I'm a Winner!

Nieuwsgierig stak hij zijn kopje de Apprentice den in. De meeste apprentices waren alweer weg en zachtjes trippelde hij naar binnen. Hij wilde toch eens even een kijkje nemen in de den waar hij over vijf manen in moest slapen. Zouden katten het door hebben dat hij nog maar een kitten was? Of zouden ze denken dat hij een apprentice was? Dustkit maakte zich zo groot als hij kon en liet zijn nieuwsgierige blik een beetje wegvallen. Hij ging het proberen. Hij liep op een kat af en zo gemakkelijk als wat begroette hij deze met een knik. "Hallo, Ik heet Dustpaw." Miauwde hij naar de kat.

Eerste post voor Marrrowpaw

Het was Marrowpaw die voor hem stond en grijnzend keek hij hem aan. Zou deze kater hem door hebben? Vast wel, want hij kende Marrowpaw nog als een kitten, die zich toen had voorgesteld als de leider van de nursery. "Zo begroet je de grote Marrowstar toch niet?" Dustkit fronste een beetje toen Marrowpaw zich zo voorstelde. Maar dat was hij toch niet meer? Hij had de Nursery verlaten en dus kon hij geen leider meer daarvan zijn. Dustkit stak zijn borstje vooruit. "Oh ja? Ik denk niet dat je nog de leiding hebt over de Nursery, aangezien je nu een apprentice bent." "Deze jonge Apprentice moet misschien een rang teruggezet worden als hij zijn Leader zo onrespectvol behandelt!" Dustkit grijnsde en speelde het spel mee. "Ik ben de grootste krijger van de Nursery en nadat jij vertrokken bent heb ik jouw plaats in genomen. Zeg maar hallo tegen Duststar." Miauwde hij duidelijk. "Ik kan nu lopen, zie je?" Sprak hij weer trots uit. "En ik ben zelfs al het kamp uit gegaan!" Kwam er trotser uit dan normaal, maar daar schrok hij zelf een beetje van. Hij was er helemaal niet trots over, Sycamorekit was toen gestorven.

Stevig stond hij op zijn pootjes, terwijl hij de witte kater voor hem recht aankeek. Nu had hij hem te pakken! Eindelijk! Nú was hij de clanleider! "Maar als jij nu een Apprentice bent, ben jij ook weg uit de Nursery!" Even fronste hij, oh ja, shit. Hij was een apprentice! Maar dat geloofde de kater toch niet? Ach ja, maakte niets uit. "Maar weet je wat? Aangezien ik deze Den nu onder mijn leiding heb, mag je wel mijn Deputy worden, want ik mag jou wel. Dus wil je mijn Deputy zijn en me helpen om van deze Den een koninkrijk te maken?" Dustkit schudde lachend met zijn hoofd, het spelletje fijn meespelende. "Nee, nee, zo gaat het niet gebeuren." Miauwde hij duidelijk. "Jij hebt de Nursery achtergelaten en ik ben voor je in de plaats gekomen, de kittens zien me nog steeds als hun leider en weldra zal ik met hen ook de apprentice den overnemen!" Hij stak zijn borst trots vooruit. "En dan ben ík hier de leider!" Nee, hij ging geen onderdaan worden van deze kater. Dat ging niet gebeuren, nooit niet. Hij keek even om zich heen of Starlingpaw er was, want hij hoopte van niet. Ze mocht hem niet, ook al wilde hij haar wel beter leren kennen. Er was vast iets met haar gebeurd omdat ze zo deed, het was vast niet haar eigen wil. "Hm, dat is wel heel stoer en alles, maar dat was wel heel gevaarlijk, niet?" Hij keek even weg van de kater en haalde zijn schoudertjes op. "Nou, het was niet mijn idee hoor! Sycamorekit wilde dat we mee kwamen en ik ging mee en we hadden een hele leuke tijd tot een adelaar Sycamorekit aan kwam vallen.." Hij keek Marrowpaw weer aan. "Hij is gestorven omdat ik hem niet uit de sneeuw kon trekken en ik heb straf gekregen van mijn moeder, maar dat zegt niet dat we verdriet moeten hebben om hem! We moeten hem juist eren voor zijn grote moed! Dat hij zo'n grote adelaar zonder schreeuwen aandurfde!" Hij helderde het verhaal echter gewoon op. Want Sycamorekit wilde vast niet dood en het zou hem niet verbazen als de kitten geschreeuwd had om hulp, maar hij wilde er zeker van zijn dat Sycamorekit als een held gezien zou werden en niet als een domme kitten die aan zijn eigen stommiteiten gestorven is.