With every step we take...

Tallshadow

»Carpe diem ad Infinitum«

Langzaam kroop de kater naar voren, zijn staart maakte kleine zwierige bewegingen en zijn ogen waren gefixeerd op een bepaald punt. Duidelijk was wel dat hij in opperste concentratie was, en dat was dan ook wel nodig. Verderop zat een rood beest, niet al te groot, maar groot genoeg voor hem, groot genoeg om een leven te redden. Misschien wel zonder dat het beestje dat zelf wist, maar dat maakte de jonge apprentice helemaal niets uit. Hij zou hem gewoon pakken, en meenemen naar het kamp en er wat kittens mee blij maken. Tegenwoordig miste hij zelden nog prooi, zijn trainingen werden nu pas echt duidelijk, en het beviel hem wel, hij zag ze wel; de blikken, en ze maakten hem trots. Hij was wat voor zijn clan.
Langzaam schoof hij naar voren, en pas toen de kater op het uiterste puntje stond wilde hij springen, een vacht trok echter zijn aandacht, en meteen deed hij uiterst zachtjes zijn staart omhoog in de hoop dat de ander hem zou zien en zou opletten om zijn prooi niet weg te jagen, dat kon hij niet nóg een keer hebben.

- Acepaw

Apprentice | ♠ | 6 Moons

Rustig beende Acepaw zich door het gebied, hij was weggegaan met zijn eigen ochtend-middag-en avondhumeur. Oftewel, hij had na de ceremonie een of andere kitten afgesnauwd die naast hem wou gaan liggen. Toen die weg was kwam er weer een nieuwe, net een vlieg waar je niet van af komt, en nam die plek in. Na een van zijn typische blikken besloot die ook wijselijk een ander nest te zoeken. De derde kwam later binnen en had zich niet weg laten jagen, daarom had hij het lot maar geaccepteerd en was gaan jagen. Nou ja, er werd nog weinig gevangen. Eerst wou hij de nodige afstand vinden van het kamp in de weet dat daar vaker wat te vinden was. Of eerder hoop. Maar hij werd van zijn baan afgerukt door een staart die de hoogte in kwam. Blijkbaar had een ander wel prooi gevonden. Iets in hem wou gewoon expres geluid maken om de ander dwars te zitten, toch kwam zijn clangevoel eerder ter sprake en hielt hij zich stil. Vanaf een afstand hielt hij de staart in de gaten, en liep er lichtvoetig naar toe. Eenmaal daar hielt hij zich uit de wind en zicht maar hielt de staart in het ook. Hij was benieuwt of de pooi gedood werd of niet.

De ander leek het gezien te hebben, hij stopte in ieder geval, dus sloop Tallpaw door, sprong, en ving de eekhoorn. Dom beest, het had zijn staart niet eens gezien, meteen pakte Tall het beest, en liep naar de plek waar hij de vacht gezien had, daar stond een apprentice. "Thanx," Mauwde de kater, en liet de eekhoorn vallen. "Acepaw toch? Ik ben Tallpaw,"

En de pluisstaart was dood. Hoezee. Goed, even serieus, als deze apprentice had gemist was hij keihard uitgelachen door hem. Ja, dat zijn noueenmaal de nadelen van publiek. En daar was de gelukkige al, hopelijk verwachtte hij geen felicitaties voor zijn harde werk. Dan werd het nog lang wachten. "Thanx," Hij moest eens weten hoe sterk de neiging was. Waarschijnlijk had hij dan niet eens een smoes verzonnen, gewoon gelachen op zijn misselijke manier van doen. "Acepaw toch? Ik ben Tallpaw," Tallpaw, Tallpaw, hmm, klinkt enigszins bekent. Was dit niet het zoontje van zijn zwart-witte leider? Ja, dit leek wel op een zoon van vlekje. ‘Klinkt bekent, en ja, ik ben Acepaw’ grijnsde hij na zijn gedachtestroom. Even keek hij wat langs de struiken, hij moest echt wat gaan jagen. ‘Ik ga verderop wat jagen, uit de buurt van die nieuwe apprenticejes die hun training beginnen.’ Melde hij kort mee, duidelijk makend dat er nog wat volgde. ‘Ondanks dat je al een vangst hebt, zin om mee te gaan?’ Hij moest toch wat socialer doen en deze kat leek hem wel oké, in ieder geval kon hij jagen en dat was altijd iets.

