Socializing with.. twolegs?

Vulture relaxte een beetje meer toen Dot weer rustig naast hem kwam liggen. Dat was ongemakkelijk.. Dacht wat? Vroeg Vulture zich oprecht bezorgd af. Wat dacht ze? Voor dat hij enige inbreng in de zaak had, begon Dot zo aardig te wezen de restjes water uit zijn vacht te verwijderen. Hij spande zijn spieren ongemakkelijk aan maar wilde haar niet nogmaals kwetsen. Hij hield zich dus maar stil. 'Pff, was je nooit je vacht ofzo?' "Pardon!?" Miauwde Vulture en hij keek haar met een ruk aan. 'Sorry dat was een van mijn persoonlijkheden die dat zei want ik kan ze namelijk niet behersenen' "Beheersen" Verbeterde hij haar. "Tis al goed .." Zei hij stilletjes. 'Je betekend veel voor me Vulture, ik kan bij je zijn ter wel ik me helemaal geweldig voel bij je.." Het ontroerde hem wel dat Dot hem zo snel in haar hart had gesloten. Dat deed je toch wel iets goed, toch?'. Er viel een stilte die alleen werd verbroken door Dot haar gespin. Vulture wilde mee spinnen maar hield zichzelf in. Vulture..... Ik dacht even dat je mijn broer was op dat moment. Sorry, dit voeld alsof ik je al heel lang ken.... Dat is zo vreemd ter wel ik je voor het eerst zie en zo snel vertrouw...' Tja .. wat moest je daar op zeggen? Vulture kon zoveel zeggen. Niets leek echt gepast op dat moment. Toen hij iets nats tegen zich voelde komen toen Dot dichter tegen hem aan kroop, dwong hij zichzelf te ontspannen. Alle heilige goden nog aan toe. Dacht hij. In welke situatie zat hij nu? "Niet huilen, Dot" Zei hij opbeurend. "Maar .. ik denk niet dat je clan leden het erg fijn vinden als je met een ex Shadowclan kat optrekt" Begon hij heel voorzichtig. Hij had spijt het moment dat het zijn bek verliet. "Ik ben dan wel een rogue.. maar ik wil niet dat je door mij in de problemen komt" Zei hij vriendelijk en hij gaf haar een kopje zodat hij daarmee haar tranen wegveegde. "Zal ik je thuis brengen wanneer de storm overwaait" Vulture wist dondersgoed dat de storm nog lang niet over zou zijn, en dat was iets waar hij blij mee was maar eigenlijk, voor het grootste deel, ook weer niet. Zijn gevoel liet hem in de steek en maakte plaats voor een plicht. Hij kon haar niet zomaar aan haar lot overlaten nu. Dot was verward en alleen. Haar zo achterlaten kon hij níet.

Dot hoorde Vulture's stem golven in haar oren, "Pardon!?" Miauwde Vulture. "Sorry, het was Harpus iemand in mijn hoofd. Toen Hydra over de Deputy sprak zei hij het zelfde." lachtte ze. Dot lag tegen hem aan en vond het gevoel van de kater heel fijn dat hij zo lag tegen haar aan, "Beheersen" Verbeterde Vulture haar. "Tis al goed .." zei hij daarna. Dot glimlachtte even en legde haar kopje tegen zijn kop aan. "Niet huilen, Dot" Zei Vulture haar. Dot staarde de kater aan en zei "Ik huil uit vrolijkheid dat we bij elkaar zijn." Ze keek naar de lucht, waar regen pijpen uit vielen. "Maar .. ik denk niet dat je clan leden het erg fijn vinden als je met een ex Shadowclan kat optrekt" Begon Vulture. "Dus... Ze willen me het liefst uit de Clan hebben, dan kan ik rouger worden net zo als jouw." Glimlachte Dot en staarde in zijn groene ogen hem aan. "Ik ben dan wel een rogue.. maar ik wil niet dat je door mij in de problemen komt" Sprak Vulture vriendelijk en hij gaf haar een kopje "Bedankt, misschien ben je wel een Clan kat geweest maar jij bent anders. Jij zou nooit mijn ouders vermoord kunnen hebben." Miauwde Dot en gaf hem een kopje terug, ze vond dit moment prachtig, ze keek altijd naar zo'n moment uit als deze. Het was zo prachtig. "Zal ik je thuis brengen wanneer de storm overwaait" Sprak Vulture serieus, ze keek angstig op en stond direct op. "oké maar ik wil wel dat je me iets beloofd.... Ik wil samen met je een belofte maken, om dit nooit te vergeten en dat we samen vooruit gaan en elkaar nog eens tegen te komen. Dan vind ik het goed dus beloof je het?" Zei Dot met een glimlach en ze stak haar poot uit.

Vulture knikte kort. Dat hij haar ouders nooit vermoord had, kon hij haar van begins af aan wel vertellen. Toch waardeerde hij het vertrouwen wel en hij beantwoordde haar kopje. Toen ze hem vroeg voor een belofte gaf hij niet meteen antwoord. Een belofte was een belofte, en die moest je houden. Hij kon hem net zo gemakkelijk breken als dat hij hem kon maken. Maar hij wilde helemaal geen beloftes verbreken. Net zo min als eentje maken. Hij schraapte zijn keel en wilde wat zeggen, maar er kwam niets uit. "Ik weet het niet, ik kan niet zo'n belofte maken" Zei hij uiteindelijk toch maar tegen Dot. "Wie weet zien we elkaar nooit meer na deze storm" Vulture zweeg even, de donder rommelde in de achtergrond. "Misschien is het een beter idee dat je gewoon probeert sterker te worden en jezelf te vinden bovenal" Was dit wel goed? "Zonder jezelf ben je nergens" Eindigde hij wijs en hij glimlachte schaapachtig.

