You promised {Thistleclaw}

De ochtend was rustig verlopen, toch bonsde zijn hart in z'n keel. Thistleclaw kwam niet vaak onzeker over, maar vandaag leek het alsof zelfs een vliegje hem een hartverzakking kon bezorgen. Daarom was hij ook al snel het territorium in gedoken, zodat hij eventjes niemand hoefde te zien. Vooral zijn vader niet, die zou het meteen doorhebben als er iets met 'm aan de hand was. Met gestaagde passen liep de grote kater door het gebied heen, de geur van de rivier kwam steeds dichterbij.
De zon kroop hoger en hoger en bijna zou het punt zijn waarop hij had afgesproken. Er zou voorlopig eventjes geen patrouille hierlangs komen, dus zou hij niet worden opgemerkt. Gelukkig maar. Want datgene wat hij deed was hartstikke verboden.

Zijn vlamgekleurde ogen opende zich toen hij de, inmiddels bekende, geur van Thunderclan rook en een glimlach speelde op zijn lippen. Ze zou er zijn, hij zou bewijzen dat hij te vertrouwen was. Nooit zou hij het toegeven, maar ze was nog maar weinig uit zijn hoofd verdwenen. Tot zijn eigen ergernis dan wel. Het duurde niet zo heel lang voordat hij haar gelaat zag verdwijnen onder een struik. Rustig liep Thistleclaw op haar af. "Littlewish?" sprak hij zachtjes. "Kom er maar uit, er is niemand die ons kan zien," miauwde hij daarna, rustig, om er voor te zorgen dat ze niet van hem zou schrikken

Haar gelaat lichtte op toen ze jonge Riverclan warrior zag verschijnen, misschien wel meer dan goed voor haar was. De spanning was meteen verdwenen, alsof ze nooit aan hem getwijfeld had, en zodra ze hoorde dat het veilig was kroop ze met gespitste oortjes de bosjes uit. "Hey, Thistleclaw," snorde ze vrolijk. Ze zou argwanend moeten zijn, op zijn minst voorzichtig, maar niks wees erop dat ze hem niet vertrouwde. Hij was gekomen, en dat was voor Littlewish genoeg geweest. De jonge katin zakte door haar voorpoten en zwaaide vrolijk met haar staartje. "Wat gaan we als eerste doen?" vroeg ze, misschien iets te opgewonden. De zenuwen kwamen weer opzetten bij de gedachte dat ze het water in moest, maar het was een nieuw soort spanning. Een uitdaging. En ze had zichzelf voorgenomen hier niet meer voor terug te deinzen.

De jonge warrior glimlachte toen hij het opgewekte gedrag van Littlewish opmerkte, het zorgde ervoor dat de spanning ook direct van zijn schouders af viel. Hij was best wel bang geweest voor deze meetings, het was immers verboden bij de Warrior Code dat hij Littlewish, een poes van Thunderclan, zwemles zou gaan geven. Toch leek dat allemaal nu niet meer een probleem te zijn. ”Wat gaan we doen vandaag?” vroeg de kattin opgewonden en Thistleclaw had er wat moeite mee om zijn lach in te houden, zoals ze daar stond, zwaaiend met d'r staart. ”Kalm aan, jonge apprentice,” miauwde hij daarna, alsof hij een of andere oude mentor was die z'n eerste les aan zijn kersverse apprentice zou geven. ”Eerst gaan we je laten wennen aan het water. Het lijkt me immers geen goed plan om je direct in het diepe te gooien,” vervolgde hij daarna, zachtjes grinniken om zijn eigen woordgrap. De langharige kater stond op en liep in de richting van de rivier, waar het een stuk ondieper en dus rustiger was. ”Kom maar hier naar toe,” miauwde hij tegen Littlewish. Voorzichtig liep Thistleclaw zichzelf in het water glijden, totdat hij nog net kon staan. Het kalme water knabbelde aan zijn lange vacht en probeerde hem uit zijn balans te halen. ”Kom voorzichtig in het water staan, totdat je nog met je poten op de grond kan staan. Zet je poten wel iets uit elkaar, dan heb je meer grip en kan het water je niet zo snel uit balans halen,” miauwde de Riverclan warrior rustig. Thistleclaw was over het algemeen niet zo geduldig, maar dit was iets wat hij serieus leuk vond en dan maakte 'ie er wel geduld voor.

