That one stormy night.. {Ashdrizzle}

De poes had de hele middag van de vorige lopen zoeken naar hem. Nu was de vorige morgen alweer aangebroken en had ze zichzelf voorgenomen om hem weer te gaan zoeken, ze moest hem wel vinden nu. Zijn nest was al koud geweest omdat ze redelijk laat wakker was geworden. Zou Littlestream het hem al verteld hebben? Ze hoopte van niet, want anders zou dat het uitleggen nog wat moeilijker voor haar maken. Fawnstep sloeg haar ogen teleurgesteld neer toen ze echter alleen maar oude geur van Ashdrizzle rook. Hij was hier geweest, dat wist ze zeker. En de geur van Littlestream was er ook sterk. De kattin liep weer snel door, alle gedachtes even uit haar hoofd verwijderend. Een vlaagje geur kwam haar neusgaten binnen: Ashdrizzle. De zwarte poes deed een paar stapjes naar voren. "Ashdrizzle?" mauwde ze zacht en onzeker.

Words: 142
Tag: Ashdrizzle

Mood: Ik ben zo zenuwachtig, wat nu als ze het hem al heeft verteld? Hoe zal hij gaan reageren als hij het hoort? Hoe moet het nu verder? Al die vragen..

✿

In this town, it all went down
Our chromosomes in sepia tones
In my mind, in my mind

Where you lead your lives
Before from our small island
Brought right back to these shores
To these shores, to these shores

Hij kon de woorden van Littlestream maar niet uit zijn kop krijgen en keek af en toe achterom. Geen idee hebbend waarom. Straks wisten ze het al? Straks kwamen ze achter hem aan, met woedende blikken in hun ogen? Hij had de dochter van de Deputy zwanger gemaakt en ontweek haar nu..? Ja, daar vroeg hij wel problemen mee. Extra vroeg had hij zijn nest verlaten en dwaalde een beetje doelloos rond door het bos. Met een zucht liet hij zich op de grond zakken en staarde naar de grond. Zelfs Little had geen idee wat hij had gedaan. De kater beet aarzelend op zijn lip. Ergens wilde hij het haar wel bekennen, maar hun fragiele vriendschap zou dan breken, dat was gisteren ook bijna gebeurd. "Ashdrizzle?" Zijn nekharen sprongen overeind bij de stem van de zwarte poes en hij keek achterom. Ja, ze had hem dan eindelijk gevonden. De kater keek zwijgend voor zich uit. En nu? Gefeliciteerd dat je zwanger bent van me, maar volgende keer liever niet. Was het maar zo makkelijk. "En..? Wat ga je nu doen?" Mompelde hij een beetje bitter, terwijl hij haar nog steeds niet aankeek.

When I see it through your eyes
It’s alive, It’s alive
Now I understand your lives
When you take me there
You show me the city
I see it through your eyes

De kater leek niet erg gesteld te zijn op haar bezoek. De poes deed geschrokken van zijn plotselinge vijandigheid een stapje naar achteren. "En..? Wat ga je nu doen?" mauwde de kater vervolgens en Fawnstep slikte moeizaam. Hij wist het dus al van Littlestream, fijn. Ze sloeg haar ogen neer en zocht naar de juiste woorden. "I-ik hoopte dat je me niet in de steek zou laten.." mauwde ze zachtjes. "Het zijn onze kittens, Ashdrizzle. Ook jouw kittens.." Haar stem was zachter dan normaal, en ook vol onzekerheid. Wat nu als hij zowel haar en de kittens nooit zou willen zien? De poes had altijd al een nest kittens gewild, maar niet op deze manier..

"I-ik hoopte dat je me niet in de steek zou laten.." De grijze kater zuchtte en kwam langzaam overeind en draaide zich om, maar Fawnstep keek hem zelfs niet eens aan. "Het zijn onze kittens, Ashdrizzle. Ook jouw kittens.." Nogmaals werd hij met zijn neus op de feiten gedrukt en een rilling gleed over zijn rug. Waarom altijd hij, waarom..? "Sorry," Mompelde hij zachtjes en bleef Fawnstep aankijken, ook al zou ze niet meer opkijken. "Ik.. ik kan dit er gewoon niet zomaar even bij hebben." De kater beet even aarzelend op zijn lip. "Wat wil je doen..? Ik bedoel de kittens komen er sowieso aan en ze zullen hoe dan ook in deze Clan opgroeien en op ons lijken. Moeten we alles faken? Doen alsof ze een gelukkig paar ouders hebben?" Het idee stond hem niet aan. Ten eerste wilde hij het de kittens ergens ook niet aandoen, dat hun ouders niet zoals andere koppeltjes waren en ten tweede voelde hij er niets voor om de liefde te 'faken'. Zijn hart kon er niet meer tegen en zelf kon hij de vonk niet voelen.

