Breakeven

Trage passen leidden haar naar de geschikte open plek. Zoals overal in het Dark Forest hing er een licht groene mist, die nooit weg zou trekken, en was het gebied donker. Geen maan, geen sterren, geen zon. Nooit niet. Maar de katten hier hielden ervan om zich schuil te houden, om zich een te voelen met hun omgeving, zodat hun duistere zielen zich hier thuis voelden. Een gebroken glimlach stond op haar snuit. Sabrefang, de verlosser van iedereen zijn lijden, had het prachtige plan stukje bij beetje uitgelegd. Iedereen leek opgewekt, de stemming was veranderd. Slachtoffers werden in een mum van tijd gekozen en ook Pebblecreek had die van haar gekozen.

Come out, come out, frosty chill

Een gebroken gesnor kwam uit haar keel voort en ze drapeerde haar grijs rossige staart om haar voorpoten, nu nog het lelijke litteken op haar ene voorpoot verbergend. Dan zou ze de kat niet te veel afschrikken, want voor nu was ze een heilige StarClan kat. Een StarClan kat die de dromen van een levende zou vergooien, verwoesten. Nu al zag ze zichzelf dansend op de schermen van andermans idealen, terwijl de Clans elkaar te lijf gingen en zo alles zouden verwoesten wat ze daarvoor hadden opgebouwd. Het was weer tijd. Tijd voor Dark Forest m StarClan's plek in te nemen. Tijd voor wraak.

OOC; Eerste post voor Frostychill

Lichtvoetig wandelde Frostychill rond in het onbekende, grauwe gebied. Het laatste wat ze zich kon herinneren was dat ze in haar nest was gaan liggen. Dit was een droom. Een van die zeldzame keren dat je weet dat je je in een wereld voor illusie en bedrog bevindt. En ook al bevindt je je in een plaats die tot jou toebehoort, toch weet je nooit wat je staat te wachten. Dit was een vreemde plek voor haar, ze wist niet eens hoe het ooit in haar had kunnen opkomen dit te dromen. Haar mintgroene ogen flikkerden omhoog om haar de hemel te kijken: alleen was er geen hemel. Takken wikkelden om elkaar heen, en daar waar je de lucht kon zien bevonden zich geen sterren en zelfs geen maan. Voor een andere seconde bleef haar blik rusten op de lege lucht, voordat ze weer voor zich keek en haar doelloze reis weer voortzette.

Ze pauzeerde abrupt toen er een stem door haar hoofd heen ging. Honingzoet, verlijdend, alsof een hongerige kat een muis werd aangeboden. Hoewel dit een zogenaamde 'droom' was, toch begon ze te twijfelen. Het was haast gewoon eng hoe echt die stem klonk. Haar ogen scanden de omgeving af, en rustten op het gestalte van een vrouwelijke kat. Haar pupillen vernauwden een klein beetje, en ze draaide haar lichaam bij zodat ze nu recht tegenover de poes stond. “Wie ben jij” zei ze meer eisend dan vragend. Al probeerde ze koeltjes te klink, toch schudde haar stem hevig, alsof het op instorten stond. En al zou Frosty het nooit toegeven, ze wist niet heel diep vanbinnen dat dat inderdaad ook zo was.

Een wit gestalte verscheen door het donkere gebied en de grijns rond Pebblecreek's lippen werd wat groter. Haar prooi. De poes spande haar spieren wat aan, klaar om haar prooi te grijpen. “Wie ben jij” Werd er gevraagd nadat het arme katje zich naar haar had toegedraaid. Pebblecreek besloot op te staan en schudde haar lange vacht uit, zodat ze nog groter leek en hield haar blik koel. Niet kil, niet warm, maar neutraal koel. De toon van de stem was haar natuurlijk niet ontgaan. "Ik ben Pebblecreek," Sprak ze hooghartig en bleef haar groene ogen in het gezicht van de witte warrior boren. "en ik ben hier door StarClan gestuurd om je wat te vertellen." Rustig stapte ze wat naar voren, zodat ze haar stem niet zo op hoefde te zetten. Ze liet een vossenlengte tussen haar en haar prooi en wachtte af op de eerste reactie. IJzig kalm bleef ze.

