Dreaming... {Islandpaw -training}

De eerste paar uren had de poes rustend in het territorium doorgebracht. Het zonnetje die op haar vacht zat hield haar warm. De grassprietjes die mee bewogen met de wind kietelden haar neusje. Maar de poes had er geen ergernis aan. Ze vond het heerlijk hoe de geur van het bos; de vroege bloempjes die bloeiden, en vooral het zwakke maar warme winterzonnetje één geheeld werd. Het was typisch voor de tijd van het jaar hield ze zichzelf voor. Met haar pootjes badend in het frisse water van het riviertje wekte de poes terug op uit haar slaap. Ze snoof even en ging vervolgens overeind staan. De haren aan haar oren die wild heen en weer stonden legde ze weer plat met een tikje van haar poot. Ze maakte zichzelf niet zoveel zorgen over haar vacht. Maar voor haar eerste training mocht ze er best niet te wild uitzien. Vond ze.

De poes liet het gebied in al zijn schoonheid achter zich liggen. Maar niet voor lang als het aan haar lag. Op een regelmatig tempo liep ze richting het kamp. Vervolgens wendde ze zich tot de apprentice's den waar haar kop door de ingang ging. "Laat Islandpaw hem melden op de binnenplaats" Haar stem had niets van onaardigs in zich. Zelf wist ze amper hoe ze zich ging gedragen tegenover de apprentice. Dan leek haar eigen zelf blijven de beste optie maar. Snowbell nam plaats naast de ingang van de warrior den waar ze haar ogen fijn dichtkneep tegen het zonlicht. Maar nog steeds oplettend genoeg was om elke aanwezigheid op te kunnen merken.

"Laat Islandpaw hem melden op de binnenplaats", galmde er over het camp. Gapend ging de grijze poes rechtopzitten. Ze knipperde ene paar keer met haar ogen en keek om zich heen. Waar was ze..? Dit was niet de nursery! Opeens herinnerde ze het zich, de vorige dag was ze apprentice geworden! Vrolijk huppelde ze de apprentice den uit, op slag niet meer moe. "Hier ben ik!", riep ze vrolijk. Meteen ging ze naar de poes die haar mentor was geworden. "Wat gaan we doen vandaag!?"

'Hier ben ik!' galmde de vrolijke stem van de apprentice. Snowbell knipperde met haar ogen waarna ze het neusje van de apprentice aanraakte. De apprentice zag er behoorlijk vrolijk uit. Althans dat hoopte de poes maar. Ze had namelijk weinig zin om streng te hoeven zijn. "Volg me." antwoorde ze maar op de poes haar vraag. Het was duidelijk waar ze heen gingen als ze niet richting de hooglanden liepen. Ze was best benieuwd naar de poes haar vaardigheden en dus begeleidde ze haar richting het riviertje. Tot slot stopte ze voor het bos, waar de rivier duidelijk hoorbaar was. Snowbell richtte zich tot haar apprentice met een vriendelijk lachje. "Ik wil niet streng zijn, en hopelijk wil jij aandachtig zijn, zo maken we het voor ons beide gemakkelijker. Denk je niet?" De poes nam even een adempauze en ging weer verder. "Ik wil vandaag je jacht vaardigheden testen. Je mag beginnen met het vangen van vis. Als dit mislukt mag je nog altijd proberen om op iets anders te jagen. Ik zal je vanaf een afstandje volgen. Als er iets fout loopt ben ik bij je in de buurt. Veel succes." De poes draaide zich naar de grijze apprentice en liet haar alvast voorop lopen.

"Volg me.", antwoordde de oranje met witte poes. Islandpaw knikte enthousiast en rende achter de poes aan. Ze hoorde stromend water, en een beetje nieuwsgierig keek ze haar mentor aan. Zou ze nu al mogen vissen? "Ik wil niet streng zijn, en hopelijk wil jij aandachtig zijn, zo maken we het voor ons beide gemakkelijker. Denk je niet?", zei Snowbell. De grijze poes knikte, even enthousiast als altijd. "Ik wil vandaag je jacht vaardigheden testen. Je mag beginnen met het vangen van vis. Als dit mislukt mag je nog altijd proberen om op iets anders te jagen. Ik zal je vanaf een afstandje volgen. Als er iets fout loopt ben ik bij je in de buurt. Veel succes." Islandpaw stapte meteen op de rivier af. Ze had geen idee wat ze moest doen, en bleef eventjes wachten, staren naar de oever. Opeens zag ze een zilverkleurige vis voorbij zwemmen. Vrolijk plonste de poes door het water naar de vis. Natuurlijk merkte die haar meteen op, en snel zwom hij weg. Islandpaw kroop weer naar de oever, waar ze even haar vacht utischudde. Haar enthousiasme was nog niet weggeëbd, en dus rende ze vrolijk naar een meer bebost stukje landschap. Ze scharrelde door de sneeuw, op zoek naar iets eetbaars. Veel zag ze niet. Of wacht, daar scharrelde iets rond! Meteen rende ze eropaf, niet lettend op de hoeveelheid kabaal die ze maakte. Het eekhoorntje draaide zich verschrikt om en kroop snel in haar boom. Islandpaw staakte de aanval en draaide zich om, op zoek naar iets anders dat ze kon jagen.

