{+Forcekit}

Voorzichtig schikte Wolfpaw haar mosnest. Ze had een paar keer moeten verhuizen. Omdat ze eindeloos lang en hard snurtke. Zelf wou ze er wel iets aan doen maar wat? Ze schudde haar kopje en liep een paar keer rond in haar nieuw mosnest. Dan liet ze zich vallen en legde haar staart op haar neus. Wolf kneep haar ogen dicht en probeerde haar droom van daarnet terug te krijgen.

Kalmpjes trippelde de kitten ron din het camp. Het was donker buiten, en haar oogjes glimden in de nacht. Ze glipte het eerste het beste nest in en keek om zich heen. De lijven van de katten die daar lagen waren niet groot genoeg om warriors te zijn, maar te groot om kittens te zijn. En dus, besloot ze, was ze in de apprentice den. Niet echt oplettend waar ze liep en strak voor zich uit starend liep Forcekit naar een leeg nest. Naast haar was er een kat rondjes aan het lopen in haar mosnest. Waarom dat nou? Ach, wat maakte het ook uit. Forcekit liep naar het nest naast de poes en ging liggen. Haar oogjes werden langzaam waziger, maar de grijs met witte kitten viel niet in slaap. Het was maar een halfslaap, waaruit ze elk moment kon ontwaken. Van zodra er iets onvoorziens gebeurde.

Zonder dat ze het wist begon ze weer snurk geluidjes te maken. Eerst zachtjes maar dat werd steeds harder, naarmate ze meer droomde. Wolfpaw droomde slecht, waardoor het oorverdovend werd. Gepaard met kreunen en continu uitrekken. Toen haar staard de lege plaats raakte, waar nu wél een kat lag schrok ze gillend wakker.

Tranen rolde over haar wangen toen ze van de schok bekwam. Ze bekeek de kitten zonder een glimlach. Ergens vond ze het grappig, maar meer boos. Als de kitten niet daar had gelegen had ze niet iedereen wakker gegild. Ze kreeg dreigingen op haar kop en verachterlijk gesnuif. "Nu hebben jullie geen exuus meer om te laat te komen op te training.", snauwde ze boos naar haar mede apprentices. Dan keek ze naar de kitten. Forestkit ofzoiets.

De apprentice naast haar gilde toen haar staartje eventjes tegen Forcekit tikte. Onbewogen staarde Forcekit haar aan. "Nu hebben jullie geen excuus meer om te laat te komen op te training.", snauwde de apprentice naar har mede apprentices. Forcekit stond op en liep dichter naar haar toe. "Waarom zo geschrokken?", zei haar kalme stem. het klonk koel, bijna gevoelloos en helemaal niet zoals een kitten hoorde te klinken.

De kitten liep naar haar toe. Wolfpaw wierp een vurige blik op haar. Door die haarbal had ze ruzie met haar vrienden. "Waarom zo geschrokken?" Die stem maakte haar nog bozer. Hij klonk gevoelloos en koel. Ze trok haar lippen op in een grauw. "Gaat je niets aan, kitten." Wolf legde hard de nadruk op kitten. Deze hoorde helemaal hier niet te zijn. "Trouwens, kittens horen hier niet. Ga maar naar je mammie." Ze vernauwde kwaad haar ogen. De tranen rolde nog steeds over haar ogen, en ergens was haar zachte kant nog. Maar door die opmerkingen was ze het eventjes zat. Al haar energie moest er uit. Ze grijnsde bij de gedachte aan de volgende zin. Die zou de kitten raken. Dat wist ze zeker. Dus plantte ze haar poten goed in haar mosbed. "Of zit je mammie in de StarClan? Ooh wat zielig." Ze spuugde het eruit. Dat zal die kitten eens een lesje leren.

"Gaat je niets aan, kitten.", antwoordde de bruine apprentice. "Trouwens, kittens horen hier niet. Ga maar naar je mammie." Forcekit zag dat er tranen uit de ogen van de poes liepen, en een beetje vragend hield ze haar kopje schuin. Waarom was ze aan het huilen? "Of zit je mammie in de StarClan? Ooh wat zielig.", zei de poes. Forcekit keek met haar koele blauwe oogjes recht in de blauwe van de apprentice. Kil, bijna zonder gevoel antwoordde ze: "Ja. Mijn moeder zit in Starclan." Geen spiertje in haar gezicht bewoog bij de gedachte aan haar moeder. De grijze kitten ging zitten en keek even naar de apprentices om haar heen. Sommigen keken haar boos aan, anderen wat bezorgd, enkelen ongeïnteresseerd.