Hij knikte kort toen de ander beaamde dat hij die naam had, en toen hij vermeldde dat Tall's naam hem bekend in de oren klonk. De volgende zin deed de kater even geamuseerd met zijn oren trekken. Dat was zo enorm waar! Misschien kon hij het wel goed vinden met de ander, dat zou fijn zijn, hij had nog niet zoveel, mannelijke, vrienden. ‘Ondanks dat je al een vangst hebt, zin om mee te gaan?’ Tall knikte, sure, hij was toch nog niet echt klaar met jagen. Dus groef hij snel een klein gat, liet de eekhoorn vallen en rekte zich even uit. "Sure, waar wil je heen? Zonder apprentices die ons achtervolgen,"

Ace had voorgesteld aan de ander om met hem mee te gaan jagen. En hij werd niet teleurgesteld. "Sure, waar wil je heen? Zonder apprentices die ons achtervolgen," De kater grijnsde lichtjes en begon met lopen. Hij hielt ervan de leiding te hebben, de controle. En ookal was het maar een jacht, hij genoot ervan. ‘Ik dacht aan de grenzen, daar word meestal weinig gejaagd omdat de kans groot is dat hij overloopt naar een ander clan gebied’ Dit had hij dus van een groepje warriors gehoord, afluisteren kon zijn voordelen hebben. En dit was trouwens ook geen ‘laag’ gedrag, het was in ieder geval makkelijk genoeg voor hem. Na een paar keer zelf jagen leek hij daar wel succes te hebben, of in ieder geval was er prooi te ruiken, of het te vangen was was een tweede verhaal. ‘En nu we toestemming hebben die over te steken zijn die lijntjes voor mij in een stuk interessanter’ In zijn ogen was een jongensachtige blik te zien, eentje die een foxdung gaf aan de regels en eens wat leuks wou doen. Met een lichte grijns keek hij opzei, alsof hij de ander uitdaagde ertegen in te gaan.

De kater struinde achter de ander aan, hij had voorgesteld om te gaan jagen, en dus had de kater er geen problemen mee dat hij de leiding nam. Daarom liep hij iets achter hem aan, zodat Ace het ook wist. Ineens gaf de ander antwoord op zijn vraag, en het beviel Tallpaw wel, erg goed zelfs. "Klinkt goed," Zei hij dus ook, en schudde even de pluk haar casually uit zijn gezicht, "Ik geef je gelijk," Antwoordde hij daarna, half grinnikend, "We moesten ze maar eens van héél dichtbij gaan bestuderen, en oh nee als er prooi overheen gaat," Hij glimlachte ondeugend, zijn ogen twinkelden ook alweer zo leuk, dat had de kater altijd als hij iets leuks of spannends ging doen, dit viel onder leuk, gevaarlijk leek het hem namelijk, nog, niet.

Tot nu toe beviel de andere apprentice hem wel. Hij leek geen zeurende kat en was best open voor Ace zijn plan. Eigenlijk had hij wel verwacht dat ie bij zijn tweede zin af zou knappen of protesteerde, maar nee. "We moesten ze maar eens van héél dichtbij gaan bestuderen, en oh nee als er prooi overheen gaat," Ging Tall erop in nadat hij subtiel een sexy hairflip had gedaan, dit was vast een poezenverslinder. Sarcasme was weer eens aanwezig. Toch keek hij geamuseerd naar de ander. ‘En ook van alle kanten hé, we willen niks over het hoofd zien’ Ace grijnsde ‘En als het er overheen komt, wat dan, die arme vette muizen verdwaalt in een ander gebied.’ Hij zette een zielig gezicht op, al was zijn grijns niet te verbergen. ‘Dan moeten we ze toch terug thuis brengen?’ Eerst had hij er minder zin in gehad dan nu, misschien kwam dat ook omdat hij iemand had gevonden om zijn interesses mee te delen. De kater was geen held in vrienden maken, maar zeker in ze weg te jagen. De grenzen kwamen dichterbij en de tabby zette zich af om over een steen te springen, aan de andere kant kwam hij lenig weer neer. ‘Beste Tallpaw, ik presenteer u, de grenzen’ Hij maakte zijn opkomende bas-stem nog dieper terwijl hij dit zei. Toch was zijn blik op de omgeving gericht.

