Are you ready? [Eaglepaw & Tallpaw]

De zwarte kater was al vroeg die morgen opgestaan en een gaap rolde over zijn lippen. Hij zat op dit moment voor de warriors den en genoot nog na van zijn ontbijtje. Hij was al langs de medicine cat den gelopen en had er een prooi voor Minnowleaf achter gelaten, want die sliep nog. Frostlake trippelde naar de apprentice den en stapte door de nesten door, wat er aardig wat waren, zoekend naar Eaglepaw en Tallpaw. Toen hij Eaglepaw als eerste vond porde hij zacht in diens ribbenkast. "Eaglepaw, wakker worden. Vandaag is je eerste training," fluisterde hij zacht en stapte toen door naar Tallpaw's nest, die hij ook een zachte por gaf. "Tallpaw, opstaan, we gaan zo vertrekken," mauwde hij vervolgens en trippelde de den uit. Een koude wind blies over het territorium heen, en hij huiverde kort.

De ceremonie was geweest, zijn naam was nu Eaglepaw en zijn oom was zijn mentor geworden. De kater wist niet zeker hoe hij erop moest reageren. Alles was zo snel gegaan opeens. Maar nu lag de jongste apprentice nog lekker te slapen in zijn nest in de den, al was het niet meer voor lang.
Een por prikte hem wakker en een zacht gebrom wat te horen. Zijn blauwe oogjes gingen moeizaam open en hij rekte zich uit. Nog wat slaperig keek hij om zich heen, gaf zijn borst een ferme lik en wandelde achter Frostlake aan naar buiten. Blijkbaar was hij eerder dan Tallpaw en hij nam rustig bij zijn mentor plaats. "Ik ben er ... Frostlake," miauwde hij kalmpjes, eventjes twijfelen of hij de kater nu 'oom' moest noemen.

De nu dus zes maand oude apprentice was al voor langere tijd wakker, teveel energie raasde door zijn lichaam, en de normaal vrolijk twinkelende ogen waren nu groot en rond. Wanhopig wachtte hij tot er een warrior zou komen, niet zomaar een, maar zíjn warrior, zijn mentor, die hem dan wakker zou maken. Daarom sprong hij dus al snel op toen de kater naar hem toekwam. Vrolijk sprong hij rond, en liep toen, nadat hij even wat stoom had afgeblazen, zelfverzekerd en trots naar buiten. Nu zat de twinkeling wel in zijn ogen, maar die veranderde al snel in onzekerheid toen de kater zag dat de andere apprentice, 'Eaglepaw' ook al bij Frostlake zat. Even gaf Tallpaw zijn witte borst een lik, om zichzelf een houding te geven, en naderde toen de twee katten. Hij ving de woorden die zijn leeftijdgenoot sprak nog net op, en nam plaats naast hem. "Ik ben er ook," Vulde hij de ander aan, waarna hij Eaglepaw met een knik van zijn knappe hoofdje. Waar zou Frostlake ze mee naartoe nemen? Waarschijnlijk een tour door het territorium, ook al had Tall het al gezien, hij had er wel zin in. Hij ging de grote zwarte kater voor hem dan ook niet het verhaal van hem en Nevermind aan zijn neus hangen, dat was zijn geheim.

Het duurde niet lang of Eaglepaw trippelde kalm de apprentice den uit. Frostlake knikte hem begroetend toe en wachtte tot de apprentice bij hem was. "Ik ben er ... Frostlake," mauwde de kater kalmpjes. Al snel zag hij Tallpaw ook op hen af komen, en deze nam plaats naast zijn neefje. "Ik ben er ook," mauwde deze toen en Frostlake glimlachte, om vervolgens rustig op te staan en de twee katers te gebaren met een zwiep van zijn staart dat ze hem moesten volgen. Hij ging de twee voor door de doorntunnel heen en stopte buiten, om te wachten tot ze er ook waren. "Vandaag zal ik jullie meenemen met een trip door het territorium, en onderweg ook wat basiskennis bijbrengen." Hij knikte naar de twee apprentices en stapte toen rustig verder, op weg naar de Carrion Place. Het beeld van Snowynight - toen nog Snowypaw - toen ze bij die plek aankwamen zat nog vers in zijn geheugen, en hij was benieuwd hoe deze twee erop zouden reageren.

