Socializing with.. twolegs?

Met zijn rug naar een tweebeen nest toe zat Vulture op zijn dooie gemakje de omgeving te bestuderen. Alert had hij zijn oren gespitst. Zijn staart ging heel langzaam heen en weer en hing naar beneden tegen het hekwerk aan. Het was nou niet warm te noemen maar koud was het nou ook weer niet. Het was benauwd. Heel de dag was de lucht alleen maar asgrauw. De benauwdheid vertelde Vulture dat het vanavond wellicht ging stormen. Onweer zou mee komen. Ongerust voor een schuilplek was hij niet. Hij had zijn nest dichtbij, precies tussen het ThunderClan territorium en de tweebeen nesten. Hij kon bij tweebenen ook op genoeg plaatsen schuilen. De eerste week in de eenzaamheid van het rogue leven had hij veel zijn geur afgezet rond zijn den en had hij erg veel rondgetrokken om zijn nieuwe omgeving te herkennen. Nu had hij een maan later een vrij goed idee van hoe zijn omgeving eruit zag. Achter hem hoorde Vulture een geluid en hij draaide zich naar de bron toe. Een tweebeen had zijn deur open gedaan en kwam met iets in zijn hand naar de kater toe. Op zijn hoede stond hij op maar bleef hij op het tuinhek staan, klaar om te rennen als het moest. Van wat hij vanaf hier kon ruiken, rook het zéér goed. Onzeker gleed hij toch maar van het hek af. Zijn spieren rimpelde soepel toen hij op de grond landde aan de andere kant van het hek. De tweebeen bleef aan de andere kant staan en begon tegen hem te brabbelen. Ze stak haar hand naar beneden uit met het overheerlijk ruikende ding erin. Vulture deinsde achteruit. Geduldig liet ze haar hand hangen. Nerveus zette hij een pas dichterbij en ademde hij de lucht in. Vis! Makreel om precies te zijn. Met een dikke staart ging hij achteruit, hongerig maar niet klaar nog om het uit een hand te pakken. De tweebeen leek zijn intentie te weten en liet het stuk vallen. Ze trok haar hand terug en keek naar beneden hoe Vulture het stukje makreel van de grond griste en gulzig opslokte. Hij keek weer omhoog naar haar en verwachtte nog een stuk. De tweebeen brabbelde weer iets op een lieflijke toon, draaide om en verdween toen weer haar tuin in. Vulture likte zijn bek nog na en voelde hoe zijn maag om meer begon te vragen. Kreunend ging hij zitten. Leuk en aardig dat hij wat kreeg, maar het ging hem net nog iets te ver om naar hun ingang te lopen en te vragen. Tweebenen waren tenslotte nooit te vertrouwen .. Tussen allemaal tuinhekken in ging hij zitten en begon hij zijn snoet maar te ontdoen van de sterke makreel lucht. Toen iemand zijn kant op kwam draaide hij zijn kop alert om.

x Eerste post voor Dot!

