If you wanna be my lover...

Lightpaw ploeterde door de sneeuw. Het maakte een zacht knerpend geluid onder haar pootjes. Haar hoofd keek zoekend heen en weer. Ze moesten dringend opnieuw prooi vinden, dacht ze terwijl haar maag opnieuw een grommelend geluid maakte. Eigenlijk was dit uitstapje alleen een smoes, dat wist ze zelf ook wel. Natuurlijk wou ze prooi voor de clan vangen. Maar was het ook niet logisch dat je iemand wou zien waar je van hielt? De apprentice hielt even stil. Ze stak haar neus ophoog en snoof de buitenlucht op. Ergens rook ze een muis. Haar hoofd draaide naar haar prooi toe. Ze glimlachte toen ze het diertje zag scharrelen tussen de boomwortels. Onhandig liet Lightpaw haar in een houding zakken. Ze wist nog helemaal hoe je een muis ving. De bruine kat probeerde te sluipen. Haar spieren spanden zich voor de fatale sprong. Tot ze blijkbaar iets te luidruchtig was en het diertje ervandoor schoot. Beteuterd keek ze naar de plek waar het had gezeten. Lightpaw besloot nog even rond te kijken, ze mocht niet lang wegblijven. En misschien, heel misschien zag ze hém wel.

+Hate

Boos gromde Hate naar een paar Kittypets die op hun hekjes hem uit zaten te lachen. Even daarvoor probeerde hij prooi te vangen, maar was toen in een half bevroren plas modder gevallen. Het leven zat hem echt niet mee. Hij besloot maar even een wandelingetje te maken, ver van alle vervelende katten vandaan, zodat niet iedereen hem uit zou lachen. In stilte nam hij zich voor om iedereen die hem nu voor schut zette later de nek om te draaien.
Na een tijdje doelloos te hebben gelopen begon hij na te denken. Over zijn Clan. Over alle katten. Over zichzelf. En over Lightpaw. Hij hield van haar en zij van hem. Maar het zou nooit iets kunnen worden. Ze waren nog jong en zaten in verschillende Clans. Bovendien haatte hij Clans, vooral de ThunderClan. Maar zoals Lightpaw het omschreef was het niet zo slecht, toch? Onbewust moest hij denken aan als ze kittens zouden krijgen. Ze zouden het daar goed hebben. Hate schrok van die gedachtes. Waarom dacht hij daar aan?! Wat was er mis met hem?! Toen hoorde hij geritsel. Het was te luid om van een prooi te zijn, dus sloop hij erop af. Misschien kon hij die zielige kat die er zat lekker pesten. Dat zou hem goed doen. Toen hij nog maar een paar staartlenges hoefde voor hij bij de kat was stopte hij. Hij herkende die geur. Het was geen zielige kat. Het was Lightpaw. Zijn hart maakte een sprongetje. Maar was hij nou echt zo ver afgedwaald? Hij stond op en rende door de struiken naar zijn liefde. `Hey!' riep hij, hopend dat ze niet dacht dat hij een of ander moerasmonster was.

Lightpaw hoorde geritsel. Haar hoofd ging met een ruk omhoog. Het leek er niet op dat de kat, of welk dier het ook was, demoeite deed om geruisloos te zijn. Veel tijd om na te denken had ze niet, voor ze het wist sprong de kat voor haar die ze het liefst wou zien. 'Hey!'riep hij. Er kwam een brede glimlach op Lightpaw's gezicht. Ze stormde naar de kater toe en drukte haar neus in zijn vacht. 'Hallo' zei ze nog. De bruine poes snoof Hate's geur op. 'Ik heb je zo gemist!'riep de Lightpaw uit. Ze dankte de Starclan voor deze onverwachte ontmoeting. want soms, bij heel donkere dagen, vreesde ze dat ze hem nooit meer zou tegenkomen. Dat hij zou vervagen tot een misverstand of zoiets, en dat was wel haar ergste nachtmerrie. Zelf nu dacht ze nog dat ze aan het dromen was.

Hate zag hoe Lightpaw op hem af stormde en haar kopje in zijn vacht drukte. Hij had even gedacht dat ze over hem heen zou rennen. `Hallo!' zei ze nog en ze snoof. `Ik heb je zo gemist!' Hij snorde zacht. `Ik jou ook,' fluisterde hij. Het liefst zou hij dit moment voor altijd willen voelen. Dit was perfect. Afgezien van zijn modderige vacht en dat ze allebei wisten dat ze op een gegeven moment weer uit elkaar moesten. Er viel een stilte. Hate genoot van de aanwezigheid van Lightpaw. Dit was waar hij stiekem iedere dag op hoopte. Het voelde dan ook als een messcherpe steek als hij eraan dacht wat er zou gebeuren als iemand hen zou ontdekken. Ze zouden straf krijgen en elkaar nooit meer mogen zien. Dat laatste was waarschijnlijk wel het ergste. Hij zou er nooit mee kunnen leven. `Wat deed je?' vroeg hij zacht. Misschien verwachtte de Clan haar weer snel terug.