Met een glimlach keek hij toe hoe Littlewish zijn instructies opvolgde. Hij hielt haar scherp in het oog, zodat er niets mis zou kunnen lopen. En als er al iets mis ging, dan kon hij snel genoeg ingrijpen. Al had hij er alle vertrouwen in dat ze over d'r angst heen zou komen, met zijn hulp uiteraard. Terwijl ze door het water gleed, gleden zijn vlamgekleurde ogen over haar lichaam heen en hij kon het niet laten om eventjes te glimlachen. Het liefst wilde hij de hele dag hier blijven, bij haar, om d'r te helpen en van d'r angst af te komen. Maar hij wist dat hun wegen weer zouden scheiden na deze les, omdat het anders te veel zou opvallen dat ze weg bleven. Hij zuchtte zachtjes toen hij daar aan dacht en waadde naar het poesje toe. "Je doet het hartstikke goed," snorde hij instemmend. Hij ging naast haar staan, hij was iets langer dan Littlewish, waardoor hij wat boven haar uitstak. "Kom, ik zal je het diepere water in begeleiden," miauwde hij voorzichtig. "Volg mij en leg je staart over mijn rug heen. Als je het eng vind moet je het zeggen, dan stoppen we. Als je merkte dat je geen vast grond meer onder je poten voelt, begin je langzaam met je poten te trappelen. Het belangrijkste is dat je je kop boven water houd en je rustig blijft ademen."Thistleclaw wachtte even geduldig, kijkend of het poesje zijn instructies nog bij hielt. "Als je gejaagd gaat ademen en in paniek raakt, zal je eerder naar beneden zakken. Je moet ten alle tijden rustig blijven, wil je boven water kunnen blijven. En maak je geen zorgen, ik zal niet van je zijde wijken," stelde hij haar daarna gerust, terwijl hij stapje voor stapje dieper water in liep.

Alles leek goed te gaan, hij moest zelf goed zijn poten neerzetten om te weten waar hij kon lopen en waar hij Littlewish vandaan moest houden. Toch was het niet altijd even makkelijk, focussen op twee verschillende dingen. Hij haalde eventjes diep adem en zetten nog een stap naar voren toe, toen hij opeens het poesje naar hem zag verdwijnen in het water. Voor nog geen seconde was hij verbaast naar de plek aan het kijken, daar hoorde een grote steen te liggen. Waar was die naar toe? Toen bedacht hij zich dat de stroming die waarschijnlijk had meegenomen. Stomkop, hij had het eerst moeten controleren, voordat hij Littlewish hier zou laten zwemmen.
Snel dook hij achter de poes aan, dook onderhaar door en legde d'r op zijn brede rug. Rustig trappelde hij weer naar boven toe en legde het poesje aan de kant, op haar eigen territorium. Hij gaf haar een lik over d'r kop heen. "Little? Littlewish?" sprak hij, met een lichte toon van paniek in zijn stem. Starclan help, wat had hij nou toch weer gedaan? Waarom had hij met zijn domme kop gedacht dat hij een niet-Riverclan kat kon leren zwemmen. Zij deden het op instinct, het zat in de genen dat ze konden zwemmen. Iedereen van buiten Riverclan had dat niet, en toch was hij weer zo eigenwijs dat hij er tegen in ging. "Laat me niet alleen," miauwde hij zachtjes, terwijl hij zijn pluizige staart over haar heen krulde en naast d'r ging liggen.