"Ja. Mijn moeder zit in Starclan." De mist in haar kop verdween en ze besefte ineens wat ze had gezegd. Ze bekeek de kitten goed en barstte toen nog erger in huilen uit. Ze was echt een kreng, een monster. Nog erger ze was gewoon een BloodClankat, een twoleg...

"Sorry, ik bedoelde het niet zo", gromde ze huilend. De overige apprentice keken bezorgd, bang en boos. Ook een beetje ongeïnteresseerd. "Ga weg, alsjeblieft zeg," fluisterde ze op een dringende toon. De rest van de apprentices vertrok met snauwerige woorden en ook soms bedankjes. Toen ze weg waren was het muisstil. Wolfpaw drukte haar tranen weg. "Het spijt me. Het werd me even teveel."

De bruine apprentice begon opeens te heel hard te huilen. Forcekit stond op en liep dichter naar haar toe, nog steeds koud en gevoelloos, maar toch ietwat troostend. "Sorry, ik bedoelde het niet zo", zei de poes. De grijze kitten zette nog een stapje dichter en zei kalm: "Het is oké." Haar gezicht was emotieloos toen ze de tranen van de kattin bekeek. Wat vreemd.. Het was toch geen situatie om te huilen? Of.. Of wel? Een beeld doemde op in haar hoofd. Een lichtgrijze poes, bebloed en dood. Een zwarte kater die naar haar keek, huilend, en gilde: "Ik ben weg hier! Weg van deze plek vol verdriet en angst." Toen kwam de kater dichter bij de kleine, pas geboren kitten en zei: "Forcekit... Wees sterk." En toen liep de kater weg, het camp uit. Het beeld vervaagde en Forcekit deinsde even achteruit, een traan die in haar ooghoekje glinsterde. Ze hoorde nog vaag hoe de poes zei: "Het spijt me. Het werd me even teveel.", voor ze flauwviel.

"Het is oké." Wolfpaw knikte. Getroost door de kille kitten. Ze legde haar staart over de kitten heen. "Het spijt me. Het werd me even teveel.", mompelde ze. Haar tranen waren gestopt en de den was muisstil. Dan zakte de kitten ineen. Ze keek bezorgd en onderzocht de kitten eens goed. Misschien een slechte herinnering. Zachtjes aaide ze het kopje met het puntje van haar staart. Ze kon niets doen en wist eigenlijk ook niet zo goed hoe.

Uiteindelijk werd de grijze kitten weer wakker. Haar oogjes hadden weer de kille uitstraling die iedereen gewend was, en alsof er niets gebeurt was stond ze op. Vlak voor de bruine apprentice ging Forcekit zitten. Haar blauwe oogjes priemden in de blauwe van de apprentice, en langzaam hield ze haar kopje scheef. "Wie ben jij?", klonk haar kille stem, die nu galmde in de stille den. Het leek alsof iedereen weggegaan was, maar veel kon het de kleine grijze kitten niet schelen.

Toen de kitten weer wakker werd was ze blijkbaar alles vergeten. "Wie ben jij?" Wolfpaw dacht even na, en besloot dit moment te verzwijgen. "Ik ben Wolfpaw.", miauwde ze sussend. Ze aaide het kopje met haar staart en drukte de kitten tegen zich aan. "Je bent hier in slaap gevallen." Een klein glimlachje probeerde de kilte van de kitten weg te spoelen. "Wat is je naam kleine kitten?"

"Ik ben Wolfpaw.", antwoordde de poes, die blijkbaar Wolfpaw heette. Forcekit knikte, maar wendde haar blik niet af. "Je bent hier in slaap gevallen." Echt? Ze dacht dat ze weer eens zon moment had gehad waarop het haar allemaal teveel werd en ze flauviel? Dat had ze wel vaker, namelijk. De kitten besloot er niet op in te gaan en de apprentice in de waan te laten dat alles oké was. "Wat is je naam kleine kitten?" Ze knipperde eens met haar blauwe oogjes en antwoordde even kil als altijd maar met misschien een lichte ondertoon van.. Spijt? "Ik ben Forcekit." Haar mond plooide zich in een kil glimlachje, al was het niet oprecht. Ze wou gewoon deze apprentice niet bang maken. Haar ogen stonden echter nog steeds even kil, en onbeweeglijk staarde ze naar Wolfpaw.

"Ik ben Forcekit." Ze glimlachte vrolijk. Hopelijk zou de kitten dan meer open worden. "Wou, mooie naam. Ik had eerder gedacht aan Bleakkit. Nee joh, maar ik dacht echt dat je Forestkit heette.", grapte ze. Wolfpaw verzette zich eventjes. Ze vond niet echt een goede pose dus vouwde ze haar poten onder haar buik en ging liggen. "Wat betekent Force eigenlijk?" Ze vroeg het omdat ze niets anders wist te vragen.

