Somewhere I belong (Indi)

Onderwerp: Somewhere I belong (Indi) di 27 mei 2014 - 21:34

Dot werd wakker onder geen een idee waar ze was, in de plaats dat ze wakker werd in het Bloodclan kamp lag ze hier te wezen. Weet je nog dat we moesten Team builden, dit komt ervan, dit heeft je stem in je hoofd gedaan genaamd... tam tam tam dramatise geluiden.. Alice. zei Harpus over duidelijk en nogal geïriteerd in haar hoofd. Dot liet het gaan en moest een weg uitvinden, ze stond bovenop hoge rotsen en de hoge rotsen waren omsingeld door dichtbegroeide bossen. Ze snoof de lucht rustig op, het rook nogal vreemd. Dus Team building he? We moeten dus samen werken voor nu. blaaste Harpus in haar hoofd. Dot kon niks anders doen dan van de hoge rotsen af te gaan, ze voelde de puntige rotsen in haar potjes prikken. Ze hoopte naar meer maar haar ogen voelde koud, eigenlijk haar hele lichaam wel. Dot proefde de droge vochtige benauwde lucht, het was niet echt fijn dus besloot ze zo snel mogelijk hier uit te komen maar hoe? Dat wist ze niet dus ze had hulp nodig van een andere kat. Waar kan je het snelste katten vinden? vroeg Dot zichzelf af, "Niet, want wie zou er gaan verdwalen in het gebied van krijgers katten?" sprak Harpus hard op. Dot tuurde langs het gebied en keek rond en zei rustig "Wij zijn zo dom om hier te verdwalen." Harpus bleef stil, het was haar fantasie die ze zag en wie voor haar sprak maar er moes toch een manier zijn om van jezelf af te komen....

Het was een lange nacht geweest. De poes had zich deze nacht tegoed gedaan aan een warm plekje net buiten het bloodclan kamp. Hoewel er van slapen niets van waar was geweest had ze de hele nacht liggen piekeren. Het beviel haar de laatste tijd weer niet genoeg meer in het kamp om er naar haar zin nog te blijven. Zo nu en dan had ze van die momenten waarop ze het kamp verliet en weken- soms maandenlang niets van zich liet horen. Maar deze keer was ook anders. Ze had die irritante young one toegewezen gekregen om op te leidden. En hoewel ze er liefst zo weinig mogelijk poten voor vuil wilde maken, vond ze het belangrijk dat zij deze keer sloeg als mentor. Aansterken was voor haar geen probleem. Maar anderman opleidden met de technieken die zij beheerste vond ze verschrikkelijk.

Al dromend had de poes een heel eind van het pad afgelegd. Ze had niet zo'n zin in een lange wandeling. Maar een training op haar eentje leek haar wel fijn.
'Wij zijn zo dom om hier te verdwalen.' De kleine poes liet haar blik op een jonge; naar bloodclan ruikende; poes vallen. Haar ogen vertrokken in een vreemde uitdrukking. Wie bedoelde ze met 'wij'. Zonder zich nog verder af te vragen stapte ze op de kleine poes af. "Hé. Wat doe je!" Haar stem klonk dwingend, maar ze had weinig gevaarlijks in haar uitdrukking.

Dot keek de verte in en merkte niks, ze moest door. Bedankt voor je compliment maar ik denk, dat we in gevaar zijn. zei Harpus in haar hoofd, "In gevaar he? we weten niet eens waar we zijn?!" Riep Dot tegen zichzelf. Dot stond stil en spitste haar oren, Ik hoorde iets.. dacht ze. "Hé. Wat doe je!" riep een poes maar Dot schrok al en wilden rennen, tot ze een Bloodclan geur rook. Dot draaide zich om en gaf een knikje en zei trouw "Wat doe ik? ummm Verdwalen.... En... uuu Jij?" zei Dot erg onzeker, "Ja hoor je zet jezelf weer eens voor schut." Sprak Harpus hard op. Dot gaf zich even een klap en zei "Sorry, ik...mm.. had het tegen mezelf.." Zei Dot om zich te verschuldigen voor de poes. Ze sloot haar ogen en ademde diep in en blaaste het langzaam weer uit, Even genietten van de stilte, die me al mijn hele leven achter na zit maar nooit kwam. Angst uit al mijn adere kwam toen mijn ouders stierven door tweebenige of katten maar dat maakt niet uit, rust is wat ik nodig heb. dacht Dot even. Slijmbal zei Harpus terug in haar hoofd. Dot schudde even haar hoofd en keek de poes aan en zei "Sorry, mijn naam is Dot en weet jij de weg weer terug naar de Bloodclan? vroeg ze liefjes. Dot begon even zichzelf af te likken maar wist nog steeds niet hoe ze moest jagen dat was een grote vraag waarop ze nooit antwoord zou krijgen, alleen als ze leerling werd of ze was dat al maar ze had nooit een mentor.