OOC: Zullen we aan iemand vragen of die hen betrapt?

'Ik jou ook',fluisterde hij. Lightpaw glimlachte ze had zelf zijn stem gemist. Misschien hadden ze wel op hetzelfde moment aan elkaar gedacht. Misschien zouden ze op een dag kittens krijgen en dan...Ja, en wat dan? Dacht ze met een schok. Het was toch onmogelijk dat ze voor eeuwig moesten hopen op korte, perfecte momenten als deze? 'Wat deed je?' vroeg hij. De bruine poes deed een stapje terug zodat ze in zijn mooie ogen kon kijken. 'Ik..eu..was de wereld even mijn jagerskunsten aan het tonen.'grapte ze. Met een scheve lach probeerde ze het gesprek op een andere richting te brengen. 'En even hard op zoek naar jou als jij naar mij, natuurlijk.'snorde ze. Al kon ze het moeilijk geloven, zo uitgekeken naar iemand had ze nog nooit meegemaakt. Of toch niet meer dan ze zich op dit moment kon herinneren

Note: Ja hoor, is super! wie vraagt? Deze week heb ik het wel wat drukjes, maar dat komt wel in orde.^^

Hate zag dat de poes een stapje achteruit zette en diep in zijn ogen keek. Hij beantwoordde die blik door ook in haar mooie groene oogjes te kijken. Wat waren ze toch mooi... Hij zou er de hele dag naar kunnen staren, uiteindelijk verdrinkend in de poel van groen. 'Ik... eu.. was de wereld even mijn jagerskunsten aan het tonen.' Het grapje wekte de kater op uit zijn gedachten. Hij lachte kort. `En even hard op zoek naar jou als jij naar mij, natuurlijk,' vervolgde Lightpaw. Eerlijk gezegd was Hate niet hard naar haar opzoek geweest, maar dat durfde hij niet te zeggen. Hij wou het graag -heel graag zelfs-, maar hij was bang voor wat er daarna zou gebeuren. Het moment dat ze weer weg van elkaar moesten. Dat hij weer minstens twee nachten niet zou kunnen slapen, omdat hij lag te denken aan de mooie poes van zijn leven, die zo knap, maar tegelijkertijd zo ongrijpbaar was. Ze zouden gewoon nooit samen kunnen zijn. Dat deed hem pijn. Pijn in zijn hart. Het was iets wat hij nog nooit had gevoeld, en hij had toch al echt veel soorten pijn meegemaakt.

OOC: Ik heb het even gevraagd in het AOT ^^

Lightpaw verdronk in de gele ogen van de zwarte kater. Hij was ook zó knap! Maar natuurlijk was het binnenste het belangrijkste, al behoedde haar dat niet om nog verder weg te zinken in zijn ogen. De kleine poes maakte zich juist wat zorgen om de bezorgde trek op zijn gezicht. Of misschien verbeeldde ze zich dat maar, wat is er om bezorgd over te zijn op zo'n moment als deze? Ze nestelde haar hoofd tegen Hate zijn vacht en sloot even haar ogen. 'Lightpaw! Wat doe je bij deze Bloodclanner!' Lightpaw haar ogen vlogen open. Had ze gedroomd? Nee, natuurlijk niet. In paniek deed ze snel wat stappen van Hate vandaag. Gejaagd keek ze om zich heen. Toen ze een warrior zag van de ThunderClan viel ze bijna flauw. In paniek keek ze naar Hate en de warrior terug. Nu wist ze het weer, dáárom kon je je zorgen maken om zo'n moment. 'Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent! Iemand vermoorden?!'spuwde Snowyleaf, de warrior. Het duurde even voor ze het doorhad dat ze het tegen haar grote liefde had. Er kwam licht gepiep uit haar mond. De hersens van de bruine poes draaiden op volle toeren. Haar vacht rees omhoog. 'Je hebt nog een laatste kans om weg te komen!' gromde ze naar Hate. Haar ogen smeekten om begrip. Als ze nu deed of hij haar aanviel, zou ze er misschien nog weg mee kunnen komen. Hij zou het vast begrijpen, dat hoopte ze toch.
Note: thnx!

