Black & White {Sorrowkit}

Ze zette zelfzeker een stap op het koude oppervlak van de open plek die zich in het kamp bevond. Haar ogen gleden even langs de dens heen, minachting was te lezen in haar ogen toen ze zag hoe vuil al die katten wel niet waren. Ze trok haar neus op en stapte met ferme stappen naar het midden van het kamp, waar ze ging zitten en met haar groene ogen de rest van het gebied bestudeerde. Het zag er netjes uit en er was sneeuw, prachtige sneeuw, die nog niet was vertrapt door de vuile poten van die katten. Ze trok haar neus even op toen ze zag hoe een kat zich door de modder ploeterde en zijn vacht bevuilde. Ze snoof en draaide haar kop weg. Verachting was in haar blik te lezen, voor al deze katten. Maar langzaam ebde deze weg toen ze zag dat er ook katten waren die evenveel aandacht vergde aan schoonheid als zij. Er waren, inderdaad, maar daar rekende ze haar sibs niet bij. Die waren lelijke mormels die niet eens wisten wie hier de grote baas was en tja, dat was zij. En dat zou zo blijven. Ze liet een grijnsje langs haar fijne lippen lopen en richtte haar ogen terug voor zich. Er was niet langer haat en verachting in haar blik te zien, enkel een zachte blik, voor nu althans.

Een klein gaapje ontsnapte uit zijn bekje toen het zwarte katertje zijn ogen opendeed. Het was nu een maand na zijn geboorte, en hij was al een heel stuk gegroeid. Als enige katertje in het nest was hij waarschijnlijk ook de grootste, hoewel ze het nooit echt gemeten hadden. Vrijwel meteen nadat zijn helderblauwe oogjes open waren sprong hij op. Een keek hij door de Nursery. Er waren hier alleen maar stomme kittens en Queens die dachten dat ze heel wat waren. Pfu. Zijn blik bleef even rusten op zijn moeder; de ergste van allemaal. Even zuchtte hij, waarna hij behendig het nest uit sprong en de Nursery uit trippelde.

Met een zelfverzekerde grijns rond zijn lippen stapte hij door de sneeuw. Rond hem liepen katten van alle rangen; Warriors die prooi binnendroegen, Apprentices die trainden, Kittens die speelden. Allemaal stuk voor stuk idioten. Even rolde hij met zijn ogen. De enige die hier wel wat voorstelde was zijn vader, de geweldige witte kater die de naam Whitelion droeg. Af en toe droomde hij ervan dat hij net zo wit was als hij, en niet zo stom zwart als Nightbreeze. Trut. Zijn blik viel op zijn zusje, Chainkit, die wel de mooie vacht van hun vader had. Met een zachte blik keek ze om zich heen. Arrogant stapte hij op haar af. 'Hey kleintje.' Mauwde hij, met nadruk op het woord kleintje. Hij vond het geweldig om katten zich minderwaardig te laten voelen.

Een zwarte kater stapte op haar af. Ze liet haar oogleden wat over groene ogen glijden en ze stak ietwat haar kin omhoog zodat ze wat uit de hoogte naar dat mormel kon kijken. 'Hey kleintje.' Ze vernauwde haar ogen zodat er een enkel een groen streepje zichtbaar was. Zonder antwoord te geven, stapte ze op hem af en passeerde ze hem, haar staart streek langs haar broertje. Ze stopte en keek schuin naar de zwarte kit. "Ow, hey Blackie," zei ze op een sarcastische toon. Haar ogen gleden langs zijn lichaam, zwart. Ieuw. Haar ogen glansden even zacht voordat ze een harde uitdrukking kregen. Ze liet haar staart hangen en stapte verder, terug naar de Nursery. Even streek haar tong langs haar borstje, zodat die haren opnieuw naar boven krulden. Ze wierp geen blik terug, maar keek ontspannen naar voren. Hij moest het maar weten.

Zijn hele lichaampje was gespannen toen zijn zusje hem hooghartig aankeek, en haar ogen vernauwde. Chain was soms zooo irritant. Ze dacht dat ze in alles de beste was, en de mooiste van iedereen. Dácht ze. Natuurlijk was hij veel beter. Kom op, ze was een meisje! Meisjes konden niets. Het waren stomme sukkels die je als slaaf kon gebruiken. Net als hun moeder. Het enige beetje goede dat ze had was de witte vacht van hun vader. Puh. Puur geluk. Kon hij er wat aan doen dat ze zo'n stomme moeder hadden. Hij werd dan ook laaiend toen Chain lang hem heen liep en hem daarop aansprak. "Ow, hey Blackie," Hoe durfde ze! Witheet van woede draaide hij zijn kop in een ruk om. Hoe. Durfde. Ze. Kwaad haalde hij haar in. Met niet al te veel moeite duwde hij haar om, en hij hield haar tussen zijn poten op de grond. 'Hoe noemde je mij?' Siste hij fel. Even bleef hij zo staan, en toen zijn woede een beetje geminderd was stapte hij van haar af. 'Oh sorry, klein zwak poesje, heb ik je pijn gedaan?' Zijn toon klonk uitermate sarcastisch. Zo kon hij haar toch veel beter treiteren?