De zwarte kater, die nu dus zijn mentor was, wenkte met zijn staart om te gebieden dat ze moesten volgen. Beleefd wachtte Tall even zodat Eaglepaw voor kon gaan, hij probeerde een goede start te hebben met het katertje. Dat kon weleens heel belangrijk zijn, aangezien ze nog lange tijd met elkaar zouden moeten optrekken. Daarna volgde ook Tallpaw naar de uitgang van het kamp, wat bewaakt werd door een grote doorntunnel. De kater was inmiddels al heel wat gegroeid, en dus verbaasde het hem dat alle warriors er zo makkelijk door konden, ofwel, zo leek het. Buiten het kamp wachtte Frostlake hen weer op, en deelde de apprentices mede wat ze deze eerste training zouden gaan doen. "Vandaag zal ik jullie meenemen met een trip door het territorium, en onderweg ook wat basiskennis bijbrengen." Hij bevestigde in de eerste zin Tall's vermoedens al, en zijn blik gleed even over de bomen naast en rondom het groepje katten. Hij kende het al, alle stukjes ervan, maar het zou leerzaam zijn als zijn mentor het hem ook nog eens liet zien. Dus volgde hij vrolijk in de voetstappen van de zwarte leraar, niet echt zeker wetende waar hij hen eerst heen zou brengen. Dit gedeelte va het territorium kende de jonge kater nog niet.. Kende hij het dan toch nog minder goed als dat hij gehoopt had?

OOC: Ik dacht ik reageer vast even; anders vergeet ik het ^^

Al snel kwam Tallpaw er ook bij en hij snoof eventjes. Hij zou dat katertje niet de baas over hem laten spelen, alleen omdat het de zoon van de oh zo grote leader was. Rustig knikte hij naar zijn mentor en stond op. Een tour door het territorium dus, wat geweldig. Eaglepaw zuchtte zachtjes, hij had toch echt wel wat spannenders verwacht, iets waarmee hij verhaal kon doen in het kamp, iets waardoor zijn naam bekend zou worden! Want daar deed de jonge kater het voor, naamsbekendheid binnen de clan. Eaglepaw hielt Tallpaw scherp in de gate, terwijl hij achter Frostlake aantrippelde. Ondertussen probeerde hij zo veel mogelijk dingen op te pikken, al moest hij toegeven dat er niet veel interessants in de omgeving was.

De kater had al snel door dat Eaglepaw de eerste les niet zo interessant vond, maar dat zou vast nog wel komen. Hij hield de twee katertjes in zijn kielzog en al snel kwam de geur van rottend vlees hun kant op. Hij stopte even op een afstandje van de Carrion Place en wachtte tot de twee bij hem stonden. "Dit is dus de Carrion Place, hier vindt je een storthoop waar de twolegs al hun vuilnis dumpen. Maar let op, de prooien die je hier zult vinden zullen anders zijn, sommige zijn vergiftigd en zitten vol dingen die een kat kunnen doden. Ga dan ook nooit, maar dan ook nooit hier je prooien halen. Ook al heeft de Clan nog zo'n honger, als je de verkeerde prooi hebt dan zal die kat er nog slechter aan toe zijn," mauwde hij en na deze korte theorie uitleg trippelde hij weer verder, de vuilstortplaats op. De geur van rottende dingen was nu erg sterk en overheerste de hele plek. Hij stopte bij een kraaienkarkas wat half opgevreten werd door maden. "Dit bedoelde ik dus,"

Nieuwsgierig naar de eindbestemming volgde Tallpaw de grote kater voor hem, maar merkte maar al te goed op dat hij in de gaten werd gehouden door Eaglepaw. Wat had die gast? Hij had nog niets aardigs gezegd, eigenlijk had hij nog helemaal niet gepraat, maar hij zat wel de hele tijd naar Tall te kijken. Geïrriteerd schudde deze dan ook even met zijn kopje, waarna hij weer verder achter de mentor aanliep. Ze kwamen aan bij een grote plek, waar het verschrikkelijk stonk. Tallpaw hield zich in om geen 'ieuw' te gaan roepen, dat genot gunde hij de andere apprentice niet, dus keek hij alleen maar, met samengeknepen ogen naar de grote hopen van stinkend spul. Zo nu en dan knikte hij ook tijdens het ellenlange verhaal van Frostlake, maar snapte dat de kater het hen vertelde, dit was waarschijnlijke een van de meest belangrijke regels van Shadowclan. Met een zucht ging de kater zitten, en sloeg zijn staart om zijn poten, en keek naar het karkas waar ze uiteindelijk gestopt waren. Maden krioelden erover en omheen, en Tallpaw deed zijn best om zo min mogelijk te ademen zodat de geur zijn innerlijke niet zou bereiken. Dat was dan echt wel het allerlaatste wat hij wilde, samen met voor gek staan voor Eaglepaw dan, dat gunde hij hem gewoon niet, gewoon niet.

