Close your eyes. Clear your heart. Let it go. [Misao]

De ijzige wind ging door de bomen heen. Kasumi was even weggegaan bij Bond en haar kits om even een pauze te nemen. Sinds die kleintjes geboren waren had ze geen tijd meer voor zichzelf gehad, en Bond had leek het het zelfde probleem. Ze keek achterom. Nu was ze ongeveer 20 minuten aan het lopen geweest. Ze was al een eindje weg en ze voelde haar lijf ontspannen. Met snelle sprongen klom ze ee boom in. Haar nagels haakte ze in het schors om hogerop te komen. En haar zicht ging over het bos heen. Heel in de verte zag ze een herkenbare boom maar dat was dat. De lapjespoes ging op een dikke tak zitten. Het waaide en je zag aan de bomen duidelijk waarvandaan. Er waren grotere bomen zoals deze en kleintjes. Maar omdat er geen blaadjes aan de bomen zaten kon je gewoon zien wat je op de grond zag. Kasumi zuchtte diep. Soms mistte ze het rogue leven. In haar eentje reizen tot achter de horizon. En heel even deed ze haar ogen dicht. Ze voelde de tak onder zich heen en weer gaan. De wind die tegen haar vacht aanwaaide, de geur van de pas gevallen sneeuw. Haar tak maakte ineens een rare beweging. Kasumi hield haar evenwicht maar keek schichtig achterom. Ze zag niks. Was het maar een vogel geweest?

[Misao]

Misao's felgele ogen scanden vluchtig haar omgeving af, terwijl ze zich gitzwarte poot voor gitzwarte poot voortbewoog. Het was een soort gewoonte van haar geworden na al die jaren. En al die tijd als ze had deed, hoopte ze vurig geen andere zielen op haar pad tegen te komen. En als dat gebeurde, moest ze haar best maar doen verborgen te blijven en zo snel mogelijk weg te komen. Nee, sociaal gezien was ze niet de beste. Als ze iemand tegenkwam wist ze niet wat te zeggen, op z'n ergst stopte haar brein met functioneren voor een paar seconden. Oftewel, ze stond daar dan met een mond vol tanden en een soort levenloze blik naar je te staren. Tsk, wat een haat had ze aan dat stomme trauma van haar.

Na een tijdje in een versnelde pas lopen kwamen er langzamerhand bomen in zicht. Ze zuchtte even snel van opluchting, blij dat haar eindbestemming eindelijk in zicht was. De langharige poes stopte aan de voet van een grote, kale boom, en zette zich met haar krachtige achterpoten af zodat ze in de lucht werd geveerd. Ze landde op een van de takken en baande zich een weg naar het midden van de boom, waar de takken dikker waren. Ze schudde de natte sneeuw even van zich af en keek rond. Ze was zo zorgeloos. Tenminste, dat was ze totdat ze de andere poes zag zitten in de boom. Oh great, hoe moest ze zich hier nu weer uit werken. Ze beet op haar onderlip. Ze kon proberen vrienden te maken, dat was immers hetgeen wat ze nog het liefst wilde. Maar aan de andere kant, de reden dat ze katten blijft ontwijken is omdat ze ook geen vijanden wilde maken. Maar ja, wie niet waagt wie niet wint, toch? Ze zuchtte zachtjes, en met een onzekere stem wist ze er een “Hoi” uit te brengen.

“Hoi” hoorde ze achter zich. Opnieuw keek de poes om en ze zag een langharige poes zo zwart als de nacht. Het leek niet heel erg ontspannen te zijn. Kasumi draaide zich om en stond op. Haar staart hield ze hoog in de lucht en haar hoofd had ze gericht op de poes. Ze zag er bazig maar tegelijkertijd wel vriendelijk uit."Hallo." zei ze. Haar stem klonk formeel en niet boos of gestrest. Als deze poes aan zou vallen hoeftte ze maar in klap uit de delen en dan lag het beest te piepen op de grond."Nou gezellig." De formele stem veranderde in een iets stoerdere stem. De lapjespoes vouwde haar achterbenen op en bracht haar achterste naar beneden. Haar staart op zich heen en borst vooruit. Een windvlaag waaide wat sneeuw van de takken af, Kasumi wende haar blik gewoon af en keek naar de hoe de sneeuw hard neerviel. Terwijl ze dat deed rook ze de geur van de poes. Rogue duidelijk. Met een strakke beweging sprong ze op de tak van de poes. Haar tak was eentje meer naar beneden. Met haar rechterpoot voor keek ze de poes goed aan. Er leek geen kwaad in te zitten, maar onzekerheid over deze situatie leek ze wel te hebben. De lapjespoes sprong op een tak naast die van hun en lande achter de poes weer op dezelfde tak. Dik lang haar en gitzwart. Een grijns kwam op haar gezicht bij het aanzicht van deze poes. Met kracht zette ze zich af en lande op een tak boven haar."Ik doe je niks als jij mij niks doet, is dat een deal?" Ze keek de poes niet aan bij die woorden. Ze wachtte op antwoord.

De poes draaide zich om zodra het geluid uit Misao's keel was gekomen. Pas nu kon Misao echt bestuderen hoe de poes eruit zag. Het was een lapjespoes, te zien aan de oranje, zwarte en witte vlekken, met een olijfachtige kleur groene ogen. Haar geur leek niet op die van een van die Clans uit het bos, en al helemaal niet als zo'n verwende Kittypet, wat aangaf dat ze wel een Rogue moest zijn. Er hing een vage geur van moedermelk om haar heen. Had ze kittens? Dat moest haast wel. “Hallo” begroette ze terug. Okay, dit leek nog goed te gaan op het moment. Maar nog steeds, dat nam het feit niet weg dat Misao deze kat niet kende. Wie weet wat deze tortoiseshell in haar schild kon voeren (OMG ZO GRAPPIG SNAP JE M). Haar gezichtsuitdrukking veranderde en een grijns speelde nu op haar gezicht. “Nou gezellig” zei ze. Het formele gedeelte van haar had zich laten vervangen door een stoerder gedeelte, wat duidelijk aan de toon van haar stem te horen was. Meteen deed Misao haar staart naar beneden zodat die op dezelfde hoogte als haar rug was. Met een verontschuldigende blik keek ze voor een kleine tel naar de lapjespoes, voordat ze haar blik op haar poten besloot te werpen. Wat had ze er uit moeten zien als een bazig kreng... Er ging een kleine schok door haar heen van schrik toen de poes op haar tak neerkwam. Instinctief legde ze haar oren plat in haar nek en verdunde haar pupillen. Ze mocht dan wel verlegen en onzeker zijn op het eerste gezicht, ze kon wel een paar aardig harde klappen uitdelen als je met haar spotte. Misao nam haar ogen niet van de poes af terwijl die heen en weer sprong over de takken, en uiteindelijk tot stilstand kwam op de tak boven haar. "Ik doe je niks als jij mij niks doet, is dat een deal?" Ze haalde haar oren weer een beetje omhoog, en knikte langzaam. Na een tijdje stilte begon ze zachtjes te spreken. “M-Misao...” Haar gefluister was nauwelijks hoorbaar. En dat onzekere gedrag hielp haar zeker ook niet. Ze rechtte haar rug een beetje en keek op naar de poes. “Misao. Zo heet ik” zei ze dit keer, iets luider.