De kater moest grinniken om de woorden van de ander, ja, de humor hadden ze in ieder geval gemeen. Dus verdraaide ook Tall zijn gezicht in een 'zielige' blik toen de ander vertelde over de zielige verdwaalde muisjes. "Ja," Grinnikte, "Daar heb je een punt, die arme muizen," Hij lachte, "Wat heb je een nobel hart Ace," Zei hij de ander, met een spottende lach, maar wel duidelijk dat hij volledig aan zijn kant stond. Ja, Tall mocht hem wel, en nu was het als poes niet lastig om aardig gevonden te worden, en vrienden met hem te worden, maar als kater? Dat was andere koek. Ineens sprong de andere kater over een steen. Tall deed makkelijk, en liep er gewoon simpeltjes omheen, en zag en hoorde de kater hem vermelden waar de grenzen waren. Hij deed alsof het de eerste keer was, en trok een overdreven verbaasd en opgetogen gezicht, stoppen met lopen deed hij echter niet. "Waaaaar?" Antwoordde hij in plaats daarvan, en grijnsde kwajongens achtig. Terwijl hij heen en weer liep over de grens, wel hun territorium, niet hun territorium, wel hun territorium. "Zie jij hem?"

"Wat heb je een nobel hart Ace," Ace grijnsde breed. ‘Ik zou zo Aceheart kunnen heten’ Aceheart, even serieus. Mocht Vlekje ooit op het idee komen om hem zo te noemen stapte hij uit te clan. Hij zou niet de rest van zijn leven daarmee kunnen leven. Misschien was hij iets te kritisch op zijn naam, maar het was noodzakelijk. Toen hij eenmaal aan de andere kant van de steen was zag hij Tall er gewoon omheen lopen. ‘Tall’ begon hij overdreven zeurderig. ‘Nu verpest je het moment’ Er kwam een mislukte poging zijn oortjes te laten hangen. Toch, had ie nou echt geen gevoel voor drama? "Waaaaar?" Zijn groene ogen volgde Talls op en neer bewegen en fronsend, zijn hoofd bijna tegen de grond aan volgde hij hem. ‘Nee, ik zie hem nergens’ Een ondeugende blik kwam in hem op. ‘Misschien is hij weggelopen, kom Tall, dan gaan we hem even zoeken’ Grijnzend stak hij de grens over en baande zich een weg in het andere gebied. Zo ver hij de ander nu kende zou deze niet afdruipen. Hopelijk niet, misschien hij toch een kat gevonden die inbisiel genoeg was om met hem bevriend te raken.

Hij lachte om de dramatische acties van de andere kater, en liep toen de grens een paar keer over. Waarna hij Ace al snel inhaalde toen die inging op zijn acties, en meteen het territorium indook. "Ja, we kunnen de verdwaalde grens toch niet aan zijn lot overlaten?" Hij grijnsde, en liep nu, zonder Ace opnieuw de leiding te laten nemen, naast de ander. Interessant dit, welk territorium ook alweer? Hij pijnigde zijn hersens, "Denk je dat de verdwaalde grens van Riverclan is, of Windclan?" Vroeg hij, met een brutale blik in zijn ogen, "Is de verdwaalde grens van Windclan of van Riverclan" Mauwde hij dus, "Na ya, anders vragen we het de kat daar," Hij mauwde het casually, en grinnikte binnenin, dit had Ace niet aan zien komen.

