{+Forcekit}

Forcekit antwoordde niet. Wolfpaw liet haar blik terug naar de kitten gaan. Tot haar schrik zag ze een traantje. Met moeite bleef haar gezicht in de plooi. Ze moest hard slikken. Met haar staart veegde ze het traantje weg. "Je mag me alles zeggen, schatje.", fluisterde ze bijna onhoorbaar. Ze had ondertussen wel door dat er nooit echt iemand van haar had gehouden dus had ze bewust voor dat lieve woordje gekozen.

"Je mag me alles zeggen, schatje.", antwoordde de poes. Forcekit keek naar haar op. Schatje? Niemand had haar ooit zo genoemd.. Haar onderlip begon te trillen, en ze haalde diep adem. Haar blauwe oogjes sloten zich, en ze zag er hulpeloos uit. Een lichte snik ontsnapte uit haar keeltje. De kleine kitten zette een stapje dichterbij de poes, en zocht troost in haar vacht. "I..I..I..Ik...", stotterde ze, niet in staat om verder nog iets te zeggen.

De kitten keek op. Wolfpaw keek rustig toe hoe haar onderlip begon te trillen en de blauwe oogjes zich sloten. Ze hoorde een lichte snik. Meteen voelde ze ook de vacht tegen haar vacht. "I..I..I..Ik..." Vanbinnen voelde ze zo hard mee met de kitten, maar ze zou ijzig zijn. Liefhebbend maar ijzig. Dat was dan blijkbaar de enige manier om het pantser te doorbreken. Wolf krulde haar staartje rond het lichaampje. Er waren geen woorden nodig, alleen maar troost.

De bruine poes antwoordde niet. Forcekit's tranen begonnen meer te stromen, als een ware waterval. Ze probeerde opnieuw iets te zeggen: "M..M..M..Mijn.." Uiteindelijk keek ze de poes aan, recht in haar ogen. In de blauwe ogen van Wolfpaw was een ijzige, maar liefhebbende blik te zien. In Forcekit's ogen was enkel in en in verdriet, en schuld zichtbaar. De kleine grijze kitten haalde diep adem, en zei uiteindelijk in een keer: "Ik heb mijn moeder vermoord." Want dat was hoe zij het beleefde. Als zei er niet was geweest was haar moeder niet dood geweest. Meteen toen ze dat gezegd had stopten de tranen, en keken haar ogen weer net zo kil als daarvoor. Sterk zijn nu. Anders zou ze misschien andere katten pijn doen. Haar spieren verstrakten zich, en haar mond vormde nu een streep. Haar ogen waren rood van het huilen, maar opslag leek al het verdriet in het kleine poesje verdwenen. Langzaam zette ze een stapje achteruit, zodat hun vachten elkaar niet meer raakten.

"M..M..M..Mijn.." Forcekit keek recht in haar ogen. Wat het moeilijk maakte om nog zo ijzig te blijven. Ze zag zoveel verdriet en schuldgevoel. "Ik heb mijn moeder vermoord." Twee seconden dacht ze dat ze hier een moordenaar voor zich had. Maar ze besefte al snel dat de kitten veel de klein was. Nee, het moest iets met de bevalling te maken hebben. Ondertussen had Forcekit zich weer gesloten en was ze weg geschuifeld. Wolfpaw wist niet echt hoe ze moest reageren. "Je hebt haar niet gedood, dat weet ik zeker al zou mijn neus er nog afvallen." Het was een domme zin, maar misschien hadden kittens zo iets nodig.