Een zacht gekraak maakte haar duidelijk dat de kater langzaam was gestaan. Zou hij weglopen voor haar, haar onzeker en gebroken achterlatend? "Sorry," mompelde hij zachtjes en langzaam keek de zwarte kattin dan toch op. "Ik.. ik kan dit er gewoon niet zomaar even bij hebben." Mauwde de kater vervolgens en ze schuifelde wat ongemakkelijk op haar pootjes. "Wat wil je doen..? Ik bedoel de kittens komen er sowieso aan en ze zullen hoe dan ook in deze Clan opgroeien en op ons lijken. Moeten we alles faken? Doen alsof ze een gelukkig paar ouders hebben?" Een licht misselijkmakend gevoel drong bij haar naar binnen, gezien ze het zelf ook niet wist. "Ik weet het niet.. Voorliegen is nooit goed.." mauwde ze en keek hem toen voorzichtig weer aan. "Misschien kunnen we gewoon normaal doen.. Zonder leugens, ook tegen de kittens, tegen de Clan.." mauwde ze toen zacht.

"Ik weet het niet.. Voorliegen is nooit goed.." Pas nu werd hij weer aangekeken, maar de woorden maakten hem niet al te vrolijk. Dus.. wat..? "Misschien kunnen we gewoon normaal doen.. Zonder leugens, ook tegen de kittens, tegen de Clan.." Zijn blauwe ogen werden voor een moment groot. Wat? "En dan? Denk je dat alles vergeven en vergeten is?" Zijn stem sloeg bijna door door de paniek die hij voelde. "Hoe denk je dat je moeder daar wel niet op gaat reageren? Denk je dat ze me heel laat? Want volgens mij loop jij nu nog ongelukkiger rond dan eerst." Zijn vacht kwam wat overeind en hij voelde zijn ademhaling wat sneller gaan. "En de kittens dan? Die moeten opgroeien in een wereld zonder echte ouderlijke liefde. Jij weet niet hoe dat is." Met een klap werd hij herinnerd aan zijn eigen jeugd, waarbij zijn vader zijn moeder al vroeg had verlaten en met elke poes flirtte die hij tegenkwam. Een rottijd had hij gehad. "Dat kan, nee, mag je ze niet aan doen, Fawnstep."

"En dan? Denk je dat alles vergeven en vergeten is?"mauwde de kater op een paniekerige toon en de poes voelde haar adem in haar keel stokken. "En dan? Denk je dat alles vergeven en vergeten is?" mauwde de kater toen. "Hoe denk je dat je moeder daar wel niet op gaat reageren? Denk je dat ze me heel laat? Want volgens mij loop jij nu nog ongelukkiger rond dan eerst." De poes kromp wat ineen toen de kater zijn vacht opzette en legde haar oortjes naar achteren. "En de kittens dan? Die moeten opgroeien in een wereld zonder echte ouderlijke liefde. Jij weet niet hoe dat is." Ze hief haar kopje terwijl haar ijsblauwe ogen zich vulde met tranen. "Dat kan, nee, mag je ze niet aan doen, Fawnstep." mauwde hij toen weer. De poes deed een paar stapjes naar achteren en een traan rolde over haar wangetje. "Wat wil je anders doen? Een toneelstuk voor ze op spelen? Doen alsof we het perfecte koppel zijn, en dat ze dan later te horen krijgen dat het allemaal een grote fop was?" Haar stem sloeg over door alle emotie die er in een keer uit kwam zetten. "En praat niet zo slecht over Innerghost! Ze is geen moordenaar of iets in die richting. Ik wed dat zij me wel wil steunen," mauwde de poes en een snik ontsnapte uit haar mond, zich vervolgens omdraaiend, klaar om weg te rennen. Ze kon het allemaal niet aan.

