Sunset {Deterkit}

De zon ging net onder en liet alles in een oranje licht baadden. Dyingblack keek er even naar en stapte verder naar het camp. Hij was vandaag op jacht geweest, maar jammer genoeg had hij niets gevangen. In het camp was het rustig. De avond patrouille verzamelde zich en een enkele kat zat buiten naar de zonsondergang te kijken. Dyingblack knikte hen even toe en liep naar de warriorsden. Ergens in het midden van het camp, viel hem een klein lijfje op. Hij keek omlaag en zag dat het Deterkit was een van zijn kittens. "Hallo, Deterkit.", glimlachte hij. "Wat doe jij hier zo laat nog?

Deterkit was de Nursery uit geslopen en keek nu naar de opkomende sterren. Hij besloot dat hij van sterren hielt, ze waren zo lief, klein en rustig. Toch kon niemand de sterren wat kwaad doen. Misschien de vlammende kleuren van de ondergaande zon… Wie weet. Misschien kon hij het aan zijn pa vragen? Meteen toen de gedachten bij hem was ingekomen schudde hij het al weer weg. Nee, zijn pa had hem verraden. Als die kater niet meer van hem hielt zou hij dat ook niet meer doen. Ondanks zijn brandende haat was hij verdrietig om die gedachte. "Hallo, Deterkit." Hoorde hij ineens. Geschrokken keek hik op naar zijn exvader. "Wat doe jij hier zo laat nog?’ Wat verwoed zette hij zijn haartjes op, iets wat hij vaker deed, en keek ex-pa dodelijk aan. Goed, zover je dodelijk kon kijken bij je 1 moon. ‘Wat maakt het jou uit?’ Zijn stem klonk zacht, nog net geen fluister, maar je kon er de duidelijke woede in horen. ‘En ik wil niet meer dat je tegen me praat.’ Hij maakte zich groot en stond op, klaar om weg te lopen. ‘Dus doei ex-pa’ En daarbij draaide hij zich om, vechtend tegen de opkomende tranen van een mengeling van woede en kitten-emotie. Hij wou zijn pa niet meer zien, maar hij wou dat andere van hem hielden… Hij kon niet zonder die liefde…

"Wat maakt het jou uit?", zei Deterkit, een duidelijke woede die flakkerde in zijn oogjes. "En ik wil niet meer dat je tegen me praat." Dyingblack knipperde eventjes met zijn ogen. Waar kwam dit nu weer opeens vandaan? "Dus doei ex-pa" Het kleine katertje liep weg, en de zwarte kater bleef perplex achter, niet in staat om te reageren. Uiteindelijk sprintte hij achter de zwart met witte kitten aan. "Deterkit, wacht!", riep hij hem na. Gelukkig kon de warrior hem snel inhalen. Een zacht glimlachje gleed over zijn snuit, als om zijn zoontje gerust te stellen. "Wat is er? Waarom ben je zo boos?" In zijn stem klonk bezorgdheid, misschien een beetje verwarring, maar vooral ontsteltenis. En droefheid. Accepteerde Deterkit hem niet als vader? had hij liever iemand anders? Had er iemand misschien roddels over hem verteld? Bij die gedachte flakkerde woede in zijn ogen. Niemand zou zìjn kittens van hem afpakken. Nooit!

Deter beende met al zijn kracht weg, dit bleven echter kleine kitten stapjes. Toch zette hij het niet op een lopen, dat verdiende Dying niet. Niet dat hij medelijden had, nee, hij had hem in de steek gelaten. Híj deed ineens aan bloedverraad. "Deterkit, wacht!" Deter wachtte niet en keek zeker niet om. Toen de kater eenmaal bij hem stond zag hij zijn zachte glimlach. Deze werd helemaal verkeerd begrepen. Glimlachen? Vond hij dit grappig? Genóót hij hier van? Was hij soms een wreed monster? "Wat is er? Waarom ben je zo boos?" Hij wou schreeuwen, krijsen en wegrennen. Zich verstoppen bij Cinderfell, zijn moeder, in de hoop dat zij hem zou troosten en begrijpen. Toch bleef hij aan de grond genageld staan en klonk zijn stem fluisterend. Dat gebeurde ook wanneer hij boos was op een andere kitten, of op zijn moeder, of op zijn siblings. Ja, de zwart-witte kitten kon veel woede bezitten. Het gefluister had toch een dreiging, misschien was die rust nog wel erger dan geschreeuw en gekrijs. ‘Alsof jij dat niet weet’ Zijn groen/grijze ogen keken boos maar de opkomende tranen waren te zien. ‘Je hebt me daar in de steek gelaten en nu doe je net alsof er niks is gebeurt!’ Tranen begonnen over zijn wang te glijden, hij ging gewoon door. ‘Als je dan niet mijn vader wilt zijn en gemeen doet hoef je nu ook niet eens aardig te zijn’ Hij schudde zijn kleine kopje en zette het op een rennen, niet dat dit al te snel was.