Eaglepaw richtte zijn blik van Tallpaw terug naar Frostlake en wandelde achter zijn oom aan. Hij vroeg zich af of Frostlake hem anders zou behandelen, als ze alleen zijn tenminste, omdat hij zijn neefje was. Maar dat was niet iets om nu over te tobben. Hij hielt halt en ging zitten, luisterend naar wat zijn mentor hem had te vertellen. "Dit is dus de Carrion Place, hier vindt je een storthoop waar de twolegs al hun vuilnis dumpen. Maar let op, de prooien die je hier zult vinden zullen anders zijn, sommige zijn vergiftigd en zitten vol dingen die een kat kunnen doden. Ga dan ook nooit, maar dan ook nooit hier je prooien halen. Ook al heeft de Clan nog zo'n honger, als je de verkeerde prooi hebt dan zal die kat er nog slechter aan toe zijn," Hij keek over de Carrion Place heen en trok een vies gezicht, iets wat Tallpaw blijkbaar hetzelfde deed. Wat een ellende lag hier allemaal zeg. Wat zocht Shadowclan hier? Hij besloot het erop te wagen en het te vragen. ”Maar Frostlake. Als Shadowclan ziek word van deze plek, waarom komen we hier dan nog? Is het niet dan niet beter om dit gebied op te geven en iets anders, en veiligers, te gaan zoeken?” Zijn blauwe ogen keken heel eventjes naar Tallpaw, maar hij besloot het katertje maar even met rust te laten. Later zou hij die nog wel spreken.

Hij kon aan beide apprentice zien dat deze plek nooit hun favoriet zou worden. Een korte grijns sierde zijn lippen en hij wachtte af of een van hen nog vragen zou hebben. Het was toch wel belangrijk dat ze - wanneer ze zelf op jacht zouden gaan - er geen besmette prooien mee werden genomen en dat Littlestream dan met een paar gevallen zat, want ze konden niet veel katten missen deze winter. ”Maar Frostlake. Als Shadowclan ziek word van deze plek, waarom komen we hier dan nog? Is het niet dan niet beter om dit gebied op te geven en iets anders, en veiligers, te gaan zoeken?” Dat was de stem van Eaglepaw. Frostlake was even stil om zijn gedachten op orde te zetten en een passend antwoord te geven tegen zijn apprentice. "Tsja," begon de zwarte kater en wierp een blik op het met maden besmeurde prooidier neer te kijken. "Het gebied hoort al heel lang bij ShadowClan, en als wij het niet zouden hebben, zouden er vast en zeker rogue's komen wonen, of andere vijandige kattengroepen. Ik denk niet dat het fijn zou zijn voor ShadowClan om er nog meer vijanden bij te hebben, dus moeten ze het wel in hun bezit houden. Dat is ook StarClan's wil," sloot de kater af en stond vervolgens op, klaar om weer verder te gaan met zijn toer door het territorium. Hij zwiepte met zijn staart als teken dat de twee katertjes hem weer moesten volgen en verliet de vuilstortplaats op een passend tempo, gezien hij de geur zelf ook niet bepaald aangenaam vond, maar het hoorde er nu eenmaal bij. Hij vervolgde zijn weg in de richting van de Burnt Sycamore, waar hij tevens een kleine test met zijn apprentices zou gaan doen. Toen ze in de buurt kwamen roken ze de onaangename geur van verkoolt hout. "Dat daar is de Burnt Sycamore, een oude eik die ooit is getroffen door de bliksem. Welnu, we gaan een kleine oefening doen wat betreft jullie sluiptechnieken. Dat is een belangrijk basisonderwerp, want die zul je zowel nodig hebben bij het jagen als bij vechten." De kater keek beide apprentices aan en pakte een stukje hout wat voor het oprapen lag. Hij duwde er met zijn poot op en een gekraak was te horen. "Nu, proberen jullie er maar eens zo stil mogelijk overheen te lopen," mauwde hij en wees in de richting van de boom, waar de grond bezaait lag met dit soort dingen. De sneeuw was op dat stuk voor het grootste deel weggesmolten door de as van de boom, dus het kreupelhout maakte een redelijk geluid, al was het in de drogere seizoenen natuurlijk veel erger.

