I feel so much anger [+Frozenpaw]

De jacht had de zwarte kater laten schieten, in plaats daarvan was hij naar de grenslijnen gekomen om daar de boel in de gate te houden. De spanningen tussen de clans was niet onopgemerkt geweest en iedereen was nog meer op z'n teentjes getrapt dan normaal. De zwarte kater probeerde altijd zo veel mogelijk buiten de clan te blijven, ten eerste om Littlestream te omzeilen, ten tweede omdat hij geen zin had in het constante gezeik.
Zijn zwarte oortjes stonden overeind en zijn blauwe ogen schoten naar rechts toe, toen hij een onbekende geur rook. "Wat moet Thunderclan op dit terrein?" gromde hij pissig, terwijl hij in de richting van het geluid trippelde. "Foute keuze, apprentice," bromde hij daarna kil, toen hij de Thunderclan apprentice in het oog kreeg.

Frozenpaw staarde naar voren terwijl ze een eekhoorn in het besneeuwde gras zag. Het mocht dan newleaf zijn, maar er was nog steeds sneeuw te vinden, en ijs. Enkel was dat nu allemaal minder en was het ijs zeker niet meer betrouwbaar. Ook was prooi nog heel schaars en deden die nu aan een verlengde winterslaap, het was ook zeker geluk dat ze deze eekhoorn op het spoor was gekomen. Net toen Frozenpaw wou aanvallen, schoot die er van door, en tot haar schrik schoot het dier de Thunderpath over. Ben ik al bij de grens? Vroeg ze zich zelf af. Aan de overkant zag ze de eekhoorn rustig verder lopen, langzaam. Als ik ga, red ik het nog. De clan heeft het nodig! Frozenpaw schoot zonder goed uit te kijken de grens over, een auto reed al vlak achter haar langs. Ze slaakte een kreetje en versnelde haar pas. Tot haar schrik was ze het eekhoorntje kwijt. Nee! Maar ik ben toch al aan de overkant... Toen ze weer aarde, sneeuw en kou onder haar poten voelde, liep ze langzamer. Ze zag het eekhoorntje nog en wou rennen, al maakte de zenuwen haar klunsig.
"Foute keuze, apprentice," bromde een kille kater stem. Frozenpaw verstijfde en keek angstig om. De Thunderpath was niet geheel ver weg, maar zeker ook niet meer dicht bij. Ze wou haar bek zeggen om wat te zeggen... maar Frozenpaw kon niet praten.

Het grijze mormel voor hem verstijfde direct toen ze hem hoorde en Nightspark slaakte een zucht. Sinds Firestar aan de macht was en hij die Skyclan verrader als deputy had aangesteld leek het alsof de hele clan uit mietjes bestond. Hij stapte over een takje heen en torende boven de kattin uit. "Wat moet je op Shadowclan terrein, grijsje?" miauwde hij op kille toon, terwijl zijn ijzige blik over haar heen gleed. Pas toen merkte hij op dat het poesje wel haar bek open deed, maar niet sprak. "Ah, we have a mute cat here. Gelukkig, dan hoort ook niemand je gillen," gromde hij zachtjes. Nightspark schoot naar voren toe, greep de kattin bij haar nekvel en schudde haar eens goed door elkaar. Daarna liep hij naar het thunderpath, gooide haar erop en liet d'r met één poot tegen de grond gedrukt. "Elk monster dat hier voor bij komt rennen kan je te grazen nemen, terwijl ik vanuit de schaduwen toekijk. Wil je dat, apprentice? Een snelle en pijnvolle dood omdat je op ons territorium bent gekomen? Of zal ik je magere nek doorbijten en je laten doodbloeden op je eigen territorium? Kies maar," gromde hij haar gevaarlijk toe.