Dot staarde in het rond en zag langzaam een lichtje verschenen, stemmen fluisterden maar ze wist niet wat ze zeiden, ze praten veel maar het leek dat e harder werden hoe meer ze naar het licht toe liep. In de verte zag ze Alice praten met Harpus, haar stemmen en vezinsels in haar kopje. Hydra kwam er ook bij staan en Foollin ook, waar praten ze over dacht ze en liep er steeds meer naar toe. "Nee," Schreeuwde Harpus, "Ik wil dit niet meer.." vanaf toen kon ze het niet meer horen alleen maar zacht gebabbel van de rest. "Hey, Alice en Harpus wat is er?" riep Dot, Alice staarde haar rustig aan en zei terug "Genoeg," Alice keek streng naar Harpus waardoor zij helemaal in een dook, toen ze wilde praten kwamen Hydra en Foollin er bij en hielden Harpus vast. "Harpus ik kom je helpen! Wat is er aan de hand?!" Riep Dot Langzaam schrok Dotty wakker en schreeuwde "HARPUS!!!" ze keek in het rond, ooh het was een droom, waarschijnlijk niet echt want Harpus zou me eerder veraden dan Alice. dacht Dot. "Is er iets Dot?" vroeg Alice uit de mond van Dot. Dot knikte nee en begon zich stevig af te likken, "Waar ben ik? En wanneer ga ik weer Team builden met Harpus?" vroeg ze vrolijk. "bij de tweebenige, je bent gaan slaapwandelen en voorlopig ga je even niet meer Team building doen met haar." Sprak Alice makkelijk, oh straks komt iemand dacht Dot. Ze spitste haar oren en hoorde geritsel komen vanaf de bossjes en liep er naar toe, een felle reactie van een kat die zich met een ruk om draaide. "ummm, Hallo ik ben F... Ik bedoel Dot." zei Dotty, oeps ik ben zo gewend dat Foollin er dan iets in brengt en daarna Hydra boos een reactie terug gaf, er was iets aan de hand maar wat? Dacht Dot geheimzinnig. "Maar kater waarom ruik jij naar vis?" vroeg Dot aan de kater. Ze staarde naar lings en dan naar rechts meestal zag ze haar denkbeeldigen vrienden, ze rook de vieze tweebenige geur en een monster geur van kort geleden. Meteen trok Dot een vies gezicht en voelde het gras tussen haar poeze pootjes.

Vulture draaide met zijn oren en overwoog om te liegen. Wie weet deelde de tweebeen dan wel vis met haar. Maar hij zag dat ze nog jong was, ondanks de BloodClan geur kon hij het niet echt over zijn hart verkrijgen om haar een mogelijke kans op vis te ontzien. "Ik ben Vulture" Stelde hij zichzelf voor. "En ik ruik naar vis omdat ik het van de tweebenen heb gestolen die hier woonde" Hij verdraaide het toch maar. Mentaal was hij niet tevreden met zichzelf. Maar ze rook naar BloodClan en BloodClan was zo slecht als wat. Ze was dan wel nog jong. "Zeg kleine kitten," Begon Vulture op zijn beurt. "Waarom ruik jij naar BloodClan?"

Dot ging zitten voor de kater, er was iets ergs aan de hand maar ze wilden ook niet bot zijn. "Ik ben Vulture" zei de kater, "En ik ruik naar vis omdat ik het van de tweebenen heb gestolen die hier woonde." Dotty knikte omdat ze dat wel begreep. "Ik begrijp je Vulture, ik zou het ook doen als ik honger kreeg." sprak ze en gaf een dankbaar knikje. Dot staarde roerloos naar de bittere grond, ze maakte zich zorgen over haar droom. Het betekende nogal veel, was haar droom de waarheid of niet. "Umm Vulture denk jij dat sommige dromen waar zijn of alleen liegen?" vroeg ze bezorgd, haar ogen glinsterde maar nog steeds geen spoor van haar verbeeldingen te bekennen. "Zeg kleine kitten," Begon Vulture, "Waarom ruik jij naar BloodClan?" Even was Dot stil. ik weet het niet, omdat ik in de bloodclan woon. Waarom vergeet ik zoveel! dacht ze, meestal hielpen haar stemmen met herinneren. Langzaam wende ze zich tot de kater en zei "Omdat ik.... uit de Bloodclan kom." miauwde ze onzeker. Dot legde haar staart om haar poten heen, de laaste tijd vergat ze alles zonder haar stemmen omdat hun haar geheugen steuntje waren. "Vulture, bedankt voor je wijsheid." zei Dot met een dankbaar knikje, zij waardeerde katten niet om hun clans maar omdat iedereen uniek is en blijft. Waar blijven ze toch...? vroeg ze zichzelf af, ze keek roekkeloos in het rond. "Rustig aan maar ik ben naast je." lachtte Foollin die het hardop sprak, "Foollin, haal de anderen ik ben ze namelijk kwijd..." sprak ze tegen zichzelf waardoor haar denkbeeldige gekke vriendin verdween. Met een opluchting ging Dot liggen, ze sloot even haar ogen en ademde diep inen blaaste daarna de lucht uit.