"Ja, we kunnen de verdwaalde grens toch niet aan zijn lot overlaten?" Hij keek even toe hoe Tall naast hem kwam lopen, ach, daar hij ook het recht op. "Denk je dat de verdwaalde grens van Riverclan is, of Windclan?" Hij trok zijn schouders op. Goede vraag, maar wat maakte het uit. Zolang het maar geen Shadowclan was was hij blij. Nou ja, blij, tevreden. "Is de verdwaalde grens van Windclan of van Riverclan" Dementheid kan op vroege leeftijd toeslaan. De valt in herhaling Talltje. Of heeft hij toch gevoel voor drama gekregen? "Na ya, anders vragen we het de kat daar," Hmm? Hij haalde zijn schouders op. ‘Misschien heeft ie de verdwaalde grens gezien’ grijnsde Ace. Het was best eens leuk om een kat te ontmoeten die zijn gevoel voor humor had en niet zomaar afdroop. Al was hij nu wel benieuwt wat de ander zou zeggen.
[Kort D:]

De kater lachte toen de ander het nog weer een stap verder nam, maar schudde toen zijn hoofd. "Neuh, die daar is Shadowclan, gewooon doorlopen," Hij grijnsde, en bleef op een normaal tempo lopen, nu ze zo ver gekomen waren wilde hij ook niet zomaar terug, dat was lafhartig en zo was hij niet. Voor zover hij de andere apprentice nu kende, die ook niet. Dus zaten ze goed, en liepen ze door unknown territory, geen border te zien nog. "Ik zie een eekhoorn," Mauwde Tall ineens zacht tegen de ander, "Jij liet me de andere vangen, dus deze is voor jou,"

"Neuh, die daar is Shadowclan, gewooon doorlopen," Ace zette zich af en beukte met zijn zijkant tegen die van Tall. ‘Hoe moeten we nu een grens redden als jij zo zit te sollen?’ grijnsde hij breed. Ergens hoopte hij dat ze niet in Riverclan zaten, hij had een hekel aan water. Het was nat, koud, klef, als het opdroogde was hij een fluffbal en stiekem was hij er bang voor. Kleine hoeveelheden; oke. Erin zwemmen; Nope, gaat niet gebeuren. "Ik zie een eekhoorn," Als een reactie opende de kater zijn mond wat zodat de volle geur hem bereikte. "Jij liet me de andere vangen, dus deze is voor jou," Als een soort bedankje bewoog hij met zijn oor maar hielt zijn blik op het bruine puntje gericht. Een grondeekhoorn. Hij liet zich in een sluiphouding zakken en kwam langzaam wat dichterbij, zodra hij het knaagdier geheel in het zicht had stopte hij kort. Die beesten waren alert en te snel voor zijn brede schouders op bij te houden. Het diertje huppelde een paar stapjes naar zijn richting en speurde de grond af op wat eetbaars. Ace spande zijn spieren aan en zette zich af zonder het beest uit het oog te verliezen. Zodra zijn tanden de nek doorboorde kwam de wilderige smaak in zijn mond en knorde zijn maag hard genoeg om in Starclan gehoord te worden. Hij liet terug naar Tall en begroef de eekhoorn goed genoeg om aaseters er vandaan te houden. ‘Nou, als we straks die grens gered hebben kunnen we beginnen aan een eekhoorn voor twee.’ Zijn grijnzende woorden gevolgd door een wenkbrauw wiebel.

De kater grinnikte om de reactie van de kater, en duwde hem gewoon net zo hard terug waarna hij hem zoals het echte vrienden betaamde, op de eekhoorn wees. Zijn blik volgde de soepele bewegingen van de ander, en zoals altijd trok hij geamuseerd met zijn oren, en knikte naar de ander, "Nice," Zei hij hem, terwijl hij de plek waar de eekhoorn begraven was naderde. "Één eekhoorn voor twee?" Hij keek Ace ongelovig aan, met een twinkeling in zijn ogen wat liet zien dat hij niet echt serieus bezig was, "Jou aanschouwende ben je een veelvraat, no way dat ik mijn prooi met jou deel!" Hij grinnikte, en liep toen door, "Ik hoop dat we in Riverclan gebied zijn," Mauwde hij plots, denkende aan de twee pesters van Flow, die zouden deze plek dan als hoopjes botten verlaten. Dat was zeker.

