You want my little princess? {Deterkit}

Het was zo ongeveer middernacht. De maanhoog patrouille zou wel snel vertrekken. De katten die meegingen verzamelden zich voor de campingang. Er klonk wat geroezemoes, je kent dat vast wel: "Waar is x?" "Ik weet niet!" "ga jij 'm halen?" "maar dan is 'ie vast chaggie!". Typisch nachtgebazel dus. Een van de weinige katten die nog wakker was, zonder dat ie een of andere verplichting had nu, was Whitelion. Hij zat voor de den, wat nors om zich heen te kijken. Eigenlijk had hij totaal geen reden om nog wakker te zijn; hij had goed gegeten, alles wat hij moest doen (en niet niét kon doen omdat dat teveel zou opvallen) gedaan/ De kittens sliepen, zijn drie schatjes! Chainkit, het kleine prinsesje, Parrotkit, de schattigste, en Sorrowkit, die weliswaar zwart was maar zijn zoon was. Zijn enige zoon. Zijn béste zoon, en de beste zoon die er ooit geweest was. Hij moest denken aan wat Chainkit had gezegd... Dat Sorrowkit haar gepest zou hebben. Wie moest hij nu geloven? Zijn enige zoon, of zijn kleine prinsesje? Hij merkte dat er een kitten op hem af liep, eentje die hij al vaak in de buurt van zijn dochter gezien had. Maar hij moest niet denken dat hij haar zomaar zou krijgen, oh néé! Hij zou moeten bewijzen dat hij een echte man was, en hem om haar poot vragen. Dus bleef hij rustig zitten wachten op de zwart-witte kitten die op hem afliep.

Deter zat opgekruld tussen zijn siblings. Af en toe kreeg hij een verdwaalde poot in zijn gezicht op maag gedrukt en moest hij wakker worden uit zijn slaap om twee keer zo hard terug te duwen. Om de zoveel tijd vielen ze allemaal weer in slaap tegen de warmte van hun moeder. Toch kon de zwart-witte kitten in een van die momenten de slaap niet meer vatten en kroop het nest uit. Hij was groot genoeg om te gaan en staan waar hij zelf wou. Na nog even achterom gekeken te hebben sloop hij de Nursery uit en liep door het kamp. Zijn groen/grijze blik lag op de warriors. Hoe zou het zijn buiten het kamp? En waarom kon hij niet mee. Hij zou het kunnen vragen, hoe konden zo’n wonder nou afwijzen. Maar net toen hij in de richting van de warriors wou lopen zag Deterkit een wit gestalte. Met een zwiep van zijn gevlekte staart liep hij op de kater af. Was dit de vader van Chainkit? Van Sneeuwvlokje? Hij leek zeker op haar, alleen waren zijn ogen lelijk. Die van haar waren groen. Eenmaal voor hem keek hij ietwat brutaal omhoog. ‘Bent u de vader van Sneeuwvlok?’ Over deze kater werd wel eens vaker gesproken in de Nursery, geen goed imago had die dude. Toch kon iemand zoals Deter geen angst voor hem vinden. Daarom had hij ook de bijnaam gezegd. Om hem uit te dagen. ‘Je weet wel; Chainkit’ Weer bekeek hij hem bekeurend. ‘Je lijkt wel op haar’ De beleefdheid was weggevallen, de kater moest het maar accepteren.

De witte kater bekeek de kitten, die nu vlak voor hem stond. Hoe zou hij beginnen? De eerste zin was altijd de eerste indruk, en als die slecht was, kon hij het wel vergeten. "Bent u de vader van Sneeuwvlok?" Tuut. Foute vraag. De witte kater schudde zachtjes zijn kopje en keek de kitten argwanend aan. "Je weet wel; Chainkit" Whitelion deed zijn mond open om te antwoorden, maar meteen zei de kitten: "Je lijkt wel op haar" Hij sloot zijn mond weer, wachtte eventjes om zeker te zijn dat de jonge kat uitgesproken was, en zei toen: "Ja, ik ben Chainkit's vader. En wie ben jij, jongeman?" Hij zou vriendelijk blijven, zorgen dat deze kitten eens leerde hoe het hoorde. Dat je niet meteen al je beleefdheid kon laten vallen, maar op zijn minst eens even moest pijlen naar de kat.