Vulture zweeg respectvol toen er niet meteen een antwoord kwam. Toen die wel kwam voelde hij meelij met haar. Die was niet goed gegrond. Hij wente geen enkele kat toe het in de BloodClan geboren te zijn.. of er naartoe te gaan. Helaas trok iedereen zijn eigen plan, net zoals hij had gedaan. Diegene waren er waarschijnlijk voor uitgesneden. In tegenstelling tot hem. Maar de kitten voor hem zag er alles behalve gevaarlijk uit. 'Vulture, bedankt voor je wijsheid'. Hij haalde zijn schouders op en keek haar vreemd aan. "Graag gedaan?" Hij had toch niets gezegd? 'Foollin, haal de anderen ik ben ze namelijk kwijt' Vulture keek om zich heen en tenslotte achter zich. Wie was Foollin? Voor zover hij wist waren ze hier alleen. "Eh .. tegen wie praat je?" Vroeg hij onzeker. "En hoe heet je?" Misschien was ze wel haar ouders kwijt.. het vooruitzicht om haar mee terug te nemen naar BloodClan, god weet waar dat mocht zijn, was iets wat hij niet zag zitten.

Dot keek de kater aan die voor haar was, hij zag er sterk en wijs uit voor haar leek hij best wel aardig want Cyber noemde haar alleen maar gek. "Graag gedaan?" Sprak de Vulture die heel vreemd stond te kijken. Dot knikte en sloot even haar ogen zou alice hiermee te maken hebben? vroeg ze zich af. Vulture keek om zich heen, Waarom zou hij dat doen? vroeg Dot zichzelf af. Ze rekkte zich even uit en likkte haar poot af, haar ogen keken door zijn licht groene ogen. Dot staarde naar de grond en keek daarna omhoog, Starclan wat is er aan de hand met me?"Eh .. tegen wie praat je?" Vroeg Vulture onzeker. Dot schudde haar hoofd, Vulture had haar onderbroken met die vraag maar dat maakte niet uit. Dot keek hem aan met een vermoeide blik en zei "Mezelf...." ze staarde naar de grond want dit gaf haar meer zorgen, Harpus waar ben je? dacht ze in haar hoofd. "En hoe heet je?" vroeg Vulture op een aardige toon. Dot staarde hem koeltjes aan en zei "Dat had ik al verteld maar oké, mijn naam is Dot." Ze glimlachtte even en likte haar mondhoeken af. "Hey Vulture, wil jij me jagen leren?" zei ze liggend en stond meteen op, "Want dan kan ik een keer voor mezelf wat vangen dat lijkt me zo geweldig." Zei Dot onduidelijk snel. Dot staarde hem met vrolijke ogen aan en rende een paar rondjes en daarna kwam ze terug, ze wachtte op het antwoord van deze rouger. Ze wachtte op het antwoord van Vulture...

Occ: alvast voor de zekerheid: je hoord Foollin ook want zij praat dan uit de mond van Dotty xD

Het ene moment praatte Dot tegen een denkbeeldig iemand blijkbaar, en het andere moment rende ze rondjes om hem heen vragend of ze hem wilde leren jagen? Vulture had als hij handen had gehad in plaats van tenen waarschijnlijk zijn kin bedenkelijk gekrabd. "Doe eerst rustig" Begon hij, terwijl hij opstond en zijn staart voor haar uitstak. "Hoe oud ben je eigenlijk? Leert je moeder je niet jagen? Of je vader? Of je mentor?" Wie weet ging het in de BloodClan wel anders. Wie weet was ze wel achter gelaten! Die gedachte maakte hem onwillekeurig erg ongemakkelijk en een beetje triest. Trek niet zo veel conclusies. Dacht Vulture innerlijk en hij keek Dot weer aan.

