I'm scared... [T allpaw]

Onderwerp: I'm scared... [T allpaw] di 8 apr 2014 - 21:29

Nee... Had ze het echt gedaan...? Ja. Ze stond nu volledig buiten het territorium. Ergens voelde dit veel vrijer, en ze volgde een spoor van geuren. Het waren allerlei verschillende geuren, en dat trok haar aan. Ze trippelde in de richting van de geuren, en kwam uiteindelijk uit op een reusachtige plaats met vier grote bomen. "Wow.." mompelde ze zacht, tot ze opeens een andere kat zag, die ze totaal niet herkende! Ze was klein en mager voor haar leeftijd, eigenlijk een kitten van vier moons zou je zeggen, en ze had ook nog geen vechttrainingen gehad. Flow wist niet wat te doen, en begon terug te rennen van waar ze vandaan kwam, maar ze struikelde over haar poten waardoor je een luide plof hoorde. Beduusd zat ze daar, maar nog steeds met angst voor de vreemde kat...

Tallpaw only

Langzaam struinde de kater er nog wat rond, de plek fascineerde hem wel degelijk. De vier grote bomen die veel schaduw zouden kunnen bieden mocht de zon ooit nog gaan schijnen, het gras wat er zou kunnen staan mocht newleaf ooit nog komen. De kater zuchtte, alsof dat allemaal zou gaan gebeuren, hij dacht het niet.
Ineens klonken er voetstappen, en razendsnel draaide hij zich om, een poes, niet veel groter dan de gemiddelde kitten, kwam op hem af, maar draaide zodra ze hem zag weer om en rende weg. Tallpaw haalde zijn schouders op, maar besloot om toch even te gaan kijken toen hij een doffe klap hoorde. Langzaam struinde hij haar kant op, en hield afstand, niet van plan haar bang te maken. "Hey," Zei hij zacht, "Gaat 'ie?"

Zo snel als ze kon krabbelde ze op, toen ze de kat zag naderen. "Hey," Zei de kater zacht, "Gaat 'ie?" Ze durfde niet te antwoorden. Ze was super bang, en ze was bang dat ie haar pijn deed... "D-doe m-me g-geen... p-pijn.." miauwde ze angstig. Ze stotterde altijd, en dat was echt iets wat haar stoorde, maar nu was ze toch echt bang voor de kater. Ze zou deze strijd verliezen als ze zouden vechten...

De kater bekeek het poesje rustig, en merkte dat ze trilde. Of het van angst of van de kou kwam wist hij niet, maar het feit dat ze naar Riverclan rook deed hem neigen naar de angst. Welke Riverclan kat met een dikke vacht had het nou weer koud? Ook haar stem toen ze hem aankeek en tegen hem praatte verraadde de poes haar angst, om nog niet te praten over de boodschap. "D-doe m-me g-geen... p-pijn.." Hij lachte even, hij? Poezen pijn doen? Ze moest echt eens met Running praten, die zou haar wel duidelijk maken dat hij dat dus blijkbaar wel deed. Zijn glimlach veranderde in een grimas, maar al snel keerde hij weer terug naar het heden. "Nee," Antwoordde hij, zacht nog steeds, "Waarom zou ik? Je hebt mij toch niets misdaan?" Zijn heldere ogen keken in die van haar, terwijl hij echt duidelijk probeerde te maken dat dat dus niet niet niet zijn bedoeling was.

De kater bleef gelukkig staan waar hij stond, maar dat weerhield de kleine apprentice niet van de angst die ze had. "Nee," antwoorde de kater zacht."Waarom zou ik? Je hebt mij toch niets misdaan?" Vervolgde hij. Ze kon hem niet blindelings vertrouwen, toch? Nee! Hij was van een andere Clan. Die kon je niet vertrouwen! "J-j-je bent v-van S-S-shadowC-clan." Bracht ze er iets verbaasd uit.