De rood witte poes volgde haar apprentice nauwlettend vanop een afstand. De apprentice waagde zich het eerst naar het water toe. Even nam ze de tijd om het water te bestuderen leek het. Snowbell knikte. Dit was al een goed teken. Maar wat de apprentice toen deed liet haar even schrikken. De poes sprong zo het water in en de vissen die er dat moment gezwommen hadden waren weg. Snowbell lachte even maar sloeg toen haar poot voor haar mond. Dit mocht ze echt niet doen. De poes vervolgde haar apprentice met een lief lachje op haar lippen toen deze het bos in ging. Hoewel ze de bewegingen en technieken van haar apprentice nauwlettend bestudeerde kon de poes nog steeds genieten van de heerlijke geuren rondom hen. De frisse geur van bloemen en het loof van de bomen, de frisse wind die hier in het bos waaide, het was één en al harmonie.

De apprentice ging dieper het bos in waar de meeste dieren te vinden waren. Snowbell knikte. Dit was een goed teken. De apprentice bezat goede informatie maar wat ze van haar vistechnieken gemerkt had kon er nog veel op haar technieken getraind worden. De rood witte poes had in de verte een eekhoorn opgemerkt. En niet veel later had de apprentice het ook door. Maar tot haar schrik holde de apprentice zonder zich in toom te houden op het diertje af die het geluid al van verre opgemerkt had en zijn boom in vluchtte. Snowbell lachte liefjes en stapte op haar apprentice af.
"Je hebt goede informatie, je houdt de rivier goed in de gaten totdat je een prooi opgemerkt hebt, en je zoekt dieper in het bos op zoek naar prooidieren, dat is heel slim van je, maar..." Hier nam ze even een korte adempauze. "Er kan nog veel aan je technieken gewerkt worden. Deze zal ik je nu even kort uitleggen. Om een prooi op hoogte te vangen, zoals bijvoorbeeld deze eekhoorn in de boom, is het slim dat je de klimtechnieken beheerst. Probeer deze eerst eens uit in die boom daar," De poes wees met haar staart een boom aan waar naar haar weten geen prooidier aanwezig was en de apprentice zich kon concentreren op het klimmen.

"Je hebt goede informatie, je houdt de rivier goed in de gaten totdat je een prooi opgemerkt hebt, en je zoekt dieper in het bos op zoek naar prooidieren, dat is heel slim van je, maar...", zei de poes. Islandpaw knikte terwijl ze adempauze nam, en haar mentor ging verder: "Er kan nog veel aan je technieken gewerkt worden. Deze zal ik je nu even kort uitleggen. Om een prooi op hoogte te vangen, zoals bijvoorbeeld deze eekhoorn in de boom, is het slim dat je de klimtechnieken beheerst. Probeer deze eerst eens uit in die boom daar," Islandpaw keek naar de boom die ze aanwees en knikte nog eens. Daarna rende de grijze poes eropaf, om zich meteen vast te klauwen in de boom. Oké, dat ging al goed, ze bleef al hangen. Nu nog omhoog raken. Vastberaden en enthousiast keken haar blauwe oogjes naar boven, waarna ze zo goed en zo kwaad als het ging haar poten hoger probeerde te zetten. Haar achterpoten duwden Islandpaw omhoog, en ze stond al een stukje hoger! Eventjes keek de poes over haar schouder naar beneden, maar ze zag dat ze nog niet echt hoog was. Ze deed het opnieuw, klauwen hoger in de boom en dan met haar achterpoten duwen, en een andere blik over haar schouder vertelde haar dat ze al wat hoger was. Vrolijk als altijd ging ze door, klauwen, afzetten, klauwen, afzetten, en voor ze het wist was ze helemaal boven in de boom. Ietwat trots en zelfvoldaan keek ze naar haar mentor, die helemaal beneden stond en erg klein leek vanaf hier. "Gelukt!", riep de grijze poes naar beneden, misschien nog vrolijker dan toen ze begonnen waren.

Haar blik volgde nauwkeurig de grijskleurige poes op. Voor zover leek dit een onderdeel te zijn waar de leerling wel goed in was. Instinctief wilde de poes de leerling hogerop helpen maar hield zich gedeisd. Dit was haar oefening en ze wilde eens zien hoe goed de apprentice het deed als ze alleen in het territorium was; opgejaagd door een één of ander dier. De apprentice leek weinig problemen te hebben met dit onderdeel en juichte toen ze de eerste tak bereikt had. "Goed genoeg. Nu, blijf daar ik kom naar boven." Na dat gezegd te hebben stond de poes in een seconde al aan de voet van de boom waarbij ze als een getrainde warrior al in minder dan 4 seconden boven stond. "Voor de volgende opdracht wil ik dat je van me wegrent. Stel, jij bent nu alleen in het territorium. En opeens staat er een hongerige vogel voor je. Wat doe je dan? Je krijgt 10 seconden de tijd om aan me te ontkomen. Zorg dat je een veilige schuilplaats vind. Veel succes." De poes draaide zich met haar rug naar de apprentice om waarbij ze tot 10 begon te tellen.