Dot staarde Vulture aan, wat is er toch met me.. dacht Dot. Haar lichaam trilden van angst, van zorgen. Haar blauwe ogen keken in zijn groenige ogen, ze wende zich dichter naar de kater. Harpus wat is er gebeurd? dacht Dot gestrest. niks Dotty.... hoorde ze in haar hoofd terug zeggen maar het klonk niet al te blij. "Doe eerst rustig" vertelde Vulture haar langzaam, hij stak zijn staard voor haar gezicht. Dot schrok van die reactie maar het hielp niet, ze was blij maar ook helemaal niet. "Hoe oud ben je eigenlijk? Leert je moeder je niet jagen? Of je vader? Of je mentor?" vroeg Vulture. Dot bleef stil, ze kroop ineen en ging in een hoekje zitten. Ze trilden van angst en zorgen maar ook van wat ze allemaal had mee gemaakt, in flitsen zag ze haar hele leven voor zich. "M...M...Mijn ouders zijn vermoord door Clan katten maar niet van de Bloodclan, zes maanden en een mentor heb ik nog niet.." piepte ze. Haar ogen gloeiden van tranen, "Alstubliefd doe me geen pijn!" piepte ze. Dot wist niet meer wat ze moest doen, er was in haar droom iets gebeurd wat ze nooit verwacht had van het enige wat haar hele leven haar beschermd had. Ze sloeg met haar poten heen en weer, Alsjebliefd ik ben zo bang zonder mijn vrienden, mijn zelfbedachte vrienden...

Vulture werd meer dan ongerust toen ze erg bang leek te worden. Hij zette een pas achteruit om haar ruimte te geven en als reactie kroop Dot verder achteruit, met grote, bange ogen keek ze hem aan. 'M...M...Mijn ouders zijn vermoord door Clan katten maar niet van de Bloodclan, zes maanden en een mentor heb ik nog niet..' Ah .. zo .. Dacht Vulture, begrijpend knikte hij. 'Alstubliefd doe me geen pijn!' "Ik doe je geen pijn, dat beloof ik" Miauwde de cyperse kater tegen haar. Haar ouders waren vermoord door .. clan katten? Dat was iets waar hij zijn hoofd niet omheen kon draaien. "Kom op, laten we uit het zicht gaan" Stelde hij voor en hij sprong op het tuinhek waar hij origineel af gesprongen was. "Kijk daar is een opening, daar kun je doorheen" Miauwde hij en hij gebaarde met zijn poot naar een klein holletje dat onder het hekwerk doorliep. Vulture wist dat de tuin beschutting zou bieden voor Dot, en hij kon dan misschien haar eindelijk rustig krijgen en haar vertrouwen winnen. "Vertrouw me maar, ik beloof dat ik je niets zal doen" Miauwde hij nogmaals en hij keek haar met een blik vol eerlijkheid aan.

Dot zat angstig in een hoekje, aleen haar zelf verzonnen vrienden konden haar helpen. Die hielde haar altijd in toon maar nu, niet. "Ik doe je geen pijn, dat beloof ik" Sprak Vulture met een vriendelijke stem. Dot knikte zielloos maar haar ogen zeiden genoeg, ze riep langzaam "Alice, Harpus, Hydra en Foollin waar zijn jullie?" Tranen verlieten haar ogen. Ik kan niemand vertrouwen, dat zei Alice alleen als zij hun kon vertrouwen. Dus ze kon dee kat niet vertrouwen maar ze moest. dacht Dot moeilijk. "Kom op, laten we uit het zicht gaan" Sprak Vulture op een vriendelijke toon, hij was aardig en gaf niet op. Ze zag hoe Vulture een sierlijke sprong over het hek waagde en hij er over heen kwam, Hij stak zijn poot door een holletje en sprak "Kijk daar is een opening, daar kun je doorheen" Dot liep met voorzichtige stappen er naar toe steeds dichter. Ze kroop en wurmde zich door het gaatje en kwam stukje voor stukje in de tuin van de tweebenige, een schok ging door haar heen want Bloodclanner hoorde niet te verlagen naar Kittypets. "We gaan... toch niet kittypetje spelen?" zei ze angstig en keek steeds in het rond. "Vertrouw me maar, ik beloof dat ik je niets zal doen" sprak Vulture die haar aan keek met een eerlijke blik. Dot knikte naar Vulture, met tranen van blijdschap. Ze rende naar hem toe en drukte haar kopje tegen hem aan, ze voelde zich niet veilig en ze moest hem vertrouwen om welke reden dan ook. "Ik zal je proberen om je te vertrouwen." zei ze en drukte zich meer tegen Vulture aan maar toch. Ze miste haar vriende altijd klote ze haar of hielpen haar maar de angst werd groter, zelfs als ze tegen de kater aan lag. Ineens begon het met harde klappen te regenen. Dot sloot haar ogen, ze trilde van de angst en kou.