Hij zuchtte even toen de poes er nog steeds doodsbang uitzag, en ineens begon te brabbelen dat hij van Shadowclan was! Een glimlach verscheen op zijn gezicht, "No shit Sherlock!" Riep hij uit, met een lachende stem, "Wow Warrior, je hebt me ontdekt," In zijn stem lag een vleugje sarcasme, waarom begrepen anderen nou niet dat hij ze geen pijn wilde doen als zij dat niet bij hem deden? Even rolde hij nog met zijn ogen, en keek toen weer naar de poes. "Dan is dat duidelijk, nog iets logisch te melden?"

Een glimlach verscheen op het gezicht van de kater, wat was hier zo grappig aan? "No shit Sherlock!" riep hij lachend uit. Flow keek meteen schamend naar de grond onder haar, "Wow Warrior, je hebt me ontdekt," ... dit deed al niet zo goed aan haar zelfvertrouwen. Was ze dan echt zo dom? Ze voelde de poten onder haar begonnen te trillen, nee, niet nu gaan huilen... "Dan is dat duidelijk, nog iets logisch te melden?" Stilte. Bij haar was alleen maar stilte. Nee. Ze was niet zwak! Haar gele ogen keken vurig op naar de kater, en het leek opeens of ze een heel ander persoon was geworden. "Ik ben niet zwak!" riep ze naar de kater, waarna ze richting de kater sprong. Maar natuurlijk, op de een of andere manier was ze vergeten dat ze dat wél was en ook nog eens heel klein. En omdat de kater voor haar toch een stukje groter was dan haar, plofte ze tegen de kater aan, en zo weer op de grond. Voor het eerst in haar leven had ze niet gestotterd, maar weer verpestte ze het!

Ze bleef stil, en even leek het alsof hij de poes aan het huilen had gemaakt, wat dus echt niet zijn bedoeling was geweest. Al klaar om zijn verontschuldigingen aan te bieden boog hij voorover, maar deinsde geschrokken achteruit toen de poes hem ineens besprong. Ze schreeuwde dat ze niet zwak was, en botste toen tegen hem aan, veel indruk maakte het niet. Verbaasd over wat er zojuist gebeurd was keek hij naar de poes, die nu alweer op de grond lag. Wat was er mis met Riverclanners? Ze redde je als je dat niet wilde, en ze besprongen je als je aardig deed. De kater schudde mistroostig met zijn hoofd, en tikte de poes toen aan. "Ehm.. Hallo?" Zei hij, opnieuw zacht sprekend, zodra hij hard was begonnen te spreken werd ze ineens boos, en dat wilden ze natuurlijk niet weer, "Gaat 'ie een beetje?"

De poes begon zachtjes te snikken toen de kater vroeg of het wel ging met haar. "N-n-niks g-g-gaat..." Murmelde ze al snikkend. Haar hele leven was al een soort leugen, ze zat in een familie drama, ze kon geen kant kiezen... En dan die pesters, het werd haar allemaal teveel, maar toch kon ze de Clan gewoon niet verlaten, dat kon ze gewoon niet over haar hart krijgen. En nu? Nu lag ze snikkend op de grond bij een of andere ShadowClan apprentice... Maar het moest er ooit uit, en dat was toevallig op dit moment...

De kater had al een verbaasde uitdrukking op zijn gezicht, maar het werd pas echt onbeschrijfelijk toen de poes ineens begon te snikken. Hij had toch aardig gedaan? Hij snapte er niets meer van, maar wist een ding zeker, die poes had hulp nodig. Dus ging hij zitten, naast de poes, sloeg zijn staart om haar heen, en legde zijn kopje op die van haar, als een beschermengel en broer. "Rustig maar," Mauwde hij zacht, en troostend, "Wil je erover praten?"