De spieren van de onbekende poes spanden zich een beetje aan toen Frosty naderde, en ze zette zich schrap voor het moment dat ze zou worden besprongen door de vreemdeling. Toch bleef de vreemdeling kalm, het leek haast of ze Frosty iedere eerste stap liet zetten. Alsof Frostychill het ijs moest testen, of het brak onder haar gewicht of niet. “Ik ben Pebblecreek,” begon de poes die blijkbaar rondging met de naam Pebblecreek. Haar stem was koeltjes net als haar blik, maar ergens leek het alsof er trots bij zat. Een beetje als ShadowClan, maar dat kon haast niet. Frostychill had nooit gehoord van ene 'Pebblecreek' en de geur hing hier al helemaal niet. "en ik ben hier door StarClan gestuurd om je wat te vertellen." Het enige wat ze deed was haar wenkbrauw omhoog halen, maar vanbinnen voelde ze de verbazing en lichte opwinding opborrelen. Wat? StarClan in HAAR dromen? Als een gewone Warrior, en nog wel een die niet eens loyaal weet te blijven? Was ze uitverkoren of zoiets? Maar ze moest haar hoofd koel houden. “Nou, als DIT het hemelse paradijs genaamd StarClan is, dan blijf ik liever leven, bedankt” Ze trok haar neus op. Ze wist dat het heel veel domheid en moed, maar vooral domheid, nam zo tegen een heilige ziel van een gestorvene te spreken, maar als dit een StarClan kat was zoals beweert werd, dan moesten ze ook wel weten waarom ze zo deed.

Ze zag hoe de ShadowClan Warrior tegenstribbelde, maar de kat die hier leefde had haar echte klauwen het werk nog niet laten doen. “Nou, als DIT het hemelse paradijs genaamd StarClan is, dan blijf ik liever leven, bedankt” Een koele rilling gleed over haar rug, maar ze hield haar gehele houding en blik kalm. "Ik heb ook nooit gezegd dat sterven leuk is, iedereen hier zou liever nog langer geleefd hebben." Antwoordde ze op dezelfde toon. "Iedereen wilt een tweede kans daar beneden. Dat brengt me gelijk op mijn doel hier. Jij." Een iet wat triomfante glinstering verscheen in haar blik. "Ik heb gemerkt dat je niet gelukkig bent. En de reden? Misschien.. niet tevreden met een bepaalde Clanleader, hm?"

De poes tegenover Frostychill leek even te huiveren, maar haar uitdrukking bleef strak als altijd. "Ik heb ook nooit gezegd dat sterven leuk is, iedereen hier zou liever nog langer geleefd hebben." begon Pebblecreek koeltjes. Frosty voelde al zonder dat ze het wilde haar spieren strak spannen. Als deze kat uiteindelijk doelde op haar leven wegnemen, kon ze nog snel wegkomen. Maar Pebblecreek bleef rustig en ging door met haar zegje. "Iedereen wilt een tweede kans daar beneden. Dat brengt me gelijk op mijn doel hier. Jij." Frostychill keek op, nu een beetje geïnteresseerd. Toch probeerde ze nog even koel als altijd te kijken. “Heb je mij nodig om je een tweede kans te geven?” murmelde ze, starend naar de ijskoude grond onder haar poten. Hoe kon ze eigenlijk kou voelen? Waarom leek deze droom zo... Zo echt? Nee, nog een belangrijkere vraag: was dit wel iets wat ze gewoon maar een simpele droom kon noemen? Haar mintgroene ogen bleven nog steeds op Pebblecreek gericht, afwachtend wat haar acties zouden zijn. "Ik heb gemerkt dat je niet gelukkig bent. En de reden? Misschien.. niet tevreden met een bepaalde Clanleader, hm?" Wham. Daar gingen de hekken in haar hoofd, die de buitenwereld ervan weerhielden het te betreden. Voor een moment heerste er een absolute, doodse stilte. Frostychill was gestopt met ademen. Ze voelde haar bloed, wat probeerde zich snel een weg door haar lichaam te vinden. Batumpbatumpbatump- Haar hart voelde aan alsof die ieder moment haar borstkas uit kon springen. D-Dus al die tijd... Dit was inderdaad een StarClan kat. Een hulp gezonden van boven. Onderdanig liet Frostychill haar hoofd zakken. “Inderdaad, maar ik denk dat de aanleiding daartoe is, dat het eerder ook andersom zo is” Ze drukte haar kiezen op elkaar. Wat ze ook probeerde, Shrewstar leek haar niet meer te vertrouwen. En allemaal door dat stuck Foxdung genaamd Rushspirit.

