik en," Nu zag hij haar blauwe ogen naar hem kijken, voor ze verder ging: "de WindClanner hier nu eigenlijk zijn." Nu keek Goldenpaw ook naar de zwarte kater en zei: "Ja, dat zou ik ook wel eens willen weten."

De kater wilde met zijn ogen rollen om de vraag, maar deed het niet. Hierom had hij ze uitgekozen, ze vroegen door, ze zouden het willen. Dus glimlachte hij, en knikte. "Jullie zijn hier omdat jullie anders zijn dan de anderen," Een waarschuwende blik in zijn ogen liet de twee weten hem niet in de reden te vallen. Hij mocht dan wel 'dood' zijn, maar een zekere gloed van macht en kracht leek wel om hem heen te zijn. Joltcore was waanzinnig slim, en getraind om een van de besten te zijn, was hem, naar zijn idee, niet zoveel onrecht aangedaan had hij het ver kunnen schoppen. "Ik heb gezien dat jullie slim zijn, bereid zijn om te leren, en bereid om beter te zijn dan de anderen," Weer werden de twee indringend aangekeken, alhoewel de kater nog geen enkele duidelijke gezichtsuitdrukking had gehad in het gehele gesprek, "[b]"Jullie zijn het bereid te zijn, maar jullie zijn het nog niet," De harde waarheid, maar nog steeds geen uitdrukking, "Ik ben bereid het jullie te maken,"

"Jullie zijn hier omdat jullie anders zijn dan de anderen," Haar angst smolt als sneeuw voor de zon en nieuwsgierigheid kreeg de overhand. Vooral nadat ze de blik opving van de donkere kat. "Ik heb gezien dat jullie slim zijn, bereid zijn om te leren, en bereid om beter te zijn dan de anderen," Haar mooie blauwe ogen sperde zich wijd open. "Jullie zijn het bereid te zijn, maar jullie zijn het nog niet. Ik ben bereid het jullie te maken," Wolfpaw had meteen veel respect voor hem. "Bedoel je dat je ons zult trainen?" Ze keek hem hoopvol aan maar iets met een kilte in haar ogen. Die was steeds meer in hoor ogen gekomen sinds ze terug bij bewustzijn kwam. Niet dat ze het erg vond.

"Jullie zijn hier omdat jullie anders zijn dan de anderen," antwoordde de donkere kater. Goldenpaw glimlachte. Eigenlijk was hij blij hier te zijn. Hier kon hij weer zijn oude ik zijn, hier hoefde hij niet te luisteren naar dat irritante stemmetje in zijn hoofd. Hier was de kater de stem, maar hij zei dingen die ze wouden. Hij zou ervoor zorgen dat ze het konden, dat voelde hij in al zijn botten. De goudkleurige kater luisterde aandachtig, aandachtiger dan bij zijn trainingen door die zwakkeling van een Lavenderfeather. Na de eerste training had hij het voor bekeken gehouden. Deze kater, daarentegen, straalde een soort macht uit die hem wel beviel. "Ik heb gezien dat jullie slim zijn, bereid zijn om te leren, en bereid om beter te zijn dan de anderen," Zijn goudkleurige ogen glansden trots. Natuurlijk was hij daarvoor bereid. "Jullie zijn het bereid te zijn, maar jullie zijn het nog niet," Dat veegde natuurlijk meteen die glans weg, al was de volgende zin duidelijk beter. "Ik ben bereid het jullie te maken" Goldenpaw wou net iets zeggen toen de poes, Wolfpaw ofzo, ook iets vroeg: "Bedoel je dat je ons zult trainen?" Ergens moest hij zichzelf inhouden om niet op en neer te gaan springen van enthousiasme als een kleine kitten, maar de vrolijke glimlach die over zijn snuit gleed kon hij niet onderdrukken.

Hij had ze waar hij ze hebben wilde, ze roken de macht, de kracht en alles wat hij ze zou kunnen bieden. Een warm gevoel van wraak kwam in zijn borst waardoor hij zo mogelijk nog groter leek dan eerst. "Ja," Klonk zijn stem, in antwoord op de absurde vraag van de poes, "En Nee," Haha! Liet ze dat maar eens uitvogelen, al mocht J. C. het ze ook weer niet te lastig maken want dan haakten ze af. "Ik zal jullie niet alleen trainen," Klonk het, terwijl het smeulende vuur in zijn ogen leek te gloeien, "Ik zal jullie hogerop helpen, beter maken, gewenst laten worden," Hij glimlachte, maar alles waar de glimlach voor zorgde was kil, "Er zal geen tweede paar zijn als jullie, mits jullie doen wat ik gebied,"

"Ja," Wolfpaw grijnsde. Eindelijk eens training. "En Nee," Verbaasd keek ze hem aan. Daarna trok ze haar neus op. Ja en nee, wat een antwoord. "Ik zal jullie niet alleen trainen," Klonk het. Ze spitste haar oortjes weer al verdween het gevoel dat hij met haar poten aan het spelen was niet. "Ik zal jullie hogerop helpen, beter maken, gewenst laten worden, Er zal geen tweede paar zijn als jullie, mits jullie doen wat ik gebied," Haar oortjes wiebelde onrustig heen en weer. Al een heel gesprek lang met mysterieuze woorden en daden, wat interessant. Ze schraapte ongeduldig met haar klauwen over de zwarte grond. "Ik heb twee vragen." Ze zwiepte haar staart heen en weer en boog een tikkeltje haar kop. Deze kater was niemand om kwaad te maken volgens haar. "Eén is waar zijn wij eigenlijk. Want je ruikt naar dood maar je staat hier voor me. En twee is wanneer beginnen we?" Dat laatste miauwde ze met haar gebruikelijke enthousiasme.

Die eeuwige vragen, ze irriteerden hem mateloos, hij hield er niet van. De kater was altijd iemand geweest die de opdracht uitvoerde en niet vroeg waarom, deze twee moesten dat nog leren, maar daarvoor was hij er. "Domme vraag als je het antwoord weet," Mauwde hij, met een dodende blik in zijn ogen in antwoord op vraag nummer een van de poes. "Wat je tweede vraag betreft," Zijn gezicht was nu weer uitdrukkingsloos, en zijn klauwen groeven zich in de grond. "Nu,"

Onderwerp: Re: [Training] Thou Shall Learn