Dot keek naar Vulture met sprankelende ogen, maar wist niet wat ze moest zeggen. "Ik weet het niet, ik kan niet zo'n belofte maken" Zei Vulture, Dot keek naar de grond en zei zachtjes "Maar het is een vriendschaps belofte." ze bleef naar de grond kijken. "Wie weet zien we elkaar nooit meer na deze storm" Vulture zweeg even. Dot keek hem zielloos aan, wat heb ik gedaan? ik kan beter gaan, dit heeft geen nut zo... dacht ze. Maar Vulture verbrak de stilte en het gedonder in de lucht. "Misschien is het een beter idee dat je gewoon probeert sterker te worden en jezelf te vinden bovenal, Zonder jezelf ben je nergens" sprak hij. Dot knikte stilletjes en wist niet wat ze moest zeggen, maar begon "Misschien is het beter dat ik... uu ga ze zijn me vast aan het missen in de Bloodclan." zei ze. Ze loog daarover maar ze moest gaan en wilde zich niet meer laten breken, dus kroop ze langzaam naar achter en botste ze even tegen een tak aan van het struikje. "nu ga ik echt" strampelde ze en dook uit het struikje en liep over het natte gras weg en sprong op het hek en bleef daar even zitten turen over de velden, parkjes en natuurlijk ook meer.

Vulture luisterde naar de donder in de verte en de kletterende regen. Het was wel aangenaam zo. Droog en met gezelschap. Toch was hij gespannen door Dot haar gedrag. 'Misschien is het beter dat ik... uu ga ze zijn me vast aan het missen in de Bloodclan' Dat deden ze zeker. Vulture was opgelucht dat ze ging omdat ze hem onzeker maakte. Hij wist niet wat hij er mee moest. Maar hij wilde niet dat ze zó weg ging. Voor hij kon protesteren draaide ze al om, botste tegen een tak aan, mompelde nog wat en toen was ze weg. Geschrokken dat ze in zo'n storm weg zou gaan vloog hij omhoog en ging hij haar achterna met getrainde reflexen. "Wacht nou toch!" Maar de huilende wind en regen overstemde zijn geroep. Regen daalde neer op hem en had zijn vacht doorweekt in maar een kleine minuut. Hijgend tuurde hij naar een vlekje wit met rood op het tuinhek. "Dot, wacht! Ben je gek!" Riep hij haar achterna en hij rende haar kant op.

Dot zat buiten op een hek en staarde met een kille blik naar de storm waar ze zich had ingewerkt, ze zuchtte even met verdriet. Ze zad er erg mee dat Vulture haar het niet beloofde, ze waren toch vrienden of niet dan? Haar blauwe ogen staarde vooruit maar het donder geluid hielp haar niet om te concentreren. "Wacht nou toch!" hoorde ze Vulture achter zich miauwen, "Waarop?! Op dat...." zei ze en keek naast zich op de grond met een korte grom die ze uit haar mond liet ontsnappen. wees toch eens lief en zeg het hem schat. grolde Harpus in haar hoofd, "Laat me Harpus!" gromde ze boos. Dot staarde de kille verte in, ze wilde weg en een moment voor zichzelf. Ze draaide haar hoofd en wilde van het hek afspringen, tot een hard bliksem geluid op dook uit de verte. Ze stopte even en nam een hap adem, ze staarde naar het velle licht in de verte die prachtig op kleurde en de lucht kleurde mee. "Dot, wacht! Ben je gek!" Riep Vulture naar haar, "Wat denk jezelf Vulture, ja natuurlijk!" riep ze en sprong over het hek heen. Ze wilde niet naar de kater luisteren maar alleen naar zichzelf, het was beter dat ze nu weg ging voor problemen dan het te krijgen. Ze keek achter zich en zag de kater achter haar en zei "Ik dacht gewoon iets anders wat jij dacht Vulture dus laat me met rust oké?" Dot rende weg en het duurde even een paar tellen tot ze bij het park van de tweebenige was en stopte daar in de harde regen, alsof Starclan moest huilen. Ze sprong sierlijk op een bankje en bleef daar zitten, hier had ze een moment alleen hier kon bijna niemand haar vinden. Het was stil en niemand was er door de regen en donder, dus ze legde haar oren in haar nek en besloot zichzelf neer te laten ploffen op het vochtige, zijknatte bankje.

Vulture was teruggenomen door haar reactie en dat zorgde ervoor dat hij abrupt tot stilstand kwam. Hij voelde hoe de regen door zijn vacht sijpelde en hem verkleumde tot op het bot. Maar dat deed er niet toe. Als Dot zo in de regen bleef dan zou ze misschien wel ziek kunnen worden! Voor hij tijd had om na te denken verdween ze over het hek. Lenig sprong hij haar achterna. Eenmaal aan de andere kant van het hek rende hij zo snel mogelijk naar Dot toe. Al moest hij haar meesleuren, het zou onverantwoordelijk zijn als hij haar zo liet vertrekken. "Wacht nou!" Riep hij. 'Ik dacht gewoon iets anders wat jij dacht Vulture dus laat me met rust oké?' Wat? Nu stopte hij definitief. Verdoofd keek hij haar na. Hij wist eigenlijk wel dat ze bedoelde. Misschien was zijn aanpak niet zo goed geweest. "Verdomme!" Schold hij, de donder overstemde het en lichtte de hemel achter hem op. Hij draaide om en sprong de tuin weer in om te schuilen. Als de bui voorbij was ging hij haar wel zoeken.

- Ik maak het vervolg topic nu aan ^^

Onderwerp: Re: Socializing with.. twolegs?