De gespannen ShadowClan kat leek nog niet te smelten voor haar manieren, maar ze was nog niet klaar. Zojuist had ze haar eerste troefkaart gespeeld en ze had er nog een paar in haar hand. “Heb je mij nodig om je een tweede kans te geven?” Een zachte lach ontsnapte uit haar keel, maar ze bleef stil, ze gaf Frostychill de tijd om alles te laten verwerken. De langharige poes stond op en bekeek hoe haar doelwit langzaam haar kop liet zakken toen de woorden zich eindelijk genesteld hadden in haar gedachten. Ja. Een kleine, maar duidelijk valse grijns verscheen op haar gezicht. “Inderdaad, maar ik denk dat de aanleiding daartoe is, dat het eerder ook andersom zo is” Zachtjes deed ze een pas naar voren en cirkelde om de witte kat. "Waarom? Iedere Clanleader zou zo'n Warrior als jij willen, toch? Je bent sterk en je instincten zijn geweldig. Kijk eens, je vertrouwde een overleden kat in je droom niet eens, dat noem ik nou een gevoel voor veiligheid." Begon ze op een zoet toontje en beëindigde haar cirkeltjes voor de poes, bijna er vlak voor. "Shrewstar moet dat maar eens inzien en daarvoor bied ik je de kans om sterker te worden, sneller, een betere Warrior. Ik zal je leren om alles voor je Clan te geven. Je zal de beste Warrior worden en dan zal die Clanleader wel inzien dat jij haar beste Warrior bent." Ze wachtte af op een antwoord. Zou de deal gemaakt worden?

Af en toe hoorde ze lach komen van de gestorven poes die voor haar zat, en Frostychill wist niet helemaal wat de betekenis daarachter was. Bespotting? Iets anders? Ze kon haar klauw er niet echt op leggen. De toon sprak haar in ieder geval niet aan. Toen Pebblecreek de eerste tekenen van beweging begon te tonen, bleef haar blik strak op de grond onder haar gericht. Haar klauwen boorden zich in de grond. Deze poes: ze was de eerste aan wie Frosty had toegegeven dat ze mentaal niet zo sterk was als ze leek. En dat was een zware stap voor de sneeuwwitte poes om te zetten. "Waarom? Iedere Clanleader zou zo'n Warrior als jij willen, toch? Je bent sterk en je instincten zijn geweldig. Kijk eens, je vertrouwde een overleden kat in je droom niet eens, dat noem ik nou een gevoel voor veiligheid." Pas bij deze woorden hief Frosty haar kop op, maar wijselijk haar mond. De grijnzende kattin was duidelijk nog niet klaar met haar zegje. Pebblecreek liep dichtbij Frosty, haast zo dichtbij dat ze zwoor als ze een stap zette ze elkaar zouden aanraken. "Shrewstar moet dat maar eens inzien en daarvoor bied ik je de kans om sterker te worden, sneller, een betere Warrior. Ik zal je leren om alles voor je Clan te geven. Je zal de beste Warrior worden en dan zal die Clanleader wel inzien dat jij haar beste Warrior bent." Frosty's groene ogen begonnen te glinsteren. Deels wantrouwen, maar ook deels... Een soort bewondering. Deze kat, willende haar tijd op te geven voor Frosty. De training zou handig kunnen zijn. Ze leek te denken als een ShadowClan kat. Misschien, gewoon misschien, zou dit haar uitweg kunnen zijn... “Hoe weet ik dat jij er niet zomaar iets voor gaat terug vragen?” vroeg ze, tijdens een laatste poging sterk te lijken. Maar haar woordkeuze maakte het duidelijk: haar interesse was aangewakkerd.