Vulture landde even sierlijk als voorheen in de tuin op het comfortabele gras. Dot volgde niet lang erna en zoefde zijn kant weer op. Hij was een beetje meer overtuigd dat de situatie misschien toch nog goed kon komen toen Dot zich tegen hem aandrukte en hem een kopje gaf. Ongemakkelijk beantwoordde hij haar kopje. En toen brak de regen los. "Vlug onder de struik!" Miauwde hij boven het bulderen van de plotselinge wind uit en hij sprong onder een dikke struik waar er genoeg beschutting was voor beide. Hij ging in de aarde liggen tegen het tuinhek aan in het hoekje en krulde zijn dunne staart om zich heen. Vulture wendde zich naar Dot toen in de verte het begon te rommelen. "Hier zijn we veilig voor de regen en voor gevaar" Verzekerde hij haar en hij glimlachte voorzichtig. "Begin nu eens bij het begin, als je dat kunt-" De wind trok aan de takken maar in het hoekje van de tuin verstopt met een struik boven hen waren ze verrassend comfortabel. Comfortabeler dan hij in zijn den was. "Wie heeft je ouders weggenomen? Welke clan?" Wilde hij als eerste van Dot weten, hopend dat hij misschien iets er over uit kon zoeken, en half biddend dat het niet ShadowClan of ThunderClan zou zijn.

Dot dook ineen toen een kei hard geluid van de hemel ontsnappte, "Vulture?" zei ze. "Wat was dat?" vroeg ze. "Vlug onder de struik!" Sprak Vulture duidelijk, hij holde weg onder de struik. Dot holde hem achterna over het natte gras en kwam uiteindelijk onder de vochtige struik. Haar ogen glinsterde door het klein beetje licht die Vulture aan keken, ze likte haar lippen af en staarde roekkeloos naar van alles. "Hier zijn we veilig voor de regen en voor gevaar" Verzekerde Vulture haar. Dot knikte stilletjes en staarde de heletijd om zich heen met een kille blik, maar diep vanbinnen was ze al gebroken van alles. De wind ging langs hen en liet de takken bewegen waardoor een regen druppel op haar viel, ze wilden net wat zeggen maar toen kwam het harde geluid weer. "Begin nu eens bij het begin, als je dat kunt-" Sprak Vulture na de knal met vriendelijke ogen. Dot staarde naar de grond en keek naar rechts en zei "Dat is het probleem....Ik kan me bijna niks meer herinneren." Dot keek hem aan met eerlijke geschokken ogen. "Wie heeft je ouders weggenomen? Welke clan?" sprak Vulture geschokt, het leek wel of dat hij alles wilden weten. Dot schudde haar kop en miauwde gestrest: "Dat weet ik niet, dat weet ik niet.." Ze werd even stil en begon "Ik weet alleen dat ik altijd ben buiten gesloten werd door mijn ouders en mijn broer niks van me wilden weten. We liepen op een dag buiten en ik verloor de groep en zag in de verte een kater, ik wist niet welke clan het was maar wel een clan. Ik zag hoe ze werde afgenomen, maar mijn ouders hadden dat niet verdiend en helemaal mijn broer niet want ze geloofde allemaal in de Starclan behalven ik. Mijn broer was spoorloos verdwenen en mijn ouders waren dood....." haar stem verviel, het werd stil alleen het geklets van de regen kon je horen en de wind die langs hun rees.

