Moonlight {Emberface}

Haar ogen keken even naar de steeds donker wordende hemel. Langzaam verscheen de eerste ster van Silverpelt en deze liet de hemel even oplichten voordat deze de rest aanstak en meer lichten de hemel vulden met hun licht. De maan rees van de horizon en droeg de meest machtige kleur van allemaal, wit. Sneeuwwit, maanwit. Het maanlicht streek neer op heet prachtige pels en gaf haar een magische gloed. Ze wist ze al lang moest slapen, maar wat wist die zwarte kat nu wat goed voor haar was? Zij was als de maan. Ze had enkel een zwarte nacht nodig die haar steunde, dus katten die haar moesten helpen. Dan konden ze haar schoonheid zien, haar macht. Maar eerst moest ze haar decor vinden, haar achtergrond en dat kon nog lang duren, dat wist ze zeker. Ze moest vertrouwen winnen en tonen dat zij echt prachtig was. Ze kon het nog steeds geloven. Everstar was een rode kat? Hoe kon Starclan nu een rode kat kiezen? Iedereen weet toch dat rood enkel in Leaf Fall mocht gezien worden?!

Gapend hief Emberface haar kop omhoog. Haar gele ogen gloeiden in het vale licht van de maan terwijl ze naar de kitten keek die ze nog net kon zien vanuit haar nest. Voor een moment speelde Emberface met de gedachte om het gewoon helemaal te laten liggen en de kitten aan iemand anders over te laten. Maar goed, de twijfel overwon de mooie tortoiseshell poes toch en ze gaf toe. "Zeg, moet je niet slapen." Mompelde ze dus vanuit haar nest naar de kitten toe.

"Zeg, moet je niet slapen." Chainkit snoof en trok even met haar ogen, voordat ze haar kopje draaide en met halfopen ogen naar een. AAAAAH! Wie had er nu zo'n pels? Bruin kon je echt niet combineren met zwart! Al haar haren rezen omhoog bij het zien van de kattin. Het was een queen en daar had ze al de pest aan -je kon haar moeder daarvoor bedanken. Haar pluizige vacht danste even rond haar kopje toen ze haar kop naar het nest van haar moeder draaide, die lag nog te slapen. Die andere mormels ook. Ze snapte nog steeds niet hoe zo'n lelijke dingen uit de genen van haar vader kon komen. Maar tja, als ze werden besmet door zoiets als Nightbreeze, dan was dat niet echt zo moeilijk om te geloven. Zij was waarschijnlijk de enige kit die de zuivere genen van haar vader had overgenomen. Chain draaide haar kop terug naar de kattin. Woede gloeide in haar grasgroene ogen. Ze liet haar oogleden wat over haar ogen zakken, zodat ze maar halfopen waren. "Euhm, nee," zei ze op een honingzoete toon, toch kon je de hardheid bij de 'nee' niet missen.

Emberface's ogen vernauwden zich tot dunne spleten toen ze de walgende woede zag in de ogen van de kitten. Nee, ze ging de moeite nu al helemaal niet meer doen. Waarom leefden deze monsters wel... Vooral die brutale nesten? Ze negeerde de honingzoete toon van de kitten, want ze had de harde toon echt wel gehoord. Ze besloot dat deze kitten niet haar aandacht waard was. "Succes dan maar met bevriezen." Miauwde Emberface met een verveelde gaap en krulde zich weer rond haar kittens, de sneeuwwitte kitten de rug toekerend. Als het beestje het koud kreeg, ging het waarschijnlijk vanzelf wel weer slapen.

De kattin leek niet echt blij te zijn met haar antwoord. Dat was maar best ook, ze wilde niet langer naar de lelijke kop blijven staren hoor! "Succes dan maar met bevriezen." Chainkit haalde haar schouders op en sloeg haar ogen van de afschuwelijke kattin. "Dat zal nog makkelijker zijn dan niet te walgen van jouw pels," snorde ze op honingzoete toon naar de kattin, totaal niet bang voor haar of haar scherpe woorden. Want alles dat die kreng naar haar toe gooide, gooide zij drie keer zo hard terug, letterlijk. Ze zou die rotsen die hier in de Nusery lagen ene nieuwe plek geven, al gooiend. Woorden konden pijn doen, stenen ook hoor. Een grijns gleed over haar lippen waarbij haar parelwitte tandjes een weerspiegeling vonden in het maanlicht. Aan de overkant van de Nursery zag ze de Warriors den. En als die lelijke kattin dan nog een kick gaf, zou papa wel komen.

Emberface spitste haar oren eventjes lichtjes bij de woorden van de kitten en voelde haar irritatie even opvlammen door de woorden van de kitten. Brutaal nest... Maar in plaats van erop in te gaan, besloot Emberface dat ze de kitten waarschijnlijk veel erger zou irriteren door er gewoon niet op in te gaan. Rabbittail had haar vaak genoeg verteld dat ze prachtig was, dus wat konden de beledigingen van een klein kreng haar nou schelen. Met die gedachte liet ze zich afdrijven, zich mentaal bedenkende dat een aantal lelijke littekens wel prachtig zouden staan in dat vachtje.