De interesse was gewekt en nu was het nog maar een kleine slag vergeleken met het was stroeve begin. “Hoe weet ik dat jij er niet zomaar iets voor gaat terug vragen?” Het deed Pebblecreek bijna niets, want de toon waarmee de ShadowClan Warrior sprak was niet meer zo geheel wantrouwig. Daarom haalde ze kalm haar schouders op. "Wat moet ik vragen dan? Ik kan mijn leven niet meer terugkrijgen. Dus geloof me, ik wil voorkomen dat jij een fout begaat met dit kostbare cadeau." Ze bleef voor een moment stil en liet haar blik tot de poes doordringen. "Dus. wat is je antwoord? Ga je akkoord?"

Frostychill's ogen verlieten de slanke bouw van de poes die voor haar stond geen seconde. Aandachtig luisterde ze naar wat Pebblecreek te zeggen had. Sure, ze vertrouwde de 'StarClan' kat nog niet honderd procent, maar iets in haar zei dat dit een kans zou zijn die ze niet vaker zou kunnen krijgen. Dus besloot ze maar te luisteren naar wat de poes te zeggen had. "Wat moet ik vragen dan? Ik kan mijn leven niet meer terugkrijgen. Dus geloof me, ik wil voorkomen dat jij een fout begaat met dit kostbare cadeau." Frostychill kon de waarheid die achter die woorden zat niet ontkennen. Deze poes was dood. Het was zo makkelijk te vergeten, aangezien ze tegenover haar stond. En wanneer heeft StarClan ooit slechte bedoelingen gehad? In de verhalen werd altijd verteld dat de zielen het bos kwamen helpen in tijden van nood, en nooit dingen als bosbranden zelf stichtten. Alleen verhalen van goedheid en behulpzaamheid kwamen voort uit de zielen van hun voorouders. Het stond dus vast: de beste keuze was mee te gaan met Pebblecreek en sterker te groeien. Wat anders kon deze poes van haar willen? 'Wraak' piepte een klein angstig stemmetje in haar hoofd, waarop ze haar kop even zachtjes en onmerkbaar schudde, en herhaalde nog een keer de gedachten. "Dus. wat is je antwoord? Ga je akkoord?" Frostychill hief haar kop op, haar borst naar voren, haar staart omhoog. Een teken dat ze de strijd met de wereld nog niet had verloren, en klaar was die strijd weer aan te gaan met een nieuw wapen: krachten van een van de voorouders. “Ja,” begon ze, “Hierbij ga ik akkoord” Haar mintgroene ogen boorden met een vastberaden glans in die van Pebblecreek, ze voelde zich als een feniks herrezen uit de as. Onwetend dat ze zojuist een pact had gesloten met de duivel.

Het werd stil, maar in die ijskoude seconden bleef Pebblecreek haar groene blik op de witte Warrior boren. Haar volle staart krulde ze geduldig om haar poten. Alles was goed geweest, ze had de meest slijmende en meest vriendelijk klinkende woorden gebruikt en hopelijk zou dit ook zijn doorgedrongen in dat holle kopje van deze ShadowClan kat. “Ja,” Haar oren kwamen vermakelijk overeind en haar grijns veranderde in een zelfverzekerde. “Hierbij ga ik akkoord” In zichzelf lachte ze, maar nu kwam ze slechts overeind en deed rustig een pas dichterbij. "Dan heb je zojuist de beste keuze in je leven gemaakt." Siste ze, bijna op fluisterende toon. "Als eerste wil ik dat je uit je hoofd zet wat die Shrewstar allemaal tegen je heeft gezegd, wat ze allemaal gedaan heeft voor jou en de Clan. Je moet in zien dat zij de rol van het leiderschap niet aan kan, want wij hier, hebben dit allang gezien. Voor mijn part zie je haar als een Kittypet die de druk bij lange na niet aankan." Haar stem nam een wat diepere en mysterieuzere toon aan.