"Één eekhoorn voor twee?" Yup Tall, maak je klaar voor een date van je leven. Oké, geintje, hij viel niet op katers. Hoe het met Tall zat wist hij niet maar hij schatte het niet hoog. "Jou aanschouwende ben je een veelvraat, no way dat ik mijn prooi met jou deel!" Hij begon half te proesten en deed een poging beledigt te kijken. ‘Noem je me nou dik? Nou bedankt Tall, en ik dacht je een vriend was.’ Daarna deed hij over dramatisch een hairflip met zijn halflange vacht en liep wat passen sneller, arogant zwiepend met zijn staart. Ace had hier dus de tijd van zijn leven. "Ik hoop dat we in Riverclan gebied zijn," Nee, Tall, stop nu onmiddellijk met die gedachten. Neen, nope, nein, no. Nee maat. Hij haatte water, had medelijden. ‘Ik hoop in volle vuren van niet’ lichtte hij serieus toe, of ja, half nalachend. Eigenlijk wou hij het liefst in Thunderclan zijn, al wist hij met zekerheid dat ze dat nu niet waren. Daar was Nimble, hij moest toegeven dat hij haar best een fijn gezelschap vond. Zou Tall haar kennen? Een manier om daar achter te komen. ‘Hey, Tall, ken jij Nimblepaw uit Thunderclan?’ Zeer subtiel, het zou een wonder zijn als Tall de vraag zou vinden in deze complexe zin…

Frostfall

Frostpaw verveelde zich steen dood! Er was niets, werkelijk niets, te doen in het camp, behalve Brokensoul ontwijken natuurlijk. Haar staart hing tot tegen de grond. Een vermoeide geeuw verliet haar wijd opengesperde mond. Om de een of andere reden, had ze wel zin om het gebied in te trekken, en even te gaan jagen, of zelfs gewoon wat rond te zwerven. Dat werd uiteindelijk ook wat ze werkelijk zou gaan doen. Ze hief haar kop weer wat hoger op, stak haar staart in de lucht, en trippelde de camp uitgang uit, in de richting van de grenzen.
De grenzen waren meestal niet zo druk, vond Frostpaw. Er liepen natuurlijk wel patrouilles rond, maar daar had ze allemaal niet zo'n problemen mee. Het meest leuke aan de grenzen was, dat ze Frozenfur of Broken er nog nooit was tegengekomen! Vandaag leek ze echter wel voor een verrassing te staan, maar in positieve zin..! 'Hey, Tall, ken jij Nimblepaw uit Thunderclan?', klonk een subtiele stem van wat verder op. Haar gehoor deed het prima, besloot ze. Nimblepaw? Uit ThunderClan? Hadden ze het over een andere Clan, terwijl ze zich aan de grenzen begaven? Wie weet was dit wel de grens met ThunderClan! Wat als een kat van de andere Clan hen dan zou horen roddelen over een Clangenoot, in hún gebied..? Maar wacht.. Zei de stem nu net 'Tall'? Als in Tallpaw? Was één van haar beste vrienden hier? Voorzichtig, zo zachtjes als ze maar kon, sloop ze dichterbij. Het waren 2 erg knappe katers, die stonden te praten! De lynx point poes moest zich gewoon even gaan mengen in dit gesprek, om nieuwe vrienden te maken. Tall herkende ze, maar de andere kater niet... Met een brede glimlach trippelde ze op de twee ShadowClanners af. "Hoi Tallpaw! Stel me eens voor aan je vriend?", begroette ze de eerste kater. Vervolgens richtte ze haar helderblauwe ogen op de andere Apprentice, die bij haar vriend was. Er was een kleine toets van flirt te herkennen in haar stem, wat nog nooit eerder zo was...

