Nimble?!

Een kleine schaduw wierp zich over het zonovergoten gras heen. De zwart-witte kitten liet zich met een zachte plof in het bedauwde gras vallen en sloot zijn oogjes. Sinds enige tijd leek het beter met hem te gaan. Hij trainde elke dag op het leren lopen, en hij werd er minder door gepest. Maar toch hadden de jongere kits altijd wel iets om hem voor schut te zetten. Zo hadden ze laatst nog gebruik gemaakt van zijn naïviteit. Achterlijke kitten die hij ook was. Altijd alles willen geloven van wat anderen hem vertelden.
Maar nu had hij even tijd voor zichzelf. Binnenkort zou hij apprentice gaan worden en kon hij die stomme nursery en zijn gemene kits eindelijk vaarwel zeggen. Brokenkit droomde van een wereld waar niemand uitgelachen werd. Waar niemand een buitenbeentje was.

De wolken dreven aan zijn ogen voorbij als schaapjes. De kit gaapte. Hoewel hij niet moe was zorgde de warme zonnestralen van wel. De kleine kitten sprong slaperig overeind. Zijn kopje tuimelde een beetje van het te rap rechtspringen. Ja hij was nu niet meer bepaald de dikste. Al helemaal niet meer na deze barre leafbare geweest. De kitten miste het overvloedige eten best wel.

Vrolijk tripelde hij verder waarbij hij zijn manier van lopen geen seconde uit het oog verloor. Eigenlijk was hij verplicht om niet verder dan de nursery te komen. Maar hij had de vier muren al vaak genoeg gezien dus besloot hij even zijn toekomstige den een bezoekje te brengen. Twijfelend bleef hij voor de ingang van de den staan. Dus dit zou binnenkort ook zijn den worden? Hij hoopte een goed plekje te kunnen vinden. Misschien wel naast iemand die hij vertrouwde?

Het was een lange nacht geweest. Nimble was pas laat in de avond teruggekeerd naar haar nest, waardoor ze een korte nacht gehad had. Ze had verder willen slapen, maar de drukte in het kamp had haar wakker gemaakt. Ze liep de warme, naar slaap-ruikende den uit en rekte zich buiten in de frisse lucht uit. Er ontsnapte een gaap, en... wakker was ze. Ze keek om zich heen, en zag Brokenkit niet ver van de apprentices' den vandaan zitten. Mocht ze uit de nursery? Kon ze al lopen? Nieuwsgierig ging ze naar haar toe. "Hee buddy!" riep ze vrolijk. Wanneer zou Brovendove apprentice mogen worden?

Een vriendelijke stem bereikte zijn oren. De kitten hief zijn kopje de lucht in en spotte Nimblepaw. Een lachje kwam op zijn snuit te staan. "Heey Nimble!" Blij als hij was sprong hij overeind waarbij hij op haar af huppelde. Gewoon uit pure blijdschap. "Raad eens. Ik word deze volle maan apprentice!" Zijn stem klonk oprecht gelukkig. En waarom zou het niet mogen. Eindelijk zou hij kunnen bewijzen dat hij het wél waard was om een volwaardige warrior te worden. Wacht maar gemene kits. Een grijns ter hoogte van zijn oren toonde zijn overgelukkigheid. "Dan kan ik bij jou in de den komen liggen. En en, en.. Ik kan al wat beter lopen!" Zijn enthousiame droop er van af. Hij keek er naar uit om apprentice te kunnen worden.

Nimble had de vraag nog niet eens kunnen stellen of Brokenkit gaf al antwoord. "Wat leuk!" riep Nimble. "De volgende volle maan is al bijna, toch?" Ze had het niet zo goed in de gaten gehouden, dus ze moest het even checken. "Ik ben echt vet benieuwd wie je mentor wordt. Misschien kunnen we ook wel eens samen trainen! En ik kan je alles laten zien wat ik intussen al geleerd heb, en.. en.." De gedachte dat zij en Broken weer bij elkaar in de den konden slapen, maakte haar blij. "Ja vertel!" ging ze verder. "Hoe gaat het met het lopen?"

De zwart-witte kitten snorde tevreden. Het was fijn om iemand te hebben die je vertrouwde. Nimble sprak over de volgende volle maan en dom als hij was keek de kitten naar de lucht om de maan te spotten. Maar in plaats daarvan stond de zon nog hoog aan de hemel. Het zou nog wel even duren voor de maan er zou zijn. Brokenkit knikte hard ja met zijn kopje op en neer. "I..ik kijk uit naar volle maan. Dat lijkt me zo leuk. Om samen met jou te kunnen trainen. Of om een eigen mentor te krijgen. Ik hoop dat ik ook Snowdrop krijg als mentor." Niet wetende dat zij haar poten vast al vol had met twee apprentices. "Dat lijkt me leuk! Eindelijk het kamp mogen verlaten." Op de vraag hoe ver hij was met lopen draaide hij blij enkele rondjes achter zijn eigen staart aan. "Kijk wat ik kan!" Klungelig als hij was trapte hij per ongeluk op zijn staartje waarbij hij weer voorover op zijn kopje viel. De beschaamde blos die hij altijd had als zoiets gebeurde kwam weer terug.

"Ja!" zei Nimble. "Dat lijkt mij ook echt vet leuk. Maar ik denk niet dat jij ook Snowdrop als mentor zal krijgen. Ze heeft naast mij ook Starlingpaw als leerling, dus ik denk niet dat ze een derde aangewezen zal krijgen." Vervolgens liet Broken zien wat ze allemaal al kon. Nimble was diep onder de indruk. "Wow!" riep ze enthousiast. "Je hebt duidelijk echt onwíjs geoefend. Wat super knap!" Helaas raakte Broken verwikkeld in haar eigen staart en viel ze op haar snuit. Even moest Nimble lachen, maar het was zeker geen uitlachen. Nimble stak haar poot uit naar de kitten en hielp haar opstaan. "Ach, je bent nog een beetje wankel. Maar als je zo doorgaat zul je vast alles onder de knie krijgen."

Een beschaamde uitdrukking stond op zijn gezichtje toen de kitten de poot van Nimble vastpakte en zichzelf weer overeind hielp. "D..dankje..." Een schaapachtige grijns stond op zijn snuitje. Maar meteen nam zijn enthousiasme het weer over. "Maar misschien kunnen we elkaar wel nieuwe dingen aanleren!" De kit zijn staartje sloeg fijn heen en weer. "Misschien wil Snowdrop me ook wel nieuwe dingetjes aanleren." Niet besefende dat zij het daar vast veel te druk mee zou hebben. Hij wilde haar gewoon meer zien. Net zoals hij Nimble zo vaak mogelijk wilde zien. Maar als apprentice zijnde wist hij niet hoe druk hun leven soms kon zijn. Hij hoopte maar om niet te vaak 's nachts te moeten trainen. De kitten nam plaats in het gras die nog een beetje bedauwd was en likte voorzichtig zijn vacht schoon.

Sorry voor flut~