Vulture hield snel op met vragen toen Dot steeds meer gestrest begon te raken. Ergens voelde hij zich schuldig door zijn opdringerige nieuwsgierigheid. Er viel even een stilte en toen begon Dot te vertellen. En toen viel er weer een stilte. Alleen de regen die op de bladeren boven, het tuinhek en de rest van de tuin tikte verbrak de stilte. Vulture durfde geen antwoord te geven. Vlug blies hij zijn adem uit toen hij merkte dat hij die de hele tijd had ingehouden. "Dat vind ik zo erg voor je .." Miauwde hij plotseling oprecht en hij keek meelevend naar Dot. "BloodClan is dus je thuis" Besloot hij uiteindelijk en hij sloot zijn ogen. Hoe ondenkbaar het voor hem ook leek.

Dot keek Vulture aan, het bleef lang stil. Er kwam bijna geen einde aan, aan deze stilloze stilte. Het was erg koud dus besloot ze tegen Vulture, de massieve kater aan te liggen. De regen ging steeds harder en harder neer kletteren, de bladeren van de struiken begaven het bijna om de regen te houden. "Dat vind ik zo erg voor je .." Begon Vulture met het gesprek, ze knikte zonder enige gevoel en staarde hem aan en zei "Bedankt... Denk ik voor het mede leven." Zelf was Dot al de weg kwijd maar zonder haar verzinsels, haar stemmen en haar dag dromen had ze niks meer om, om haar te geven. Draco misschien maar ze vertrouwde hem wel maar niet te goed, net zo als hij niet met Dree zou kunnen leven zou zij niet met Harpus, Alice, Foollin en Hydra kunnen leven. Ze begon zich langzaam af te likken en daarna deed ze ook voor de grap Vulture, "Ik zal voor je wel de regen weg likken." lachtte ze. "BloodClan is dus je thuis" Sprak Vulture, in zijn ogen kon je zien dat hij het niet begreep waarom zelf wist ze het ook niet. "Vulture... Ik weet zelf ook niet wat mijn thuis is, ik woon misschien wel in de Bloodclan maar het voeld niet als thuis. Want mijn ouders waren gevlucht van de clans en mijn moeder was een Shadowclanner en mijn vader Windclanner en daarom wilden ze een fammilie stichte als rougers. Wij leefde volgens de Starclan regels en iedereen volgde ze, zelfs als ik Starclan nooit heb geloofd maar stiekem weet ik dat ik er in geloof." Haar stem verviel toen ze het zei en begon tegen de kater aan te huilen, ze drukte zich stevig tegen de kater aan.

Vulture hield zich stil door het hele gesprek heen. Toen ze begon te huilen sloeg hij zijn lange staart om haar heen en begon hij geruststellend te spinnen. Hij gaf Dot een kopje en probeerde haar rustig te krijgen. "Ik voelde me ook nooit thuis in mijn clan" Begon hij stil. "Nu ben ik een eenling.. ik voel me zo wel thuis" Hij keek neer op haar en glimlachte warm. "Wat wil jij dan? Als BloodClan niet als huis voelt.. moet je misschien zoeken wat wél als thuis aanvoelt, nietwaar?" Zei hij half vragend half vaststellend. Hij liet haar niet los tot ze op gehouden was met huilen, hij kon het niet aanzien haar te zien huilen. Enige kat eigenlijk. Dat gaf Vulture altijd een misplaatst gevoel alsof hij er op dat moment niet hoorde. Als Dot steun vond bij hem wilde hij die best bieden.