Het warme lichaam van Lightpaw voelde fijn tegen Hates vacht. Ondanks zijn gedachtes was het fijn. Zo fijn... Maar toen riep er iemand. Het was een andere kat. Ze waren gezien. `Lightpaw! Wat doe je bij deze BloodClanner!' ThunderClan. Daarom haatte hij ze zo. Ze bemoeiden zich overal mee. Hate voelde hoe het warme lichaampje van zijn liefde wegschoot. Verward keek hij rond. `Oh nee, ook dat nog,' kreunde hij zacht toen hij zag dat het een Warrior was die hij tegenover zich had. Had het niet gewoon een kitten of leerling kunnen zijn? `Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent! Iemand vermoorden?!' spuugde de Warrior. Wat? Hij kon zichzelf nog net weerhouden het woord hardop te zeggen. `Ik...' wou hij beginnen, maar hij zei het zo zacht dat niemand het zou kunnen horen en voordat hij een tweede woord kon zeggen gromde Lightpaw: `Je hebt nog een laatste kans om weg te komen!' Nog meer verwarring. Lightpaw hield toch van hem? Waarom zou ze zoiets zeggen? Wat had hij misdaan?! `Wat nou ''laatste kans''?! Klets niet!' riep hij terug. Als die stomme Clankatten ruzie wouden, konden ze ruzie krijgen.

`Wat nou ''laatste kans''?! Klets niet!' riep Hate. Lightpaw's laatste hoop brak in stukjes. Tranen sprongen in haar ogen. De kleine poes haalde snel adem. 'Of...Of ze dood je..' probeerde ze nog. Haar stem protesteerde, het klonk slapjes. Ze twijfelde of hij het amper gehoord had. Als Hate tenminste luisterde. 'Ren, of ze dood je!' Zei ze deze keer wat luider, het klonk al niet meer als een bedreiging. Konden ze echt geen toneeltje spelen? Of deed hij dat al? Nee, zo mocht ze niet denken, hij hield écht van haar. Dat moest gewoon. Lightpaw was als de dood voor de kans dat er een gevecht zou uitbreken. Alles blokkeerde, ze kon niet meer denken. Het was alsof ze nu pas doorhad hoe gevaarlijk ze bezig waren. Lightpaw vroeg zich af wat er hierna gebeurde, als er een hierna al wás.

Hate hoorde Lightpaw nog iets zeggen, maar hij verstond niet wat. Spreek harder, stomme kat! schreeuwde hij inwendig. Hij wou het hardop zeggen, maar dat lukte hem gewoon niet. Hij hield te veel van haar, hoewel ze hem had verraden. 'Ren, of ze dood je!' Dát kon Hate wel verstaan, maar hij vroeg zich af of het een bedreiging moest voorstellen of gewoon een waarschuwing dat de andere kat hem zo aan zou vallen. In beide gevallen negeerde de kater het. 'Dat zullen we nog wel zien. Het lijkt me logischer als ik haar eerst vermoord!' riep hij. Zijn staart zwaaide vervaarlijk heen en weer. Waarom deed Lightpaw hem dit aan? 'Alleen Kittypets vluchten. Nu weet ik wat je werkelijk bent!' Hij was boos. Ongelofelijk boos op de kat met wie hij voor eeuwig samen wou zijn. Wou. Nu niet meer. Hij zou dit haar nooit vergeven.

Met een snel kloppend hart keek ze naar Hate. 'Dat zullen we nog wel zien. Het lijkt me logischer als ik haar eerst vermoord!' riep Hate. Lightpaw keek verbaasd. Dat had ze niet verwacht. Wat nu, logischer of niet, ze wou niet dat er bloed vloeide. 'Alleen Kittypets vluchten. Nu weet ik wat je werkelijk bent!' Lightpaw keek hem met open mond aan. Dat hij, net hij, dat gezegd had, net degene die ze vertrouwde, waar ze gerust haar hard zou aan toe vertrouwde. Hoe durfde hij dat te zeggen nadat ze haar geboorteclan had verloren? Het verlies van de Skyclan deed nog steeds pijn. Hij had er rekening mee moeten houden. Pas nu voelde ze de woede. De woede tegen Snowyleaf dat ze haar perfecte wereld verstoord had. De woede tegen Hate dat hij die dingen zei. Ze hield dan wel Starclanverdomme van hem! Haar vacht rees omhoog. Zo had ze zich nog nooit gevoeld, het maakte haar bang en sterk tegelijk. Haar haat won het van haar angst. Er gleed een waas rond haar ogen, net of ze zich in een absurde droom bevond. Haar poten zetten zich in beweging. Na een paar stappen was al aan het rennen, in volle vaart op Hate af. Lightpaw wou hem geen pijn doen, ze wou niet vechten. 'Ik wil niet dat je doodgaat! Jij stomme haarbal, nooit gedacht aan mijn toekomst? Denk je heus dat als je haar aanvalt alles beter zal worden? Ik hou van je, luister dan toch!' tierde ze. De egoïst. De bruine poes dacht niet meer aan Snowyleaf, wat hij had gezegd had al de rest weggeveegd als de wind tegen een blaadje.  