De kater naast hem, ook wel Eaglepaw genaamd, begon natuurlijk meteen met een opmerking. Een korte, bijna onoorbare zucht verliet Tallpaws' lippen, niet dat hij dit had geweten, maar ergens was het wel erg logisch. Dat de kater dat niet wist zeg, tsk. Dat bewees maar weer dat hij Running niet waard was, en dus- Zijn gedachten werden onderbroken door het feit dat Frostlake er ineens vandoor raasde. Ze verlieten de stinkende plek, en kruisten het bos door, op weg naar, naar wat? Het antwoord dook een paar minuten later, toen ze door het bos waren gekomen, voor het drietal op. Een dikke, oude, en vooral heel zwarte boom. Nog voor Tall kon reageren op wat er precies was met de boom, begon zijn mentor al met een verhaal. De apprentice luisterde half, terwijl de andere helft van hem bezig was met de boom bekijken. Diepe groeven waren in de stam te zien, en het zwart was eigenlijk best uitnodigend. De geur die het ding verspreidde rook in Tall's neus erg aangenaam, en dus snoof de kater het eens goed op. Verbrand hout, een aangename geur, als je ervan hield tenminste. "Dat daar is de Burnt Sycamore, een oude eik die ooit is getroffen door de bliksem. Welnu, we gaan een kleine oefening doen wat betreft jullie sluiptechnieken. Dat is een belangrijk basisonderwerp, want die zul je zowel nodig hebben bij het jagen als bij vechten." Talls' oren spitste zich bij het horen wat ze gingen doen. Sluipen? Een tevreden grijns verscheen op zijn gezicht, Innerghost had hem dit al geleerd, dit ging een eitje worden. De katers' blik was nog steeds gericht op de boom, maar hij draaide zijn hoofd naar de grote zwarte kater die naast hem stond, toen er een gekraak te horen was. "Nu, proberen jullie er maar eens zo stil mogelijk overheen te lopen," De mond van de eerst ietwat overmoedige jongeman viel open, en zijn blik gleed over het met takjes bezaaide landschap voor hem. Slikken deed hij deze keer niet, niets aan hem liet zien dat hij dit een lastige opdracht zou gaan vinden, want nee, afgaan voor Eaglepaw? Dat nooit, dus keek hij naar het katertje naast hem, en maakte een uitnodigend gebaar met zijn pootje naar de open vlakte voor hen. "Ga maar voor," Waarna hij met een grijns toe wilde kijken naar zijn rivaal, want ja, Dames gingen voor niet?