"Alsof jij dat niet weet", antwoordde Deterkit. Hij schreeuwde en gilde niet, zoals een gewone kitten zou doen; hij klonk eerder kalm, als in een kille woede. Toch klonk er verdriet door in zijn gefluister. De blauwe ogen van Dyingblack keken recht in de groen grijsachtige ogen van zijn zoon. In beiden waren de opkomende tranen te zien. "Je hebt me daar in de steek gelaten en nu doe je net alsof er niks is gebeurt!" Had hij.. Had hij hem teleurgesteld? Was hij geen goede vader, zoals hij hoopte te zijn voor zijn kittens? Had iemand hem misschien iets aangedaan, zonder dat hij het wist en er iets aan had kunnen doen? Of was het iets anders? Hij zag een traan uit het ooghoekje van Deterkit glijden, en er brak iets in hem. "Deterkit..." Zijn stem was niet meer dan een fluistering, geschokt en verdrietig. Maar het ergste was nog niet achter de rug. "Als je dan niet mijn vader wilt zijn en gemeen doet hoef je nu ook niet eens aardig te zijn" de zwart-witte kitten liep weg en de zwarte kater bleef als verdoofd achter. Hij bleef een tijdje staan, en langzaam rolde er een traan uit zijn ooghoek. Was dat hoe Deterkit hem ervaarde? Als een gemeen kreng, dat alleen aan zichzelf dacht? Uiteindelijk liep hij achter zijn zoontje aan. "Deterkit! Wacht!" Zijn stem klonk bezorgd, maar ook verdrietig, en ietwat gebroken. Toen hij opnieuw vlak voor hem stond, waren de tranen duidelijk in zijn ogen te zien. "Waarom?", was alles wat hij fluisterde.

Zijn naam schalde door de lucht terwijl de zwart-witte kitten wegbeende. Hij was woedend, gebroken, verdrietig en eenzaam. Woedend omdat die zwarte kater zich voor de domme hielt. Gebroken van het verscheurde gevoel, hij wou weg kunnen lopen zonder probleem maar een deel van hem wou naar zijn vader toerennen en zich in de vacht verstoppen. Verdrietig omdat zijn poten hem al weg leiden van die troost. Eenzaam omdat hij die liefde en aandacht nodig had, eenzaam omdat hij boos bleef. Eenzaam omdat niemand hem zal begrijpen. Het laatste woord hoorde de gevlekte kitten niet eens, hij keek nog eenmaal achterom. Zijn mond vormde de woorden die er gebroken uit kwamen, nog zachter dan het geluid van de wind. ‘Dan doe ik het wel zonder je pa.’ Met een andere toon was het misschien dreigend, nu, nu niet eens dat. De kitten zette het op een lopen, op een rennen. Weg van zijn pijn, van zijn zorgen. Hij rende niet naar de Nursery, daar zou hij waarschijnlijk toch niks anders dan commentaar over zich heen krijgen. Hij rende naar een rustig plekje achter die den, daar lag een kleine opening net groot genoeg voor een forse kitten, misschien kleine apprentice. Zo kwam hij op een afgelegen plekje waar enkel een steen lag en wat verdorde bladeren. Met zijn hoofd enkel op deze rottende onderdelen gericht, miste hij de pracht van de lucht boven hem.

"Dan doe ik het wel zonder je pa." het was vooral de toon waarop hij het zei, die Dyingblack choqueerde. Zijn neus prikte, alsof hij op het punt stond om te gaan huilen. Deterkit rende weg, weg van hem. De donkergrijze kater bleef als versteend staan, zich afvragend wat hij verkeerd gedaan had. Hij wou achter hem aan gaan maar bedacht zich dat dat misschien niet zo'n goed idee was. Dus deed hij niets, keek hij hoe zijn zoon weg rende, weg van hem. Die drie woorden bleef hij in zijn hoofd herhalen, alsof het zijn betekenis zou verliezen. Uiteindelijk hadden de klanken ook geen betekenis meer, al wist hij maar al te goed wat ze betekenden.

~ik denk dat topicje gedaan is c: wil je vervolgtopic aanmaken of moet ik doen? ^^ Allé, ik dnek toch dat er vervolgtopic nodig is x'D