[Geen idee of je er een gevecht van wilde maken, dus als ik iets moet veranderen moet je het maar zeggen xD]

"Wat moet je op Shadowclan terrein, grijsje?" Frozenpaw keek naar de kater, ze wou praten, het lukte alleen niet, enkel hese, bijna niet hoor bare piepjes verlieten haar bek. Hij had het ook al vrij snel door dat ze niet praten kon, iets wat ze zich zelf aangeleerd had, en nu niet meer kon afleren. "Ah, we have a mute cat here. Gelukkig, dan hoort ook niemand je gillen." Dit was oneerlijk. Warriors doodde niet, waren niet zo, hij leek wel een Bloodclan kat. Daarom snoof Frozenpaw ook extra om zeker te zijn of dit geen Bloodclan kat was, in plaats van een Shadowclan warrior. De nacht zwarte warrior schoot naar voren en greep haar bij d'r nek vel en schudde haar door elkaar. Frozenpaw voelde haar tedere nek velletje schuren, en ze opende haar bek om te gillen, maar er kwam niks uit. Ze probeerde zich los te krijgen, enkel deed dat nog meer pijn. De nacht zwarte kater liep in de richting van het Thunderpath, gooide haar er op, en hield haar tegen met zijn grote poten, zo krachtig als ze waren. Frozenpaw spartelde, probeerde los te komen. Ze leek wel een kittypet qua kracht. 'Laat me los,' was wat ze wou zeggen, wat ze probeerde te zeggen, te schreeuwen zelf, geen enkel geluidje verliet haar bekje. Frozenpaw bleef roerloos liggen. "Elk monster dat hier voor bij komt rennen kan je te grazen nemen, terwijl ik vanuit de schaduwen toekijk. Wil je dat, apprentice? Een snelle en pijnvolle dood omdat je op ons territorium bent gekomen? Of zal ik je magere nek doorbijten en je laten doodbloeden op je eigen territorium? Kies maar," gromde de kater haar gevaarlijk toe. Frozenpaw keek de kater recht aan, en wurmde zich dit keer onder zijn poten vandaan terwijl ze in de richting van haar eigen territorium begon te rennen, enkel kwam er een monster aangereden die haar wel dwong om naar achteren, in Shadowclan territorium te springen.

OOC: Doodbloeden op eigen territorium is mijn keuze >D Clan Drama >D

Hij wist niet wat hem beheerste, maar hij beheerste in ieder geval zichzelf niet meer. Zijn lichaam leek als vanzelf te bewegen. Zijn geest was uitgeschakeld, terwijl hij het lichaampje tegen het Thunderpath geduwd hielt. Nog steeds kreeg hij geen antwoord van het poesje en het was zo heerlijk rustig daardoor.
Hij keek even om zich heen, het was opvallend rustig met de monsters hier. Het leek wel alsof er helemaal geen was. Hij zuchtte zachtjes, zetten zijn nagels uit en boorde ze in het lichaam van de apprentice. Ze kon niet gillen zonder stem, niemand zou hier last van hebben. Nightspark keek nog een keer over het Thunderpath, nog steeds geen monsters. Oké, dan werd het maar de tweede optie. Doodbloeden op eigen territorium. Hij greep de apprentice bij haar nekvel, sleepte haar over het thunderpath heen en gooide dr op het Thunderclan territorium. "Laten we hopen dat ze je snel vinden, kleine pluizenbol," miauwde hij zoetjes, voordat zijn bek akelig dichtbij kwam. Zijn tanden flitste in het licht, voordat ze zich in de nek van Frozenpaw boorde en haar de nek doorbeet. Dat zou haar in ieder geval nog even in leven moeten houden, dacht hij. En als ze al dood was, het zou hem niet zo veel boeien. Hij keek het gebied even door, er was niemand te zien. Mooi.
Snel trippelde Nightspark weer terug over het Thunderpath, een pootafdruk van bloed achterlatend op het asfalt. Hij keek nog een keer achterom en merkte daar opeens een rode apprentice zitten. Hij keek eventjes geschrokken op, draaide zich om en verdween in de schaduwen.