"Je hebt haar niet gedood, dat weet ik zeker al zou mijn neus er nog afvallen.", antwoordde de poes. Typisch, weer zo'n ongelovige ziel. Forcekit stond op, en draaide zich om. Als ze toch niet zou luisteren, fijn, dan was ze weg. Ze had geen behoefte aan alweer iemand die zei dat ze het mis had, dat het haar schuld niet was. Waarom begrepen ze niet dat het wél zo was? Doordat zei zo nodig geboren moest worden, doordat zei misschien zo wild was geweest, doordat ze misschien al haar eten had opgegeten, was haar moeder nu dood. Als ze nooit zwanger was geweest, als Forcekit nooit in haar buik gegroeid had, was haar moeder er nog. Of als ze ook gestorven zou zijn tijdens de geboorte, dan hoefde ze zich niet zo schuldig te voelen omdat zei er nu nog wél was en haar moeder niet meer. Of omgekeerd, als zei haar leven aan haar moeder had gegeven in plaats van andersom. Als ze maar niet hoefde te leven zonder haar.. Ze voelde hoe een traan zijn weg maakte naar beneden, en haar stap stokte. In de ingang van de apprentices den bleef ze staan, niet in staat om nog voorruit of achteruit te gaan. Voor de tweede keer in korte tijd werd ze opgeslokt door herinneringen, van vroeger, het moment van het gebeuren...

Blijkbaar had ze iets fout gezegd want Forcekit stond op en wandelde weg. Wolfpaw voelde zich schudlig, alles ging goed en plots was alles weer verloren. Ze moest haar tranen wegslikken. Tja, misschien kon niemand dat kittentje doorgronden. Ze wilde zich weer naar boven draaien, om te kijken naar de mooie kleuren toen ze zag dat Force versteend bij de ingang stond. Vlug trippelde Wolf ernaartoe en wikkelde ze haar lichaam rond de kitten. Ze boog zich voorover. "Ik begrijp je.", miauwde ze simpel. Dan fluisterde ze verder. "Maar jij moet mij ook begrijpen..." Ze zweeg even, denkend hoe ze op haar woorden moest komen. "Jij bent er omdat je mama ervoor gekozen heeft. Het is misgelopen, dat is waar. Maar je moeder heeft wel voor jóu gekozen.", probeerde ze haar voorzichtig uit te leggen.

"Ik begrijp je." Als door een wesp gestoken draaide Forcekit zich om. Zou het kunnen..? Ze voelde nu de aanraking van de apprentice. Ietwat kil duwde ze haar weg en schuifelde de kitten achteruit. "Maar jij moet mij ook begrijpen..." Hoezo? Wat moest ze begrijpen? Ze had vast ene familie, broertjes, zusjes, ouders, overige familie... Iemand die van haar hield.. Vrienden. Misschien wel een aanbidder.. Ze had niet de pech dat ze haar hele leven verwoeste vanaf haar geboorte! Zei had haar moeder tenminste niet vermoord! Een kille woede vlamde op in haar ogen, die niet veel verbeterde na wat de poes verder zei: "Jij bent er omdat je mama ervoor gekozen heeft. Het is misgelopen, dat is waar. Maar je moeder heeft wel voor jóu gekozen." Woedend stond ze recht, haar tanden ontbloot. "Jij begrijpt mij hélemaal niet!", gilde Forcekit. Haar kleine klauwtjes schoten uit hun omhulsels. Niet dat ze scherp genoeg zouden zijn om iemand iets aan te doen, maar het was het gebaar dat telde. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek Wolfpaw doordringend aan. "Niemand begrijpt mij! Jullie zijn allemaal maar van die eentonige katten die mij niet zouden kunnen begrijpen! Jullie zijn daar te gelukkig voor, jullie hebben jullie toekomst niet verpest!", gilde ze zo hard ze kon, waarna ze huilend de apprentices den uitstampte.