Joch deze kat was vreemd. Indi keek haar nog wat vreemder aan maar liet niets blijken van haar gedachtes. Simpelweg door haar schouders op te halen. "Zal wel." Mompelde ze eerder tegen zichzelf dan tegen de poes. 'Sorry, mijn naam is Dot en weet jij de weg weer terug naar de Bloodclan?' Indi walgde van die lieve stem. "Hé, luister kid. Je hoeft niet zo lief te doen in Bloodclan. Of je bent aas voor de kraaien. Ik help je wel op weg, maar laat dat poesiepoes-gedoe achterwege. Als je wil geaccepteerd worden in de groep." Het laatste kwam er meer honend uit dan verwacht.
De kleine kattin liep alvast een eind vooruit. Maar dacht voortdurend aan de kleine poes die vast nog zo snel niet was als ze van haar leerling gewend was. Even hield ze halt tot ze weer vlak naast de jonge kat liep. "Dus... waarom precies bloodclan? Was het leven als rogue niet leuk genoeg voor je?" Het kwam er niet spottend uit, eerder als een echte vraag. Ze herinnerde zichzelf nog altijd de tijd toen zij bij bloodclan voegde. Toen had ze nog niet zoveel clankatten-haat als tegenwoordig. Maar door de verhalen die ze over hen hoorde op haar trektochten, door sommige kwade clankatten al eens tegen het lijf te zijn gelopen veranderde haar gedacht heel gauw over hen. Het waren maar verwaande mormels.

Dot keek de poes aan die nogal er niet in geloofde, maar dat was niet erg. Ze vond het juist fijn dat ze niet echt luisterde, want ze had nogal veel gesprekken met zichzelf. "Zal wel." Mompelde de poes. Dot keek haar aan met grote ogen, ze wist nog wat ze van haar moeder had geleerd. Want hoe je zelf tegen ander spreek zo wil je ook behandeld worden, maar dat was niet bij haar. Dot wilde altijd andere helpen maar dat ging niet echt eigenlijk nooit. "Hé, luister kid. Je hoeft niet zo lief te doen in Bloodclan. Of je bent aas voor de kraaien. Ik help je wel op weg, maar laat dat poesiepoes-gedoe achterwege. Als je wil geaccepteerd worden in de groep." Sprak de poes geïriteerd. "Ik hoor al bij de Bloodclan maar zoek de weg terug." zei ze alsnog op een lieve toon. Je doet het goed, je moet rustig blijven. zei Alice langzaam in haar hoofd om zo de rust bij Dot weer optewekken. Dot staarde naar de grond, ze voelde zich rot want de woorde brande en dat was met namen niet fijn. "Dus... waarom precies bloodclan? Was het leven als rogue niet leuk genoeg voor je?" vroeg de poes makkelijk, het leek wel ofdat het haar helemaal niks boeide wat ze zei. "Dat gaat je voor nu niks aan." zei Dot, ze had helemaal geen zin om haar verhaal aan iedereen te vertellen die ze tegen kwam. "Laten we het gezellig houden." sprak Foollin hard op, ze had ook geen zin om een van haar gedachtens achter haar aan te hebben en zei tegen zichzelf "Liever niet daar heb ik geen tijd voor." Dot keek de poes aan en sloeg haar staart om haar poten heen, ze was nogal boos geworden van alle opmerking die ze altijd kreeg want volgens iedereen deed ze wel wat verkeerd.

De poes wiebelde wat met haar oren. De woorden die de poes uitsprak waren hard. Maar de toon die ze hiervoor gebruikte liet Indi even raar opkijken. Ten slotte haalde ze haar schouders op en schudde haar kop leeg. Toen de poes plotseling iets leek te zeggen en weer tegen zichzelf begon te spreken keek Indi haar even raar aan. "Gaat het met je?" Ze vond het vreemd dat de jonge poes zo vaak tegen zichzelf praatte. Maar waarom zou ze haar hier op beoordelen. Iedereen had wel zijn rare trekjes. Maar dat nam niet weg dat ze het nog steeds vreemd vond. Indi liet haar blik over het landschap heen gaan om te concluderen dat het bloodclan kamp bijna in zicht kwam. Ze herkende het gebied maar al te goed. "Houdt vol. We zijn er bijna." Haar blik hield de poes een moment lang vast om vervolgens zich weer op het pad te wenden.

Dot keek naar de licht oranje poes, waarvan ze de naam niet wist. Dat zou een vraag worden waarvan deze poes haar ogen zou uit krabben, dus ze waagde het niet om haar ogen te verliezen, ze liepen al een tijdje samen maar dat betekende nog niks. Bijna niemand zei wat, alleen maar lopen en lopen. Ze zou het lopen even niet meer willen en gewoon willen slapen in de Bloodclan, waar bijna niemand haar mag of gevaarlijk vind. "Gaat het met je?" vroeg de poes, Dot knikte stilletjes. Ze voelde iets vreemds maar wist niet wat, iets wat haar helemaal niet lekker zat. Het voelde vreemd maar ook pijnlijk, het was een vreemd gevoel. Ze staarde even in het rond, het leek wel of ze haar zicht soms wel eens verloor. Dot voelde langzaam haar poten niet meer, maar het werd nog vreemder een van haar poten begon ze haar klauwen te ontbloten. Dot keek ernaar en stond even stil, haar Klauw wende zich tot haar en begon met Dot te vechten. Snel krijsten ze even toen haar eigen klauw haar tegen de grond drukten en haar probeerde te vermoorden, ze ontweek een paar aanvallen van zichzelf al te vlug ging het. Zelf had ze een hele kras over haar gezicht heen gezet, iemand help.. dacht ze en probeerde met haar andere klauw tegen de vreemde klauw te vechten. "Houdt vol. We zijn er bijna." begon de poes die veder op was, zelf wilde ze naar haar roepen maar dat ging niet.

Onderwerp: Re: Somewhere I belong (Indi)