Watching you stand alone.. {Open & Deter}

Vrolijk huppelde de kleine grijze kitten het camp uit. Het was middag, maar toch was Dovekit nog maar net opgestaan. Ze gaapte even en keek om zich heen. Een eindje verder zat Deterkit, haar broertje. Vrolijk hupste de kitten erheen, haar blauwe oogjes nieuwsgierig op hem gericht. "Hi Deter!", piepte ze, vrolijk als altijd. "Hoe gaat 'ie?" Er was een grote smile op haar gezicht verschenen en enthousiast hupste ze op en neer, te hyper om stil te kunnen zitten.

Deter stond rustig naar de warriors te kijken die kwamen en weer gingen. Straks, als de meeste weg waren zou hij een stuk prooi proberen te vangen. Of goed, te proberen te stelen van de prooistapel. Deze kon hij dan naar zijn moeder brengen als zijn eigen vangst van de dag. Hij voelde ze trots en genoegen al bijna in zijn borstkas kruipen. Ineens hoorde ze de begroeting van haar zusje; Dove. 'Hey Dove, met mij gaat alles goed' Hij keek nog een rond naar de warriors en keek toen wat keurend naar zijn zusje. Wat nou als hij Dove zover kon halen om een muis te pakken? Als ze dan gesnapt zou worden zat hij niet in de problemen. Dan zou hij als een heer de muis voor haar dragen en naar Ma brengen, misschien moest hij wel wat lof delen maar goed. 'Dove, wil je me misschien helpen?' Begon hij op zijn onschuldigste toon. Als dit plan zou werken...

"Hey Dove, met mij gaat alles goed", antwoordde Deterkit. De kleine grijze kitten knikte vrolijk. "Jeej!", antwoordde ze, blij dat alles goed ging met haar broertje. "Dove, wil je me misschien helpen?", vroeg haar broertje. Dovekit knikte, en alsof dat niet duidelijk genoeg was piepte ze er nog achteraan: "Tuurlijk!" Haar toontje was naïef en onschuldig, en enthousiast als altijd. "Waarmee dan?"

Een vreugde kreet vanuit haar zusje, wat een verassing. Hoe kon die kat toch altijd blij zijn? "Tuurlijk!" Hij grijnsde bij die toon, wat werd dit makkelijk."Waarmee dan?" De gevlekte kitten keek richting de prooistapel. ‘Zie je de prooistapel?’ begon hij rustig. In zijn gedachten was deze kitten niet de slimste van zijn familie dus hij pakte het maar langzaam aan. ‘Als jij een stuk prooi pakt, dan zal ik je dekking geven’ Even dacht hij na over zijn woorden, Dove was niet echt een waaghals. Hij besloot de subtiele kant van het plan omhoog te halen; ‘Daarna kunnen we hem aan mam geven, wat zou ze blij zijn als ze hoort dat haar zoon en dochter al jagen’ Met een onschuldig lachje erna was zijn deel gedaan, zou zijn zuster hem helpen?

"Zie je de prooistapel?", vroeg haar broertje. Dovekit draaide zich om, zag de magere berg en knikte toen ze zich weer naar Deterkit draaide. "Ja, ik zie hem!", glimlachte de grijze kitten. "Als jij een stuk prooi pakt, dan zal ik je dekking geven", antwoordde de zwart-witte kitten. Het poesje knikte weer, en maakte aanstalten om op weg te gaan. Maar Deterkit zei nog iets: "Daarna kunnen we hem aan mam geven, wat zou ze blij zijn als ze hoort dat haar zoon en dochter al jagen" Helemaal enthousiast maakte Dovekit een bevestigend geluidje, waarna ze vrolijk huppelend naar de prooistapel sprong. Eenmaal daar zocht ze een geschikte prooi.. Misschien deze muis? Waarom ook niet! Maar de muis die ze uitgezocht had zat redelijk diep in de prooistapel, en Dovekit moest hard trekken om hem eruit te krijgen. Uiteindelijk had ze hem eindelijk vast, maar de grote berg prooi stond redelijk wankel. Hij begon omver te vallen, en nog voor je piep kon zeggen donderden alle prooien naar beneden, recht op de arme Dovekit. Ze wilde nog om hulp roepen, maar haar mond zat vol vacht van de muis die ze nog steeds vast had en van de rest die op haar gevallen was. Al klauwend probeerde ze er uit te geraken, hopend dat haar broertje zou komen helpen.

~Sorry, het moest gewoon x'D

Hoe kon die kitten toch zo vrolijk zijn? En dat nog wel 24/7. Maar in ieder geval was ze ook dom genoeg om in zijn plan te trappen. Vanaf zijn veilige plek waar hij haar makkelijk kon zien en tegelijk niet schuldig leek hielt hij zijn zusje in de gaten. Wat zou ze uitkiezen? Hopelijk geen misvormt beest of een broodmagere. Hij wou indruk maken. Natuurlijk moest de prooi ook tamelijk vers zijn, anders hadden ze hem zo door. Hij schatte zijn zusje niet al te hoog in wat denken betreft dus hij moest het maar doen op goed geluk. O ja hoor, die slome poes had wat uitgezocht. Ze was ook niet de snelste hé? Hij zal wel een oogje op haar houden, andere zouden misbruik van haar kunnen maken. Ja, iemand anders dan hijzelf, dat was toch niet te geloven? Wat zat die kitten wel niet allemaal te trekken. De karige stapel viel om. Deter kon niks anders doen dan zuchten. Hoe. Moeilijk. Kon. Het. Zijn. Prooi pakken, mee terug nemen en hem met de eer laten strijken. Goed, dan moest hij haar maar weer eens redden. Met een soepel sprongetje kwam hij omhoog en liep naar de stapel toe, nou ja, het was nu meer een breed hoopje. De zwart witte kater gooide wat prooi aan de kant. Sommige grotere beesten sleepte hij wat uit de pad maar hij zag zijn zus al weer verschijnen. ‘Dove, stop met spartelen’ gromde hij haar toe waarna hij de stapel in dook en haar eruit sleepte. Op zijn hoede keek hij om zich heen, ze moeten hier weg voordat ze een straf opgelegd kregen.