"Wou, mooie naam. Ik had eerder gedacht aan Bleakkit. Nee joh, maar ik dacht echt dat je Forestkit heette.", antwoordde de poes. Forcekit gaf geen reactie en staarde alleen maar in de blauwe ogen van Wolfpaw. De apprentice ging liggen, en nu was het voor de grijze kitten makkelijker om haar aan te kijken. "Wat betekent Force eigenlijk?" Ze knipperde eventjes met haar oogjes, en even was er een moment van verandering in te zien.. Alsof haar echt ik even boven kwam drijven. Maar haar oogleden gingen eventjes toe, en toen ze ze weer openden was alles weer normaal. "Kracht.", antwoordde ze, verder nog net zo onbewogen als daarstraks. Uiterlijk dan toch.

"Kracht." Ze knikte en probeerde het woord. "Kracht." Het leek wel bij haar te passen. Wolfpaw glimlachte. "Hopelijk geeft je naam je 'kracht' voor later.", grinnikte ze stilletjes. Daarnet had ze het wel gezien, de verandering in Forces ogen. Nog eventjes en het slot ging open. Dus nu moest ze niets fout gaan zeggen. Dus ze zou niets vragen over haar ouders, omdat de meeste kittens wees waren. "Ben je al veel leuke kittens tegen gekomen?"

"Kracht.", herhaalde de poes. Forcekit knikte, maar haar uitdrukking was nu niet helemaal meer gevoelloos, maar neigde naar nors. "Hopelijk geeft je naam je 'kracht' voor later." Het was stilletjes, maar Forcekit had het wel degelijk gehoord. Even keek ze weg, wetende dat dat de wens van haar vader geweest was toen hij haar deze naam gegeven had. Het was misschien niet gebruikelijk dat de vader haar de naam gaf maar nadat.. Nee. Zo mocht ze niet denken. Straks liet ze haar gevoelens nog vrij, en deed ze opnieuw iemand pijn. "Ben je al veel leuke kittens tegen gekomen?" bij die vraag kek ze weer op, misschien een glimp van schuld in haar oogjes. Maar ze ging niet huilen, en momenteel had ze er ook geen behoefte aan antwoord te geven. Gewoon Niet.

~Pas maar op, force is gevaarlijk als ze boos is x'D Het valt miss nog mee als kitten, maa rik zou er toch mee oppassen >D

Force wou niet echt antwoorde dus liet Wolfpaw haar maar. In plaats van verder te vragen keek ze gevoelloos naar de kitten. Misschien had die iemand nodig die geen krimp gaf, maar wel kon luisteren. "Ik luister.", mompelde ze. Normaal zou ze een glimlach op haar gezicht hebben getoverd, maar dat deed ze niet.

~Erger dan Mothkit? x Ach zie maar, als Wolf Force kan doorgronden voelt ze zich trots en als die kwaad word dan tja x'D

"Ik luister.", mompelde de poes. Forcekit keek haar aan, en bleef kijken; Haar blauwe oogjes stonden misschien niet meer zo gevoelloos als daarstraks, en toen ze dat doorkreeg verstrakte ze snel haar blik. "Naar wat?", antwoordde ze, haar stem misschien een tikkeltje.. Nieuwsgierig.

~kort

"Naar wat?" Die vraag deed haar verrassend opkijken. Maar al snel toverde ze dezelfde blik in haar ogen als die van Forcekit. "Naar jou." Ze probeerde het echt karakter van de kitten naar boven te halen. "Naar wat op je hart ligt." Haar blik dwaalde naar boven, naar de zon. Ze lag onder de plek waar ze een gat in de den had gemaakt. Tja, ze kon er feitelijk niets aan doen. "Naar alles.", miauwde ze erachteraan. Ondertussen wachtte ze op reactie.

"Naar jou.", antwoordde de poes. Ietwat verrast keek Forcekit op. Waarom zou ze nu naar haar willen luisteren? De meeste katten vonden haar... Tja, saai. "Naar wat op je hart ligt." De blauwe ogen van de poes keken naar boven, waar de zon door een gat in het dak scheen. Forcekit volgde haar blik. "Naar alles." Forcekit keek terug naar de poes, en zei nog steeds geen woord. Maar, voor wie goed keek, was er wel degelijk een verandering te zien in har ogen. e stonden triestig, niet meer zo ondoordringbaar als daarvoor. En langzaam, héél langzaam, rolde er een enkele traan uit haar ooghoekje.

Onderwerp: Re: {+Forcekit} ${+Forcekit} Icon_minitime$