{Open} The known unkown

De zilver gekleurde main coon verliet het kamp. Op de een of andere manier voelde ze zich de laatste tijd extra ongemakkelijk bij andere katten. Ze staarde naar de donker wordende lucht. Er was nog geen enkele ster te bekennen in de lucht, geen enkele. Zouden haar ouders op haar neer kijken? Zouden ze haar zien als een schande? Ze wist wel wat er gebeurd was, dat betekende dat haar ouders dat ook wisten, en haar voorouders. Gewoon heel Starclan.
Ze liep door, haar poten knisperend in het sneeuw. Ze sloot voor een moment haar kristal blauwe ogen, en wanneer ze dat deed zag ze hém voor haar. Graystripe. Ze stak haar nagels in de grond terwijl ze de donkere grijze kater uit haar kop probeerde te duwen. Ze hielt van hem, ze wou het zo graag, daarom bleef ze ook volhouden. Maar het was en bleef verkeerd, dat was een feit. Als de clan hier achter zou komen? Wat zouden ze wel niet van haar denken.
Maar ze kon niet zonder hem, want het andere gevoel die bij haar binnen kwam als ze aan hem dacht... dat waren vlinder, zo veel. Ze overspoelden haar, gaven haar een warm gevoel. En automatisch kwam er dan al een glimlach op haar snoet terecht.
Ze stopte met lopen toen ze voor het stroompje water stond. Nu bevroren, normaal een stromend beekje water. Ze keek naar het ijs en zag zich zelf. Ik ben anders? Maar wat is er anders dan? Vroeg ze aan zich zelf, haar lichaam beter bekijkend. Het was leafbare, maar waarom zag zag ze er dan zo goed gevuld uit? Nee, dat is niet mogelijk, gewoon niet... Of wel soms?

OOC: Open!

Shyfire was een beetje door het territorium aan het lopen. Hij was een tijdje in het kamp geweest, bij de andere katten, maar daar werd hij gewoon zo moe van. Constant aanpassen, constant oppassen dat hij niets verkeerd deed. Hij vond het veel fijner om gewoon te jagen. Om alleen door de ongerepte natuur te rennen. Alleen. Maar daar, bij de stream, stond een poes. De ene kant van Shy wilde heel hard wegrennen, hij wilde alleen zijn. Niet in het gezelschap van een of andere poes. De andere kant van hem wilde naar haar toe lopen en kijken wie ze was. Ergens was hij toch wel nieuwsgierig. En daarbij, niemand die ze kon zien.

Silverstream bekeek zich zelf nog eens goed in het water. Wat was dit? Dit kon toch niet waar zijn? Of wel? Was het écht? Ze wist wel wat er was gebeurd tussen haar en Graystripe, maar waren dit écht de gevolgen geworden? Geritsel achter haar trok haar aandacht. Ze schrok op en keek om, en zag daar toen een kater staan. Ze herkende hem als Shyfire, een warrior uit haar clan. Met een vragende blik draaide de slanke, zilveren main coon zich om. "Ehm, hallo, Shyfire?" Miauwde ze vragend.

OOC: Je weet dat clan katten elkaar gewoon kennen hé?

Toen de poes voor Shyfire zich omdraaide zag ze dat het Silverstream was. 'Ehm, hallo, Shyfire?' zei ze. 'O, hoi Silverstream.' zei hij ongemakkelijk. Zijn nieuwsgierigheid was verdwenen nu hij wist wie het was, en zijn verlegenheid begon weer te overheersen. Hij wilde nu echt heel hard wegrennen, maar om de een of andere reden weigerde zijn lichaam totaal. Omdat hij niet kon wegrennen, maar daar ook niet ongemakkelijk blijven staan, vroeg hij: 'H-hoe is het?' In zijn hoofd klonk het beter en zelfverzekerder, maar het was beter dan niets.