Oh wow this is amazing!

Riverclan gebied, hier was het waar ze zo lang had geleefd. Waar ze haar ouders had zien sterven, waar ze de perfecte liefde vond en meermaals werd gebroken. Hier was het ook waar ze haar laatste twee levende kittens achter had gelaten. Had ze spijt? Soms ja. Maar ze kon niet meer terug. De geur van Bloodclan zat inmiddels te diep in haar witte vacht en de paarse halsband rond haar keel was een teken dat ze veranderd was in een bloeddorstige moordenaar. Tenminste, dat was wat andere dachten.
De rivier was voor haar nog altijd een obstakel. Ze had ooit leren zwemmen, maar door de traumatische ervaring die ze had opgelopen toen ze haar ouders zag verdrinken, had haar een angst voor het vloeibare spul gegeven. Daarom vermeed ze de rivier het liefst nog steeds en was inmiddels in twoleg territorium gekomen. Ze moest zo maar eens terug naar het kamp toe gaan, ze zouden haar niet missen, maar ze wilde haar eigen geclaimde plekje niet zo snel opgeven.
De geur van Riverclan deed haar opkijken en Lostvoice's blauwe ogen vernauwde zich. Wat deed een Riverclan kat, correctie apprentice, in dit deel van het twoleg gebied? Voorzichtig sloop ze in de richting van de geur en vond daar Greypaw, een jonge apprentice die ze nog had gezien als kitten in de nursery. Een grom kwam uit haar keel, er was iemand op haar territorium, Bloodclan territorium. Toch zou ze dit tactisch spelen. "Greypaw!" miauwde ze verbaast, terwijl ze naar de apprentice toe liep. "Wat doe jij nou weer in het Twoleg gebied?" vroeg ze daarna, terwijl ze ging zitten en haar pluizige staart over d'r poten wikkelde.

Greypaw schrok opeens op toen ze een geur rook waar hij alleen maar over had gehoord. Ze wist dat de Bloodclan zich bij de twolegs in de buurt hadden gevestigd, maar dat ze al zo dicht in de buurt was had ze niet geweten. Opeens drong de geur tot haar door en draaide ze zich om naar de kattin die haar naam kende. "Greypaw!" miauwde de witte kat verbaast naar haar, terwijl ze naar haar toe liep. "Wat doe jij nou weer in het Twoleg gebied?" Wacht.. wacht heel even. Greypaw legde een paar linkjes in haar hoofd.
Deze kattin kende haar naam, vreemd genoeg. En ze leek op Lostvoice, de kat die laatst was overleden vlakbij het kamp. Maar het kon toch niet... dat zij het was? "L-lostvoice?" Haar stem beefde, wat was dat zwak. Zo kon ze toch geen warrior worden! "Wat doe je hier? Iedereen in de clan zei dat je dood was."
Opeens kroop een glimlach op haar gezicht. "Betekend dit dat je weer naar huis komt? Oh je kits zullen zo blij zijn! En iedereen is zo ongerust over je geweest. Kom we gaan het aan de clan vertellen. Je moet terug komen, iedereen mist je!" Greypaw had even niet in gedachte dat dingen niet zo makkelijk ging als zij dat wou.

Het jonge poesje was net zo naïef als dat ze had verwacht, een prachtig doelwit om in te palmen dus. "Betekend dit dat je weer naar huis komt? Oh je kits zullen zo blij zijn! En iedereen is zo ongerust over je geweest. Kom we gaan het aan de clan vertellen. Je moet terug komen, iedereen mist je!" De witte poes schudde haar kop en haar blauwe ogen keken Greypaw scherp aan. "Ik kan niet naar huis toe. Niet nu iedereen denkt dat ik dood ben," miauwde ze rustig. Haar plan met Lítill was dus wel geslaagd, ze was inderdaad doodverklaard binnen Riverclan. "Dingen zijn veranderd, zie je," miauwde ze daarna, terwijl ze met haar poot haar halflange vacht rond d'r nek weghaalde, en zo doende de paarse halsband blootlegde. "Vertrouw nooit een Bloodclan kat, kleintje," miauwde ze scherp, voordat ze met uitgestrekte klauwen op Greypaw afsprong en haar tegen de grond duwde. "Nog een laatste woord?" gromde ze en haar blauwe ogen schoten een ijzige vuur, terwijl ze haar klauw tegen de keel van het poesje hielt.

"Ik kan niet naar huis toe. Niet nu iedereen denkt dat ik dood ben," Maar dat kon juist wel! Ze zouden vast blij zijn dat Lostvoice nog leefde. "Jawel! We moeten terug om het de rest te zeggen!" Het enthousiasme dat het kleine katje nu in zich had was met geen woord te beschrijven. "Dingen zijn veranderd, zie je," Ja.. dingen waren wel veranderd. Maar ze konden terug veranderd worden!
"Vertrouw nooit een Bloodclan kat, kleintje," Greypaw moest dat even laten bezinken in haar hoofd voordat ze op de grond gepind lag door de grotere kat en er een klauw bij haar keel zat. "Nog een laatste woord?" Greypaw keek met grote ogen naar Lostvoice. Grote ogen die al snel wat natter werden. "Waarom?" vroeg ze alleen aan haar.