Lightpaw kwam in volle vaart op Hate af. 'Ik wil niet dat je doodgaat! Jij stomme haarbal, nooit gedacht aan mijn toekomst? Denk je heus dat als je haar aanvalt alles beter zal worden? Ik hou van je, luister dan toch!' Hates ogen keken boos naar de poes. 'Gedraag je dan ook zo!' siste hij. 'Denk je dat het voor mij leuk is als een poes op het ene moment normaal tegen je doet en het volgende je uitscheldt?!' Hij zocht de ogen van de poes op. Ergens was er een stemmetje vanbinnen die piepte: Stop nou! Jullie kunnen weer gewoon een liefhebbend stel zijn als je niets doet! Maar zoals vaker negeerde Hate het stemmetje en stormde op Snowyleaf af. 'Jij hebt dit allemaal veroorzaakt! Zie je nou dat je alleen maar ongeluk brengt!'

'Gedraag je dan ook zo!' siste hij. Lightpaw knipperde met haar ogen, niet zeker of ze goed verstaan had. Ze blies haar wangen vol van ergernis. 'Denk je dat het voor mij leuk is als een poes op het ene moment normaal tegen je doet en het volgende je uitscheldt?!' zei Hate nog. Hij snapte er ook níéts van, vond ze. Haar haar rees alle kante op. 'Dat geldt voor ons allebei!' tierde ze, terugdenkend aan de woorden van daarnet. Dat hij durfde zulke beledigingen zeggen, was er nog altijd over. 'Jij hebt dit allemaal veroorzaakt! Zie je nou dat je alleen maar ongeluk brengt!' Wat 'zie je nou'? Wat bedoelde Hate daar nu mee? Dacht de bruine poes verward. Met grote ogen keek ze naar de stormende kater. Zou hij nu echt..Nee, dat zou hij nooit doen! Toch? 'Niet doen! Het is mijn clangenoot, dan is het allemaal mijn schuld!' piepte ze. Ze kon niet bevatten dat hij in zulke dingen tot staat was. Een leegte nam van haar bezit. Was het dan toch niet die kat dat ze kende? Of was hij nu iemand anders? Het was ook zo ingewikkeld allemaal.

Lightpaws stem liet hem stoppen. 'Niet doen! Het is mijn Clangenoot, dan is het allemaal mijn schuld!' Hate kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Ja, dat is het inderdaad,' siste hij, waarna hij zijn weg naar de andere poes vervolgde. Waarom deed Lightpaw hem dit aan? Waarom moest hij zichzelf verdedigen? Waarom...? Waarom...? spookte het door zijn hoofd. Waarom moet dit alles gebeuren? Wat was het leven toch oneerlijk. Zíjn leven was oneerlijk. Die van Lightpaw was vast rozengeur en maneschijn -of hoe je dat ook noemde. Dat maakte dat hij een nog ergere hekel aan haar kreeg. Hij zou eens aan haar laten voelen hoe gemeen het leven kon zijn. Of nog beter: hoe gemeen hij kon zijn.

'Ja, dat is het inderdaad' was zijn onverbiddelijke antwoord. Dat was de druppel. Dat ze ooit van hem gehouden had. 'Blijkbaar had ik het fout, blijkbaar beteken ik helemaal niets voor jou.' zei ze verdrietig. De boze toon hadden zijn woorden weggeslagen. Lightpaw knipperde verwoed met haar ogen. Omdat ze niet wou dat Hate haar zag huilen draaide ze zich om.  Ze begon steeds sneller te stappen. Richting het Thunderclan kamp. Ze moest hulp gaan halen. de bruine poes keek niet één keer over haar schouder. Hij kon de boom in, dacht ze. Terwijl ze eigenlijk dat niet vond. Snowyleaf zou haar of volgen of vechten, bij het laatste ze moest hulp gaan halen. Even bleef ze staan naast een grote eik. Twijfelend keek ze omhoog. Misschien zou ze...Onzeker keek ze omhoog. Ze had niet veel tijd meer, ze moest nu beslissen. Met een paar snelle sprongen zat ze op een hoge tak in een boom. Vanuit haar positie kon ze hen goed zien, maar zij niet haar, dacht ze. Lightpaw keek bedachtzaam. als het uit de hand zou lopen zou ze naar het kamp gaan, voorlopig kon ze Hate zo in de gaten houden. De boom deed haar denken aan de Skyclan, nu kon ze nog iemand bijvoegen aan het rijtje van mensen die ze verloren had. Lightpaw kon niet zeggen wat het meeste pijn deed.