~Ze is het topic nog niet helemaal uit c:

"Jij begrijpt mij hélemaal niet!" Wolfpaw zwiepte met haar staart. Ze moest deze kitten kalm krijgen. "Niemand begrijpt mij! Jullie zijn allemaal maar van die eentonige katten die mij niet zouden kunnen begrijpen! Jullie zijn daar te gelukkig voor, jullie hebben jullie toekomst niet verpest!" De kitten rende de den uit. Haar zo achterlaten. Ze voelde zich ongelukkig, deels door de woorden die de kitten had gezegd. Maar ergens voelde ze ook woede. Die ze in het begin van hun gesprek ook had gevoeld. Daarom begon ze te rennen, om de kitten in te halen. Ze nam een grote sprong en belande op de kitten. Die draaide ze om. Ze drukte haar oren plat tegen haar oren. "Ik ben niet gelukkig.", beet ze Force toe. Ze ontblootte haar tanden. "Mijn moeder verdween met een andere kater om een nieuw leven te beginnen. Mijn vader was er kapot van. We gingen vaak wandelen en toen hij alleen ging verdween hij." Ze keek gekwetst weg. "Meegenomen door twolegs. En om het leven nog moeilijker te maken val ik op poezen. Ik heb geen toekomst, geen kittens, niets." Ze schopte de kitten van zich af en draaide zich om. De tranen verbergend.

Ze voelde hoe iemand haar tegen de grond duwde. Hulpeloos spartelend probeerde de grijze kitten uit haar greep te komen. Haar zicht werd verblind door de tranen. "Ik ben niet gelukkig.", hoorde ze de stem van Wolfpaw zeggen. "Mijn moeder verdween met een andere kater om een nieuw leven te beginnen. Mijn vader was er kapot van. We gingen vaak wandelen en toen hij alleen ging verdween hij." Forcekit stopte met spartelen en keek naar de grond. "Meegenomen door twolegs. En om het leven nog moeilijker te maken val ik op poezen. Ik heb geen toekomst, geen kittens, niets." De grijze kitten voelde hoe ze weggeschopt werd. Ze richtte zich op en keek de bruine poes aan. Ze wist niet echt hoe ze moest reageren.. "Hetzelfde schuitje..", fluisterde ze zachtjes, amper hoorbaar, verwijzend naar een spreekwoord die ze ooit eens gehoord had.

~Ik zit echt zo hard te twijfelen of ik haar nu ook op poezen laat vallen >D Kunnen ze op elkaar crushen >D

~Thistle zal daar niet blij mee zijn x'D Maar verder; klinkt echt ingewikkeld leuk ^^"

"Hetzelfde schuitje.." Wolfpaw draaide haar oren naar achter. Nog steeds zachtjes huilend. What does she means? Ze begreep er niet veel van. "Wat bedoel je?" De poging om haar stem niet te doen laten trillen mislukte. Ze moest al enorm veel moeite doen om hem niet te laten overslaan.

"Wat bedoel je?", vroeg Wolfpaw. Forcekit keek haar aan en herhaalde, net zo zacht als daarnet: "Hetzelfde schuitje" Ze trippelde ene paar passen dichterbij en ging daar zitten, op ene klein afstandje van Wolfpaw, maar dichtbij genoeg om elk haartje te kunnen zien. Ze keek ernaar, geen glimlach maar ook geen frons op haar gezicht. Hij stond emotieloos, maar niet afstandelijk emotieloos. Hij stond normaal, voor het eerst sinds een hele tijd.

"Hetzelfde schuitje", mompelde Force weer. Wolfpaw rilde. Ze vond het eng. Toen de kitten dichter kwam zitten stond ze op. Ze draaide zich om. "Ik ga jagen.", loog ze en ze trippelde naar de ingang. Daar likte ze haar haren plat en rechtte ze haar oren. Ze snoof en zette zich in beweging.

~Volgend topic, maar dan met Forcepaw? x'D

"Ik ga jagen.", zei de bruine poes, waarna ze zich omdraaide en wegliep. Enigszins verbaasd bleef Forcekit achter. Wat was dat nou opeens? Zonder nog één woord te zeggen stond ze op, langzaam. Eventjes keek ze om zich heen, waarna ze even kil als altijd wegstapte, de nursery in.

~Is goed, wil jij maken dan? c: