{OPEN} where does it go?

De grijze apprentice liet zijn blik onderzoekend over het thunderpath glijden. Bij de aanblik van de zwarte strook grond die als een slang door het territorium kronkelde, doken er duizende vragen in zijn kop op. Wie had het gemaakt? Waarvan was het gemaakt? En bovenal, waar ging het naartoe? Shadepaw liet zijn rozige neus over het gladde oppervlak glijden. Hij schudde wild met zijn kop. De dampen die van het zwarte oppervlak opstegen, bezorgden hem hoofdpijn. Een luid gebrul trok zijn aandacht. Geschrokken en iet wat nieuwsgierig wierp Shadekit een blik in de richting waarvan het geluid vandaan kwam. De grijze kater sprong geschrokken achteruit wanneer een donkerblauw, glimmend ding over de weg rackette. Lichtgevelde, haatdragende ogen. Glimmende platte vacht. Dit was ongetwijfeld een was die monsters waar hij de elders zo vaak over had horen praten.

Honeydew had inmiddels het hele territorium van de ThunderClan uitgekamd, zoekend naar iets eetbaars. De uitkomst van haar tocht was hetzelfde als alle andere dagen: helemaal niks. De laatste plaats waar ze nog moest zoeken was het Thunderpath. Ze had het pad speciaal voor het laatst bewaard: ze was ontzettend bang voor de monsters die er overheen renden en raceten en de rare gassen die ze uitstootten zorgden ervoor dat de sneeuw rondom het pad een soort rare kleur grijs werd, alsof de Starclan de sneeuw vervloekt had. Honeydew liep vanuit het bos voorzichtig in de buurt van het Thunderpath, maar op een ruime afstand zodat ze niet gepakt kon worden door de monsters, die, alsof ze behekst waren, altijd op het donkere pad bleven. Honeydew schrok op toen een luid schreeuwend monster voorbijracete en ze een grijs katje wel héél dicht bij het pad zag. Ze rende naar de grijze kat toe, pakte hem voorzichtig bij zijn nekvel en sleepte hem een paar meter verderop, veilig voor de monsters. 'Hey daar,' hijgde Honeydew. 'Wat doe jij zo dicht bij Thunderpath?' Ze snoof zijn geur op en herkende de geur van de Windclan. Het was een jong katje, te oud voor een kitten maar te jong voor een Warrior: een apprentice dus.

Shadepaw voelde hoe een onbekende, grijze poes hem bij zijn nekvel greep en van het thunderpath wegdroeg. Haar geur vertelde hem dat ze uit de thunderclan kwam. "Hey daar", miauwde de warrior vervolgens, nog nahijgend van de inspanning, of angst, Shadepaw kon niet uitmaken welke van de twee het precies was. "Wat doe jij zo dicht bij Thunderpath?", vroeg ze vervolgens. "I-ik vr-vroeg me a-af waar h-h-het n-naartoe gh-g-gaat", stamelde de grijze kater, waarbij zijn gewoonlijke gestotter duidelijk hoorbaar was.

"I-ik vr-vroeg me a-af waar h-h-het n-naartoe gh-g-gaat", zei de jonge apprentice en Honeydew moest een beetje moeite doen om te horen wat hij zei, maar dat liet ze niet merken. Hij stotterde: ze wist niet dat dat bij katten voorkwam. Honeydew spitste haar oren en keek naar de lengte van het donkere pad, dat zich tot ver na de horizon uitstrekte. 'Ik snap je nieuwsgierigheid, maar niemand weet waar het naartoe gaat,' zei Honeydew. 'Sommige Elders zeggen dat het pad zich helemaal tot aan de woonplaats van de Starclan uitstrekt. Een beetje lang lopen, vind je ook niet?' Honeydew lachte vriendelijk. Ook al waren de Clans momenteel ontzettend vijandig tegen elkaar, kittens en apprentices in nood moesten altijd geholpen worden.

"Ik snap je nieuwsgierigheid, maar niemand weet waar het naartoe gaat", Miauwde de grijze warrior. Shadepaw knikte. "Sommige Elders zeggen dat het pad zich helemaal tot aan de woonplaats van de Starclan uitstrekt. Een beetje lang lopen, vind je ook niet?", glimlachte de thunderclan poes vriendelijk. "J-ja", stemde de gestreepte apprentice in. "I-ik d-d-denk dat h-het i-iets v-v-van d-de Tw-twoleg-gs i-is", stotterde Shadepaw vervolgens. De grijze strook zag er niet uit als iets dat de natuur zou kunnen maken, en iedereen wist wat voor vreemde dingen de twolegs verder nog uitspookten. "I-ik h-heet tr-t-trouwens S-s-s-shadepaw",

Honeydew knikte instemmend toen de apprentice vertelde dat het Thunderpath waarschijnlijk iets van de Twolegs was. 'Je hebt gelijk, denk ik. Die vreemde monsters en dat gladde, donkere oppervlak... En de monsters ruiken zo... vreemd? Dan moet het wel iets van de Twolegs zijn ja. Rare wezens.' Honeydew zwiepte met haar staart. 'Maar hun katten zijn op zich best aardig. Ik heb er een ontmoet. Mr. Tips, zo heet hij.' Honeydew kreeg een beetje spijt dat ze een een Windclanapprentice vertelde dat ze een Kittypet aardig had gevonden, maar Honeydew voelde dat het katje haar niet zou veroordelen. 'Ik ben Honeydew,' zei ze. 'Jij bent van de Windclan, toch Shadepaw?'

"Je hebt gelijk, denk ik. Die vreemde monsters en dat gladde, donkere oppervlak... En de monsters ruiken zo... vreemd? Dan moet het wel iets van de Twolegs zijn ja. Rare wezens.", miauwde de grijze warrior, waarop ze met haar staart zwiepte. Shadepaw knikte instemmend. "Maar hun katten zijn op zich best aardig. Ik heb er een ontmoet. Mr. Tips, zo heet hij.", vervolegde de thunderclan warriors. "I-ik heb n-n-nog n-nooit e-een k-k-k-kityp-pet o-ontmoet", antwoorde de grijze tabby, maar hij had had eigenlijk ook niet verwacht dat kittypets even vreemd als hun twolegs zouden zijn. De grijze warrior stelde zichzelf voor als Honeydew, een naam die goed bij haar gele ogen paste. "Jij bent van de Windclan, toch Shadepaw?", miauwde Honeydew. Shadepaw kikte. "E-en j-j-jij van T-t-t-t-thunderclan",