Dot keek naar de grond en staarde de kater met tranen in haar ogen aan, Vulture had zijn warme staart al om haar heen geslagen. Ze sprak "Umm Vulture.... Heb jij nog nooit iets ergs meegemaakt?" vroeg ze moeilijk nog steeds in de moeilijke strijd waar ze al mee bezig was. "Ik voelde me ook nooit thuis in mijn clan" Begon Vulture het gesprek stil. "Nu ben ik een eenling.. ik voel me zo wel thuis" Dot knikte maar keek al snel weg en ontsnappte zich uit de staart van Vulture en zei "Maar.... Maar ik voel me nergens thuis..... Want ik heb geen thuis meer.. Alleen de Bloodclan waar ik me niet thuis voel." sprak ze met tranen in haar ogen. De vorse kater had haar alweer, maar dat was geen probleem. "Wat wil jij dan? Als BloodClan niet als huis voelt.. moet je misschien zoeken wat wél als thuis aanvoelt, nietwaar?" Sprak Vulture wijs maar te logish. Dot staarde al vluch naar de grond, haar poten trilden van al dat gevraag maar ook door haar groten angsten zonder haar denkbeeldige vrienden. "Dat weet ik niet, ik kan het niet vinden...." zei ze onzeker, maar toch keek ze hem aan met een eerlijke blik. Ze sloot haar ogen en kon al veel genoege momenten voor stellen wat haar bang maakte en hopte ook nog naar meer,meer waar ze altijd naar zocht. Haar fammilie, alleen leefde haar broer nog die ze nooit meer had terug gezien. Dot stond op en zei "b...bedankt Vulture... Bedankt voor je mede leven." ze wreef haar tranen weg en stond op, "Alleen weet ik niet waar ik me thuis voel...... Ik voel me zo alleen..." zuchtte ze maar draaide zich om "Misschien is het beter dat ik ga, dan hoef je niet je tijd in me te verspillen.." Dot keek hem even aan door zijn groene ogen en draaide zich weer om.

Dot haar onzekere toon vervulde zelfs Vulture van onzekerheid. Hij wilde haar dolgraag uit de brand helpen maar dat klonk gemakkelijker dan het zou zijn. Hij beet op zijn lip toen ze opstond en weg wilde gaan. "Wacht" Zei hij vlug toen ze zich omdraaide. "Het regent heel erg .. wacht op zijn minst tot de regen wegtrekt" Stelde hij voor. "Anders raak je verzeild in een enorme storm straks" Vervolgde hij. Vulture tikte met zijn staart tegen de grond. "Ennuh .." Begon hij onzeker "Je verspilt me tijd niet. Ik help graag andere, inclusief jij als jij je daardoor beter gaat voelen" Miauwde hij eerlijk en hij krulde zijn voorpoten onder zijn magere borst. Zijn groene ogen keken tussen de bladeren door naar de regen die flink was aangesterkt. De donder begon wilder te worden en een lichtflits schoot door de lucht en brak hem in tweeën. Hij ging verliggen en kroop een stukje naar achteren, alsof de regen alsnog door het bladerdak kon komen, wat het gelukkig niet kon.

Dot keek Vulture aan met een onzekere blik, ze voelde zich niet goed maar wist niet meer wat ze zou kunnen doen. "Wacht" Zei Vulture vluch toen Dot wilde weggaan. "Het regent heel erg .. wacht op zijn minst tot de regen wegtrekt" Dot keek de kater aan en schudde nee en zei "Ik loop zo vaak door stormen helemaal als Bloodclan katten mij niet meer willen zien." Sprak Dot koud en keek hem nog steeds aan. Ze wist dat de kater het goed bedoelde maar daar was er geen tijd voor. "Anders raak je verzeild in een enorme storm straks" Sprak Vulture en tikte met zijn staart tegen de grond. "Ennuh .." Begon hij onzeker "Je verspilt me tijd niet. Ik help graag andere, inclusief jij als jij je daardoor beter gaat voelen" zei hij vluch ernaar. Dot keek Vulture aan en gaf een knikje, ze liep dichter naar hem toe, tot een bliksem de lucht kleurden met prachtige kleur. En een hard geluid volgde, ze keek schokkend ernaar en zag hoe de massieve kater naar achter dook. Ze liep naar hem toe en sloeg haar zachte staart om Vulture heen en leunde tegen hem aan, de regen viel kei hard naar beneden maar dat was niet te stoppen. Dot sloot haar ogen en zei tegen Vulture: "Sluit is je ogen en stel je voor dat je langs een prachtig gras veld loopt vol met prooien die je overal kan ruiken..." Ze wachtte even tot hij het echt kon voelen en miauwde veder, "En iedereen waar jij van houd zie je en loop je naar toe." Dot opende haar ogen en keek naar de kater en sprong op hem om met hem te spelen. "Ik wist het." zei ze vrolijk voor de grap, ze probeerde hem tegen de grond te houden.