Het beviel hem niet hoe die kater naar hem keek. Zo, keurend. Kom op? Maken die ogen je zo blind dat je pure perfectie niet eens ziet als het recht voor je neus staat? Het. Beviel. Hem. Niet. Deze kater in het algemeen niet. Wond hij zich weer op voor niks? Waarschijnlijk. Maar kom op. Chain was best leuk gezelschap. Dan zou die pa van haar toch wel iets beters zijn dan dit? "Ja, ik ben Chainkit's vader. En wie ben jij, jongeman?" Vriendelijk. Dus, als je zo moest praten voor een gesprek met deze kater, dan zou hij zo gaan praten. Wat rebels zwiepte hij met zijn staartje en na een klein trekje met zijn oor vervolgde hij op een vloeiende toon; ‘Aangenaam kennis te maken, mijn naam is Deterkit. Zoals u misschien eerder is opgevallen ga ik regelmatig om met u dochter.’ Ondanks dat zijn stem vriendelijk was stonden zijn grijs groene ogen kil. Alsof ze spraken, nu goed genoeg? Hij rechtte zijn rug even en begon met iets nieuws. ‘En als ik voldaan heb aan u eisen met voorstellen, zouden we dan op een normale en aangename toon verder kunnen spreken?’ Ja, want laten we eerlijk zijn, dit was dus nét iets te veel respect voor een kat. Voor een kat behalve hijzelf natuurlijk.

"Aangenaam kennis te maken, mijn naam is Deterkit. Zoals u misschien eerder is opgevallen ga ik regelmatig om met u dochter." Voila, dat was wat hij bedoelde. Dat maakte toch meteen een veel betere indruk? De inhoud van wat het kleine katertje zei, zinde hem minder. "Dat was me al opgevallen, inderdaad.", antwoordde Whitelion, zachtjes. Maar daarom niet schuw of verlegen, eerder.. Dreigend. "En als ik voldaan heb aan u eisen met voorstellen, zouden we dan op een normale en aangename toon verder kunnen spreken?" De witte kater keek de kitten wat fronsend aan, mar knikte uiteindelijk. "ls jij dat zo graag wil.", antwoordde hij nors. Als de kitten geen zin had om beleefd te doen, dan zou hij zeker geen moeite doen. Whitelion stond op en rekte zijn spieren, om zich om te draaien en een eindje weg te lopen. Daar ging hij weer zitten; Vanaf hier had hij een veel beter zicht op de maan, die langzaam zijn toch naar onderen zou beginnen.

"Dat was me al opgevallen, inderdaad.", Ach, die dreiging in de stem van de kater. Was dat nou echt nodig? Hij was er niet van onder de indruk, hij keek zelfs uitdagend terug. Alsof zijn koude blik sprak; Wat wou je eraan doen? Toch waren zijn volgende woorden anders. En het antwoord vervolgde ookal snel. "ls jij dat zo graag wil." De kater ging ergens anders zitten, ondertussen rolde Deter met zijn ogen. ‘Ik weet niet van Chain het heeft maar haar vader is passief en wie weet hoe haar ma is’ Het kwam er zuchtend en kalm uit, tegen niemand in het bijzonder. Ook deerde het hem niet of Witje het hoorde. De kitten sprong op en liep naar de kater toe, om weer bij hem te gaan zitten. Eigenlijk wou hij wel weten waarom die kater respect verwachtte maar het niet gaf aan een zichtbaar beter wezen. Op een onschuldig toontje begon hij dus; ‘Meneer, vader van Chain, ik heb me voorgesteld maar ik weet niet eens u naam.’ Zijn blik bleef op de kater gevestigd toen hij vervolgde ‘En u wilt dat ik u met respect aanpreek maar zelf draait u u rug naar me om.’ Hij wou antwoord, hij wou een rede, hij wou respect. Deter wou zeker veel, maar een koning is niks zonder zijn paleis en dienaren, of wel soms?