If I may? :3

THANKS ♥

De kater lachte mee met zijn vriend, was hij nu bang voor Riverclan dan? Dat werd gestraft, Tall richtte zich op, en keek met glanzende ogen op zijn vriend neer, "Chickeeen!" Hij begon te lachen, en het werd al snel duidelijk dat hij Ace gewoon aan het pesten was, "Ja ik ken Nimble, die poes met de rossige vacht, blauwe ogen, single, Thunderclan, die?" Hij grinnikte, en stootte zijn vriend aan. Net voor hij wat wilde zeggen hoorde hij ineens een stem achter hem. Acuut draaide de kater zich om, en zag één van zijn vriendinnen, "Hey Frost!" Mauwde hij, en keek met glimmende ogen naar Ace, ontdekt! "Ace, dit is Frost, Frost, Dit is Ace," Stelde hij de twee in vogelvlucht door, en draaide met zijn ogen toen de poes flirterig naar Ace deed. Flirtkonijn.

Hij werd even uitgemaakt voor een kip maar het deerde Ace niet al te erg. ‘Nou Tall, ik heb gewoon niet graag dat mijn vacht uit model gaat’ Waarna hij een hairflip maakte. Naar zijn weten hoefde niemand zijn haat aan water te weten. "Ja ik ken Nimble, die poes met de rossige vacht, blauwe ogen, single, Thunderclan, die?" Hij grijnsde even. ‘Ja die’ Ace wou beginnen over het Ace-leren-klimmen-avontuur maar hij hoorde een stem achter zich. Samen met Tall draaide hij om en zag een kattin staan, straal onbekend. "Hoi Tallpaw! Stel me eens voor aan je vriend?", Dus ze kennen elkaar? Nou, waarschijnlijk kent Tall vrijwel iedere kattin in heel Shadowclan and beyond. "Hey Frost!" Hmm, Frost, weer een naam te onthouden in dat knappe koppie van hem. Zich er niet verder mee bezig te houden keek hij terug naar Tall, zijn blik zou genoeg, ze waren ontdekt. Nu zouden ze nooit meer de verdwaalde grens terug vinden, of madame moet van het duo een trio maken. Jammer genoeg klonk ‘trio in crime’ niet zo goed. "Ace, dit is Frost, Frost, Dit is Ace," Hij grijnsde en keek met zijn helder groene ogen terug naar de blauwe van Frostpaw. ‘Aangenaam’ Ook in zijn stem was te horen dat hij lichtjes inging op haar flirt. Tall had hem zo nog niet meegemaakt, dus de tabby moest zijn innerlijke romanticus dus maar inhouden. Maar een beetje terug flirten was zeker geen zonden.

Frostfall

'Hey Frost!', miauwde Tallpaw. Ze zag hem met glimmende ogen naar de andere kater krijgen, en vroeg zich stiekem toch wel af wat omging in dat kleine hoofdje van 'm. 'Ace, dit is Frost, Frost, Dit is Ace', stelde hij Frost aan Ace voor, en ook andersom. Na haar kleine beetje flirten, of toch haar poging tot-, keek de knappe kater met zijn helder groene ogen in de hare. Ze waren prachtig! Gewoonweg om in te verdrinken... 'Aangenaam', luidde zijn prachtige stem. Tallpaw rolde even met zijn ogen, maar daar trok ze zich maar niets van aan. "Aangenaam!", klonk ze overtuigd. "Mooie naam, Ace..." Haar stem viel een beetje weg, gewoon omdat ze in gedachten was verzonken. Maar bij het horen fluiten van één of andere vogel, kwam ze terug terecht op aarde. Ze moest er vast wel dom uitgezien hebben... "Dus eeeh... Waar houden twee knappe katers als jullie zich mee bezig?", vroeg de lynx point poes met een mooie glimlach op haar gezicht. Ze richtte zich eerst even op Tall, om niet té opvallend te doen. Het duurde echter niet lang voor ze zich terug geconcentreerd had op Acepaw, en lichtjes overdreven met haar hemelsblauwe ogen knipperde. Het had toch nog wel wat weg van het charmante, zelfs al was ze nog een complete beginneling.

90e POST MET FROSTIEEE :DD
Oh, en sorry voor het 'verwaarlozen' van Tall XD

THANKS ♥

Onderwerp: Re: With every step we take...