Broken {& Tallpaw}

Icepaw lag een beetje versuft voor de Apprentices den, ze moest steeds denken aan Constellationmoon die nu elder was. Veel te jong, Icepaw was nog niet bijgekomen van de klap die haar had geraakt toen ze het kamp werd binnen gebracht. Ze merkte dat er een andere kat aan kwam lopen. Ze nam zich niet de moeite te kijken wie het was. "Hoi" mompelde ze afwezig en ze ging rechtop zitten. Ze draaide zich om en zag een kat waar ze nog niet mee had gesproken. De kater kwam haar wel bekend voor.

Hij was nog niet echt moe na vandaag, al was het wel al redelijk laat. Zijn trainingen bleven hetzelfde, maar wel steeds makkelijker, dus zat de kater erover te denken om zijn eigen programma eens op te schroeven in lastigheid. Dat zou moeten werken om zijn spieren weer moe te krijgen aan het einde van de dag toch? Zo nadenkend liep hij door naar de den, maar werd onderweg aangesproken door een apprentice die hij niet kende. "Hey" Mauwde hij terug, en boog af, om zo naast de poes te kunnnen gaan zitten, "Hoe gaat 'ie?"

Icepaw keek de kater onderzoekend aan, ze wist zeker dat ze hem ergens van kende, maar ze kon haar poot er niet op leggen. "Het gaat wel en hoe gaat het met jou?" Antwoorde ze beleeft. Ondertussen begon ze de laatste maand te herinneren, misschien van de ceremonie... Nee het was daarvoor al. Ze hield er mee op, ze wist het gewoon niet. Hij leek in elk geval wel aardig. Ze was in gedachten verzonken en lette even niet op.

Hij knikte in antwoord op haar vraag, "Het gaat goed," Mompelde hij, er niet helemaal bij met zijn hoofd, hij wilde slapen, en graag ook. Maar de kater was goed opgevoed, dus bleef hij beleefd staan, en keek naar de zwarte poes die duidelijk in de war leek te zijn. "Hoe heet je?"

Icepaw schrok op. "O, mijn naam is Icepaw, vanwege mijn ogen." antwoorde ze "en die van jou?" Ze keek hem aan met haar blauwe ogen, ze heet wel Ice maar er lag een zachte glans in. Ze zag zijn opvallende gele ogen, die vond ze ook wel intressant. Maar de laatste tijd wou ze geen katten in de ogen kijken, want dan zag ze steeds de blinde ogen van haar vriendin voor zich. Ze rilde en keek weer weg. Opeens schoot haar te binnen waar de leerling van kende, hij was de zoon van Shrewstar. Ze keek weer richting zijn ogen en probeerde zijn naam te herinneren.

De kater knikte vermoeid toen ze hem uitlegde waarom ze Icepaw heette, niet dat het op dit moment echt aankwam, maar hij luisterde. "Ik ben Tallpaw," Mauwde hij simpel ter antwoord, waarna hij zich vermoeid en wel in de sneeuw liet vallen, zijn ogen stonden moe, en zagen ook niet dat de poes ergens bang voor leek. Niet dat hij in deze staat had kunnen helpen.

Ze keek Tallpaw aan, hij was zeker wel wat groter dan haar, maar ja. Ze keek moe voor zich uit en vroeg zich af of zij en Constellation nog wel zo veel samen deden. Ze kende haar niet meer terug, ze moest het van zich af zetten en andere katten leren kennen. Icepaw besloot verder te gaan zonder Constellationmoon en ze voelde zich op de een of andere reden wat beter. Ze rechte haar rug en keek vooor zich uit, opeens had ze weer nieuwe energie. Ze bekeek nog een keer zijn ogen, maar wel zodat hij het hopelijk niet zag. Ze vond ze erg mooi en ze paste zeker ook goed bij zijn vacht. Ze dacht aan het feit dat zijn moeder de Clan leider was, maar ze zag niet hoe dat hem beinvloede. Icepaw rekte zich uit en ging nog een keer zitten, ze staarde naar een punt in de verte en wachte op de dag van morgen.