Grote blauwe ogen begonnen waterig te worden en Lostvoice zuchtte. Emotionele dingen waren niet meer haar strerkste kant geweest. ”Waarom? Omdat alles en iedereen me alleen liet, me aan mijn lot over liet. Ik had er genoeg van, Cinderfall was weg, mn kits keken niet meer naar me om. Ik was een wrak, ik had iemand nodig waar ik op kon vertrouwen. En dat diegene buiten Riverclan was, het zij zo. Ik ben tevreden in Bloodclan, ik zal nooit terug keren naar Riverclan,” gromde ze gevaarlijk naar de apprentice. De laatste paar weken in Riverclan had ze er een hekel aan gekregen en nu was ze eindelijk tevreden met haar leven. Niemand die haar dit nog zou afpakken.
Ze luisterde niet eens meer of de apprentice nog iets te zeggen had, haar klauw dreef steeds dieper in het magere nekje van Greypaw en zonder nog een moment geduld te hebben, draaide ze de nek om. Nekwervels kraakte en braken uiteindelijk en het leven verliet het kleine poesje. Lostvoice gromde nog eventjes, maar stapte daarna van haar af. Ze ging zitten en likte het kleine beetje bloed dat op haar witte vacht was gekomen, er vanaf. De geur van Riverclan had haar neus gevult en nog voordat ze weg kon wezen, stond ze oog in oog met twee Riverclan katten. Damn.

Haar blauwe ogen stonden opvallend rustig toen ze de twee Riverclan katten in het vizier kreeg. Ze zuchtte zelfs zachtjes en stapte van Greypaw af. Rustig ging ze naast het lijkje zitten en gaf haar bebloede poot een lik. "L-lostvoice?" miauwde de eerste kattin, die ze herkende als Autumnwish. Bravesoul, de achterkleinzoon van Stormstar, stond naast haar. "Lostvoice." Haar ogen gleden over de twee katten heen. "Dat is mijn naam ja," miauwde ze, met een kille ondertoon in haar stem. Haar cover was blown, maar het maakte niet zo veel uit. Al zouden ze het alle clans vertellen dat ze nog leefde, ze was happy met haar huidige leventjes. "Problemen, Vissers?" Een bekende geur deed haar omkijken en al stond haar leader naast d'r. Ze knikte eventjes naar Lítill en een sluwe grijns kwam op haar gezicht. Oh, dit zou geweldig worden. "Gaat het?" Lostvoice knikte. "Prima," mompelde ze zachtjes terug. Daarna richtte ze haar aandacht weer op op de twee warriors en rekte haar rug. "Dus, jullie waren hier vanwege? Kleine Greypaw die op de grond ligt? Mijn geur die verwarring meebracht? Een combinatie van? Welk excuus hebben jullie om op Bloodclan territorium te komen." vroeg ze, iets wat verveeld, aan de twee katten. "Jullie krijgen me toch niet terug in Riverclan. Vraag maar aan Appleblossom, als jullie mn lieve dochter nog tegen komen. Vraag maar aan haar hoe ik dit kittypet vermoord had, hoe het bloed van mijn klauwen drupte. Welke moordlustige blik er in mijn ogen lag," onbewust was de witte kattin opgestaan en naar de twee katten toegelopen. "Val me maar aan, probeer het maar. Denk dan wel dat je op mijn territorium bent en je de Bloodclan leader erbij hebt," sneerde ze de twee katten toe. Ze wandelde terug naar Lítill en ging naast hem zitten. "Oh, en dan nog een dingetje. Zelfs echte Warriors zouden toch nooit een Queen aanvallen?" Een sluwe blik verscheen in haar blauwe ogen. "Julie zouden toch nooit een zwangere kattin aanvallen?" Haar blik verzachtte toen ze naar Lítill keek en haar staart over zijn schouder lag. "Zeg 't ze maar, schat, zeg het ze dat het waar is wat ik vertel," miauwde ze liefkozend.

[Losty bluft maar wat, om Autumn & Brave te mindfucken, maar Bo mag doen wat ze wilt ermee xD]

Een glimlach sierde haar gezicht, terwijl ze de twee Riverclan warrior een voor een aankeek. Wat zouden ze doen, hoe zouden ze reageren? Ze vond het heerlijk om dit spelletje te spelen, zo zou ze laten zien dat ze dit zelf ook wel kon oplossen. "En al zoú, zoú je kittens verwachtten van dat mormel, je bent géén kat van RiverClan meer." "Dat ben ik ook nooit geweest. Niet meer nadat mijn ouders stierven," snauwde ze terug naar de gekleurde kater en keek hem met een zekere haat in haar ogen aan. "Je hebt een apprentice vermoord, een van onze Clan, Lostvoice. Een van je oude Clan!" Ze snoof. "Oude clan ja. Ik heb niets meer met jullie te maken. Ik had dit al veel eerder moeten doen, dan werd ik tenminste niet de hele tijd met de nek aangekeken, gepest en aan m'n lot overgelaten. Jullie zijn diegene die me hier toe hebben gedreven, het is Riverclans schuld dat ze nu een warrior minder hebben!" miauwde ze kwaad naar de kater toe. "Binnenkort zal de hele Clan, nee, het hele woud weten wat voor een mormel jij bent, Lostvoice! En tevens zullen ze weten dat BloodClan een nieuwe leider heeft." Lostvoice kneep haar ogen samen. Ze bracht het leven van haar resterende kittens, Honeypaw en Wolfpaw, in gevaar door dit te doen. Maar het maakte niet zo veel uit. "Doe het maar! Laat iedereen maar weten hoe ze een warrior verloren zijn in Riverclan. Vertel ze maar dat Bloodclan niet voor de vier clans van het woud zal terug deinzen." Ze snoof en ging weer zitten, ze was zich veel te veel aan het inspannen en kwaad aan het maken over die twee.
Rustig luisterde ze naar de woorden van Lítill en glimlachte enkel, no way dat die twee katten hen zouden aanvallen. Riverclan lag te ver weg, dus ze zouden geen versterking kunnen roepen, terwijl ze juist in de buurt van Bloodclan territorium waren. Of te wel, een zeer oneerlijk gevecht, als het op een gevecht zou uitdraaien.