Deterkit zat rustig op zijn steen in de Nursery, hij zat daar vrijwel altijd. Als een leeuw die zijn kreen bewaakte. Ook vond hij het gevoel fijn dat als iemand vanaf die plek met hem praat ze omhoog moeten kijken. Dat gevoel was dus zo geweldig. Terwijl hij zijn blik rond de Nursery liet gaan zag hij iets wat hem niet bepaalt beviel. Een of andere zwartkat leek wat ruzie te hebben met Chain. Bij hun vorige ontmoeting was ze hem wel bevallen. Eigenlijk zou hij zich niet met de zorgen van minderwaardige moeten bemoeien maar de gedachten dat iemand anders dacht de baas te zijn liet hem opspringen. Met zijn zelfverzekerde pasje liep hij naar het geval toe en hoorde de woorden van de kater. 'Hoe noemde je mij? Toen hij het schouwspel aanzag snoof hij even. Wat dacht die kater wel niet? 'Oh sorry, klein zwak poesje, heb ik je pijn gedaan?' Hij stapte het gesprek binnen en voegde zich bij het gezelschap. Zijn grijs groene blik keek zowat emotieloos naar de zijne, al zat er misschien een tik van geamuseerdheid in. ‘Voor jou Blackie, mag ik hopen van niet.’ Zijn toon was rustig. Alsof dit allemaal een ziek spel was dat hij uiteindelijk toch wel ging winnen. De bijnaam die hij had gehoord had hij met opzet uitdagend uitgesproken. Alsof hij de kitten uitdaagde iemand aan te vliegen die groter was dan gemiddeld. Daarna keek hij zijdelings naar Chain, alsof hij twee dingen wou vragen. 1; Ben je oké? 2; Heb je bezwaar, mocht ik hem aanvallen? Ja, het moest even heel duidelijk zijn voor dit kleine hoopje dominatie dat híj de baas was. En dat hij maar van sneeuwvlok af moest blijven, schoot hem ineens tebinnen.

-Toestemming van Bo-2 om binnen te vallen ^^-

Een harde poot in haar zij, liet haar omvallen. Met een 'oef' lande ze op de ijzige grond. Een rilling trok langs haar boten tot aan de uiteinde van haar sneeuwwitte haartjes. 'Hoe noemde je mij?' Chain's gezicht vertrok van woede. "Je hoorde me wel, BLACKIE," zei ze op een ijzige toon. haar grasgroene ogen werden poelen van gif die alles op hun pad weg brandde, ook deze hatelijke zwarte kater. De poot op haar lichaam was niet te missen. Uiteindelijk stapte hij van haar af. 'Oh sorry, klein zwak poesje, heb ik je pijn gedaan?' Ze gromde en duwde zichzelf recht. ‘Voor jou Blackie, mag ik hopen van niet.’ De sneeuwwitte kattin snorde toen ze de stem herkende. Ze keek recht in de ogen van haar badboy en snorde even. "Ja," zei ze op een zachte toon. De poelen gif werden terug een heideveldje vol tederheid. "Hij heeft me echt superveel pijn gedaan, Deter!" zei ze op een zachte toon, haar ogen angstig en vol van verdriet. Tranen welde op in haar ogen en lieten een zachte glans in haar ogen zien. Toch kon je zien hoeveel haat ze droeg voor de zwarte kater en ze kon zien hoe Deter zijn blik op haar was gericht. Ze knikte, hij mocht hem inmaken, zijn held mocht de gemene lelijkaard tot moes slaan!

Met een grijns keek de zwarte kater naar zijn zusje die hem woedend aankeek. Ze was zo slap. Kon ze zich echt niet verdedigen? Ze had zo veel geluk dat ze zo wit was als pappa, en zijn zusje was, want anders was ze nog lang niet jarig. Echter verdween zijn grijns weer toen de heks hem weer veroordeelde op zijn uiterlijk. "Je hoorde me wel, BLACKIE," Woedend trok hij zijn bovenlip op en siste hij naar haar. Wat kon hij er nou aan doen dat hij zwart was. Waarom was die vervloekte Queen van een Nightbreeze nou weer zijn moeder? Aargh! ‘Voor jou Blackie, mag ik hopen van niet.’ Zijn ogen, die vol van woede waren, schoten naar de zwart-witte kitten die naast hen kwam staan. Bemoeial. 'Hou je er buiten, sukkel.' Hij had het katertje wel eens eerder gezien, hoewel hij even niet op zijn naam kon komen. Wat maakte het ook uit. Hij moest gewoon op rotten. Helaas greep Chain haar kans, en sprak ze het katertje aan. "Hij heeft me echt superveel pijn gedaan, Deter!" Geïrriteerd rolde Sorrow met zijn ogen. Typisch Chain. Typisch zwak. 'Ach hou toch je bek, kleintje.' Zuchtte hij. Vervolgens richtte hij zich tot de derde kitten, die dus Deterkit heette. Nu herinnerde hij het zich weer. Natuurlijk, hij was de zoon van Cinderfell en Dyingblack. Gemeen grijnsde hij. DyingBLACK. 'En jij moet al helemaal oprotten, zoon van DyingBLACK.'

'Hou je er buiten, sukkel.' Hij bewoog geen spier. Waarom waren katten nu toch zo dom? Was die kitten nu echt zó blind dat hij niet eens zag wat er voor zijn snuit stond. Kom op zwartkop, wat hier voor je staat is pure perfectie. En wat was hij eigenlijk? Zelf had hij wel wat beters te doen dan namen te onthouden, dat was een rede waarom hij een bijnaam kreeg. "Hij heeft me echt superveel pijn gedaan, Deter!" Dat was duidelijk genoeg. Hij wist dan wel niet wat er gaande was tussen onze partij zwart en wit maar hij wist wel welke kant hij ging kiezen. Met Zwartkop had hij niks, Chain mocht hij wel. Onpartijdige jury, weer iets waar hij goed in was. 'Ach hou toch je bek, kleintje.' De kleine kater keek de ander minachtend aan. Dit ging nog leiden tot een haantjes gevecht. ‘Nou Zwartkop, ik denk dat jij degene bent die genoeg gesproken heeft’ Zijn ogen stonden koud, het groen erin leek bijna verdwenen. Toch bleef zijn toon kalm als altijd, schreeuwen of zijn stem verheffen had geen dreiging. Toch begon er wat kinderlijke woede op te vlammen. 'En jij moet al helemaal oprotten, zoon van DyingBLACK.' Deter schoot in een ietwat kille lach. Kom aan, hij haatte zijn vader. Hem deed je er niks mee. ‘Ik ben blij dat je mijn haat voor mijn vader deelt’ Met wat simpele passen ging hij tussen Chain en Zwartkop in staan. ‘En Zwartkop, ben je toch niet zo dom als je eruit ziet en loop je weg?’ Hij zette in stap in zijn richting en rechtte zijn rug om zijn grootte te benadrukken. ‘Of moet ik perse een klap op die zwarte kop van je geven?’ Dit ging om meer dan alleen Chain. Zwartkop hier zal moeten leren dat híj de baas was over de Nursery.

Het was zo frustrerend! Waarom moest Chain zo irritant zijn! Waarom moest ze zo zwak en "zielig" zijn, zodat hij altijd de schuld van alles kreeg! Ook al was ze slap en klein, hij kon best wel zien dat alle katten om hen heen één voor één voor haar "schattige" uiterlijk en "lieve" gedrag vielen. Een manipulatief stuk ongedierte, ja dat was ze. Zo was ook deze o zo stoere Deterkit voor haar gevallen. Puh. ‘Ik ben blij dat je mijn haat voor mijn vader deelt’ Even vernauwden zijn blauwe oogjes. Wat had dat nou weer te betekenen? Veel tijd om na te denken had hij niet, want Deter maakte alweer zijn volgende spottende opmerking. ‘En Zwartkop, ben je toch niet zo dom als je eruit ziet en loop je weg?’ Dreigen zette Deter een stap in zijn richting, en Sorrow lachte even kil. 'Jij denk dat je míj bang kan maken? Haha, laat me niet lachen.' Even stak hij zijn borst naar voren, en zijn spieren waren goed te zien. Misschien was Deter wel wat ouder, maar hij bleef sterker! Hij was de sterkste van allemaal, dat wist iedereen. ‘Of moet ik perse een klap op die zwarte kop van je geven?’ Weer lachte hij ijzig, waarna hij zijn kop heel dicht bij de mislukte kop van Deter bracht. 'Gaan we dreigen?' Vroeg hij quasi-onschuldig. 'Vechten met woorden? Sterk hoor, heel sterk. Net zo sterk als die zwakke vader van je. En je weet wat ze zeggen, zo vader zo zoon. Het lijkt er ten zeerste op dat dat hier ook het geval is.' Fluisterde hij kil. Zo kon hij het ook spelen.