"Het gebied hoort al heel lang bij ShadowClan, en als wij het niet zouden hebben, zouden er vast en zeker rogue's komen wonen, of andere vijandige kattengroepen. Ik denk niet dat het fijn zou zijn voor ShadowClan om er nog meer vijanden bij te hebben, dus moeten ze het wel in hun bezit houden. Dat is ook StarClan's wil," Eaglepaw liet zijn blauwe oogjes over het gebied heen glijden en haalde toen zijn schouders op. Logica was er blijkbaar niet al te veel in Shadowclan. Hij wierp nog een laatste blik op de stinkende plek, waarna hij achter zijn mentor en mede apprentice aan raasde, door het bos heen. Ondertussen zorgde hij ervoor dat hij alle geuren en geluiden om hem heen snel zou herinneren, maar alles was zo verwarrend. "Dat daar is de Burnt Sycamore, een oude eik die ooit is getroffen door de bliksem. Welnu, we gaan een kleine oefening doen wat betreft jullie sluiptechnieken. Dat is een belangrijk basisonderwerp, want die zul je zowel nodig hebben bij het jagen als bij vechten." Een grote, omgevallen en zwarte boom doemde voor hem op en Eaglepaw stapte snel op de rem, waardoor hij nog net op tijd stil stond om niet tegen Frostlake aan te knallen. Hij keek op en wachtte op wat zijn om hem voor opdracht zou gaan geven. "Nu, proberen jullie er maar eens zo stil mogelijk overheen te lopen," Hij keek naar de houtsnippers die er lagen en keek toen van zijn mede apprentice naar zijn mentor. "Ga maar voor," hoorde hij Tallpaw miauwen en zijn blauwe ogen schoten vuur, toen hij hem aankeek. "Ach, als je te bang bent om als eerste te gaan, zal ik maar gaan hè," miauwde hij daarna snauwend terug, waarna hij naar de houtsnippers toe liep. Hij had geen idee hoe hij dit moest doen, maar deed maar gewoon zijn best. De eerste stap die hij zetten, maakte direct geluid en licht geschrokken trok hij zijn poot terug. Eaglepaw dacht eventjes na en hielt zijn kopje schuin. Toen herinnerde hij zich iets wat hij andere katten in Shadowclan had zien toen, toen hij eens een keertje het territorium in gegaan was. Snel maakte hij zichzelf klein, zetten voorzichtig zijn pootje op het hout neerzetten. Het klonk een stuk zachter dan net, al was er nog wel wat gekraak. Met iets meer zelfvertrouwen, liep/sloop Eaglepaw over het hout heen, niet helemaal geluidloos, maar het was hopelijk wel zacht genoeg om Frostlake trots te maken. Toen hij aan de overkant was, keek hij naar Tallpaw en grijnsde gemeen. "Nu mag de prinses," miauwde hij zoetjes, terwijl hij terug wandelde naar zijn mentor en ging zitten.

Het antwoord van de ander deed hem niets, en dat liet hij merken door eens flink te gapen en hem onverschillig aan te kijken. Daarna volgde hij elke beweging van hem, het was belangrijk om te zorgen dat hij goed zag wat Eagle fout deed, dan deed hij dat namelijk niet fout. De jonge kater die als eerste ging deed het meteen al fout, iets wat Tallpaw wel had voorzien, maar de beweging van hem om meteen angstig zijn poot terug te trekken leende zich gewoon voor een opmerking. Dus kuchte Tallpaw even, in de kuch zat zijn boodschap 'verborgen' "Angsthaas," Het woord was snel gezegd, en de kater betwijfelde het of Frostlake het gehoord had, Eagle moest het wel gehoord hebben. Over hem gesproken, hij liep nu al een heel stuk stiller over het pad, en ergens kreeg Tall het toch wel een beetje benauwd. Hij moest beter zijn, zijn innerlijk kon er niet tegen om ergens niet goed in te zijn, dus trainde hij altijd veel, maar takjes waren anders dan de vertrouwde sneeuw waar hij wél geruisloos overheen kon lopen. Zonder dat Eagle het kon zien gaf de kater zichzelf een ferme lik over de borst, en keek vastbesloten voor zich uit. Zodra de ander terug was bij het groepje stond hij op, gromde even en schudde toen zijn dikke vacht uit, recht over Eagle, in antwoord op zijn compliment. "Dankjewel, Knecht," Hij beet hem het laatste woord toe, en liep toen wat naar voren, om aan de rand van de vlakte te blijven staan. De gele ogen schoten eroverheen, en onbewust vonden ze een patroon in alle takjes, het leek een georganiseerde chaos. Net iets voor hem, dus zette hij, in opperste concentratie, zijn pootje voorzichtig neer. Geen geluid. Tevreden glimlachte de kater, hij had een pad zonder takjes ontdekt, het was misschien wat om, en niet precies de opdracht, maar alles om beter te zijn dan die ander. De eerste stap werd gevolgd door de tweede, zorgvuldig uitgedachte stap. Geen geluid. Zo ging dat een kort tijdje door, tot Tall ineens merkte dat hij ingesloten was door takjes, geen stukje kaal grond, geen stukje veilig. Nu moest hij er aan geloven, dus werd een hap adem genomen, en stapte hij voorzichtig, sluw bijna, met zijn poot op het eerste takje, een heel zacht krakend geluid rees omhoog. Goed genoeg voor hem, zo ging de kater verder, langzamer dan eerst, maar nog steeds snel genoeg. Alles goed uitgedacht, zodra hij het stukje met alleen maar takjes over was viel hij terug in zijn eerste idee. Zo sprong hij van klein, open plekje naar het volgende niet al te grote lege plekje. Zo nu en dan werd dit afgewisseld met over takjes lopen, maar alleen als de kater niet anders kon. Dit was hoe Tallpaw zelfverzekerd, en trots, blij met zijn stille prestatie, de overkant bereikte. Natuurlijk, het was niet helemaal stil geweest, maar zolang het beter was dan Eagle was alles goed voor hem. Er werd dan ook meteen een veelzeggende blik naar de ander geworpen terwijl hij om de vlakte heen terugliep naar het groepje. Missie volbracht.