Hij zag hoe de poes zich wat meer ontspande, en knikte, meer voor zichzelf dan voor haar, ontspannen was goed. Dus volgde de kater het voorbeeld van de poes, en ontspande zich ook wat meer, meteen sloten zijn ogen zich, en zuchtte hij diep van geluk. Rust.

Icepaw zag hoe Tallpaw ontspande en zelf was ze ook rustig. Ze vroeg zich af of hij door zijn afkomst werdt veroordeelt omdat zijn moeder de leidster was. Ze zou het hem wel vragen, op een dag, maar nu was ze moe en wilde rust. Icepaw keek een beetje rond door het kamp, alles ging goed. Icepaw hoopte dat ze maar niet op jacht moest, want daar had ze echt geen zin in. Ze gaapte en keek weer even naar Tall. Die zat er ook nog steeds ontspannen bij, Icepaw vond het een beetje stil en wou die verbreken. Maar ze had geen idee van wat ze moest zeggen.

Het was nog steeds stil, en iets in hem zei dat dat niet snel zou veranderen, het maakt de kater niets uit. Het was heerlijk rustig, en zijn sociale leven putte hem op het moment echt enorm uit. Dus daarom vond hij het heerlijk rustig om gewoon te kunnen liggen zonder dat er eens gesprek verwacht werd. De gedachten in zijn hoofd ordenen, en dan er gewoon lekker over nadenken. Dat was lekker.

Icepaw dacht na en merkte het hongergevoel in haar buik op. "Ik ehh... ga even een muisje of zo iets halen. "Wil je ook wat te eten?" Ze keek hem vragend aan en wachte even af. Ze rekte zich even uit en strekte haar stijve poten. Icepaw keek Tallpaw weer aan.

Ineens doorbrak de zwarte poes de stilte, en moest hij dus zijn oren weer spitsen, als antwoord schudde hij zijn hoofd, nee, hij hoefde geen eten. Ze hoefde niet perse voor hem te halen. "Nee dankje," Bromde hij nog, zonder zijn ogen te openen, moe moe moe.

Icepaw liep rustig naar de scharse prooi stapel. Ze keek naar de gevangen prooien die er wat zielig uitzagen. Vandaag had ze vooral gewerkt aan haar vechttechniek dus niet echt gejaagt. Icepaw pakte een klein muisje, die niet veel vlees aan zijn boten had, maar dat was genoeg om het ergste hongergevoel weg te nemen. Ze liep rustig terug naar haar plekje bij de den en at rustig een hapje. "Jij bent toch de zoon van Shrewstar?" vroeg ze toen toch maar, nieuwsgierig en voorzichtig. Want ze wou hem niet storen, Icepaw wist zeker dat hij rust wou maar ze was gewoon nieuwsgierig.

De rust die hij graag wilde kwam toen de poes even weg was, juist door die rust die hem in dat korte moment even gesterkt had kon hij de vraag die ze vroeg beleefd beantwoorden. "That's me," Antwoordde hij dus, zijn staart even in de lucht stekend. Yep, dat was hij.

"Oke" zei Icepaw en ze legde zich even neer. Ze was moe en wou, net als Tall, wat rust hebben. Icepaw gaapte en keek voor zich uit, ze vroeg zich af of je als vooroordelen kreeg als je familie was van de leidster. Het leek haar wel moeilijk, maar zin om verder te vragen had ze niet.

Zijn ogen vielen steeds verder dicht, een zacht, ronkend geluid kwam inmiddels al uit zijn inner self, en eigenlijk was er niet veel meer dat hij ertegen kon doen. De kater viel onherroepelijk in slaap, zijn borstkas ging langzaam op en neer, en zijn ogen waren nu pas echt vredig gesloten. Hij sliep, en hij sliep diep.

- Tallpaw Topic uit, sorry, dit leek me het meest logische ^^"

Icepaw glimlachte toen ze de kater hoorde zachtjes snurken, zelf sliep ze liever in de den dan net er buiten. Ze liep naar binnen en ging liggen naast de ingang zodat ze niemand voor de voeten (s)liep. Al snel sliep Ice ook in en was toch nog wel wat nieuwsgierig over Tallpaw.