[Miss kan een warrior hun zien en een straf geven? ^^]

[Frostfeather komt eraan]

FROSTFEATHER

Frostfeather
Frostfeather liep met een flink konijn in haar bek naar de prooistapel. Ze was het bos in geweest en had al flink wat meegenomen, haar laatste prooi was dit konijn. Ze legde het beest neer en wilde zich omdraaien toen de prooistapel kapseisde. Ze liep om de kleine stapel heen en groef tussen de prooi. Onder een paar muizen en twee waterratten lag een kitten verwoed om zich heen te krabbelen, terwijl een andere kitten haar probeerde te helpen. "Dove, stop met spartelen." gromde het zwart-witte wezentje. Frostfeather schudde haar kop. "Heeft jullie moeder je niet geleerd dat je niet mag stelen?" vroeg ze. "Zonder te stelen komen jullie ook heus wel aan je trekken, hoor." voegde ze er streng aan toe. Ze keek boos naar het tweetal. "De oudsten en de moederkatten en hun kittens krijgen altijd de eerste keus. Wat was de reden voor jullie om dit te doen?" Ze keek van Dovekit naar Deterkit en schudde haar kop. "Ga je moeder zoeken. Ik zal dit wel melden aan Everstar." zei ze nog voor ze bij de twee kittens vandaan liep.

My heart is broken...
But my soul is free.

Sheet door Cricket van Kickstart

>"Heeft jullie moeder je niet geleerd dat je niet mag stelen?" Ietswat geschrokken keek de kleine kater op. Waar kwam zij nou vandaan? Zijn groen grijzige ogen stonden boos. Hij werd hier gewoon, op klaar lichtte dag beschuldigt van diefstal. Misschien wel terecht maar in het standpunt van Deter was dit dus belachelijk. "Zonder te stelen komen jullie ook heus wel aan je trekken, hoor." Laat je nou geen schuldgevoel aan praten, sprak hij inwendig. Daarbij zette de gevlekte kitten zijn borst op en keek vijandig terug. ‘Dit is niet eens voor ons’ sprak hij grommend. Hier kon hij dus zo niet tegen. Een of andere poes, geen idee hoe ze heette, sprak tegen hem alsof ze het tegen haar jong had. Als Dove nou gewoon een prooi had gepakt en terug gelopen was dit ook nooit gebeurt. Waarom konden ze niet allemaal wat meer op hem lijken? "De oudsten en de moederkatten en hun kittens krijgen altijd de eerste keus. Wat was de reden voor jullie om dit te doen?" Zonder er over na te denken antwoordde hij. ‘We haalde een prooi voor mam. Ze had honger en pa was nog niet lang geweest dus ik besloot het maar te doen als oudste kater van ons nest.’ Het was een gedeelde waarheid, hij wou inderdaad prooi brengen naar Cinder, maar niet om de rede die hij net had genoemd. Toch leek hij in zijn eigen woorden te geloven terwijl hij zijn woedde in hielt. "Ga je moeder zoeken. Ik zal dit wel melden aan Everstar." Wacht, meende ze het nou? Ze hadden niet eens iets fout gedaan. Grommend van de ingehouden woedde sprak ze tegen de weglopende kattin. ‘Maar we hebben niks verkeerds gedaan’ Nog een diepe grom en twee dodelijke blikken. Een richting de kattin en tegen richting zijn zusje.

[Frostfeather zou me bijna doen denken aan Tigerclaw toen hij nog bij de ThunderClan hoorde x)]

FROSTFEATHER

Frostfeather
Het kleine katertje gromde haar na. "Maar we hebben niks verkeerds gedaan." Toen ze achterom keek wierp hij haar een woedende blik toe. Frostfeather wist dat de kitten ergens ook wel gelijk had. Ze hadden alleen attent willen zijn door prooi naar hun moeder te brengen. "Goed dan. Dan zie ik het voor deze keer door de vingers. En nou wegwezen!" riep Frostfeather, half serieus en half sarcastisch. Hoofdschuddend draaide ze zich om en liep het kamp uit. Het was een grijze middag en dat nieuwblad was aangebroken was nog niet echt te zien. Wel braken de bloemen uit hun knoppen en nieuwe groene blaadjes verschenen aan de kale takken van de bomen rond het kamp. Ze wandelde over de waaierige heidevelden van het territorium. Op de grond lagen hier en daar nog wat rotte bladeren die bewaard waren gebleven onder de laag sneeuw die er had gelegen. Ze blies net een blaadje weg toen een bekende geur haar tegemoet kwam. Ze rook konijn. Aangezien elke prooi welkom was na kaalblad zakte ze in een reflex in een sluiphouding en speurde het veld af. Daar. Een lichtbruin konijntje zat bij een doornstruik aan iets te knabbelen, waarvan Frostfeather niet kon zien wat het was. Het beestje merkte haar echter ook niet op en ging rustig verder. Ze sloop voorzichtig dichterbij en sprong. Voordat het beestje kon schreeuwen of piepen hing het dood in haar bek. Het was een flink konijn, eentje die meteen met eten was begonnen na kaalblad. Ze sleepte het opnieuw terug naar het kamp en gooide het op de prooistapel.
263 woorden

My heart is broken...
But my soul is free.

Sheet door Cricket van Kickstart