ØØÇ: Sorry dat ik je overpost Daan, dit leek me logischer in het verhaal

Frostlake keek toe hoe de twee katers reageerden op deze plotselinge opdracht. Tallpaw leek iet wat overdonderd te zijn. "Ga maar voor," mauwde hij snel tegen Eaglepaw, wiens ogen vol vuur schoten. Geamuseerd keek de zwarte kater naar zijn twee leerlingen, dit zou nog wel even gaan duren als de twee dames elkaar zo steeds bijna in de haren bleven vliegen. "Ach, als je te bang bent om als eerste te gaan, zal ik maar gaan hè," snauwde Eaglepaw vervolgens en hij keek toe hoe zijn neefje naar de houtsnippers toe stapte. De eerste stap was echter al meteen mis en hij trok zijn poot terug. "Angsthaas," mauwde Tallpaw vervolgens en Frostlake zwaaide een keer waarschuwend met zijn staart. Echter leek Eaglepaw het nu door te hebben en alleen nog maar met wat zachte kraken kwam hij over de houtsnippers heen. Frostlake knikte goedkeurend naar zijn neefje. "Nu mag de prinses," mauwde deze tegen Tallpaw en voegde zich toen weer bij hem. "Dankjewel, Knecht," mauwde Tallpaw hem toen weer bijtend toe. Frostlake zuchtte een keer en keek toen toe hoe Tallpaw het er van af bracht. Hij ontweek een groot deel van de takjes, een goede tactiek. Hierna liep hij langzaam over de takjes, net zoals Eaglepaw het had gedaan. Toen Tallpaw weer terug kwam bij hun knikte Frostlake goedkeurend naar de twee. "Oké, goed gedaan beide. Laten we nu verder gaan." mauwde hij hierna en stond weer langzaam op om zijn weg te vervolgen.

Eaglepaw snoof zachtjes toen hij toe keek hoe Tallpaw de opdracht uitvoerde. Maar natuurlijk deed die uitslover het beter dan dat hij het deed. Hij wilde immers zo nodig beter zijn dan hem hè? Wat een achterbaks ventje was het echt, echt waar. Hij lette er verder maar niet op, zo belangrijk was het immers toch niet. Eaglepaw wilde immers gewoon beter zijn om Screwstar te irriteren, niet om Tallpaw te overwinnen. Mja, die maakte er zelf gewoon een wedstrijd van. Hij zou eens moeten weten. "Oké, goed gedaan beide. Laten we nu verder gaan." Frostlake zei niets over hoe de twee het hadden gedaan, alleen dat het goed was gegaan. Oké, dat was in ieder geval beter dan normaal. Eaglepaw stond op, gunde Tallpaw geen blik waardig en wandelde achter zijn zwarte mentor en oom aan.

De apprentice kwam trots teruggelopen, en negeerde de andere apprentice volkomen. Het feit dat Frostlake alleen maar zei dat beiden het goed hadden gedaan irriteerde hem mateloos, maar het echt laten zien deed de kater niet. Hij was bezig met zijn eigen strijd, en die zou hij winnen. Eaglepaw hoorde erbij, of hij wilde of niet, daar kon de ander niets meer tegen doen. Dus struinde de tabby maar achter de twee aan, en gaapte eens, het was nog vroeg, en een echte ochtendkat was hij nu eenmaal niet. Dus bleef hij maar achter Eagle lopen, anders zou het vast en zeker uitlopen op een geïrriteerde discussie over welke kleur de lucht was ofzo.

Onderwerp: Re: Are you ready? [Eaglepaw & Tallpaw]