Frostychill stond weer stevig in haar schoenen sinds een lange tijd, en ze moest toegeven: het voelde goed om weer haarzelf te zijn. Als ze zich alleen maar verstopte en wegrende voor haar grootste angsten, zou er niks gebeuren. En eindelijk had ze iemand gevonden die kon helpen: eindelijk iemand die haar zou kunnen helpen leren terugvechten. "Dan heb je zojuist de beste keuze in je leven gemaakt." Frostychill haalde haar neus op. “Dat hoop ik zeker ook” Nu ze toch bezig en back in town was, kon ze net zo goed laten zien van welk materiaal ze gemaakt was. "Als eerste wil ik dat je uit je hoofd zet wat die Shrewstar allemaal tegen je heeft gezegd, wat ze allemaal gedaan heeft voor jou en de Clan. Je moet in zien dat zij de rol van het leiderschap niet aan kan, want wij hier, hebben dit allang gezien. Voor mijn part zie je haar als een Kittypet die de druk bij lange na niet aankan." Haar ogen richtten zich op de grond. Tja, wat heeft ze eigenlijk allemaal gezegd? Het enige wat ze altijd doorhad was die blik. Die doordringende groene blik van de zwart-witte she-cat. Ze kon de teleurstelling haast ruiken. Hoe haar bloedeigen Apprentice zo een verrader kon zij- Frostychill gromde geïrriteerd. Ze hoorde StarClanvergeten haar te vergeten, niet nog harder lopen janken dat haar docente haar vertrouwen is verloren. Ze was gewoon een kat. Ze greep gewoon de macht toen de Clan in een slechte staat was. Tuurlijk was het logisch dat zij aan de macht kon komen, de Leader en Deputy waren dood en ze stonden op het punt aangevallen te worden door de BloodClan! Natuurlijk kiezen ze dan de protestsleider uit die nog IETS vertrouwds heeft. Frosty kneep haar ogen. Al die tijd was het gewoon een leugen. Alles was gewoon een leugen. Ze hief haar kop op. “Ik neem aan dat ik training krijg. Ik heb een achterstand, die niet echt te verklaren is. Alhoewel, misschien komt het door mijn oude mentor” Ze spuugde het woord mentor uit, denkend aan Shrewstar.

“Dat hoop ik zeker ook” Pebblecreek trok met haar oren, maar haar gelaatsuitdrukking bleef hetzelfde. In een later stadium zou bijdehand gedrag gestraft worden en niet zo zoetjes ook. Het bleef even stil nadat de Dark Forest kat gesproken had, maar een smalle grijns bekleedde haar gelaat toen de zachte grom haar oren bereikte. “Ik neem aan dat ik training krijg. Ik heb een achterstand, die niet echt te verklaren is. Alhoewel, misschien komt het door mijn oude mentor” De manier waarop de ShadowClan kat sprak.. ja.. het klonk goed. Het proces was al in werking gezet. Een roestig en zacht gesnor steeg op uit haar keel. "Ja, je zult training krijgen. Ik en een paar andere katten zullen de 's nachts komen bezoeken om je te trainen, zodat je de beste Warrior van je Clan wordt. Beter dan welke kat dan ook." Siste ze en haar groene ogen glommen triomfant. "En.." Ze kwam dichterbij, haar stem slechts een zacht gesis. "we beginnen nu." Siste ze en bewoog zich behendig naar de poes toe, om vervolgens met haar sterke poten uit te halen naar de poten van Frostychill, om vervolgens snel naar achteren te springen. Deze poes moest zich bewijzen.