De kater ging naast haar zitten, en legde zijn staart om haar heen. En of hij nog niet genoeg deed, duwde hij ook nog eens zijn kopje tegen de hare aan. Dit raakte haar nog meer, vooral omdat buiten haar familie, en Mazelock, niemand aardig tegen haar deed. "Rustig maar," miauwde de kater zacht en troostend, "Wil je erover praten?" Flow knikte even, waarna ze zichzelf even kalmeerde. "H-het b-begon al v-voor de g-geboorte v-van Q-quiet en m-mij..." murmelde ze zacht, met af en toe nog een klein snikje. "O-onze vader h-had ruzie m-met o-o-onze m-m-moeder..." vervolgde ze tegen de kater, terwijl tranen nog steeds over haar wangen stroomde. "W-we werden g-g-geboren z-zonder onze v-v-vader, e-en t-toen hij e-een k-keer l-langskwam... S-stuurde M-mam h-h-hem weg... I-i-ik had h-h-hem e-e-eindelijk een k-k-keer gevonden... E-en..." ze dacht weer na hoe haar zusje op hem had gereageerd, en kon niet vermijden dat ze weer begon te snikken. "M-m-mijn zusje h-h-haat h-hem... T-terwijl i-i-ik zo o-o-opgewekt over h-hem w-was... Z-ze is m-m-mijn e-enige... E-en b-beste... V-v-vriendin..." Ze nam weer even een hap lucht, voordat ze weer verder ging. "I-i-ik h-hou v-van hem... m-m-maar i-i-ik h-hou ook v-van m-mam e-e-en Q-q-quiet..." Voor nu kon ze het niet meer aan, en drukte ze zich tegen de kater aan. En dit was pas het begin... Zo had nog niet eens iets verteld over haar pesters, -waar ze eigenlijk niks over mocht vertellen -.

De kater luisterde naar de poes, drukte haar tegen zich aan wanneer dat nodig was, en knikte wanneer het verwacht werd. Hij luisterde met stijgende verbazing, wat moest dat arme katje wel niet allemaal meemaken? Alleen haar zus, die haar vader dus niet mocht, als vriendin? En dan had die zus vast ook nog wel vriendinnen. De kater had acuut medelijden met haar, en bedacht alvast manieren om te troosten. Na een tijdje stilte en nadenken besloot hij echter dat het beter was als de poes maar gewoon alles eruit zou gooien, hij zou er wel zijn om haar te steunen. Dus drukte hij zijn staart rond haar heen, en spinde zacht en kalmerend voor de poes. "Rustig maar, je zusje en moeder zullen altijd van je houden, ook al houd jij van je vader," De kater keek het poesje aan, "Echt waar," Zei hij overtuigend, "Heb je verder geen vrienden? Ik bedoel, er zijn wel katten die je aardig vindt toch?"

De kater begon te spinnen, dat haar weer kalmeerde, maar toen de kater vroeg over haar vrienden begon haar onderlip te trillen, en moest ze een golf van tranen binnenhouden. "I-i-ik..." Begon ze met een trillerige stem. "I-ik heb g-g-geen v-v-vrienden..." Miauwde ze met een snik achteraan. "I-i-ik..." Ze kon het niet meer inhouden, en verstopte haar kopje in de vacht van de kater, warrin ze huilde. Ze drukte zich stevig tegen de kater aan, alsof het haar grote broer was waar ze alles aan kwijt kon. "Z-z-ze p-p-pesten me..." bracht ze zacht, bijna onhoorbaar uit.

De kater had eigenlijk best veel verwacht, maar een nieuwe uitbarsting? Ja, eigenlijk had hij dat ook wel verwacht, niets nieuws dit, alhoewel het wel erg zielig was! Dus gaf hij haar een klopje op de rug, en begon kalmerend haar rug te likken terwijl ze haar hoofdje zo in zijn vacht begraven had. "Maar wie pesten je dan? En waarom?" Nu wilde hij het weten ook, een broederlijk gevoel had hem weer overmeesterd, hier kon hij toch zo niet tegen! Pesters; bah!