[Nimblepaw mag binnenvallen. Nightspark is het topic uit, je mag wel doen dat je hem gezien hebt :'D]

Het gebeurde allemaal zo snel.. Het ene moment moest Nimblepaw uitwijken voor een enorm, razendsnel, grommend monster, het volgende moment zag ze hoe de nek van een Thunderclanapprentice werd doorgebeten. Ze zat als verstijfd, haar ogen de zwarte Shadowclanwarrior volgend. Hij liep weg, weg van de schade die hij net had toegebracht aan de onschuldige, stemloze apprentice. "Frozenpaw!" riep Nimblepaw toen ze ontwakkte uit haar trance. Het was de eerste keer geweest dat ze iemand op deze manier verreten zag worden. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Ze rende zo hard als haar poten haar konden dragen naar de apprentice en boog zich over haar heen. "Frozenpaw!" riep ze nog een keer. Het zag er slecht uit - heel slecht. Ze wist dat Maskheart de enige was die misschien iets kon betekenen, maar het kamp was oneindig ver hier vandaan. Nimblepaw legde haar pootje op de wang van Frozenpaw. Het bloed kleefde aan haar poot. Haar blik verstarde, razend, woedend, onbegrijpend waarom iemand dit zou doen. Ze keek naar de plaats waar de zwarte kater was verdwenen. "Hier kom je niet mee weg, Shadowclanner... "siste ze woedend door haar tanden door.
Frozenpaw was klein, maar bijna net zou oud als Nimblepaw. Dat wist ze nog van de afgelopen ceremonie. Nimblepaw deed het enige wat ze kon doen, al wist ze dat het hopeloos was. Ze rolde Frozen op buik, duwde haar eigen kop onder de apprentice en tilde haar op. Ze schoof haar door naar haar rug. Ze kon ze de poes vervoeren. Haar lichaam kwam onder het bloed te zitten.

Frozenpaw wou zo graag gillen, woorden uitspreken, maar dat lukte niet, dat kon ze niet. Al haar hele leven niet. De kater keek om zich heen, en ergens hoopte ze ook dat zijn grip zou verslappen omdat zijn focus ergens anders op was, enkel was dit niet het geval. En toen ging er een stekende, helse pijn door haar lichaam heen. De zwarte kater stak zijn nagels in haar pluizige, nog kittenachtige lichaam. Ze mocht dat apprentice zijn, ze was wel een laadbloeier. Toen greep de kater haar bij haar nekvel en sleurde haar mee de Thunderclan territorium op. Frozenpaw deed een wanhopige poging om los te komen, maar ze voelde zich slap. "Laten we hopen dat ze je snel vinden, kleine pluizenbol," was wat de kater miauwde, met een zoete stem. Zijn bek kwam dicht bij, heel dicht bij, en Frozenpaw wenste dat ze nooit was gaan jagen, deze dag. De tanden van de kater flitsten even in het licht en Frozenpaw kneep haar ogen dicht, en toen voelde ze hoe zijn tanden om haar nek heen gingen, en zo haar huid doorboorde. Nee, nee! “Ááh!” Kwam er kort maar hart uit, een kreet van pijn, haar eerste kreet in haar hele leven. De kater liet haar los en Frozenpaw voelde het bloed uit haar lichaam sijpelen. Haar beeld werd waziger terwijl ze de kater nog zag verdwijnen, terug naar Shadowclan territorium. "Frozenpaw!" Frozenpaw glimlachte, ze had geluid gemaakt… en nu ging ze dood. Toen hoorde ze nog een keer haar naam. Frozenpaw glimlachte, wou voor nog één keer woorden uitspreken, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Ze voelde hoe haar slap wordende lichaam opgetild werd, en zo werd ze terug gebracht naar het kamp. Enkel leefde ze al niet meer… was het voorbij. Ze zou hen missen, haar broer, haar vrienden, haar mentor… haar clan.