"Wat wil je anders doen? Een toneelstuk voor ze op spelen? Doen alsof we het perfecte koppel zijn, en dat ze dan later te horen krijgen dat het allemaal een grote fop was?" De kater snoof. Alles bekennen zou een nog grotere fop worden. "En praat niet zo slecht over Innerghost! Ze is geen moordenaar of iets in die richting. Ik wed dat zij me wel wil steunen," De poes had een paar stappen naar achteren gedaan en had zich nu omgedraaid, maar Ash deed geen moeite om haar tegen te houden. "Jou, ja." Siste hij. "Mij niet. Dus wat gaat de toekomstige Queen doen?" Kwaad sloeg hij met zijn staart en boorde zijn blauwe blik op haar zwarte vacht.

"Jou, ja." Blies de kater haar vervolgens toe en ze kromp nog wat meer ineen, tranen die ondertussen uit haar ogen stroomden. "Mij niet. Dus wat gaat de toekomstige Queen doen?" Langzaam draaide de zwarte kattin zich toen om. "Ashdrizzle, je bent mijn vriend, een van mijn beste vrienden. She won't hurt you.." mauwde ze met een zwak stemmetje en ze voelde zich iets draaierig en licht in haar kop voelen. De stress werd haar op dit moment een beetje teveel en ze sloot haar ogen, maar nog altijd drupte er tranen uit.

"Ashdrizzle, je bent mijn vriend, een van mijn beste vrienden. She won't hurt you.." Hij schudde met zijn kop. Ze was nog steeds niet weggegaan, dus waarschijnlijk wilde ze hier niet alleen door gaan. "Vrienden doen dat niet." Bromde hij en wist de neiging te weigeren om naar beneden te kijken. "Hoe ga je-- gaan we het de kittens uitleggen? En Little dan?" Hij slikte wat nerveus. De Medicine cat, daar was hij het bangste voor.

"Vrienden doen dat niet." Bromde de kater vervolgens en Fawnstep wreef met haar pootje door de aarde heen. "Hoe ga je-- gaan we het de kittens uitleggen? En Little dan?" mauwde de kater toen op een nerveuze toon. De poes opende haar mond om wat te zeggen, maar de woorden waren er gewoon niet. "Ze zullen het toch nog niet begrijpen, we kunnen het ze uitleggen als ze ouder zijn.." mauwde ze op een zachte toon en keek hem aan. "Little zal het begrijpen.. We leggen het haar samen uit.." mauwde ze en voelde iets in haar buik rommelen. Together.

"Ze zullen het toch nog niet begrijpen, we kunnen het ze uitleggen als ze ouder zijn.." Hm, maar wanneer waren ze oud genoeg om die harde waarheid aan te kunnen? "Little zal het begrijpen.. We leggen het haar samen uit.." De kater legde zijn oren in zijn nek. "Oké.." Mompelde hij, zijn gesprek met Little er maar even uitlatend, dat was privé en hij hoefde niet alles te delen. "Ik zou maar.. je intrek in de Nursery nemen, wie weet kan het straks nog fout gaan."

"Oké.." mompelde de kater vervolgens en Fawnstep voelde haar hartslag weer wat dalen. The storm is over. Haar tong raspte snel een paar keer over haar schouderblad heen en ze keek Ashdrizzle toen weer aan met haar helderblauwe oogjes, die nog altijd wat vochtig waren. "Ik zou maar.. je intrek in de Nursery nemen, wie weet kan het straks nog fout gaan." mauwde de kater toen en Fawnstep knikte lichtjes. "Ja.." mauwde ze en wist niet goed waar het gesprek heen zou gaan. "I-ik ga dan maar terug naar het kamp.." mauwde ze weer op een zachte toon.

"Ja.." Opgelucht haalde de kater adem, dit gesprek zou hij niet langer meer kunnen volhouden. "I-ik ga dan maar terug naar het kamp.." De kater knikte. "Is goed. Ik ga, eh, nog wat jagen." Mompelde hij en trok zich langzaam terug in de struiken en liep nog even, voordat hij begon te rennen. Geen moment werd hem geboden om zijn leventje weer rustig op te pakken. Nu deze slag weer. Hoeveel moest hij nog zien door te komen? Hoelang zou het duren voordat er niet meer werd gespeeld met zijn leven? Oh StarClan..