De kater likte kalmerend haar rug, en vroeg natuurlijk meteen wie. Ze wou het zo graag vertellen! "I-i-ik k-kan h-het n-niet zeggen W-wie... Ze z-zullen Q-Q-Quiet iets a-a-aandoen!" Piepte ze angstig tegen de kater. "Z-ze p-pesten m-me o-omdat i-i-ik klein b-ben en s-s-stott-tter.." Snikte ze in de vacht van de kater. Al haar hele leven zat ze in de problemen, en nu was het eindelijk van haar borst af,ze voelde zich al een stuk lichter, maar de pijn in haar hart kon natuurlijk maar door een ding genezen, iets wat ze nog nooit had gevoeld. Iemand die haar kon beschermen tegen alles en iedereen. Door goede en slechte tijden van haar hield, wat ze dan ook deed...

De kater hoorde het eerste zinnetje, en gromde een diepe, beschermende grom. Hoe durfden die.. Die.. Hij had er niet eens een passend woord voor, ze waren zulke vreselijke wezens! Haar bedreigen nog wel! "Maar ze zullen er toch nooit achterkomen? Ik zit in Shadowclan, enne.." Hij glimlachte even naar haar met tranen benatte gezichtje, "Ik ben sowieso wel groter, plus! Ik kan je helpen," Hoe wist hij nog niet, maar het kon!

"Maar ze zullen er toch nooit achterkomen? Ik zit in Shadowclan, enne.." De kater glimlachte naar haar, en ze voelde zich voor een moment gelukkig. "Ik ben sowieso wel groter, plus! Ik kan je helpen," Hiervan kreeg ze een zachte glimlachje op haar gezichtje, de kater was zo lief voor haar! "D-d-dankje... m-m-maar..." Ze dacht na hoe oud ze nu wel niet moesten zijn, bijna warrior misschien wel! "Z-ze z-z-zijn al b-b-bijna w-w-warrior... Eh.." ze realiseerde dat ze zijn naam nog niet eens wist! Hoe onbeleefd ze wel niet was! "I-ik b-ben F-f-flowpaw... B-by t-the w-w-way.."

De kater glimlachte even waterig toen het poesje begon te vertellen over de pesters, die ook nog eens bijna warriors waren. De glimlach was een masker, eigenlijk was er woede, diep in hem, die kolkte. De poes kon hier echter niets aan doen, zij was juist de dupe, dus bleef hij kalm. Dat had hij van zijn moeder, in ieder geval niet van zijn vader. De glimlach rond zijn lippen werd pas echt, toen de poes zich ineens voorstelde, "Well Flowpaw," Zei hij, haar naam voorzichtig uitsprekend, alsof het iets breekbaars was, "Ik ben Tallpaw, nice to meet you," Hij glimlachte nu oprecht naar haar, en keek haar aan met lieve, warme ogen. Deze poes had een steun nodig, en voor nu kon hij dat prima zijn.

"Well Flowpaw," zei de kater voorzichtig, "Ik ben Tallpaw, nice to meet you," zei de kater met een verwarmde blik, en een gemeende glimlach. Ze glimlachte terug, het was fijn bij Tall, hij voelde echt als een grote broer waar ze alles bij kwijt kon. Ze vond het dan ook fijn hoe ze zijn ademhaling voelde, Ze ging met haar kopje tegen de borst van de kater, waardoor ze zijn hartslag hoorde en voelde. Ze sloot even tevreden haar ogen, het was even alsof alle nare dingen om haar heen weg ging. Alsof niets haar pijn meer kon, en hij haar beschermde... Het voelde zo vredig... Waarom kon het niet altijd zo vredig zijn? '

OOC: ergens eh, ergens moet Quiet ze nu betrappen lol x'D

De kater merkte dat de poes nu gekalmeerd was, en dat was goed. Dus liet hij haar even, en liet hij bij zichzelf het gesprek bezinken. Een ding nog, nog een keer moesten de wonden van de poes geopend worden wilde hij helpen. Maar alleen als ze het wilde. "Nog één vraag Flowy," Mauwde hij zacht, haar in de ogen kijkende, "Wie?" Het was een lastige vraag voor haar, maar het moest. Het moest.

Onderwerp: Re: I'm scared... [T allpaw]