Vulture luisterde ingespannen naar de kletterende regen. Omdat ze in een tweebeen tuin zaten moest hij onwillekeurig denken aan kittypets die nu droog en warm binnen zaten. Was dat zo slecht? Hij dacht na. Hij wist niet precies hoe het er aan toe ging, maar er waren altijd wel verhalen van kittypets. De clan had ze verafschuwt. Hij kon het hen niet kwalijk nemen. Ze hoefde niets te doen en waren meestal erg dik. Zijn aandacht werd echter weer naar Dot getrokken toen ze tegen hem aan kroop. Blozend slikte hij moeizaam en keek hij voor zich uit. 'Sluit is je ogen en stel je voor dat je langs een prachtig gras veld loopt vol met prooien die je overal kan ruiken...' Vulture keek hoe Dot haar ogen sloot. 'En iedereen waar jij van houd zie je en loop je naar toe.' Toen opende ze haar ogen en keek ze hem recht aan. 'Ik wist het.' Niet zeker wat Vulture van de hele situatie moest maken, zweeg hij maar. Ze dook weldra op hem en begon met hem te worstelen. Hij duwde haar koeltjes van zich af. "Ik lig liever stil, als je het niet erg vind" Hij keek haar serieus aan en rolde weer op zijn buik en hervatte zijn originele houding. Hij was een beetje teruggenomen door haar grap. Hij besloot om haar maar niet verder te provoceren en vond dat dit de oplossing was. "Ik wil niet echt spelen" Zei hij toen tegen Dot en hij keek weer weg.

Dot zat ging naast de kater liggen, "Ik lig liever stil, als je het niet erg vind" Zei Vulture serieus. "Sorry, ik vind het niet erg. Ik dacht even.." zei Dot zacht en keek weer naar de grond. Dot keek hem aan en zei "je...... Bent een beetje nat, ik zou je wel kunnen af likken?" voordat Vulture iets ervan kon zeggen begon ze er al aan, "pfff, was je nooit je vacht of zo." begon Harpus bot hard op te zeggen. Dot schudde haar kop even en zei "Sorry dat was een van mijn persoonlijkheden die dat zei want ik kan ze namelijk niet behersenen." Dot keek hem aan en leunde tegen hem aan en sloot haar ogen, "Je betekend veel voor me Vulture, ik kan bij je zijn ter wel ik me helemaal geweldig voel bij je.." zei Dot liefjes en spinde even van blijdschap. "Ik wil niet echt spelen" zei Vulture en stukje later, ze keek hem aan en bleef even spinnen en ze werd even stil. Dot keek schuldig hem aan en snel weer weg, ik mis je mijn broer... Ik mis je.. dacht ze en staarde naar de planten boven hen. Dot opende haar mond en miauwde: "Vulture..... Ik dacht even dat je mijn broer was op dat moment." Ze staarde naar de grond en keek naar haar poten die nog vochtig waren. "Sorry, dit voeld alsof ik je al heel lang ken.... Dat is zo vreemd ter wel ik je voor het eerst zie en zo snel vertrouw..." verondschuldigde ze zachtjes. Dot leunde meer tegen hem aan en liet een traan van haar wang rollen, haar traan van gelluk die ze had met hem.

Onderwerp: Re: Socializing with.. twolegs?